Του Χρυσόστομου Μπούκα
Ο συνασπισμός Ευρωπαϊκών κρατών στην οικονομική-νομισματική ένωση έφερε την ελπίδα στους Λαούς για βελτίωση της ζωής τους και ισόμετρης ανάπτυξης των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γεννήθηκε το όνειρο της προοδευτικής ένωσης των Λαών με συνέχεια την κοινή εξωτερική, στρατιωτική και πολιτική ένωση.
Υπήρξε κατ’ αρχήν ανακούφιση στον Ελληνικό Λαό που....
μετείχε σε έναν ισχυρό οικονομικό συνασπισμό και σταδιακά θα απαλλάσσονταν, επιτέλους, από το δυσβάσταχτο βάρος των στρατιωτικών δαπανών. Τα σύνορα της Ελλάδας, θα μετατρέπονταν, δυναμικά, σε σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με αυτόν τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος των δαπανών θα διοχετεύονταν σε δράσεις κοινωνικής πολιτικής προς όφελος των πιο αδύνατων και ανήμπορων τάξεων της κοινωνίας μας με αποτέλεσμα δικαιότερη κατανομή πλούτου και την ισχυρότερη κοινωνική συνοχή.
Από την μεγάλη ελπίδα και το όνειρο στην εξίσου μεγάλη εξαθλίωση και οργή.
Με έκπληξη παρακολουθούμε σήμερα άλλοτε κραταιές οικονομικές κρατικές μονάδες να δέχονται επιθέσεις αφαίμαξης του πλούτου που χρόνια είχαν δημιουργήσει οι λαοί τους.
Πρόσφατα υποστήριξα με άρθρο μου (“ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ”) ότι από τη θεωρία και την εφαρμοσθείσα οικονομική πρακτική του “πατέρα του καπιταλισμού” John Keynes, περάσαμε στην πιο άγρια, νέο-φιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού, του Milton Freedman, εν πολλής με χαρτοπαικτικές και τοκογλυφικές πρακτικές με στόχο την απομύζηση κάθε ίχνους μικρότερης ή μεγαλύτερης οικονομικής άνθισης των λαών.
Η πατρίδα μας σήμερα, με συσσωρευμένα λάθη άσκησης πολιτικής δεκαετιών, δέχεται την επίθεση των οικονομικών κέντρων του νέο-φιλελευθερισμού. Όλα τα σημεία δείχνουν ότι έφθασε η ώρα της Ιταλίας και πίσω της έχουν στοιχηθεί Πορτογαλία-Ισπανία-Βέλγιο-Γαλλία.
Στην δεδομένη αυτή συγκυρία έχει χρέος το πολιτικό δυναμικό, κατ’ αρχήν, των Ευρωπαίων του Νότου να συνασπισθεί, να συμμαχήσει και να αντιδράσει ολοκληρωμένα στην επέλαση της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής και της επέλασης του νέο-φιλελευθερισμού.
Μια αγορά 125 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με εισφορά περισσότερου του 35% του συνολικού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) της Ευρώπης, δεν θεωρείται αμελητέα ισχύς, ώστε να αντιταχθεί στην αρχή στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, μέχρι την αλλαγή της.
Θεωρώ βάσιμη την πρόβλεψη της αυτονόμησης από τις ισχύουσες μέχρι σήμερα δεσμεύσεις απέναντι στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Η “συμμαχία του Νότου” θεωρώ ότι διαθέτει τις απαιτούμενες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις αντίστασης και αντεπίθεσης.
Είμαι βέβαιος ότι οι Λαοί του Νότου κάτω από τις σημερινές συνθήκες, με ενθουσιασμό θα υποστήριζαν μια νέα αρχή, όπου το χρήμα θα είχε αντιστοίχηση με το παραγόμενο προϊόν και η αγοραστική δύναμη με την προσφερόμενη εργασία.
Η Ευρώπη και ιδιαίτερα ο Νότος της, έχει βαθιές ρίζες πολιτισμού και πολιτικής κουλτούρας. Μπορεί επομένως σήμερα να “γεννήσει” ένα ανθρώπινο-κοινωνικό-οικονομικό σύστημα σε μία ευρεία αγορά, με νέες συμμαχίες (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, κ.ά.) διατηρώντας πάντα την αυτονομία της. Η χρονική συγκυρία είναι λίαν κρίσιμη και το “σημείο ζέσεως” στην κορύφωσή του.
Αν αφεθεί η ευκαιρία αυτή, το οικονομικό κατεστημένο θα βρει ενδιάμεσους τρόπους (κ. Παπαδήμος στην Ελλάδα, κ. Μόντι στην Ιταλία) για να σιγάσει, έστω και προσωρινά, το διαμορφούμενο λαϊκό κίνημα-εξέγερση. Και τότε όλα θα κυλήσουν από την αρχή, όπως θα τα σχεδιάσουν εκ νέου οι ηγήτορες του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου.
Δίνεται τώρα, η ευκαιρία στους πολιτικούς να αναλάβουν πρωτοβουλίες μιας νέας, διαφορετικής αρχής. Τέτοιο πολιτικό δυναμικό είμαι βέβαιος ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να τροφοδοτείται από το λαϊκό κίνημα και από τις νέες διαμορφούμενες αντιλήψεις. Θεωρώ ότι αυτοί οι πολιτικοί θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση να γράψουν μια νέα σελίδα στην παγκόσμια ιστορία.
Αρκεί ΤΩΡΑ να κάνουν την ΑΡΧΗ.
ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Ο συνασπισμός Ευρωπαϊκών κρατών στην οικονομική-νομισματική ένωση έφερε την ελπίδα στους Λαούς για βελτίωση της ζωής τους και ισόμετρης ανάπτυξης των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γεννήθηκε το όνειρο της προοδευτικής ένωσης των Λαών με συνέχεια την κοινή εξωτερική, στρατιωτική και πολιτική ένωση.
Υπήρξε κατ’ αρχήν ανακούφιση στον Ελληνικό Λαό που....
μετείχε σε έναν ισχυρό οικονομικό συνασπισμό και σταδιακά θα απαλλάσσονταν, επιτέλους, από το δυσβάσταχτο βάρος των στρατιωτικών δαπανών. Τα σύνορα της Ελλάδας, θα μετατρέπονταν, δυναμικά, σε σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με αυτόν τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος των δαπανών θα διοχετεύονταν σε δράσεις κοινωνικής πολιτικής προς όφελος των πιο αδύνατων και ανήμπορων τάξεων της κοινωνίας μας με αποτέλεσμα δικαιότερη κατανομή πλούτου και την ισχυρότερη κοινωνική συνοχή.
Από την μεγάλη ελπίδα και το όνειρο στην εξίσου μεγάλη εξαθλίωση και οργή.
Με έκπληξη παρακολουθούμε σήμερα άλλοτε κραταιές οικονομικές κρατικές μονάδες να δέχονται επιθέσεις αφαίμαξης του πλούτου που χρόνια είχαν δημιουργήσει οι λαοί τους.
Πρόσφατα υποστήριξα με άρθρο μου (“ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ”) ότι από τη θεωρία και την εφαρμοσθείσα οικονομική πρακτική του “πατέρα του καπιταλισμού” John Keynes, περάσαμε στην πιο άγρια, νέο-φιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού, του Milton Freedman, εν πολλής με χαρτοπαικτικές και τοκογλυφικές πρακτικές με στόχο την απομύζηση κάθε ίχνους μικρότερης ή μεγαλύτερης οικονομικής άνθισης των λαών.
Η πατρίδα μας σήμερα, με συσσωρευμένα λάθη άσκησης πολιτικής δεκαετιών, δέχεται την επίθεση των οικονομικών κέντρων του νέο-φιλελευθερισμού. Όλα τα σημεία δείχνουν ότι έφθασε η ώρα της Ιταλίας και πίσω της έχουν στοιχηθεί Πορτογαλία-Ισπανία-Βέλγιο-Γαλλία.
Στην δεδομένη αυτή συγκυρία έχει χρέος το πολιτικό δυναμικό, κατ’ αρχήν, των Ευρωπαίων του Νότου να συνασπισθεί, να συμμαχήσει και να αντιδράσει ολοκληρωμένα στην επέλαση της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής και της επέλασης του νέο-φιλελευθερισμού.
Μια αγορά 125 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με εισφορά περισσότερου του 35% του συνολικού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) της Ευρώπης, δεν θεωρείται αμελητέα ισχύς, ώστε να αντιταχθεί στην αρχή στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, μέχρι την αλλαγή της.
Θεωρώ βάσιμη την πρόβλεψη της αυτονόμησης από τις ισχύουσες μέχρι σήμερα δεσμεύσεις απέναντι στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Η “συμμαχία του Νότου” θεωρώ ότι διαθέτει τις απαιτούμενες πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις αντίστασης και αντεπίθεσης.
Είμαι βέβαιος ότι οι Λαοί του Νότου κάτω από τις σημερινές συνθήκες, με ενθουσιασμό θα υποστήριζαν μια νέα αρχή, όπου το χρήμα θα είχε αντιστοίχηση με το παραγόμενο προϊόν και η αγοραστική δύναμη με την προσφερόμενη εργασία.
Η Ευρώπη και ιδιαίτερα ο Νότος της, έχει βαθιές ρίζες πολιτισμού και πολιτικής κουλτούρας. Μπορεί επομένως σήμερα να “γεννήσει” ένα ανθρώπινο-κοινωνικό-οικονομικό σύστημα σε μία ευρεία αγορά, με νέες συμμαχίες (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, κ.ά.) διατηρώντας πάντα την αυτονομία της. Η χρονική συγκυρία είναι λίαν κρίσιμη και το “σημείο ζέσεως” στην κορύφωσή του.
Αν αφεθεί η ευκαιρία αυτή, το οικονομικό κατεστημένο θα βρει ενδιάμεσους τρόπους (κ. Παπαδήμος στην Ελλάδα, κ. Μόντι στην Ιταλία) για να σιγάσει, έστω και προσωρινά, το διαμορφούμενο λαϊκό κίνημα-εξέγερση. Και τότε όλα θα κυλήσουν από την αρχή, όπως θα τα σχεδιάσουν εκ νέου οι ηγήτορες του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου.
Δίνεται τώρα, η ευκαιρία στους πολιτικούς να αναλάβουν πρωτοβουλίες μιας νέας, διαφορετικής αρχής. Τέτοιο πολιτικό δυναμικό είμαι βέβαιος ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να τροφοδοτείται από το λαϊκό κίνημα και από τις νέες διαμορφούμενες αντιλήψεις. Θεωρώ ότι αυτοί οι πολιτικοί θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση να γράψουν μια νέα σελίδα στην παγκόσμια ιστορία.
Αρκεί ΤΩΡΑ να κάνουν την ΑΡΧΗ.
ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
