Για την αντικειμενική αποτύπωση των κενών, είναι σε εξέλιξη πληροφορικό σύστημα, που θα δίνει την καρτέλα του κάθε σχολείου, με τα πραγματικά κενά του. Σήμερα τα κενά προκύπτουν από την απόφαση ενός συμβουλίου, το οποίο πολλές φορές αποφασίζει χωρίς να έχει πραγματικά δεδομένα.
Οι προσλήψεις και μεταθέσεις θα μπουν πια στην πραγματική λογική. Ίσως σε καμία χώρα δεν γίνεται αυτή η συζήτηση, γιατί θεωρούνται λυμένα αυτά τα ζητήματα. Γι’ αυτό πολλές φορές αυτό που συζητάμε είναι η επανάσταση του αυτονόητου, η οποία...
δεν είναι καθόλου εύκολη. Αλλά όλα φτάνουν σε ένα όριο. Σήμερα φτάσαμε σε ένα όριο, όπου δεν υπάρχει η έννοια της λογικής, δεν υπάρχει η έννοια των αναγκών, δε συνδέονται πουθενά οι ανάγκες της εκπαίδευσης με τις επιλογές της. Για παράδειγμα φτάσαμε σήμερα στο σημείο να υπάρχουν όμοροι νομοί, στον ένα από τους οποίους να έχουμε υπεράριθμους μιας ειδικότητας και στο διπλανό νομό να έχουμε έλλειμμα αυτής της ειδικότητας. Επίσης υπάρχουν νησιά στα οποία έχουμε 10 μαθητές και 40 καθηγητές διορισμένους. Αυτό βέβαια δεν έγινε με πρόθεση. Έγινε γιατί το σύστημα δεν έχει κανένα ορθολογισμό. Ωστόσο, στην περίπτωση που ένα νησί έχει 10 μαθητές και εκεί γίνονται 45 διορισμοί ή μεταθέσεις, τότε θα πρέπει να ακολουθήσουν αποσπάσεις με αποτέλεσμα τελικά το νησί να μένει χωρίς εκπαιδευτικούς. Αυτό πλέον αλλάζει. Κανείς εκπαιδευτικός δε θα φεύγει από τη θέση του χωρίς να υπάρχει αντικαταστάτης και όποιος αποσπάται σε γραφείο θα παίρνει τα μόρια της πλησιέστερης σχολικής μονάδας και όχι τα μόρια της ακριτικής περιοχής.
Ήρθε πια η στιγμή, που δεν γίνεται να παίζουμε άλλο με αυτή την ιστορία, ούτε μπορούμε πια να μιλάμε εξ’ ονόματος ομάδων. Πρέπει να μιλήσουμε εξ’ ονόματος των μαθητών και της τάξης, εξ’ ονόματος του εκπαιδευτικού συστήματος και του σχολείου. Αφού μιλήσουμε πρώτα εξ’ ονόματος αυτών, μετά να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε και όλα τα επιμέρους προβλήματα, τα οποία είναι πραγματικά και κατανοητά.
