Του Γιώργου Σκλαβούνου.(17 Ιουλίου 2012)
Η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή και με υπογεγραμμένους τους όρους της συνθηκολόγησης. Οι επιπτώσεις του οικονομικού πολέμου που ζούμε, στο οικονομικό επίπεδο είναι εξίσου ζοφερές με συνθήκες ήττας μετά από κανονική πολεμική σύρραξη. Όμως σε επίπεδο ψυχολογικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, οι επιπτώσεις αυτής της ήττας είναι καταστροφικότερες από κάθε ήττα στο μέτωπο.
Από τον Β παγκόσμιο πόλεμο ο λαός μας βγήκε στρατιωτικά μεν ηττημένος αλλά ηθικά θριαμβευτής, μετά από συντριβή των Ιταλών και την ηρωική άμυνα απέναντι...
στους Γερμανούς.
Σήμερα ο Ελληνικός λαός απαξιώνεται ηθικά για να μην αντισταθεί πολιτικά. Ενοχοποιείται στο σύνολό του, για να αφοπλισθεί στο σύνολο του, να παραδοθεί πολιτικά, στο σύνολο του.
Είναι όμως δύσκολο να κατανοηθεί ότι η σημερινή κατάρρευση είναι αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου πολέμου εσωτερικής φθοράς. Φθοράς ηθών, θεσμών, αξιών, πολιτισμού, μακρόχρονου οικονομικού και πολιτικού μαρασμού.
Η κατάρρευση για παράδειγμα, του εμπορικού μας ισοζυγίου, η κατάρρευση και αυτού ακόμα του ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων δεν υπήρξαν αναπάντεχοι κεραυνοί εν αιθρία. Βάδιζαν χέρι-χέρι και με την αποβιομηχάνιση της χώρας και την παράλληλη εγκατάσταση και επικερδέστατη λειτουργία 11 Καζίνο, στην Ελληνική επικράτεια και την ανάπτυξη του ηλεκτρονικού τζόγου, για την μεθοδική απορρόφηση των επιδοτήσεων.
Βάδιζαν χέρι-χέρι με τη γεωμετρική ανάπτυξη της ανομίας, του αντικοινωνικού ατομικισμού και της μετατροπής του θεσμού του κόμματος σε μήτρα της κοινωνικής παρακμής και παράδοσης του κράτους στη διαφθορά και τη διαπλοκή.
(πχ. Χρηματιστήριο, Ziemens, Υποβρύχια αλλά και συντάξεις και επιδοτήσεις μαϊμού)
Είναι κατά συνέπεια τόσο δύσκολο, όσο και αναγκαίο να βγούμε από την παράδοση και τον εθισμό, χρόνων, το φαύλο κύκλο της παρακμής και να τολμήσουμε την έξοδο. Να τολμήσουμε την παλλαϊκή κοινωνική αντίσταση με ένα κίνημα εθνικής ανασυγκρότησης. Ανασυγκρότησης ηθικής, πνευματικής, θεσμικής, πολιτικής, οικονομικής.
Ανασυγκρότηση με ποιο αξιακό, θεσμικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό περιεχόμενο:.
Δυστυχώς για τον τόπο κάποιοι αμετανόητοι εραστές της νομής της εξουσίας βαφτίζουν κρίση, το αποτέλεσμα της κρίσης και όχι τα γενεσιουργά της αίτια.
Χαρακτηρίζουν, κρίση ελλείμματος και χρέους, την ολόπλευρη κρίση πολιτικής υπανάπτυξης, διαφθοράς, διαπλοκής, την κρίση κατάρρευσης του κράτους και των μηχανισμών του μέσα στην καθολική ανυποληψία και αναποτελεσματικότητα. την κρίση οικονομικής και κυρίως κοινωνικής ανάπτυξης.
Κάτω από αυτό το σκεπτικό, ελαφροτάτη τη καρδία, υιοθετούν την πρόταση περί Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης, χωρίς να ορίζουν τους στόχους η το περιεχόμενο του, τους βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους, μακροπρόθεσμους στόχους του, τα κοινωνικά θεμέλια στα οποία θα στηριχθεί, τις κοινωνικές δυνάμεις, που είναι αναγκαίες αν όχι για την διαμόρφωση του, τουλάχιστον για την υλοποίηση του.
Παραχαράσσεται η έννοια του Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης, γίνεται βεγγαλικό, για να υποκατασταθεί τελικά, αν ποτέ επιχειρηθεί, από έναν τεχνοκρατικό τσελεμεντέ, «οικονομικής αναδιάρθρωσης», διαρθρωτικών αλλαγών, όπως τα προγράμματα των κομμάτων, που δεν δεσμεύουν κανέναν, επί των οποίων ουδείς λογοδοτεί η απολογείται.
Αγνοώντας (για μια ακόμα φορά) το πολιτικό αξίωμα ότι ιδέες και προγράμματα μετατρέπονται σε δύναμη αλλαγής μόνον στο βαθμό που τις αποδέχεται και τις στηρίζει η κοινωνία.
Το πολιτικό μας σύστημα,(παρ’ ότι πνέει τα λοίσθια), επιμένει να κρατάει την κοινωνία στο περιθώριο.
Όταν οι εχθροί είναι εντός των πυλών, όταν οι εχθροί απαιτούν, ΓΗΝ και ΥΔΩΡ και ΦΩΣ, το πολιτικό μας κατεστημένο αρνείται να καλέσει το λαό σε παλλαϊκό ξεσηκωμό δημιουργικής ανασύνταξης, ανασυγκρότησης, παλλαϊκής οικονομικής άμυνας.
Για την αποδόμηση του λόγου και του ήθους, της υποτέλειας, της παρακμής.
Ένα Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης, για να έχει στοιχειώδη επιτυχία, προϋποθέτει την αναγνώριση των αιτίων και των ευθυνών της κατάρρευσης, και την κατάκτηση (από το λαό μας) του αναγκαίου οπλοστασίου, ηθικού, θεσμικού, πολιτισμικού, την μεθοδική-δημιουργική αλλά και μαχητική κοινωνική συμμετοχή.
Χρειάζεται να δομήσουμε το λόγο, την πράξη, της άρνησης του χθες αλλά και το λόγο και την πράξη που απαιτεί το τιτάνιο έργο μιας εθνικής κοινωνικής ανασυγκρότησης.
Ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, η εθνική παραγωγική μας εξειδίκευση, η αγροτική ανασυγκρότηση, η διασύνδεση τομέων και κλάδων οικονομίας, δεν θα προκύψουν ως άσκηση επί χάρτου ξεκομμένων από την κοινωνία και την οικονομία επαγγελματιών της εξουσίας και μελετητών. Βεβαίως ο πολιτικός λόγος χρειάζεται επιστημονική τεκμηρίωση αλλά χωρίς αξιόπιστους πολιτικούς φορείς ο πολιτικός λόγος, τεκμηριωμένος η μη, θα παραμείνει νεκρό γράμμα. Χωρίς δίκαιο, αξιοκρατούμενο, διαφανές, ελεγχόμενο πολιτικά ουδέτερο, αποτελεσματικό κράτος κάθε ιδέα εθνικής ανασυγκρότησης, αν δεν είναι προπαγάνδα, είναι χίμαιρα.
Το καταρέον πολιτικό μας σύστημα επιμένει στην ανασυγκρότηση χωρίς την κοινωνία.
Επιμένει στον κυβερνητισμό, ως δύναμη και μέθοδο αλλαγής, όταν ο κυβερνητισμός, το διαβρωμένο, το παράλυτο κράτος και οι πολιτικές-κυβερνητικές δυνάμεις που το διαμόρφωσαν και το διαχειρίστηκαν, αποτελούν τη σοβαρότερη συνιστώσα του προβλήματος .
Τώρα, αυτό το κράτος που έχτισαν κατ’ εικόνα και ομοίωση τους το εκποιούν, είτε στο όνομα του «μικρότερο κράτος καλύτερο κράτος», είτε στο όνομα εξόφλησης δανειστών.
Υποβαθμίζοντας απόλυτα την ανάγκη μιας παλλαϊκής αναγεννητικής συμμετοχής του λαού μας για να αποδημήσουμε τον κυρίαρχο λόγο, το κυρίαρχο ήθος, την κυρίαρχη πράξη, να καταλύσουμε τον μεθοδικά επιβληθέντα, κοινωνικό εθισμό στον αντικοινωνικό ατομικισμό, στο βόλεμα, τη διαπλοκή, την αναξιοκρατία και την αποδοχή τους, οι κυβερνώντες επιμένουν με την κοινωνία στην οικονομική λαιμητόμο και το πολιτικό περιθώριο.
Η ηγεσία της μακρόχρονης διαφθοράς και παρακμής του λαού μας, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, συμμετείχε και συμμετέχει ενεργά στην απαξίωση κάθε αγωνιστικού και δημιουργικού κοινωνικού-λαικού φρονήματος.
Η ηγεσία που αξίωσε απαλλακτήριο βούλευμα στο όνομα της συνενοχής, στο όνομα του «μαζί τα φάγαμε», δεν έχει, δεν είναι δυνατόν να έχει, ούτε την δύναμη ούτε τη βούληση, ούτε το Λόγο ούτε την παραδειγματική πράξη της αναγκαίας αντίστασης.
Το ΟΧΙ της γενιάς μας στην ιταμή απαίτηση για ΓΗΝ και ΥΔΩΡ θα το δώσουν αργά οι γρήγορα οι ζωντανές δυνάμεις του Ελληνικού λαού..
Η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή και με υπογεγραμμένους τους όρους της συνθηκολόγησης. Οι επιπτώσεις του οικονομικού πολέμου που ζούμε, στο οικονομικό επίπεδο είναι εξίσου ζοφερές με συνθήκες ήττας μετά από κανονική πολεμική σύρραξη. Όμως σε επίπεδο ψυχολογικό, πολιτισμικό, κοινωνικό, οι επιπτώσεις αυτής της ήττας είναι καταστροφικότερες από κάθε ήττα στο μέτωπο.
Από τον Β παγκόσμιο πόλεμο ο λαός μας βγήκε στρατιωτικά μεν ηττημένος αλλά ηθικά θριαμβευτής, μετά από συντριβή των Ιταλών και την ηρωική άμυνα απέναντι...
στους Γερμανούς.
Σήμερα ο Ελληνικός λαός απαξιώνεται ηθικά για να μην αντισταθεί πολιτικά. Ενοχοποιείται στο σύνολό του, για να αφοπλισθεί στο σύνολο του, να παραδοθεί πολιτικά, στο σύνολο του.
Είναι όμως δύσκολο να κατανοηθεί ότι η σημερινή κατάρρευση είναι αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου πολέμου εσωτερικής φθοράς. Φθοράς ηθών, θεσμών, αξιών, πολιτισμού, μακρόχρονου οικονομικού και πολιτικού μαρασμού.
Η κατάρρευση για παράδειγμα, του εμπορικού μας ισοζυγίου, η κατάρρευση και αυτού ακόμα του ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων δεν υπήρξαν αναπάντεχοι κεραυνοί εν αιθρία. Βάδιζαν χέρι-χέρι και με την αποβιομηχάνιση της χώρας και την παράλληλη εγκατάσταση και επικερδέστατη λειτουργία 11 Καζίνο, στην Ελληνική επικράτεια και την ανάπτυξη του ηλεκτρονικού τζόγου, για την μεθοδική απορρόφηση των επιδοτήσεων.
Βάδιζαν χέρι-χέρι με τη γεωμετρική ανάπτυξη της ανομίας, του αντικοινωνικού ατομικισμού και της μετατροπής του θεσμού του κόμματος σε μήτρα της κοινωνικής παρακμής και παράδοσης του κράτους στη διαφθορά και τη διαπλοκή.
(πχ. Χρηματιστήριο, Ziemens, Υποβρύχια αλλά και συντάξεις και επιδοτήσεις μαϊμού)
Είναι κατά συνέπεια τόσο δύσκολο, όσο και αναγκαίο να βγούμε από την παράδοση και τον εθισμό, χρόνων, το φαύλο κύκλο της παρακμής και να τολμήσουμε την έξοδο. Να τολμήσουμε την παλλαϊκή κοινωνική αντίσταση με ένα κίνημα εθνικής ανασυγκρότησης. Ανασυγκρότησης ηθικής, πνευματικής, θεσμικής, πολιτικής, οικονομικής.
Ανασυγκρότηση με ποιο αξιακό, θεσμικό, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό περιεχόμενο:.
Δυστυχώς για τον τόπο κάποιοι αμετανόητοι εραστές της νομής της εξουσίας βαφτίζουν κρίση, το αποτέλεσμα της κρίσης και όχι τα γενεσιουργά της αίτια.
Χαρακτηρίζουν, κρίση ελλείμματος και χρέους, την ολόπλευρη κρίση πολιτικής υπανάπτυξης, διαφθοράς, διαπλοκής, την κρίση κατάρρευσης του κράτους και των μηχανισμών του μέσα στην καθολική ανυποληψία και αναποτελεσματικότητα. την κρίση οικονομικής και κυρίως κοινωνικής ανάπτυξης.
Κάτω από αυτό το σκεπτικό, ελαφροτάτη τη καρδία, υιοθετούν την πρόταση περί Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης, χωρίς να ορίζουν τους στόχους η το περιεχόμενο του, τους βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους, μακροπρόθεσμους στόχους του, τα κοινωνικά θεμέλια στα οποία θα στηριχθεί, τις κοινωνικές δυνάμεις, που είναι αναγκαίες αν όχι για την διαμόρφωση του, τουλάχιστον για την υλοποίηση του.
Παραχαράσσεται η έννοια του Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης, γίνεται βεγγαλικό, για να υποκατασταθεί τελικά, αν ποτέ επιχειρηθεί, από έναν τεχνοκρατικό τσελεμεντέ, «οικονομικής αναδιάρθρωσης», διαρθρωτικών αλλαγών, όπως τα προγράμματα των κομμάτων, που δεν δεσμεύουν κανέναν, επί των οποίων ουδείς λογοδοτεί η απολογείται.
Αγνοώντας (για μια ακόμα φορά) το πολιτικό αξίωμα ότι ιδέες και προγράμματα μετατρέπονται σε δύναμη αλλαγής μόνον στο βαθμό που τις αποδέχεται και τις στηρίζει η κοινωνία.
Το πολιτικό μας σύστημα,(παρ’ ότι πνέει τα λοίσθια), επιμένει να κρατάει την κοινωνία στο περιθώριο.
Όταν οι εχθροί είναι εντός των πυλών, όταν οι εχθροί απαιτούν, ΓΗΝ και ΥΔΩΡ και ΦΩΣ, το πολιτικό μας κατεστημένο αρνείται να καλέσει το λαό σε παλλαϊκό ξεσηκωμό δημιουργικής ανασύνταξης, ανασυγκρότησης, παλλαϊκής οικονομικής άμυνας.
Για την αποδόμηση του λόγου και του ήθους, της υποτέλειας, της παρακμής.
Ένα Σχέδιο Εθνικής Ανασυγκρότησης, για να έχει στοιχειώδη επιτυχία, προϋποθέτει την αναγνώριση των αιτίων και των ευθυνών της κατάρρευσης, και την κατάκτηση (από το λαό μας) του αναγκαίου οπλοστασίου, ηθικού, θεσμικού, πολιτισμικού, την μεθοδική-δημιουργική αλλά και μαχητική κοινωνική συμμετοχή.
Χρειάζεται να δομήσουμε το λόγο, την πράξη, της άρνησης του χθες αλλά και το λόγο και την πράξη που απαιτεί το τιτάνιο έργο μιας εθνικής κοινωνικής ανασυγκρότησης.
Ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, η εθνική παραγωγική μας εξειδίκευση, η αγροτική ανασυγκρότηση, η διασύνδεση τομέων και κλάδων οικονομίας, δεν θα προκύψουν ως άσκηση επί χάρτου ξεκομμένων από την κοινωνία και την οικονομία επαγγελματιών της εξουσίας και μελετητών. Βεβαίως ο πολιτικός λόγος χρειάζεται επιστημονική τεκμηρίωση αλλά χωρίς αξιόπιστους πολιτικούς φορείς ο πολιτικός λόγος, τεκμηριωμένος η μη, θα παραμείνει νεκρό γράμμα. Χωρίς δίκαιο, αξιοκρατούμενο, διαφανές, ελεγχόμενο πολιτικά ουδέτερο, αποτελεσματικό κράτος κάθε ιδέα εθνικής ανασυγκρότησης, αν δεν είναι προπαγάνδα, είναι χίμαιρα.
Το καταρέον πολιτικό μας σύστημα επιμένει στην ανασυγκρότηση χωρίς την κοινωνία.
Επιμένει στον κυβερνητισμό, ως δύναμη και μέθοδο αλλαγής, όταν ο κυβερνητισμός, το διαβρωμένο, το παράλυτο κράτος και οι πολιτικές-κυβερνητικές δυνάμεις που το διαμόρφωσαν και το διαχειρίστηκαν, αποτελούν τη σοβαρότερη συνιστώσα του προβλήματος .
Τώρα, αυτό το κράτος που έχτισαν κατ’ εικόνα και ομοίωση τους το εκποιούν, είτε στο όνομα του «μικρότερο κράτος καλύτερο κράτος», είτε στο όνομα εξόφλησης δανειστών.
Υποβαθμίζοντας απόλυτα την ανάγκη μιας παλλαϊκής αναγεννητικής συμμετοχής του λαού μας για να αποδημήσουμε τον κυρίαρχο λόγο, το κυρίαρχο ήθος, την κυρίαρχη πράξη, να καταλύσουμε τον μεθοδικά επιβληθέντα, κοινωνικό εθισμό στον αντικοινωνικό ατομικισμό, στο βόλεμα, τη διαπλοκή, την αναξιοκρατία και την αποδοχή τους, οι κυβερνώντες επιμένουν με την κοινωνία στην οικονομική λαιμητόμο και το πολιτικό περιθώριο.
Η ηγεσία της μακρόχρονης διαφθοράς και παρακμής του λαού μας, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, συμμετείχε και συμμετέχει ενεργά στην απαξίωση κάθε αγωνιστικού και δημιουργικού κοινωνικού-λαικού φρονήματος.
Η ηγεσία που αξίωσε απαλλακτήριο βούλευμα στο όνομα της συνενοχής, στο όνομα του «μαζί τα φάγαμε», δεν έχει, δεν είναι δυνατόν να έχει, ούτε την δύναμη ούτε τη βούληση, ούτε το Λόγο ούτε την παραδειγματική πράξη της αναγκαίας αντίστασης.
Το ΟΧΙ της γενιάς μας στην ιταμή απαίτηση για ΓΗΝ και ΥΔΩΡ θα το δώσουν αργά οι γρήγορα οι ζωντανές δυνάμεις του Ελληνικού λαού..
