Του Χρυσόστομου Μπούκα
Ζούμε θλιβερή εποχή, γεμάτη φόβο και αγανάκτηση.
Μείωση μισθών και συντάξεων, εξαφάνιση επιδομάτων που ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στις μηνιαίες απολαβές (πάλι σε βάρος των εργαζομένων ώστε οι κύριες συντάξεις να είναι ακόμη μικρότερες), περισσότερες ώρες εργασίας ή....
περιστασιακή εργασία τριών-τεσσάρων ωρών, δύο ή τριών ημερών εργασίας την εβδομάδα ασφαλώς ανασφάλιστες, μείωση της αγοραστικής δύναμης και εν τέλει πολύ περισσότεροι φτωχοί και ενδεείς. Και όλα αυτά στο όνομα της δήθεν ανταγωνιστικότητας. Αθλιότητα!
Η απόλυση στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, είναι το ίδιο εξοργιστικό και αποτελεί ένα επιπλέον υπόστρωμα της εθνικής μας κατάθλιψης, του φόβου και της οργής. Σε τι άραγε φταίει ο εργαζόμενος που με στερήσεις και κόπο είχε προγραμματίσει την δύσκολη, έτσι και αλλιώς, ζωή του και από την μία μέρα στην άλλη βρίσκεται στο κενό της αβύσσου; Τι απαντάει στις ανάγκες της καθημερινότητας; Ξαφνικά αισθάνεται ανίκανος, άχρηστος.
Η εξουσία με -πολλές φορές ακραία- παραδείγματα προσπαθεί να μας πείσει ότι οι σπατάλες πρέπει να ελεγχθούν. “Παραδείγματα” που οι ίδιοι δημιούργησαν για να έχουν την εκλογική τους πελατεία στα κομματικά συνέδρια ή στις εθνικές εκλογές. Υπεύθυνος τώρα λογίζεται από τηλεοράσεως ο πολίτης, ο εργαζόμενος. Ντροπή!
Ο ιδιωτικός τομέας είναι εκείνος που παράγει τον εθνικό πλούτο. Εμπόριο, παραγωγή, προϊόν, μεταποίηση, υπηρεσίες, διακίνηση, κ.ά. Η αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) κάθε κράτους προκύπτει από την εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι περισσότεροι εργάζονται, όσο περισσότερο εργάζονται, τόσο περισσότερος πλούτος παράγεται.
Ο δημόσιος τομέας πληροί τους όρους του κοινωνικού κράτους. Υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, ασφάλεια είναι αναγκαία, ιδιαίτερα για τους αδύναμους της κοινωνίας μας.
Ισχυρά κράτη (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, κ.ά.) διαθέτουν στην δημόσια διοίκηση πολύ περισσότερους εργαζομένους επί του ενεργού πληθυσμού με αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία. Είναι λοιπόν μύθος του υπερτροφικού δημόσιου τομέα. Αν ο Ελληνικός δημόσιος τομέας δεν λειτουργεί σε επίπεδα ικανής εξυπηρέτησης του πολίτη, οι λίγοι ή πολλοί επίορκοι υπάλληλοι που εκβιάζουν τον πολίτη για παράνομα οφέλη, είναι η εξουσία, οι υπουργοί και οι πολιτικοί ελέγχοντες που κατάντησαν την δημόσια διοίκηση σε αυτά τα αισχρά φαινόμενα.
Είναι λοιπόν δίκαια η οργή του Λαού για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και για τις “λύσεις” που μας επιβάλλουν ξένοι ακόμα και σήμερα και από ότι φαίνεται τελειωμό δεν έχουν.
Τα ίδια, ή ανάλογα συμβαίνουν στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Δανία, την Ουγγαρία, την Λετονία εσχάτως και στη Ρουμανία. Είναι άραγε όλα αυτά που συμβαίνουν ένα υποχθόνιο σχέδιο αυτών των Λαών για την αυτοκαταστροφή τους; Όχι βέβαια. Είναι απλά ένας ευφυής προγραμματισμός του καπιταλιστικού συστήματος της παγκοσμιοποίησης, ώστε το “λογιστικό χρήμα” που δημιούργησε, να αντλήσει τα κέρδη του από τον παραγόμενο πλούτο των Λαών.
Η λύση φαίνεται απλή: αλλαγή του οικονομικού συστήματος που κυριαρχεί. Η τακτική για αυτόν τον στόχο η δημιουργία μεγάλης συμμαχίας Λαών προς μία περισσότερο προοδευτική και ανθρώπινη κατεύθυνση που κέντρο θα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος σαν ύπαρξη με όλες τις ανάγκες του για μία αξιοπρεπή διαβίωση, για ελεύθερο χρόνο, για προγραμματισμό, για όνειρο!
Αναζητούνται οι πολιτικοί που θα κινήσουν τον τροχό της ιστορίας.
Ζούμε θλιβερή εποχή, γεμάτη φόβο και αγανάκτηση.
Μείωση μισθών και συντάξεων, εξαφάνιση επιδομάτων που ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στις μηνιαίες απολαβές (πάλι σε βάρος των εργαζομένων ώστε οι κύριες συντάξεις να είναι ακόμη μικρότερες), περισσότερες ώρες εργασίας ή....
περιστασιακή εργασία τριών-τεσσάρων ωρών, δύο ή τριών ημερών εργασίας την εβδομάδα ασφαλώς ανασφάλιστες, μείωση της αγοραστικής δύναμης και εν τέλει πολύ περισσότεροι φτωχοί και ενδεείς. Και όλα αυτά στο όνομα της δήθεν ανταγωνιστικότητας. Αθλιότητα!
Η απόλυση στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα, είναι το ίδιο εξοργιστικό και αποτελεί ένα επιπλέον υπόστρωμα της εθνικής μας κατάθλιψης, του φόβου και της οργής. Σε τι άραγε φταίει ο εργαζόμενος που με στερήσεις και κόπο είχε προγραμματίσει την δύσκολη, έτσι και αλλιώς, ζωή του και από την μία μέρα στην άλλη βρίσκεται στο κενό της αβύσσου; Τι απαντάει στις ανάγκες της καθημερινότητας; Ξαφνικά αισθάνεται ανίκανος, άχρηστος.
Η εξουσία με -πολλές φορές ακραία- παραδείγματα προσπαθεί να μας πείσει ότι οι σπατάλες πρέπει να ελεγχθούν. “Παραδείγματα” που οι ίδιοι δημιούργησαν για να έχουν την εκλογική τους πελατεία στα κομματικά συνέδρια ή στις εθνικές εκλογές. Υπεύθυνος τώρα λογίζεται από τηλεοράσεως ο πολίτης, ο εργαζόμενος. Ντροπή!
Ο ιδιωτικός τομέας είναι εκείνος που παράγει τον εθνικό πλούτο. Εμπόριο, παραγωγή, προϊόν, μεταποίηση, υπηρεσίες, διακίνηση, κ.ά. Η αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) κάθε κράτους προκύπτει από την εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι περισσότεροι εργάζονται, όσο περισσότερο εργάζονται, τόσο περισσότερος πλούτος παράγεται.
Ο δημόσιος τομέας πληροί τους όρους του κοινωνικού κράτους. Υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη, ασφάλεια είναι αναγκαία, ιδιαίτερα για τους αδύναμους της κοινωνίας μας.
Ισχυρά κράτη (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, κ.ά.) διαθέτουν στην δημόσια διοίκηση πολύ περισσότερους εργαζομένους επί του ενεργού πληθυσμού με αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία. Είναι λοιπόν μύθος του υπερτροφικού δημόσιου τομέα. Αν ο Ελληνικός δημόσιος τομέας δεν λειτουργεί σε επίπεδα ικανής εξυπηρέτησης του πολίτη, οι λίγοι ή πολλοί επίορκοι υπάλληλοι που εκβιάζουν τον πολίτη για παράνομα οφέλη, είναι η εξουσία, οι υπουργοί και οι πολιτικοί ελέγχοντες που κατάντησαν την δημόσια διοίκηση σε αυτά τα αισχρά φαινόμενα.
Είναι λοιπόν δίκαια η οργή του Λαού για την κατάντια της χώρας μας, αλλά και για τις “λύσεις” που μας επιβάλλουν ξένοι ακόμα και σήμερα και από ότι φαίνεται τελειωμό δεν έχουν.
Τα ίδια, ή ανάλογα συμβαίνουν στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Δανία, την Ουγγαρία, την Λετονία εσχάτως και στη Ρουμανία. Είναι άραγε όλα αυτά που συμβαίνουν ένα υποχθόνιο σχέδιο αυτών των Λαών για την αυτοκαταστροφή τους; Όχι βέβαια. Είναι απλά ένας ευφυής προγραμματισμός του καπιταλιστικού συστήματος της παγκοσμιοποίησης, ώστε το “λογιστικό χρήμα” που δημιούργησε, να αντλήσει τα κέρδη του από τον παραγόμενο πλούτο των Λαών.
Η λύση φαίνεται απλή: αλλαγή του οικονομικού συστήματος που κυριαρχεί. Η τακτική για αυτόν τον στόχο η δημιουργία μεγάλης συμμαχίας Λαών προς μία περισσότερο προοδευτική και ανθρώπινη κατεύθυνση που κέντρο θα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος σαν ύπαρξη με όλες τις ανάγκες του για μία αξιοπρεπή διαβίωση, για ελεύθερο χρόνο, για προγραμματισμό, για όνειρο!
Αναζητούνται οι πολιτικοί που θα κινήσουν τον τροχό της ιστορίας.
