Η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να είναι βέβαια ένα σύνθημα, μια επίκληση στο συναίσθημα, μια συνθήκη ικανή να εξασφαλίσει συμπάθεια ή αντιπάθεια προς αυτόν που την επικαλείται. Μπορεί ακόμη να χρησιμοποιηθεί για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, εάν δεν τοποθετείται σε...
συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής συζήτησης , πολύ δε περισσότερο αφετηρία οργάνωσης και δράσης.
Σε γενικές γραμμές, για εμάς, ενότητα της Αριστεράς σημαίνει πρώτα απʼ όλα ενότητα της Αριστεράς με τον οντολογικό και ιστορικό εαυτό της, δηλαδή με την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί παρά να έχει μετωπικό χαρακτήρα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων όσο και σε επίπεδο διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας (και όχι απλώς της διακυβέρνησης).
Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η άποψή μας για την αναγκαιότητα ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής αποδεικνύει για ποια Αριστερά μιλάμε αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί και πρέπει να συγκροτείται κοινωνικά και πολιτικά. Διέξοδος από την παρούσα κρίση με αριστερό λαϊκό πρόσημο μπορεί να υπάρξει, εάν συγκροτηθεί ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο με αριστερά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, που θα προβάλλει ένα πρόγραμμα με αιχμές όχι απλώς φιλολαϊκές αλλά και αντικαπιταλιστικές. Αυτή η άποψη εξηγεί και την αναγκαιότητα της αυτοτελούς παρουσίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τόσο στα πλαίσια αυτού του μετώπου, μαζί με άλλες επίσης αυτοτελείς αριστερές δυνάμεις, όσο και στο παρόν, μέχρις ότου το μέτωπο αυτό συγκροτηθεί.
Το πρόγραμμα των 5 σημείων που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στάση πληρωμών/διαγραφή του χρέους-έξοδος από το ευρώ/ρήξη με την ΕΕ-εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις) είναι η δική της συνεισφορά στην προσπάθεια για την ενότητα της Αριστεράς. Δεν απευθύνεται μόνο στις ηγεσίες κομμάτων οργανώσεων, τάσεων και ρευμάτων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά κυρίως στους αγωνιστές της βάσης της Αριστεράς αλλά και σε όλους τους εργαζόμενους, ψηφοφόρους ή μη της Αριστεράς μέχρι τώρα. Η σοβαρή και βάσει αρχών συζήτηση πάνω σε αυτό αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα της εποχής και της παρούσας συγκυρίας. Το αστικό μπλοκ δυνάμεων αναδιατάσσεται (γρηγορότερα ή πιο αργά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα). Η συγκρότηση του αντίπαλου δέους, και όχι του επόμενου διαχειριστή, είναι κάτι παραπάνω από επείγουσα.
συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής συζήτησης , πολύ δε περισσότερο αφετηρία οργάνωσης και δράσης.
Σε γενικές γραμμές, για εμάς, ενότητα της Αριστεράς σημαίνει πρώτα απʼ όλα ενότητα της Αριστεράς με τον οντολογικό και ιστορικό εαυτό της, δηλαδή με την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η ενότητα αυτή δεν μπορεί παρά να έχει μετωπικό χαρακτήρα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων όσο και σε επίπεδο διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας (και όχι απλώς της διακυβέρνησης).
Στη συγκεκριμένη συγκυρία, η άποψή μας για την αναγκαιότητα ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής αποδεικνύει για ποια Αριστερά μιλάμε αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί και πρέπει να συγκροτείται κοινωνικά και πολιτικά. Διέξοδος από την παρούσα κρίση με αριστερό λαϊκό πρόσημο μπορεί να υπάρξει, εάν συγκροτηθεί ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο με αριστερά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, που θα προβάλλει ένα πρόγραμμα με αιχμές όχι απλώς φιλολαϊκές αλλά και αντικαπιταλιστικές. Αυτή η άποψη εξηγεί και την αναγκαιότητα της αυτοτελούς παρουσίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τόσο στα πλαίσια αυτού του μετώπου, μαζί με άλλες επίσης αυτοτελείς αριστερές δυνάμεις, όσο και στο παρόν, μέχρις ότου το μέτωπο αυτό συγκροτηθεί.
Το πρόγραμμα των 5 σημείων που προβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (στάση πληρωμών/διαγραφή του χρέους-έξοδος από το ευρώ/ρήξη με την ΕΕ-εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις) είναι η δική της συνεισφορά στην προσπάθεια για την ενότητα της Αριστεράς. Δεν απευθύνεται μόνο στις ηγεσίες κομμάτων οργανώσεων, τάσεων και ρευμάτων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά κυρίως στους αγωνιστές της βάσης της Αριστεράς αλλά και σε όλους τους εργαζόμενους, ψηφοφόρους ή μη της Αριστεράς μέχρι τώρα. Η σοβαρή και βάσει αρχών συζήτηση πάνω σε αυτό αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα της εποχής και της παρούσας συγκυρίας. Το αστικό μπλοκ δυνάμεων αναδιατάσσεται (γρηγορότερα ή πιο αργά, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα). Η συγκρότηση του αντίπαλου δέους, και όχι του επόμενου διαχειριστή, είναι κάτι παραπάνω από επείγουσα.
