Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο καπιταλισμός μετά από δυο δεκαετίες “χρυσής ανάπτυξης” εισέρχεται στο σκοτεινό τούνελ της ύφεσης απο το οποίο δεν έχει βγει ακόμη. Σήμερα η οικονομική κρίση είναι πολύ βαθύτερη απο τότε και επιπλέον η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που τότε παρουσιαζόταν ως η μόνη διέξοδος από την κρίση, σήμερα έχει από νομιμοποιηθεί στην συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Παράλληλα με την οικονομική κρίση ήταν τότε σε εξέλιξη και η κρίση του ιμπεριαλισμού, η οποία οφειλόταν στην ήττα των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ. Αυτή η ήττα είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του αμερικανικού ελέγχου στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που επηρέασε τις εξελίξεις σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, από τη Λατινική Αμερική μέχρι το Ιράν. Η συσχέτιση με την κρίση στην οποία έχει μπει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σήμερα εξαιτίας του βαλτώματος στο Ιράκ και το Αφγανιστάν με συνέπεια την αδυναμία ελέγχου των εξελίξεων από το Πακιστάν μέχρι τη Λατινική Αμερική, είναι κάτι παραπάνω από προφανής.
Μέσα σε εκείνο το ιστορικό πλαίσιο ξέσπασαν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του '73 απεργίες σε μια σειρά από εργατικούς χώρους, (τυπογράφοι, μεταλλωρύχοι, οδηγοί τρόλεϊ κ.α.), αγροτικές διαδηλώσεις ενάντια στην κατάσχεση της γης από την χούντα, συγκρούσεις με την αστυνομία στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, αντιστάσεις που θα κορυφωθούν με την εξέγερση των φοιτητών. Μια εξέγερση που με βασικό σύνθημα “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” βάζει ως στόχο την ανατροπή της χούντας και παράλληλα προβάλλει αντιιμπεριαλιστικά και επαναστατικά συνθήματα. Μια εξέγερση που θα έχει την υποστήριξη εκατοντάδων χιλιάδων εργατών, φοιτητών και νεολαίας που διαδηλώνουν τις μέρες πριν τις 17 Νοέμβρη έξω από το Πολυτεχνείο.
Σήμερα το σύνθημα “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” παίρνει κυρίως την μορφή των αγώνων που δίνουν οι λιμενεργάτες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, οι εργαζόμενοι στα stage ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, οι μετανάστες ενάντια στην βία και τον ρατσισμό της αστυνομίας και των φασιστών. Το '73 οι δυνάμεις της τότε Επαναστατικής Αριστεράς κατάφεραν, ερχόμενες σε σύγκρουση με τις απόψεις της παραδοσιακής αριστεράς, να κερδίσουν τις γενικές συνελεύσεις στην προοπτική της κατάληψης και της κορύφωσης του αγώνα. Έτσι και σήμερα η Αντικαπιταλιστική Αριστερά δεσμεύεται να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις της στο ξεδίπλωμα, το βάθεμα, τον συντονισμό και την νικηφόρα προοπτική των αγώνων που θα έρθουν, παρά την απολίθωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τι ανεπάρκειες της επίσημης αριστεράς. Αγώνες που είναι αναγκαίοι για το σταμάτημα της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστροφής του περιβάλλοντος, των πολεμικών εξορμήσεων, του ρατσισμού και της καταστολής. Αγώνες που θα διεκδικήσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, πλήρη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών (παιδεία, υγεία), νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
Σε αντίθεση με την δεκαετία του 70 η Αντικαπιταλιστική Αριστερά σήμερα είναι πιο δυνατή, πιο έμπειρη και πιο οργανωμένη ενώ οι θεσμοί του καπιταλισμού δυσκολεύονται περισσότερο από παλιά να ελέγξουν την κρίση όπως απέδειξε με εκκωφαντικό τρόπο και η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη. Ως ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε ο φετινός εορτασμός του Πολυτεχνείου να αποτελέσει την αφετηρία για το ξεδίπλωμα και τον συντονισμό όλων των αγώνων και των κινημάτων ενάντια στην αστική πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ε.Ε. ώστε να εξασφαλίσουμε ότι για την κρίση θα πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν και όχι οι εργαζόμενοι.
