Με λένε συχνά ρομαντικό. Το αποδέχομαι και δεν το κρύβω ότι με εκφράζει μια φευγάτη αν θέλετε σκέψη, μια –εκ του ασφαλούς- προσωπική μου επανάσταση, μια προοπτική που να αναφέρεται στο σύνολο των ανθρώπων ( στο εμείς κι όχι στο εγώ) ή μια νοοτροπία και πρακτική πολιτικών με εντιμότητα κι όχι ‘’πολιτικών –killer’’.
Αυτά με εκφράζουν κι ας με λένε ρομαντικό(βρισιά είναι;) ή αφελή.
Έχω φανταστεί λοιπόν , την Περιφέρεια Ιονίων νήσων( μια πολύ δύσκολη πράγματι περιφέρεια),
. Να είναι μια περιφέρεια πρότυπο...
ισόρροπης ανάπτυξης,
. Να επικοινωνούν εύκολα και με πολλά μέσα οι κάτοικοι μεταξύ τους ,
. Να ανταλλάσουν προϊόντα(όπως παλιά),
. Να παράγουν και να ανταλλάσουν τον κοινό μας πολιτισμό ( τον Επτανησιώτικο βέβαια), . . Να έχουν τις δικές τους επαφές με τους προς την Δύση γείτονές τους,
. Να ευημερεί ο τόπος κι οι κάτοικοι,
. Να έχουν εισοδήματα από πολλές πηγές και υπηρεσίες αλλά και με τουριστικά μοντέλα στα δικά μας μέτρα κι όχι τεραστίων διαστάσεων,
. Να πετύχουμε στην βιώσιμη ανάπτυξη και την αειφορία του φυσικού μας πλούτου,
. Να πρυτανεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ μας,
. Να αναδεικνύουμε τους επιστήμονες , τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες μας,
. Να διδάσκεται η Επτανησιώτικη ιστορία στα σχολεία ,
. Να αναδειχτεί στην πράξη και από πολλούς παράγοντες το δυτικό σύνορο, η δυτική πύλη της Ελλάδας,
. Να αναδεικνύει την Επτανησιώτικη κουλτούρα έτσι τουλάχιστον όπως έφτασε μέχρι τις μέρες μας σαν Επτανησιώτικη σχολή στην ποίηση , την μουσική και την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την αγιογραφία, τον τρόπο που ψέλνουν στις εκκλησιές μας,
. Να ξαναπεί το όνομά της σαν το πρώτο ελεύθερο Ελληνικό κράτος( έστω υπό ειδικό καθεστώς),
.Να αναδεικνύουμε την ιστορία, τον πολιτισμό μας και την προστασία του περιβάλλοντος που απλόχερα μας χάρισε η φύση , έτσι που να έλκει τον σεβασμό από τους υπόλοιπους Έλληνες προς κάθε Επτανησιώτη,
. Να μην κινδυνεύουμε με διάλυση συνοχής κάθε τόσο..,
. Να υπάρχει ισοπολιτεία, ισονομία, δικαιοσύνη, αντικειμενικότητα , έλλειψη κηδεμονίας και ίσες ευκαιρίες για τους κατοίκους ΟΛΩΝ των νησιών μας.
. Να έχει ένα περιφερειακό συμβούλιο που να βουλεύεται, να τολμά, να διεκδικεί και να νομοθετεί για το κοινό συμφέρον των Επτανήσων, με έντιμες και κοινά αποδεκτές λύσεις.
Για να γίνουν όμως όλα τούτα που ο καθένας μας θα ήθελε, ρομαντικός ή όχι, αφελής ή έξυπνος, χρειάζεται να γίνει η περιφέρειά μας, υπόθεση όλων μας.
Χρειάζεται να την νοιαστούμε ΟΛΟΙ μας.
Πρώτα απ όλα να γίνει υπόθεση κοινή όλων των πολιτικών μας, σε όποιο πολιτικό χώρο κι αν ανήκουν , σε όλα τα νησιά μας.
Θα βρεθούμε σ αυτό ή σε παραπλήσιο δίλλημα πολύ σύντομα. Στις αρχές του χειμώνα, εφέτος για να εκλέξουμε αιρετό περιφερειάρχη. Μια πρόκληση και μια κοινωνική και πολιτική πρωτοπορία.
Τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα προς αφελείς , ρομαντικούς ή killer πολιτικούς:
Θα είναι η περιφερειακή αυτοδιοίκηση ακηδεμόνευτη εκ των έσω ή με γνωστές τακτικές που απορρέουν μάλλον από μη έμπειρους πολιτικούς, από πολιτικούς που δεν διδάσκονται από τα επαναλαμβανόμενα λάθη, θα δοθούν ερείσματα σε αρκετούς να αρχίσουν – δικαίως πλέον-την αμφισβήτηση της συνοχής από την πρώτη κιόλας ημέρα της νέας αιρετής περιφέρειας , που θα την οδηγήσει σε αδυναμία , σε απραξία, σε αδράνεια και που θα σημάνει αργά ή γρήγορα στην οριστική της διάλυση;
Θα είναι – τελικά- η γέννηση και ανάπτυξη της περιφέρειάς μας υπόθεση όλων μας;
