Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης χαρακτηρίζονται από μια πρωτοφανή αγριότητα λεηλασίας του εισοδήματος και των εργασιακών, ασφαλιστικών δεδομένων και εγγυήσεων για όλους τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ανέργους.
Η Κυβέρνηση με τις αποφάσεις αυτές, αλλά και άλλα σενάρια που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, έχει κηρύξει ήδη πολιτική χρεοκοπίας και πτώχευσης, φτώχειας και εξαθλίωσης για τη συντριπτική πλειοψηφία των μεσαίων, μικρών, χαμηλών και αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.
Οι κυβερνητικές επιλογές κινούνται ήδη οριακά...
στα πλαίσια του συντάγματος και δεν έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση. Άλλωστε το γεγονός ότι μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών λόγων και πράξεων σε διάστημα οκτώ μηνών όπου έχουμε πέντε, τουλάχιστον, αλληλοαναιρέσεις και διαψεύσεις της ίδιας, των διαβεβαιώσεων που κάθε φορά ακολουθούν και συνοδεύουν τα περιβόητα «πακέτα μέτρων». Είναι η χαρακτηριστικότερη απόδειξη.
Το δίλλημα ή θα ματώσουμε ή θα πτωχεύσουμε δεν ισχύει για κανένα μισθωτό, συνταξιούχο, άνεργο, ούτε για το δημόσιο, ούτε για τον ιδιωτικό τομέα. Όλοι και όλες ματώνουν και πτωχεύουν εκτός των λίγων, των κερδοσκοπικών χρηματιστηριακών και εμποροβιομηχανικών συμπλεγμάτων των κεφαλαιούχων που με τις πολιτικές των Κυβερνήσεων έχουν και την ευθύνη για την κρίση, χαίρονται, στηρίζουν, πλειοδοτούν στη μεταβίβαση του κόστους, του χρέους, των ελλειμμάτων, που επί σειρά χρόνων διόγκωσαν και διογκώνουν προς την πλευρά των απλών ανθρώπων του μόχθου.
Η νοημοσύνη των πολιτών, της κοινωνίας, «απροκάλυπτα – προκαλείται».
Η αποτελεσματικότητα των πολιτικών για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας είναι ανύπαρκτη και παρονομαστής που αυξάνει το στάσιμο πληθωρισμό, βαθαίνει την ύφεση, πολλαπλασιάζει τα κοινωνικά προβλήματα και αδιέξοδα.
Η ρητορική περί αναγκαίων, επώδυνων, σκληρών μέτρων κ.α. που επιχειρεί να υφάνει ένα νέο είδος «εθνικοφροσύνης» είναι άνευ περιεχομένου για τους πολλούς, όπως πάντα συνέβαινε, αλλά και αναιρούμενη όταν τα περί εκχώρησης ή συρρίκνωσης ή αδυναμίας να θέσουμε ως χώρα «κόκκινες γραμμές» στην τρόικα της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, δηλώνουν παράδοση άνευ όρων και ερήμην του ελληνικού λαού.
Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό αποδιαρθρώνει το χρηματοδοτικό μηχανισμό της κοινωνικής ασφάλισης, υπονομεύει, ανατρέπει, απαξιώνει τον αναδιανεμητικό του χαρακτήρα, συρρικνώνει δραματικά τους διαθέσιμους πόρους και αποσύρει το κράτος από την ευθύνη και οικονομική υποστήριξή του με βαρύτατο τίμημα για τις νέες γενιές.
Ο τρόπος διαχείρισης των αποθεματικών των ταμείων, η τεράστια σε μέγεθος και ανεξέλεγκτη εισφοροδιαφυγή, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία είναι οι κυριότερες πληγές αιμορραγίας του συστήματος, που μένουν χωρίς αποστολή λογαριασμού, ενώ υπάρχει διεύθυνση και στέλνεται ο λογαριασμός στα μόνιμα θύματα: μισθωτούς, συνταξιούχους, νέους.
Είναι ώρα, μεγαλύτερων σε ένταση, κοινωνικών αγώνων, πρωτοβουλιών και δράσης για πολιτικές λύσεις διεξόδου για την κοινωνία και την παραγωγική οικονομία.
Όλοι μαζί οι εργαζόμενοι δίνουμε, πυκνώνουμε, δυναμώνουμε στο δρόμο, στις κινητοποιήσεις, στις απεργίες την αλληλεγγύη, την ελπίδα, την άμεση προοπτική εξόδου από την αθλιότητα της κατάστασης που εγκαθίσταται στη ζωή όλων και εμφανίζεται ως εθνική, υπεύθυνη, μόνη «λύση».
Η απεργία της Πέμπτης 20 του Μάη, η καθολική και ενωτική συμμετοχή, είναι άμεση, καθοριστική απάντηση, σταθμός δυναμικής συνέχειας.
Η συνέχεια και κλιμάκωση του αγώνα είναι μονόδρομος και ελπίδα για τους εργαζόμενους.
Όλοι στην απεργία την Πέμπτη 20 του Μάη .
Όλοι στη συγκέντρωση στο Εργατικό κέντρο στις 10 το πρωί
