Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. στη σημερινή της συνέντευξη τύπου τόνισε τα εξής :
1. Η κατάσταση στη χώρα είναι περίπλοκη και το περιβάλλον γίνεται όλο και πιο απειλητικό. Η μετεξέλιξη της χρηματιστηριακής κρίσης σε πιστωτική και τώρα σε δημοσιονομική, οι νέοι κύκλοι μεταμόρφωσής της, αυξάνουν, βαθαίνουν, επεκτείνουν τις κοινωνικές επιπτώσεις. Η ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου, η συρρίκνωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, είναι ήδη τα έντονα και εξελισσόμενα χαρακτηριστικά της. Οι μύθοι, οι αυταπάτες καταρρέουν μαζί με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Η κρίση είναι..........
συστημική, είναι κρίση ολόκληρου του συστήματος.
2. Στην περίπτωσή μας η κρίση οξύνεται και εκδηλώνεται πολύμορφα εξαιτίας της ύπαρξης και «συστημικών φαινομένων» στο πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικό σύστημα. Από τα κομματικοπελατειακά πλέγματα έως τη διαφθορά, από τη Δημόσια Διοίκηση, την ιδιωτική οικονομία και αγορά έως την κατάσταση των κοινωνικών υπηρεσιών, η διαμεσολάβηση παράγει αναποτελεσματικότητα στις δημόσιες πολιτικές, ιδιωτική αυθαιρεσία, παρακμιακή πορεία.
3. Τις τελευταίες ημέρες έχει ενταθεί μια δημόσια συζήτηση για τη λήψη ή όχι μέτρων. Το ουσιαστικό και πραγματικό δίλλημα είναι στο ερώτημα ποια μέτρα, τι είδους, περιεχομένου και κατεύθυνσης. Αρκετοί αναζητούν συμβολισμούς, μηνύματα «νέας θυσίας για να εξευμενιστούν οι Θεοί των αγορών» και η Ιφιγένεια έχει βρεθεί: οι μόνιμα ύποπτοι, το δημόσιο, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Το ιρλανδικό θαύμα που χρεοκόπησε ως μοντέλο ανάπτυξης, τώρα προτείνεται ως μοντέλο εξόδου από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας ! Λείπουν κάποιες δεκάδες δις και προτείνεται η αναπλήρωσή τους με τα 250-300 εκατομμύρια της εισοδηματικής πολιτικής ! Αρκούν ; Η απάντηση είναι όχι, «αλλά θα παρθούν και άλλα μέτρα, θα πληρώσουν όλοι» η εύκολη ανταπάντηση. Γνωστό κι από παλιά το παραμύθι έστω κι αν τώρα έχει και … δράκο, τον 13ο και 14ο μισθό.
Το δίλημμα και το ερώτημα είναι συγκεκριμένο : εύκολες, επιδερμικές, πολιτικές μείωσης των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών δαπανών, της περικοπής εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων;
Ή οι δύσκολες και συστημικές με στόχο την αύξηση της οικονομικής και κοινωνικής αποδοτικότητας των δημόσιων και κοινωνικών πόρων;
Άλλωστε επί σειρά ετών οι αντιασφαλιστικές παρεμβάσεις, η εκτεταμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η διαρκής μείωση των δικαιωμάτων, των εγγυήσεων, του επιπέδου αξιοπρεπούς εργασίας και ζωής των μισθωτών και των συνταξιούχων ούτε τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων εξασφάλισε, ούτε την οικονομική κρίση απέφυγε. Αντίθετα αξιοποιήθηκε για να αυξήσουν οι υπαίτιοι της κρίσης τα προνόμιά τους και τα κέρδη τους.
Ταυτόχρονα λειτούργησε ως προϊούσα μορφή και συντελεστής παραγωγής της. Η συνέχεια των ίδιων πολιτικών είναι προφανές ότι αυξάνει τις ανισότητες και οδηγεί σε βαθιά και γενικευμένη κρίση του βιοτικού επιπέδου.
Εδώ προφανώς και απαιτούνται τομές, ριζοσπαστικές και άμεσες παρεμβάσεις για :
? Την αντιμετώπιση της διαφθοράς στις χρηματοοικονομικές ροές και συναλλαγές στο σύνολο του διοικητικού και οικονομικού συστήματος, δημόσιου και ιδιωτικού.
? Την αλλαγή στη δημόσια διοίκηση με βάση το ερώτημα ποια Διοίκηση χρειαζόμαστε, πως την οργανώνουμε, τι στελέχωση απαιτείται αλλά και ποιο μοντέλο οικονομίας προωθούμε, πως λειτουργεί ο δημόσιος έλεγχος, εντάσσεται ή υπερβαίνει το συλλογικό δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον;
4. Οι προβλέψεις είναι ασταθείς, τα σενάρια αναθεωρούνται. Η κρίση που θα τελείωνε σε έξι μήνες, ύστερα οκτώ, μετά δώδεκα, τώρα από το 2011 και … βλέπουμε, έχει πλέον τη δική της ιστορία. Ολόκληρη η ανάγνωση, η διαφάνεια προς την κοινωνία είναι επιβεβλημένη. Τα αίτια και οι υπαίτιοι όσο παραμένουν στο απυρόβλητο, σε διεθνές, ευρωπαϊκό, εθνικό επίπεδο, όσο τα εικονικά θα κατασκευάζουν στον πολιτικό λόγο εύκολες «λύσεις», θυσίες και υποψήφια θύματα, τόσο τα ρήγματα θα βαθαίνουν.
5. Ειδικότερα για τη χώρα μας η απάντηση στο τρίλλημα: Δημόσιο χρέος, ελλείμματα / κοινωνική πολιτική, κοινωνικό κράτος, συνοχή / ανάπτυξη και οικονομία της οικολογίας, είναι επείγουσα με άμεσες πολιτικές και μέτρα. Ένα είναι καθαρό : το ισοζύγιο πρέπει να προστατεύσει, να ενισχύσει την κοινωνική πολιτική, το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική συνοχή, όχι επειδή επισείεται ο κίνδυνος των κοινωνικών εκρήξεων αλλά επειδή η σύνθεση (αντί της αποσύνθεσης) ο συνδυασμός (αντί της αποδόμησης και άλλο των δημόσιων και κοινωνικών συστημάτων) δημιουργούν κοινωνική ενότητα, δηλαδή την αναγκαία βάση της κοινωνικής προσπάθειας που απαιτείται για την αντιμετώπιση, την έξοδο από τη σημερινή κατάσταση.
6. Το δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα στην οριοθέτηση αυτή καλεί την κυβέρνηση να αποσαφηνίσει πολιτικές. Εκτιμούμε ότι το φορολογικό είναι κλειδί για τα δημοσιονομικά, τη δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος, την υποστήριξη και διεύρυνση του κοινωνικού κράτους με αιχμή την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία. Ο προϋπολογισμός είναι μεταβατικός αφού και η ίδια η κυβέρνηση μιλά για την πιθανότητα συμπληρωματικού. Επομένως τις επόμενες εβδομάδες και τους πρώτους μήνες του 2010 πολλά κρίνονται, ακόμη περισσότερα ίσως να ανοίξουν, σημαντικά να συμβούν. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, έχουν ουσιώδη διακυβεύματα, εντείνουν τις παρεμβάσεις, τις αναπτύσσουν με αγωνιστικό τρόπο.
7. Το δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα πυκνώνει τις αγωνιστικές του παρεμβάσεις. Ιδιαίτερα στο θέμα του Ταμείου Πρόνοιας, του ΟΠΑΔ, της απαράδεκτης απόφασης του ΔΕΚ που αλλάζει τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης στο Δημόσιο και βρίσκεται στις μυλόπετρες των πιέσεων των Βρυξελλών, η δρομολόγηση λύσεων απαιτείται άμεσα.
Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. 21/12/2009 αναδεικνύει τα ζητήματα αυτά, για άλλη μια φορά, με μαζική παράσταση στο Ταμείο Πρόνοιας και τη Βουλή που συζητείται ο Προϋπολογισμός. Η κλιμάκωση και απεργιακά της δράσης μας είναι άμεση και θα εκδηλωθεί έως τις αρχές Φλεβάρη, όσο παραμένουν χωρίς απάντηση, σε εκκρεμότητα επικίνδυνης συσσώρευσης, μείζονα τέτοια θέματα για τη ζωή των μισθωτών και των συνταξιούχων.
