Διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο. Τα δημοσιονομικά μέτρα, η μείωση των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων (και των συνταξιούχων) στο δημόσιο, στους Ο.Τ.Α και στα Ν.Π.Δ.Δ και η αύξηση της έμμεσης φορολογίας που αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες των κυβερνητικών πολιτικών αποδεικνύονται άδικα και αναποτελεσματικά.
Οι κυβερνητικές προθέσεις για νέα σκληρά μέτρα στα πλαίσια των ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών αλλαγών (αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων και αύξηση του εργάσιμου βίου) και η αφαίρεση των ευθυνών και της...
συμμετοχής του κράτους στο σύστημα φανερώνουν την κυβερνητική βούληση να αμφισβητηθούν και να ανατραπούν βασικές κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων.
Η συρρίκνωση των δαπανών για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση) προκαλεί μεγάλο ρήγμα στην κοινωνική συνοχή και στην αναγκαιότητα στήριξης κοινωνικών στρωμάτων που οδηγούνται στην οικονομική εξαθλίωση, τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση.
Τα μόνιμα υποζύγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι και οι αγρότες καλούνται να σηκώσουν το βάρος μιας κρίσης με οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, που προκάλεσε το κεφάλαιο και οι αγορές και εγκλώβισαν την κυβέρνηση σε έναν μονόδρομο που σκορπά ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Το νέο δόγμα για την ανάγκη λήψης επώδυνων και σκληρών μέτρων με μόνο θέμα το χρόνο και τη διάρκεια εφαρμογής τους, είναι ένας ισχυρισμός με μεγάλη δόση κινδυνολογίας, αλλά και αποτυχίας (αφού τα πρόσφατα μέτρα βάθυναν την ύφεση και επομένως την κρίση και οι θυσίες δεν «εξευμένισαν» τις αγορές) με μόνο αποτέλεσμα: τη μεταφορά πόρων και κεφαλαίων από τους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους μικρομεσαίους και τους αγρότες, στις θυρίδες των τραπεζιτών και των πλουσίων.
Την ίδια ώρα το Ταμείο Πρόνοιας με άνοιγμα 810 εκ. και 18.500 εκκρεμείς αιτήσεις για εφάπαξ, η διαρκής αδυναμία και η οριακή λειτουργία του Ο.Π.Α.Δ και η είσοδος στην ίδια – αδιέξοδη κατάσταση του Τ.Ε.Α.Δ.Υ και του Μετοχικού Ταμείου, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αποδόμησης, εγκατάλειψης στην τύχη τους των κοινωνικοασφαλιστικών ταμείων.
Σήμερα η μονιμοποίηση των εργαζομένων με σχέση ιδιωτικού δικαίου, αορίστου χρόνου στο δημόσιο και η ένταξή τους στα Ταμεία του Δημοσίου, η ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό, η άμεση επιχορήγηση του Ταμείου Πρόνοιας (η απόδοση μέρους από το 1 δις 300 εκ. που επιβάρυνε διαχρονικά η κυβερνητική, κρατική, πολιτική, το Ταμείο), είναι στοιχειώδης όρος επιβίωσης των κοινωνικοασφαλιστικών δομών για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους του Δημοσίου.
Η συνέχεια πολιτικών πολλαπλής ανισοκατανομής εισοδημάτων, δικαιωμάτων και πλούτου, υπέρ ορισμένων και λίγων, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, των μικρομεσαίων, των νέων αυξάνει την κρίση, την ύφεση και τα αδιέξοδα.
Μέσα στην «τρικυμία» πρέπει καθαρά, για άλλη μια φορά, να τονίσουμε:
1. Η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η άντληση τεράστιων δημόσιων και κοινωνικών πόρων, για την επιβίωση και κερδοφορία του, τα καρτέλ, η κατασπατάληση πόρων για την αναπαραγωγή ενός πελατειακού συστήματος, το έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής, δημιουργικότητας και αποδοτικής αξιοποίησης των δημόσιων και κοινωνικών πόρων, η φοροκλοπή, φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, - αποφυγή, συνθέτουν το αδιέξοδο της ελληνικής περίπτωσης και μορφής κρίσης και όχι οι Δημόσιες Υπηρεσίες, η μισθωτή εργασία, η πραγματική οικονομία.
2. Σήμερα πράξη ευθύνης είναι η αναδιάταξη του σκηνικού, η έξοδος των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων από τη θέση που βρίσκονται: με την πλάτη στον τοίχο και μόνιμος στόχος επίθεσης, ενοχοποίησης, το υποζύγιο της ζημιάς, του κόστους της κρίσης.
Χρειάζεται σθεναρή αντίσταση, κινητοποίηση. Κοινωνικοί αγώνες και μέτωπο, άνοιγμα νέων, ενωτικών, ευρύτερων πεδίων δράσης:
• Για την απόκρουση νέων αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων.
• Για την απόκρουση των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στο Δημόσιο, την προστασία των θέσεων εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τη ματαίωση απολύσεων.
• Για την ανατροπή των περικοπών και των μειώσεων, την προστασία της αγοραστικής δύναμης των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων, τη διεκδίκηση αυξήσεων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες αξιοπρεπούς επιβίωσης, την ανακοπή των νέων κυμάτων ανατιμήσεων και ακρίβειας.
Στην Κέρκυρα οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, στα Ν.Π.Δ.Δ και στους Ο.Τ.Α σε συντονισμό και συνεργασία με το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας συνεχίζουμε:
Απεργούμε την Πέμπτη 22 του Απρίλη και οργανώνουμε απεργιακή συγκέντρωση στη Νομαρχία Κέρκυρας στις 10.00 το πρωί,
Διαμαρτυρόμαστε την Τρίτη 27 του Απρίλη, και οργανώνουμε συγκέντρωση στην Πλατεία Γεωργάκη, στις 8 το βράδυ,
Απεργούμε την 1η του Μάη και αναδεικνύουμε τους ιστορικούς αγώνες μας με απεργιακή συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας στις 10.00 το πρωί.
Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας το επόμενο διάστημα. Είμαστε βέβαιοι ότι έτσι μπορούμε να σταθούμε φραγμός, να ανατρέψουμε άδικες και καταφανώς δυσανάλογες «προσαρμογές», να επαναφέρουμε και να διευρύνουμε δικαιώματα και κατακτήσεις.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.
Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΗ ΣΥΝΕΧΗ ΔΡΑΣΗ.
