Η Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών A’/θμιας Εκπ/σης Κέρκυρας εκφράζει την έντονη αποδοκιμασία του και καταδικάζει την επιλογή του ΥΠΔΒΜΘ να προχωρήσει στη ματαίωση των εξετάσεων φέτος, για την εισαγωγή στη διετή μετεκπαίδευση των δασκάλων/νηπιαγωγών και την αναστολή λειτουργίας των Διδασκαλείων.
Η ενέργεια αυτή ουσιαστικά οδηγεί στην.......
κατάργηση της Μετεκπαίδευσης, κινείται προς το πνεύμα των γενικότερων αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων (σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου, συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολείων, αλλαγές στα πανεπιστήμια κ.α.) που η λογιστική της κυβέρνησης, με πρόσχημα τις δεσμεύσεις του μνημονίου, επιβάλλει στην εκπαίδευση.
Είναι φανερό από την ανακοίνωση που υπογράφεται από το Γ.Γ. του Υπουργείου, ότι η πολιτική ηγεσία δεν έλαβε καθόλου υπόψη της τις θέσεις του κλάδου, αλλά και τις προτάσεις της Συνόδου των Προέδρων και Κοσμητόρων των Παιδαγωγικών Τμημάτων και των Προέδρων των Διδασκαλείων, (που συνήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 5 και 6 Φεβρουαρίου 2011), όπου καθαρά ζητήθηκε η διατήρηση της μετεκπαίδευσης με αναβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών και διεύρυνση του ρόλου της, έτσι ώστε να καλύπτονται και άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες (π. χ. συμβάλλοντας στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών Β/θμιας Εκπ/σης στην ειδική αγωγή).
Τα Διδασκαλεία είναι θεσμός, την αναγκαιότητα του οποίου αποδέχεται το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και παρά τις πιθανές δυσλειτουργίες του, δεν καταργείται με την αντιδεοντολογική και αντιεπιστημονική επίκληση ποιοτικών και ποσοτικών δεδομένων, αλλά αναμορφώνεται, αναβαθμίζεται, βελτιώνεται. Η δίχρονη μετεκπαίδευση είναι θεσμός-κατάκτηση του κλάδου ο οποίος ισχύει από το 1922 και διατηρήθηκε σε περιόδους πολύ δύσκολες τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικοπολιτικά για το ελληνικό κράτος. Ήταν ο μοναδικός θεσμός χάρη στον οποίο οι εκπαιδευτικοί της Π. Ε. είχαν τη δυνατότητα να επανασυνδέονται με την εξέλιξη της παιδαγωγικής επιστήμης και με τις όποιες καινοτομίες στο χώρο της διδακτικής.
Το θέμα της μετεκπαίδευσης δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Δε νοείται η μετεκπαίδευση να εξυπηρετεί συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική, οπότε καταργείται ή αντικαθίσταται από διαφόρων τύπων επιμορφώσεις κατά τα κελεύσματα των κρατούντων, τύπου ΕΣΠΑ, στη λογική του ανταγωνιστικού – ταξικού σχολείου, αποθεώνοντας τη λογική της αγοράς και ισοπεδώνοντας τη γνώση, μετατρέποντάς τη σε αναλώσιμη δεξιότητα.
Τα σαθρά και προσχηματικά επιχειρήματα του Υπουργείο στην ουσία υιοθετούν την άποψη ότι το δήθεν «νέο» σχολείο που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση δεν χρειάζεται επιστημονικά χειραφετημένους και παιδαγωγικά αυτόνομους εκπαιδευτικούς, αντιλαμβάνεται την μετεκπαίδευση ως μια απλή επιμόρφωση και το διάλογο ως συναίνεση σε προειλημμένες αποφάσεις. Τι είναι αυτό που άλλαξε από το 1995 ( τελευταία θεσμική παρέμβαση στα Διδασκαλεία) το έως το 2011 ώστε να αμφισβητείται ευθέως η εκπαιδευτική πολιτική, αναφορικά με την επιμόρφωση και τη μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών της Π. Ε., που εφαρμόστηκε από τον Γ. Παπανδρέου τότε ως υπουργό Παιδείας;
Διεκδικούμε τη διατήρηση και διεύρυνση του μαζικού και μορφωτικού χαρακτήρα της μετεκπαίδευσης, σταθερά προσηλωμένης στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου στην προοπτική:
• Της αποκλειστικής διεξαγωγής της μετεκπαίδευσης από τα Παιδαγωγικά Τμήματα των Α.Ε.Ι. με αυτοτέλεια των τμημάτων που παρέχουν τη μετεκπαίδευση, με την εκπαιδευτική κοινότητα να έχει τον κυρίαρχο λόγο στις δομές της μετεκπαίδευσης, στη συνδιαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών και στο περιεχόμενο που θα καθορίζεται με βάση τις ανάγκες έτσι όπως συλλογικά εκτιμώνται από την εκπαιδευτική κοινότητα.
• Στην επέκταση του ρόλου της μετεκπαίδευση ως θεσμού μαζικού χαρακτήρα. Να αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς (δασκάλους, νηπιαγωγούς, καθηγητές και ειδικότητες) με στόχο την ουσιαστική μετεκπαίδευση όλων των υπηρετούντων εκπαιδευτικών της Π.Ε. με την εξασφάλιση των πόρων από τον τακτικό προϋπολογισμό (χωρίς την εμπλοκή προγραμμάτων της Ε.Ε.).
• Στην ελεύθερη πρόσβαση ΟΛΩΝ των εκπαιδευτικών κάθε 7 με 10 χρόνια με απόσπαση τους στα διδασκαλεία και απαλλαγή των μετεκπαιδευόμενων από τα διδακτικά τους καθήκοντα (όπως ισχύει μέχρι σήμερα).
• Της σύνδεσης της με τη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα του σχολείου και της τάξης.
Η ενέργεια αυτή ουσιαστικά οδηγεί στην.......
κατάργηση της Μετεκπαίδευσης, κινείται προς το πνεύμα των γενικότερων αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων (σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου, συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολείων, αλλαγές στα πανεπιστήμια κ.α.) που η λογιστική της κυβέρνησης, με πρόσχημα τις δεσμεύσεις του μνημονίου, επιβάλλει στην εκπαίδευση.
Είναι φανερό από την ανακοίνωση που υπογράφεται από το Γ.Γ. του Υπουργείου, ότι η πολιτική ηγεσία δεν έλαβε καθόλου υπόψη της τις θέσεις του κλάδου, αλλά και τις προτάσεις της Συνόδου των Προέδρων και Κοσμητόρων των Παιδαγωγικών Τμημάτων και των Προέδρων των Διδασκαλείων, (που συνήλθε στη Θεσσαλονίκη στις 5 και 6 Φεβρουαρίου 2011), όπου καθαρά ζητήθηκε η διατήρηση της μετεκπαίδευσης με αναβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών και διεύρυνση του ρόλου της, έτσι ώστε να καλύπτονται και άλλες εκπαιδευτικές ανάγκες (π. χ. συμβάλλοντας στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών Β/θμιας Εκπ/σης στην ειδική αγωγή).
Τα Διδασκαλεία είναι θεσμός, την αναγκαιότητα του οποίου αποδέχεται το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και παρά τις πιθανές δυσλειτουργίες του, δεν καταργείται με την αντιδεοντολογική και αντιεπιστημονική επίκληση ποιοτικών και ποσοτικών δεδομένων, αλλά αναμορφώνεται, αναβαθμίζεται, βελτιώνεται. Η δίχρονη μετεκπαίδευση είναι θεσμός-κατάκτηση του κλάδου ο οποίος ισχύει από το 1922 και διατηρήθηκε σε περιόδους πολύ δύσκολες τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικοπολιτικά για το ελληνικό κράτος. Ήταν ο μοναδικός θεσμός χάρη στον οποίο οι εκπαιδευτικοί της Π. Ε. είχαν τη δυνατότητα να επανασυνδέονται με την εξέλιξη της παιδαγωγικής επιστήμης και με τις όποιες καινοτομίες στο χώρο της διδακτικής.
Το θέμα της μετεκπαίδευσης δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Δε νοείται η μετεκπαίδευση να εξυπηρετεί συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική, οπότε καταργείται ή αντικαθίσταται από διαφόρων τύπων επιμορφώσεις κατά τα κελεύσματα των κρατούντων, τύπου ΕΣΠΑ, στη λογική του ανταγωνιστικού – ταξικού σχολείου, αποθεώνοντας τη λογική της αγοράς και ισοπεδώνοντας τη γνώση, μετατρέποντάς τη σε αναλώσιμη δεξιότητα.
Τα σαθρά και προσχηματικά επιχειρήματα του Υπουργείο στην ουσία υιοθετούν την άποψη ότι το δήθεν «νέο» σχολείο που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση δεν χρειάζεται επιστημονικά χειραφετημένους και παιδαγωγικά αυτόνομους εκπαιδευτικούς, αντιλαμβάνεται την μετεκπαίδευση ως μια απλή επιμόρφωση και το διάλογο ως συναίνεση σε προειλημμένες αποφάσεις. Τι είναι αυτό που άλλαξε από το 1995 ( τελευταία θεσμική παρέμβαση στα Διδασκαλεία) το έως το 2011 ώστε να αμφισβητείται ευθέως η εκπαιδευτική πολιτική, αναφορικά με την επιμόρφωση και τη μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών της Π. Ε., που εφαρμόστηκε από τον Γ. Παπανδρέου τότε ως υπουργό Παιδείας;
Διεκδικούμε τη διατήρηση και διεύρυνση του μαζικού και μορφωτικού χαρακτήρα της μετεκπαίδευσης, σταθερά προσηλωμένης στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου στην προοπτική:
• Της αποκλειστικής διεξαγωγής της μετεκπαίδευσης από τα Παιδαγωγικά Τμήματα των Α.Ε.Ι. με αυτοτέλεια των τμημάτων που παρέχουν τη μετεκπαίδευση, με την εκπαιδευτική κοινότητα να έχει τον κυρίαρχο λόγο στις δομές της μετεκπαίδευσης, στη συνδιαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών και στο περιεχόμενο που θα καθορίζεται με βάση τις ανάγκες έτσι όπως συλλογικά εκτιμώνται από την εκπαιδευτική κοινότητα.
• Στην επέκταση του ρόλου της μετεκπαίδευση ως θεσμού μαζικού χαρακτήρα. Να αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς (δασκάλους, νηπιαγωγούς, καθηγητές και ειδικότητες) με στόχο την ουσιαστική μετεκπαίδευση όλων των υπηρετούντων εκπαιδευτικών της Π.Ε. με την εξασφάλιση των πόρων από τον τακτικό προϋπολογισμό (χωρίς την εμπλοκή προγραμμάτων της Ε.Ε.).
• Στην ελεύθερη πρόσβαση ΟΛΩΝ των εκπαιδευτικών κάθε 7 με 10 χρόνια με απόσπαση τους στα διδασκαλεία και απαλλαγή των μετεκπαιδευόμενων από τα διδακτικά τους καθήκοντα (όπως ισχύει μέχρι σήμερα).
• Της σύνδεσης της με τη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα του σχολείου και της τάξης.
