Τον τελευταίο καιρό τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο: τα κακά γίνονται χειρότερα!
Έχουμε και τους.. “ανυπόμονους” δημοσιογράφους-τηλεπαρουσιαστές των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ιδιαίτερα εκείνα της εθνικής εμβέλειας, που αθώα(;) και ταυτόχρονα πονηρά και με στοιχεία αποδόμησης, αναρωτιούνται δημόσια ποιό είναι
το τελικό αίτημα των “αγανακτισμένων”.
Όλοι αυτοί που αναρωτιούνται δημόσια, είναι ηλικίας της εποχής του Πολυτεχνείου, μερικοί δε από αυτούς έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Για το λόγο αυτό δεν χωράει αμφιβολία ότι τα ερωτήματά τους κάθε άλλο παρά “αθώα” μπορούν να χαρακτηριστούν.
Γιατί πριν φθάσουμε στην νύχτα της 17ης του Νοέμβρη όταν το τανκ εισέβαλλε στο Πολυτεχνείο που θεωρείται η κορύφωση του αγώνα, μέρες, μήνες, χρόνια πριν εξελίχθηκαν δραματικές καταστάσεις στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας με τους φοιτητές.
Ασφαλώς καμία έννοια σύγκρισης της χούντας με μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Θέλω όμως να πω τούτο: η πολιτική διεργασία απαιτεί το χρόνο της και είναι βέβαιο ότι έχουμε τέτοια διεργασία. Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι θα διατυπωθεί και το τελικό πολιτικό μήνυμα που θα αγκαλιάζει την μέγιστη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.
Γιαυτό δεν χρειάζεται να.. “ανυπομονούν με τους αγανακτισμένους” όσοι τέλος πάντων ανυπομονούν!
Είναι βέβαιο ότι στις μέρες μας πλάθεται μια νέα γενιά με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά (θάνατος Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, “γενιά χωρίς μέλλον”).
Κάπου, αυτή την ώρα στην πατρίδα μας, μεγαλώνει με αυτά τα βιώματα και θα ξεπεταχτεί ο ηγέτης που εκφράζοντας αυτή τη γενιά και εκπροσωπώντας την, θα σαρώσει την πολιτική της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Έρχεται! Και αν δεν είναι τώρα, είναι βέβαιο ότι θα είναι σύντομα.
Υ.Γ. Προς τους βουλευτές του Εθνικού μας Κοινοβουλίου:
μην θεωρείτε ότι οι “αγανακτισμένοι” θα μείνουν έτσι! Θα γίνουν κρίσιμη μάζα και πλέον θα ξεχειλίσουν από οργή. Θα γίνουν “οργισμένοι” και τότε…
Γιαυτό λοιπόν ακούστε καλά και γρηγορείτε!
Έχουμε και τους.. “ανυπόμονους” δημοσιογράφους-τηλεπαρουσιαστές των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ιδιαίτερα εκείνα της εθνικής εμβέλειας, που αθώα(;) και ταυτόχρονα πονηρά και με στοιχεία αποδόμησης, αναρωτιούνται δημόσια ποιό είναι
το τελικό αίτημα των “αγανακτισμένων”.
Όλοι αυτοί που αναρωτιούνται δημόσια, είναι ηλικίας της εποχής του Πολυτεχνείου, μερικοί δε από αυτούς έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Για το λόγο αυτό δεν χωράει αμφιβολία ότι τα ερωτήματά τους κάθε άλλο παρά “αθώα” μπορούν να χαρακτηριστούν.
Γιατί πριν φθάσουμε στην νύχτα της 17ης του Νοέμβρη όταν το τανκ εισέβαλλε στο Πολυτεχνείο που θεωρείται η κορύφωση του αγώνα, μέρες, μήνες, χρόνια πριν εξελίχθηκαν δραματικές καταστάσεις στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας με τους φοιτητές.
Ασφαλώς καμία έννοια σύγκρισης της χούντας με μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Θέλω όμως να πω τούτο: η πολιτική διεργασία απαιτεί το χρόνο της και είναι βέβαιο ότι έχουμε τέτοια διεργασία. Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι θα διατυπωθεί και το τελικό πολιτικό μήνυμα που θα αγκαλιάζει την μέγιστη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού.
Γιαυτό δεν χρειάζεται να.. “ανυπομονούν με τους αγανακτισμένους” όσοι τέλος πάντων ανυπομονούν!
Είναι βέβαιο ότι στις μέρες μας πλάθεται μια νέα γενιά με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά (θάνατος Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, “γενιά χωρίς μέλλον”).
Κάπου, αυτή την ώρα στην πατρίδα μας, μεγαλώνει με αυτά τα βιώματα και θα ξεπεταχτεί ο ηγέτης που εκφράζοντας αυτή τη γενιά και εκπροσωπώντας την, θα σαρώσει την πολιτική της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Έρχεται! Και αν δεν είναι τώρα, είναι βέβαιο ότι θα είναι σύντομα.
Υ.Γ. Προς τους βουλευτές του Εθνικού μας Κοινοβουλίου:
μην θεωρείτε ότι οι “αγανακτισμένοι” θα μείνουν έτσι! Θα γίνουν κρίσιμη μάζα και πλέον θα ξεχειλίσουν από οργή. Θα γίνουν “οργισμένοι” και τότε…
Γιαυτό λοιπόν ακούστε καλά και γρηγορείτε!
