Η λειτουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας στην Κέρκυρα, είναι μία παλιά υπόθεση. Χρησιμοποιήθηκαν ως τόπος εγκλεισμού, βασανισμού (και θανατώσεων) σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων της ελληνικής ιστορίας. Τώρα χρησιμοποιούνται ως φυλακές όχι πολιτικών αλλά ποινικών κρατουμένων. Αν όχι όλοι, οι συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι βαρυποινίτες και ισοβίτες. Και να κακώς έπραξαν, αν υπέπεσαν σε ποινικό βαρύτατο αδίκημα, καλώς πάσχουν, καλώς δηλαδή χάνουν την ελευθερία τους. Αλλά χάνουν μόνον αυτό; Μέσα στις φυλακές καταργούνται όλα τα άλλα έννομα αγαθά; Καταργείται η ιδιότητα του πολίτη; Καταργούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Καταργούνται τα πολιτικά δικαιώματα και οι συνταγματικές ελευθερίες; Αν όλα αυτά τα δικαιώματα είναι σε ισχύ, τότε γιατί απαιτούνται διαδικασίες απίστευτες για να μπει ένας απλός πολίτης μέσα στις φυλακές; Γιατί τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ απεπέμφθησαν με τη δικαιολογία ότι δεν σας ξέρουμε, δεν ξέρουμε αν είστε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί απαγορεύεται η είσοδος στους δημοσιογράφους; Γιατί απαγορεύονται μικρόφωνα, φωτογραφικές μηχανές, κάμερες, κασετόφωνα; Γιατί απαγορεύονται κινητά τηλέφωνα όχι μόνο στους κρατούμενους αλλά και στους εισερχόμενους; Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα μέτρα, δεν είναι μέτρα ασφαλείας των κρατουμένων, ούτε των εισερχομένων, αλλά μέτρα ασφαλείας της αδιαφάνειας που επικρατεί- και μάλιστα θεσμοθετημένα- στις ελληνικές φυλακές, επί πολλές δεκαετίες. Τουλάχιστον στην Κέρκυρα, αυτά τα μέτρα δεν απέτρεψαν ούτε αποδράσεις, ούτε εξεγέρσεις, ούτε συντονισμένες με τις άλλες φυλακές κινητοποιήσεις κρατουμένων, ούτε προσφυγές στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών, ούτε δεκάδες περιστατικά για κακοποιήσεων κρατουμένων από άλλους κρατούμενους κλπ. Διαχρονικά, όλα αυτά δεν τα έμαθε κανείς από τους απέξω. Η Κέρκυρα έχει τουλάχιστον δύο κοινωνίες- σε σχέση πάντα με τις φυλακές-: Την κοινωνία των εγκλείστων και την κοινωνία των «απ’ έξω». Αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι εκείνοι που γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά μέσα στις φυλακές, (δικηγόροι, συγγενείς, αστυνομία, σωφρονιστικοί υπάλληλοι, κρατούμενοι) ανάλογα με το βαθμό της σχέσης με τέτοιου είδους «καταστήματα», σύμφωνα πάντα και με την ορολογία στα δημόσια έγγραφα, ενώ η κοινωνία είναι εντελώς απληροφόρητη, αδιάφορη και άσχετη με αυτό που πραγματικά συμβαίνει λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που μορφώνει τα βλαστάρια της….Σήμερα φέρνουμε στο φως της δημοσιότητας, φωτογραφίες που δείχνουν πώς είναι τα κελιά. Αυτά τα κελιά που δεν τα έχουν δει γενιές και γενιές κερκυραίων. Σε αυτά τα κελιά, ζουν άνθρωποι, για τους οποίους η κοινωνία των απέξω δεν ενδιαφέρθηκε. Αυτός είναι ο γενικός κανόνας, διότι δόθηκαν και πολιτικοί αγώνες για την κατάργηση των φυλακών και μάλιστα πριν μερικά χρόνια, τη μετατροπή τους σε μουσείο σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι φωτογραφίες δείχνουν το κελί των κρατουμένων, δείχνουν πού πίνουν τον καφέ τους, τα ντους και τα πόδια δύο κρεβατιών. Πρόκειται για πραγματικά άθλιες συνθήκες κράτησης, που δεν ταιριάζουν σε μία πόλη και ένα νομό του οποίου οι κάτοικοι μιλούν με περισσή αυταρέσκεια για τον «πολιτισμό» τους και τον υψηλό βαθμό καλλιτεχνικής ευαισθησίας τους. Οι φωτογραφίες δείχνουν ότι μόνο ως τέτοιοι κάτοικοι δεν μπορούν να θεωρηθούν αφού αποστρέφουν το πρόσωπο από μία πραγματικότητα που είναι συνώνυμη της αθλιότητας. Δεν ξεχνά βέβαια κανείς ότι χρήματα για την εξεύρεση οικοπέδου είχαν δοθεί, αλλά η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ποτέ δεν κατόρθωσε να φέρει σε πέρας την υπόθεση αυτή με αποτέλεσμα να χαθούν οι πιστώσεις. Από το 1996, επί υπουργίας του αείμνηστου Ευαγ. Γιαννόπουλου και για δέκα χρόνια τα χρήματα έμειναν αναξιοποίητα και η όλη υπόθεση συνδέθηκε και με σειρά πραγμάτων που τελικά βραχυκύκλωσαν και ακύρωσαν την προσπάθεια. Δίνουμε σήμερα στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες αυτές, ώστε να υπάρξει ευαισθητοποίηση των φορέων της κερκυραϊκής κοινωνίας. Για να δοθούν ξανά χρήματα για την εξεύρεση οικοπέδου, για να καταργηθούν οι φυλακές, για να κλείσει το κολαστήριο της Κέρκυρας, να μπει τέλος στις αποθήκες ψυχών, να μπει τέλος στις συνθήκες κράτησης που προσβάλλουν την Ελλάδα διεθνώς, προσβάλλουν την Κέρκυρα και καταργούν στην πράξη κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης μίας νέας ταυτότητας. Μέχρι τότε επιβάλλεται να αλλάξει όλο το θεσμικό πλαίσιο και να γίνει δεκτό το αίτημα του κοινωνικού ελέγχου των φυλακών, την άρση των εμποδίων στη δημοσιογραφική προσπέλασή τους, την ενίσχυση της διαφάνειας της λειτουργίας τους, την δυνατότητα να υπάρξει το περιθώριο έκφρασης της κοινωνικής αλληλεγγύης των κοινωνιών που φιλοξενούν τέτοιες εγκαταστάσεις.
