Στα μέρη του Μπολίβαρ, του Τσε και του Μάρκος ξαναγεννήθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα η περηφάνια. Σε κείνη τη μικρή γωνιά του πλανήτη, ένας ονειροπόλος σύντροφος από τη Βενεζουέλα θύμισε ξανά στο λαό του, τους
ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής, τα ξεχασμένα θύματα από τα κόλπα του Φρίντμαν και των απογόνων του, τη λέξη αξιοπρέπεια. Τη λέξη σοσιαλισμός.
Τον είπαν λαοπλάνο, τρομοκράτη, δικτάτορα. Τον πολέμησαν, τον συκοφάντησαν. Όμως αυτός με τους συντρόφους του από την Κούβα, τη Βολιβία, τον Ισημερινό, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τους αγνοούσε, τους χλεύαζε. Πολέμησε τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον αναλφαβητισμό, έδωσε μάχη για να ενωθούν οι λαοί της Λατινικής Αμερικής κάτω από τα σύμβολα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.
Σήμερα, τον αποχαιρετούμε με τιμή και σεβασμό γιατί μας δίδαξε ότι στα χρόνια του αυτονόητου, όταν ο καπιταλισμός έστεκε αδιαμφισβήτητος σε όλο τον πλανήτη, αυτός επέλεξε να κάνει το αδιανόητο.
Καλό σου ταξίδι, σύντροφε Ούγκο. Ο αγώνας σου θα είναι το παράδειγμα για κάθε αγωνιζόμενο όπου γης. Η υπενθύμιση στους κυρίαρχους ότι το όραμα του σοσιαλισμού παραμένει ζωντανό.
Σε αποχαιρετούμε με τα λόγια του αγαπημένου σου Πάμπλο Νερούδα
«εγώ θα συνεχίσω την περιπλάνηση,
ανοίγοντας δρόμους πλατιούς ενάντια στο σκότος,
απαλύνοντας της γης το χώμα, ξαναμοιράζοντας
το αστέρι σ’ όσους κοπιάσουν να ’ρθουνε.»
