του Μάριου Μιχαηλίδη
Όπως είναι γνωστό, στις 17 Δεκέμβρη θα γίνει το ελάχιστο από αυτά που πρέπει να κάνουμε ως απάντηση στον πόλεμο της κυβέρνησης, της ΕΕ, του κεφαλαίου εναντίον μας: μια 24ωρη απεργία, η πρώτη μαζική αναμέτρηση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κάτω από τον ορυμαγδό των απειλών για χρεοκοπία, σκληρά μέτρα και άλλα παρόμοια. Μια 24ωρη απεργία, που πρέπει να σηματοδοτήσει όχι απλά και μόνο μια διαμαρτυρία των εσαεί «ριγμένων», όχι μια «έκκληση» για «μαλάκωμα» της αγριότητας, αλλά την απαρχή μιας συνολικής, βαθιάς και επιθετικής απάντησης της εργατικής τάξης, με το προωθημένο αίτημα: «ο πλούτος ανήκει σε αυτούς που τον δημιουργούν».
Όπως είναι, επίσης, γνωστό, η απεργία της 17ης οργανώθηκε κατ΄ αρχήν από τις.......
δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ενώ και άλλες δυνάμεις αποφάσισαν να συμπέσουν με αυτό.
Ποια η στάση της πλειοψηφίας ΠΑΣΚ–ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ; Να συρθούν, μετά από πεισματική άρνηση, σε μια 24ωρη απεργία ΟΧΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, αλλά, ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ! Ένας κλάδος μόνος του, ίσα για να σπάσει το μέτωπο της εργατικής τάξης! Για να μην απεργήσει η δασκάλα ή η νηπιαγωγός μαζί με τους γονείς των μαθητών τους, να μη βρεθούν μαζί στο δρόμο, να μη βροντοφωνάξουν την κοινή απαίτηση για Λαϊκή Παιδεία! Και, κοινό μυστικό, οι ίδιες δυνάμεις υπονομεύουν – για μια ακόμη φορά – την απεργία «από μέσα», για να χύσουν, μετά, κροκοδείλια δάκρυα λόγω της χαμηλής συμμετοχής, που οι ίδιοι εύχονται και προκαλούν, για να «θάψουν» κάθε παραπέρα αγωνιστική κίνηση. Ποιοι; Αυτοί που περιφέρουν τη «μεγάλη απεργία» του κλάδου σαν «πανηγυριώτικο μπιχλιμπίδι», για να αποκρύψουν τον πραγματικό τους εαυτό. Τότε «αγωνιστές» (...), τώρα «ανεκτικοί» προς τη νέα διακυβέρνηση! ΑΙΣΧΟΣ!
Ποια είναι η απάντηση του ΠΑΜΕ; Αυτού, που το κατηγορούν για «ανίερες συμμαχίες», «κομματικο-κεντρικό» συνδικαλισμό, «περιχαράκωση», αντιπαλότητα με κάθε «από τα κάτω» δράση; Το ΠΑΜΕ ξεπερνάει τον εκβιασμό των ΠΑΣΚ–ΔΑΚΕ, που σίγουρα «μας περιμένουν στη γωνία», μην τυχόν και, απηυδισμένοι, τους «σιχτιρίσουμε» μη απεργώντας. Ξεπερνάει την επιλογή των 3ωρων στάσεων εργασίας, που προκηρύσσουν τα Δ.Σ. πολλών Συλλόγων, οι οποίες, αντικειμενικά, μας στέλνουν να διδάξουμε τη στιγμή που χιλιάδες εργάτες θα δίνουν τη μάχη της απεργίας. Και κηρύσσει, παλικαρίσια, μια συνολική 48ωρη απεργία, συμπεριλαμβάνοντας, ολόκληρες, και τη 16η και τη 17η του μήνα, ΑΠΕΙΘΑΡΧΩΝΤΑΣ στην έλλειψη «κάλυψης» για τις διδακτικές ώρες που υπολείπονται. Προχωράει σε μια καθαρή, ταξική κίνηση, που συνοδεύεται από πεντακάθαρο, ταξικό, αγωνιστικό πλαίσιο αιτημάτων, τέτοιο, που μπορεί να συγκινήσει και να κινητοποιήσει και εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους γονείς.
Αυτό το πρωτοφανές για τα δημοσιοϋπαλληλικά δεδομένα βήμα αξίζει να υποστηριχτεί από κάθε τίμιο δάσκαλο και νηπιαγωγό! Ανοίγει νέους δρόμους στα συνδικαλιστικά μας πράγματα: δρόμους πανεργατικής ενότητας και αποφασιστικής σύ-γκρουσης με το κεφάλαιο, τα πολιτικά του κόμματα και τους εκπροσώπους του στη Δασκαλική Ομοσπονδία, γενικότερα, στο συνδικαλισμό! Ο λόγος σε εμάς, σε όλους μας!
