ΠΗΓΗ: http://epirusgate.blogspot.com/
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον ανεπτυγμένο κόσμο στην οποία πολλαπλασιάζονται οι φωνές που επιμένουν ότι η μόνη διέξοδος από την οικονομική κρίση είναι η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων συνταγών. Οι φωνές αυτές είναι τριών κατηγοριών.Η πρώτη είναι εκείνη των ευρωπαϊκών συντηρητικών δυνάμεων (κόμματα, κυβερνήσεις, εταιρίες αξιολόγησης, τύπος), οι οποίες οδήγησαν την ΕΕ σε κρίση και οι οποίες επειδή έπαθαν, έμαθαν, και για αυτό δεν εφαρμόζουν στις χώρες τους όλα αυτά που με δογματισμό απαιτούν από την Ελλάδα. Οι αιτίες αυτής της επιμονής είναι, κατά τη γνώμη μου, οι εξής:...............
α) οι πραγματικές αρνητικές εξελίξεις της ελληνικής οικονομίας και του θεσμικού περιβάλλοντος της. Το γεγονός, β) ότι πολλοί συντηρητικοί ευρωπαίοι θέλουν να αποφύγουν να υπάρξουν στην Ελλάδα εναλλακτικές λύσεις προς τις δικές τους συνταγές. Ακόμα, γ) ελπίζουν ότι μέσα από το οικονομικό γονάτισμα της χώρας θα μπορέσουν να επιβάλουν στις διαπραγματεύσεις που αφορούν προβλήματα στην περιοχή μας, λύσεις που συνάδουν περισσότερο με τα δικά τους συμφέροντα και λιγότερο με τα Ελληνικά. Τέλος, δ) διότι επιθυμούν να αυξήσουν ως διεθνή κεφάλαια τον έλεγχο στην ελληνική οικονομία και ακόμα περισσότερο το ποσοστό κέρδους που αποκομίζουν μέσω του δανεισμού. Συνολικά, ο ξένος παράγοντας και οι διεθνείς αγορές αξιοποιούν την πραγματική αδυναμία της Ελλάδας προκειμένου να ενισχυθούν οι ίδιοι. Όποιος ξεχνά τα πραγματικά προβλήματα της χώρας είναι επικίνδυνος. Όποιος αγνοεί τα συμφέροντα που επιδιώκουν να τα αξιοποιήσουν προς όφελός τους είναι ανοήτως επικίνδυνος.Η δεύτερη ακούγεται από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν, α) να αυξήσουν τα κέρδη τους, β) να αγοράσουν φτηνά σημαντικές κερδοφόρες ελληνικές δημόσιες εταιρείες μέσα σε ένα κλίμα «εσπευσμένων αποκρατικοποιήσεων» και γ) να αποτρέψουν τη δική τους φορολόγηση και κάθε άλλο είδος συμμετοχή τους στην κατανομή των ζημιών της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για έναν σκληρό προπαγανδιστικό πόλεμο από τα πάνω των κατέχοντων. Πριν από όλα τμημάτων της διαπλοκής, που συνδέεται με μεγάλα έργα και το τραπεζικό σύστημα.Η τρίτη «φωνή» είναι εκείνη συγκεκριμένων «δημοσιογραφικών και επιστημονικών μπιστολιών» που δεν μπορούν να σκεφτούν έξω από τα πλαίσια των μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχων δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού. Τους είναι αδύνατο να φανταστούν ότι την κρίση δεν θα την πληρώσουν άμεσα εκείνοι που ζουν από την εργασία και το μεροκάματό τους. Δεν μπορούν να φανταστούν ένα κόσμο που οι τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα συμβάλλουν καθοριστικά στην εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών. Ομιλούν για άμεσα μέτρα και εννοούν να την πληρώσουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Να την πληρώσουν όσοι δεν φοροδιαφεύγουν και δεν φοροκλέπτουν. Στα μάτιά τους οφείλουν να την πληρώνουν οι ανυπεράσπιστοι και κανείς άλλος.
Η υποκρισία της διαπλοκής
Βρίθουν συγκεκριμένες εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια από παραλλαγές επιχειρημάτων που εμφανίζουν την κυβέρνηση ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της χώρας αν δεν ακολουθήσει τις επιταγές εκείνων που πολέμησαν όσο περισσότερο μπορούσαν την ηγεσία Γ.Παπανδρέου και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η ναυαρχίδα, μάλιστα, του ελληνικού συντηρητισμού, παριστάνει ως να γνωρίζει εκείνη για ποιο λόγο ψηφίσαμε εμείς οι υπόλοιποι τον Γ.Παπανδρέου για πρωθυπουργό, όταν εκείνη έκανε σταυροφορίες ήττας του ΠΑΣΟΚ. Εμφανίζουν την πέννα τους ως την μοναδική ορθή πολιτική γραμμή και τον πρωθυπουργό έχοντα λάθος γραμμή. Καλούν τον πρωθυπουργό να πάψει να προεδρεύει της κυβέρνησης και να «λάβει το μήνυμα» υποταγής του στα συμφέροντα και παραίτησης από τον συνταγματικό ρόλο του. Η δική τους ερμηνεία προτάσσεται της θέλησης των ψηφοφόρων από τους οποίους καλείται ο πρωθυπουργός να πάρει αποστάσεις.Ειδικότερα οι δημοσιογράφοι αυτοί, υποστηρίζουν μεγάλα συγκροτήματα που χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο Ελληνικό δημόσιο, και τα οποία συμβάλλουν πρακτικά στο βάθεμα της κρίσης –και εξαιτίας των δικών τους χρεών-. Οι ίδιοι εμφανίζονται ως οι κάτοχοι της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας. Ως οι μόνοι γνωρίζοντες το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Είναι, δηλαδή, υποκριτές. Είναι υποκριτές διότι δεν μπορεί αυτοί που δεν είναι σε θέση να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους να μας παριστάνουν τους μάγκες μάγους της οικονομίας της χώρας. Ας βγουν στο κοινό τους και ας εξηγήσουν πριν από όλα πώς έχουν αποτύχει οι ίδιοι επιχειρηματικά. Πώς κατάφεραν να οδηγήσουν τις επιχειρήσεις τους στον υπερδανεισμό και στην πρακτική της πολύπλευρης παραβίασης του νόμου (μη απόδοση αγγελιόσημου στο κράτος, μη καταβολή φόρων και πληρωμών στο ΙΚΑ, μη εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων, μη δίωξη τους για αστικά και ποινικά αδικήματα).Κατά τη γνώμη μου, αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τη κυβέρνηση είναι ότι για λόγους που οφείλει κάποτε να εξηγήσει, δεν φροντίζει για την εφαρμογή του νόμου έναντι αυτών των συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές, ότι αν οι αναγνώστες και ακροατές / θεατές γνώριζαν την πραγματική κατάσταση των επιχειρήσεων εκείνων που παριστάνουν τους εθνικούς δασκάλους, τότε σίγουρα δεν θα μπορούσαν να καλύψουν οι τελευταίοι τα πραγματικά τους συμφέροντα κάτω από αλαλαγμούς σε βάρος κάθε πολιτικής και πολιτικού που δεν τους αρέσει.Τα συμφέροντα αυτά, παραβιάζουν τον νόμο, ζουν με χρήματα του κράτους (επιδοτήσεις, προγράμματα της ΕΕ, φοροκλοπή, μη εφαρμογή του νόμου), αλλά βρίθουν κατηγοριών ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους (ασφαλώς όχι εκείνων που λαδώνουν οι ίδιοι), ομιλούν για μεγάλο κράτος (που το αποδιοργανώνουν και εκείνοι με τις πελατειακές παρεμβάσεις τους) και επιθυμούν διακαώς να ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο, έστω και έμμεσα, σε άρθρα τους το Σάββατο και την Κυριακή, να καλούν τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί από τις αρμοδιότητές του και να παραδώσει όλη την οικονομική πολιτική σε τρίτα πρόσωπα μέχρι να «λάβει το μήνυμα».
Άλλα λέει η διεθνή εμπειρία
Η υποκρισία αυτών των συμφερόντων στα οποία αναφέρουμε, είναι ότι παριστάνουν τους φορείς του Νόμπελ της πρακτικής πολιτικής οικονομίας. Ότι αυτοί γνωρίζουν και κανείς άλλος. Ότι αυτό που γνωρίζουν είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές. Όμως, στην πραγματικότητα, όλες οι χώρες που άντεξαν την παγκόσμια κρίση, αλλά και μπόρεσαν να εξέλθουν γρήγορα από αυτή, χρησιμοποίησαν πολιτικές αντίστροφες εκείνων που καλούν την κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόσει. Από το πρωί μέχρι και το βράδυ μας ενημερώνουν για τις αξιολογήσεις των δανειστών της Ελλάδας και εκείνων που διαχειρίζονται τα δικαιώματα και συμφέροντα των τελευταίων. Εμφανίζουν το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον συντεταγμένο σε αυτές τις αξιολογήσεις, απαιτήσεις και προτροπές. Δεν είναι, όμως, σε θέση να αναφέρουν έστω και μια χώρα που να εξήλθε με τέτοιες μονόπλευρες συνταγές από την κρίση. Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ κρατικοποίησαν ουσιαστικά τον πυρήνα της οικονομία τους. Κίνα και Ινδία που έχουν μέσα στην κρίση υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακολουθούν πολιτικές που δεν προτάσσουν τα νομισματικά μεγέθη, παρά τις πολλαπλές πιέσεις που τους ασκήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Η Βραζιλία εξέρχεται της κρίσης χρησιμοποιώντας ως μοχλούς δύο κρατικοποιημένες τράπεζες. Η χώρα που ανταποκρίθηκε καλύτερα από τις Ευρωπαϊκές ήταν η Γαλλία που κάνει τα ακριβώς αντίστροφα από αυτά που συμβουλεύουν τα συγκεκριμένα συμφέροντα και οι φορείς τους. Η αντιμετώπισής όλων των πιο πάνω και της κρίσης, απαιτεί συστράτευση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας που το ΠΑΣΟΚ λέει ότι την θέλει αλλά δεν την έχει συγκροτήσει με επάρκεια.Τέλος, η γραμμή της κυβέρνησης είναι, και οφείλει να είναι, η ανάθεση που της έκανε το εκλογικό σώμα, η πλειοψηφία της βουλής και ο πρωθυπουργός που εκφράζει τη λαϊκή εντολή και την κοινοβουλευτική δεδηλωμένη. Οι υπόλοιποι εντός του κυβερνόντος κόμματος, είναι εντολοδόχοι του λαού και μέλη της εκτελεστικής επιτροπής εντός του πολιτικού συστήματος. Οφείλουν δε, να υλοποιούν τις εντολές τους, λαϊκές, κοινοβουλευτικές και του πρωθυπουργού. Όχι ασφαλώς, να προσπαθούν να τις υποσκάψουν, τροποποιήσουν και ερμηνεύσουν εκ νέου.Οι προσπάθειες να υποσκαφτεί ο λόγος και ρόλος της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, της λαϊκής εντολής στον πρωθυπουργό και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν συνάδει με τη δημοκρατία, τους κανόνες του κράτους δικαίου και την ηθική. Οι κύριοι αυτοί, συμφέροντα και δημόσιοι εκφραστές τους, πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να κυβερνά ενάντια στους κανόνες της δημοκρατίας και τις προβλέψεις του Συντάγματος. Άποψη εξίσου επικίνδυνη, αν όχι και περισσότερο, από την οικονομική κρίση.
