Αγγίζουν πλέον τα όρια της υποκρισίας, οι δακρύβρεχτες δηλώσεις όσων έως τώρα έχουν υπηρετήσει στην πράξη τη μνημονιακή πολιτική.
Στον κατάλογο ήρθε να προστεθεί και η Πρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου κα Σαλή-Παπασαλή, εκφράζοντας στο κρατικό ραδιόφωνο την αγωνία της για τις συγχωνεύσεις των πανεπιστημιακών τμημάτων!
Βεβαίως η ίδια, τόσο ως υποψήφια της ΝΔ στο ψηφοδέλτιο της....
Επικρατείας, όσο και ως πρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου, υπερασπίστηκε σθεναρά τη σημερινή νεοφιλελεύθερη πολιτική της τεχνητής υποτίμησης των κρατικών πανεπιστημίων, προς διευκόλυνση των αποκρατικοποιήσεων.
Ανησυχεί, η κα Πρύτανης, για τις συνέπειες των μνημονιακών νόμων, που η ίδια στηρίζει με ζέση! Παραδέχεται ότι οι διαδικασίες “εξορθολογισμού” δρομολογούν τη συρρίκνωση του πανεπιστημιακού χάρτη της χώρας, όταν η ίδια υπερασπίστηκε σθεναρά τους νόμους 4009/11 και 4076/12, που πλαγιοκοπούν τις συνταγματικές επιταγές της δημόσιας δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης. Όταν η ίδια υπερασπίστηκε τις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, των οποίων η συνταγματικότητά αμφισβητήθηκε έντονα, από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όλα τα όργανα της Πανεπιστημιακής αυτοδιοίκησης και από τους συλλόγους φοιτητών και διδασκόντων.
Την ίδια ημέρα που η κα Σαλή-Παπασαλή δήλωνε στο κρατικό ραδιόφωνο τη συμπαράστασή της στους εργαζομένους του Ιονίου Πανεπιστημίου, αρνήθηκε τη λήψη απόφασης από πλευράς Πρυτανείας, με την οποία θα στηρίζονται τα δικαιώματα των Διοικητικών υπαλλήλων.
Ως ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, δεχόμαστε τη διαφορετική άποψη και τη διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση, αρκεί να στοιχειοθετείται με επιχειρήματα. Δεν δεχόμαστε όμως, την υποκριτική επικοινωνιακή πολιτική των θεσμικών εκπροσώπων, πόσο μάλλον όταν αυτοί αντανακλούν τις γνωσιακές αξίες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Σήμερα λοιπόν, που το Ιόνιο Πανεπιστήμιο ψυχορραγεί, με κάποια Τμήματά του να υπολειτουργούν λόγω υποχρηματοδότησης και να κινδυνεύουν από στιγμή σε στιγμή να “εκκαθαριστούν”, πρέπει να γίνει κατανοητό το εξής: οι μνημονιακές πολιτικές της εκποίησης του δημόσιου πλούτου και της καταδυνάστευσης των κρατικών υποδομών, προς όφελος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οδηγούν τη χώρα σε αδιέξοδο. Η πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων απέτυχε και η χώρα μας χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί, ως προς τις αξίες και τα ιδανικά που αξιώνεται να μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές. Σε μια τέτοια προσπάθεια, δεν χωρούν υποκρισίες και ψεύτικα λόγια.
