Το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του για τον εορτασμό της φετινής εργατικής πρωτομαγιάς αναφέρει:
«Η φετινή Πρωτομαγιά μας καλεί σε αντεπίθεση. Το διαχρονικό της μήνυμα καμιά σχέση δεν έχει με τα κελεύσματα της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας προς τους εργαζόμενους να γίνουν «συνέταιροι» με τους εργοδότες για να ξεπεραστεί δήθεν η οικονομική κρίση. Οι αξίες της εργατικής τάξης, των χιλιάδων που έδωσαν τη ζωή τους στο πεδίο της ταξικής πάλης, είναι ασύμβατα με τον κοινωνικό εταιρισμό και τους φορείς του, με τις πλειοψηφίες που διαμορφώνουν τα αιτήματά τους με βάση τις αντοχές του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του.
Από αυτή την άποψη, η συμμετοχή στην Πρωτομαγιάτικη απεργία με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Οχι μόνο επειδή σηματοδοτεί μια συνειδητή επιλογή του εργατοϋπάλληλου να αντιπαλέψει, να συγκρουστεί με την εργοδοσία και τα κόμματά της. Αλλά και επειδή δείχνει τη διάθεσή του να αφήσει στην πάντα τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να τιμήσει την τάξη του και τους αγώνες της όπως πραγματικά επιτάσσει η Πρωτομαγιά. Και έχει κάθε λόγο να το κάνει, αντλώντας πείρα και βγάζοντας συμπεράσματα ακόμα και από τις τελευταίες εξελίξεις.
ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΜΕ
-- Δίνει τη μάχη μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες για την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Μάχη που έχει αποτελέσματα όπως οι μεταλλεργάτες της Ζώνης που πέτυχαν αυξήσεις που κυμαίνονται σε ποσοστό από 6,5% έως 9,5% ανάλογα με την ειδικότητα, σε μεροκάματα που πλέον αγγίζουν τα 96 ευρώ. Οι αμμοβολιστές, που απέσπασαν αυξήσεις στο μεροκάματο από 7,6% μέχρι 9,7%, κατακτώντας αμοιβές ύψους μέχρι και 85 ευρώ την ημέρα.
-- Παλεύει για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα σπασμένα της κρίσης, που επιχειρούν να τους φορτώσουν εργοδότες και κυβέρνηση. Η μάχη δίνεται με σκληρούς ταξικούς όρους σε στεριά και θάλασσα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων που στις 9 και 10 Απρίλη κήρυξαν απεργία στα καράβια δυο ακτοπλοϊκών εταιρειών που δεν πλήρωναν τα πληρώματα. Ο απεργιακός αγώνας και η αποφασιστική περιφρούρησή του οδήγησε στο να καταβληθούν τα δεδουλευμένα. Η μάχη συνεχίζεται στην απεργία της Πρωτομαγιάς που κήρυξαν τα ταξικά ναυτεργατικά συνδικάτα για το λιμάνι του Πειραιά.
-- Μπολιάζει χιλιάδες αγωνιστές εργατοϋπάλληλους με τις διαχρονικές αξίες της τάξης τους, με τις καλύτερες από τις παραδόσεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της συναίνεσης προσπαθούν να επιβάλουν τον εκφυλισμό και τη σαπίλα. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο απολυμένος από τα «Τζάμπο» εργαζόμενος, ο οποίος πέταξε στα μούτρα της εργοδοσίας τα αργύρια των 50.000 ευρώ, με τα οποία η εργοδοσία επιχείρησε να εξαγοράσει την παραίτησή του, ώστε να απαλλαγεί από τη συνδικαλιστική του δράση.
-- Παλεύει στη γραμμή της ανυπακοής και της απειθαρχίας, αναδεικνύοντας στοιχεία σύγχρονου ηρωισμού στις απεργίες και στην περιφρούρησή τους, σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. Αγωνίζεται με γνώμονα τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τα κόμματά της, έχοντας απέναντι κάθε μέσο καταστολής, εκβιασμού, απειλών, συκοφαντίας.
-- Παλεύει για την οργάνωση της εργατικής τάξης σε ενιαία βάση, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Γι' αυτό και τα σωματεία όπου πλειοψηφούν οι ταξικές δυνάμεις γράφουν μαζικά και με πλήρη δικαιώματα το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο ή στον τόπο δουλειάς, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα ταξικά σωματεία στον κλάδο των ΟΤΑ, που αναγνώρισαν πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα στους συμβασιούχους. Αυτή η αντίληψη της ενιαίας πάλης αντανακλάται και στις αγωνιστικές δημοτικές αρχές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Δήμο Νίκαιας. Μετά από πολύχρονους αγώνες, η δημοτική αρχή πέτυχε να μονιμοποιήσει τους τελευταίους 167 συμβασιούχους, πηγαίνοντας κόντρα στη λογική των απολύσεων και των διαχωρισμών.
ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΓΣΕΕ
-- Υπογράφει απαράδεκτες Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με αποκορύφωμα αυτήν της διετίας 2008-2009, η οποία προέβλεπε «αύξηση» ενός ευρώ την ημέρα στους μισθούς και τα μεροκάματα. Και ενώ το λαϊκό εισόδημα πλήττεται εξαιτίας και της καπιταλιστικής κρίσης, αντί να διεκδικήσει ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προχωράει στη σύσταση Καταναλωτικών Ενώσεων, διακηρύσσοντας προκλητικά ότι έτσι θα ελέγξει και θα επιβάλει όρους στις τιμές και την ποιότητα των προϊόντων, η παραγωγή, διακίνηση και πώληση των οποίων βρίσκεται στα χέρια ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων. Αποπροσανατολίζει το εργατικό κίνημα, το εκφυλίζει, το φέρνει σε ακίνδυνα για το κεφάλαιο μέτρα, φιλοδοξώντας να μετατρέψει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε ΜΚΟ.
-- Η συνδικαλιστική πλειοψηφία στον κλάδο των ναυτεργατών αποτελεί το δεξί χέρι των εφοπλιστών. Αυτών που την εννιαετία 2000-2008 ροκάνισαν 226.822.254,98 ευρώ από τα λεφτά του ελληνικού λαού για να δρομολογούν τα σαπάκια τους στις λεγόμενες άγονες γραμμές. Και ενώ φουντώνει το πραγματικό σκάνδαλο στην ακτοπλοΐα, που δεν είναι άλλο από τη χειροτέρευση των όρων εργασίας για χιλιάδες ναυτεργάτες, την ανεργία 2.000 και πλέον ναυτεργατών στα πλοία που μόνο φέτος έμειναν παράνομα ακινητοποιημένα και την απομόνωση χιλιάδων νησιωτών, η πλειοψηφία της ΠΝΟ αποφάσισε για την 1η Μάη να κηρύξει μόνο μια τετράωρη στάση εργασίας, για να μη θίξει τα συμφέροντα των αφεντικών της.
-- Σε περίοδο οικονομικής κρίσης και έντασης της εργοδοτικής επιθετικότητας κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους μεγαλοεργοδότες, καλλιεργώντας την επικίνδυνη για τους εργαζόμενους λογική ότι οι θύτες και τα θύματα, τα αφεντικά και οι εργάτες βρίσκονται στην ίδια βάρκα και πρέπει μαζί να παλέψουν για το ξεπέρασμα της κρίσης. Σ' αυτή την κατεύθυνση συμφώνησε με το ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές Ενώσεις στην από κοινού (!) διεκδίκηση 11 αιτημάτων (μείωση ασφαλιστικών εισφορών, διευκόλυνση των απολύσεων, επιδόματα πείνας 0,66 ευρώ την ημέρα στους στατιστικά φτωχούς), καθένα από το οποίο προσθέτει ένα επιπλέον στρατηγικό πλεονέκτημα στο κεφάλαιο στην αναμέτρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη με τους εργαζόμενους.
-- Οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην ΠΟΕ - ΟΤΑ απέκλεισαν από το συνέδριο της Ομοσπονδίας τους συνέδρους που προέρχονταν από σωματεία τα οποία είχαν εγγράψει και είχαν δώσει δικαίωμα ψήφου σε όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας. Αυτή η στάση αντανακλά τη στρατηγική του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που θέλει τους εργαζόμενους διαιρεμένους και το κίνημά τους διασπασμένο και άρα ευάλωτο απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα. Το ίδιο ισχύει και για της δημοτικές αρχές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι απολύσεις και οι επαναπροσλήψεις συμβασιούχων δίνουν και παίρνουν, διαιωνίζοντας την εργασιακή και πολιτική ομηρία».
