Του Χρήστου Κάτσικα
Η υπουργός Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου, σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 9 Σεπτεμβρίου εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς, δήλωσε ότι «οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν», καθώς «στη δυσκολότερη χρονιά κάνουμε το καλύτερο ξεκίνημα». Στη συνέχεια τόνισε ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα κενά εκπαιδευτικών και ότι «όσοι θέλησαν να επενδύσουν μικροπολιτικές σκοπιμότητες.....
στα κενά, βλέπουν την προσπάθειά τους να πέφτει στο κενό».
Πριν μπούμε στην ουσία, μια κουβέντα για τις «Κασσάνδρες» στις οποίες κάνει αναφορά η υπουργός. Η κ. Διαμαντοπούλου πρέπει να έχει υπόψη της ότι εκφράσεις όπως «θα διαψευσθούν οι ποικιλώνυμες Κασσάνδρες» είναι αναντίστοιχες προς τον αρχαίο μύθο, καθώς, όπως είναι γνωστό, όλες οι προφητείες της Κασσάνδρας αποδεικνύονταν αληθινές, ασχέτως εάν δεν τις πίστευαν όσοι τις άκουγαν.
Στην ουσία:
Πρώτον, όσον αφορά στα κενά. Είναι σίγουρο ότι οι δηλώσεις μπορούν να δημιουργούν εντυπώσεις στην κοινή γνώμη όσον αφορά στη σχολική πραγματικότητα, αλλά δεν μπορούν να την αλλάξουν. Τη σχολική πραγματικότητα τη γνωρίζουν πολύ καλά και θα τη γνωρίσουν καλύτερα φέτος όσοι αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις τάξεις και μαζί τους οι γονείς των μαθητών. Όλοι αυτοί έχουν καλά στη μνήμη τους τα αποκαΐδια των δηλώσεων των πολλών τελευταίων χρόνων «για τη σχολική χρονιά που ξεκινά χωρίς προβλήματα». Το λέμε καθαρά: τα κενά δεν είναι τριψήφιο νούμερο, όπως λέει το υπουργείο, αλλά πενταψήφιο και για να μην παίζουμε με τους αριθμούς ας αφήσουμε την πράξη να μιλήσει: αν δεν υπάρχουν κενά, τότε γιατί το υπουργείο Παιδείας θα ανακοινώνει προσλήψεις όλο τον Σεπτέμβριο και όλο τον Οκτώβριο σε δόσεις;
Δεύτερον, να θυμίσουμε ότι η μερική μείωση των κενών και οι περικοπές στον απαιτούμενο αριθμό προσλήψεων στηρίζεται φέτος στις εκατοντάδες συγχωνεύσεις τμημάτων, στη μη χορήγηση για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια νέων εκπαιδευτικών αδειών, στην αναστολή λειτουργίας των ΓΡΑΣΥ, στο ουσιαστικό κλείσιμο των Κέντρων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, στη μείωση των εκπαιδευτικών στα σχολεία του εξωτερικού, στο γεγονός ότι τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας αποψιλώθηκαν ολοκληρωτικά από το μόνιμο αποσπασμένο προσωπικό τους το οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις οργανικές του θέσεις για να φαίνεται ότι δεν υπάρχουν κενά. Επίσης οφείλεται και στη μείωση των αποσπασμένων στην κεντρική υπηρεσία και σε διευθύνσεις, γραφεία και φορείς του υπουργείου Παιδείας (Στο σημείο αυτό καταθέτουμε μια πρόβλεψη: του χρόνου είναι σίγουρο ότι ο αριθμός αυτών των αποσπάσεων θα επανέλθει πάνω κάτω στα περσινά και προπέρσινα περίπου επίπεδα για δυο και μόνο λόγους. Αφενός γιατί οι υπηρεσίες αυτές χρειάζονται προσωπικό και δεν έχουν και αφετέρου γιατί και η νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου, όπως και όλες οι προηγούμενες, επιβιώνει μέσα από το πλέγμα των «εξυπηρετήσεων»).
Τρίτον, οι προθέσεις του υπουργείου φαίνονται ολοκάθαρα από την ουσιαστική κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας και της πρόσθετης διδακτικής στήριξης σε Γυμνάσια και Λύκεια. Οι δηλώσεις του υπουργείου ότι «αυτό που θα κάνουμε σε πρώτη φάση είναι ότι θα υπάρξει οπωσδήποτε πρόσθετη διδακτική στήριξη σε πολύ απομονωμένες περιοχές και σε πολύ μικρά σχολεία, γιατί εκεί δεν υπάρχει άλλη επιλογή» ή ότι «η ενισχυτική διδασκαλία θα καλυφθεί «κυρίως από προγράμματα που αφορούν παλιννοστούντες και παιδιά με γλωσσικές αδυναμίες» δεν αποτελούν παρά τη γνωστή διαστρέβλωση των λέξεων και των εννοιών με την «σκόνη» της οποίας επιχειρείται η κάλυψη της πραγματικότητας.
Τέταρτον, είναι φανερό ότι φέτος οι σχολικές επιτροπές δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες των σχολείων καθώς η χρηματοδότηση από το υπουργείο Οικονομικών είναι περίπου το 1/3 της περσινής. Τα σχολεία μας τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο μπορεί να έχουν κάποιους διαδραστικούς πίνακες, αλλά δεν θα έχουν αναλώσιμα και πετρέλαιο. Το παντεσπάνι… μιας πεινασμένης παιδείας σε όλο της το μεγαλείο!
Πέμπτον και κυριότερο. Χιλιάδες παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν θα βρουν φέτος δημόσιο παιδικό σταθμό, μεγαλώνοντας την απόγνωση των οικογενειών που δεν ξέρουν τι να κάνουν. Είναι πραγματικά εξοργιστικό αυτοί που από ιδεολογία στεγάζουν τα παιδιά τους στην ακριβή ιδιωτική εκπαίδευση να επιφυλάσσουν τέτοια τύχη στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας.
Αυτά για τις αλήθειες και τις αναλήθειες.
Και κάτι τελευταίο. Αισθάνομαι τα βήματά τους, αναγνωρίζω τις γκριμάτσες τους, ακούω την ηχηρή σιωπή τους, βλέπω να κοχλάζουν και να είναι έτοιμοι να καλπάσουν. Έχει συσσωρευτεί τέτοιο αδιέξοδο στους μαθητές και τη νεολαία που το παραμικρό μπορεί να λειτουργήσει σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και «έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη. Τα παιδιά μας, οι μαθητές μας βλέπουν σε ποια κατάσταση βρίσκεται η γενιά που γαλουχήθηκε με την ψευδαίσθηση ότι κυνηγώντας την ατομική λύση, τον βαθμό, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, θα έχει ανοιχτούς τους δρόμους της επαγγελματικής αποκατάστασης και της καριέρας και αντιλαμβάνονται τι τους έρχεται κατακέφαλα. Μυρίζουν ήδη τον αποκλεισμό και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να οικοδομήσουν προσδοκία που να μην είναι συνδεδεμένη με ένα νήμα με τη ματαίωσή της. Βιώνουν ήδη ένα παρόν και ένα μέλλον που συντρίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της ατομικής περιπλάνησης σε μια ακρωτηριασμένη εκπαίδευση και στην υπόσχεση μιας αυξανόμενης εργασιακής αβεβαιότητας έπειτα από αυτή. Ήδη αρχίζουν να βγάζουν στα μουγκά τη γλώσσα τους την ίδια ώρα που το ρεζερβουάρ της αντίδρασής τους εφοδιάζεται με «καύσιμα».
ΠΗΓΗ:http://www.avgi.gr
