Σχόλιο του Δημήτρη Καρύδη
Τέτοιες μέρες, στα προ κρίσης χρόνια, συνηθίζαμε να λέμε τι περιμένουμε από το «νέον έτος». Σήμερα, στα εντός κρίσης έτη, προτιμότερο είναι να αναφερθούμε στο αντίθετο του: τι δεν περιμένουμε από το «νέον έτος».
Πρώτο που δεν περιμένουμε είναι να έρθουν καλύτερες μέρες και ως τέτοιες ορίζαμε...
αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, λιγότερες ώρες εργασίας, μειώσεις τιμών, αγορές ειδών ένδυσης υπόδησης, αυτοκινήτων, ηλεκτρονικών συσκευών. Στις μνημονιακές μας μέρες μόνον μειώσεις ακούμε σε όλα τα παραπάνω. Είχαμε ορίσει ως ευημερεία του τόπου την ατομική μας ευμάρεια και πέρα από αυτήν δεν βλέπαμε τίποτα άλλο. Τα οικονομικά μας προσέχαμε. Όχι την οικονομική πορεία της χώρας.
Δεύερο που δεν περιμένουμε είναι να γίνουν σεβαστοί κάποιοι κανόνες στο πεδίο της πολιτικής. Λόγου χάριν το Σύνταγμα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε αν η πολιτική ηγεσία τηρεί το Σύνταγμα. Κανείς δεν πρόσεχε την οικονομική πορεία της χώρας σε σχέση με την τήρηση του Συ ντάγματος. Σήμερα που δεν μπορούμε να μιλάμε για Σύνταγμα, δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για «εθνική» οικονομία. Διαλυμένη οικονομία, χαρτί χωρίς αντίκρισμα το Σύνταγμα.
Τρίτο που δεν περιμένουμε, ή πιο σωστά, δεν μπορούμε να περιμένουμε, είναι η ειρήνη. Ολοι στις ευχές τους, ακόμα και σήμερα, τονίζουν «υγεία πάνω από όλα». Κανείς δεν σκέφτεται ότι «πάνω από όλα είναι η ειρήνη». Η χώρα που χάνει τον έλεγχο της οικονομίας της και μετατρέπει σε κουρέλι το Σύνταγμά της, είναι ευάλωτη. Οι πόροι για την εθνική άμυνα και ασφάλεια κι αυτοί περικόπτωνται. Κατά συνέπεια ολόκληρη η στρατιωτική μηχανή υφίσταται τις συνέπειες, αφού περιορίζεται η εμβέλεια των δυνατοτήτων της. Η Ελλάδα όμως έζησε και εποχές με τον μπόγο στο χέρι. Και έζησε έτσι επειδή πάνω από όλα δεν είχε ειρήνη. Μπορεί να είχε την «υγειά της», αλλά τι να την κάνει; Ξερριζωμοί, προσφυγιά, φτώχια, θάνατοι. Τα κακά του πολέμου. Αυτά δεν χρειάζεται να τα ξαναζήσουμε. Και δεν πρέπει να τα ζήσουν οι γενιές που έρχονται. Πριν από το δικαίωμα στην υγεία, έχουν δικαίωμα σε μία χώρα με σύνορα, σε μία χώρα ειρηνική.
Τα μνημόνια δημιούργησαν μία νέα πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν έχει κάνει κανείς ως τώρα μία πλήρη περιγραφή των συνεπειών τους και γι’ αυτό κανείς δεν έχει διατυπώσει μία σοβαρή πολιτική πρόταση για τη χώρα. Κι άκόμα χειρότερα: Οι πολιτικές ελίτ και οι βραχίονες τους εξακολουθούν να λυμαίνονται το πολιτικό σύστημα και τον εθνικό πλούτο. Και ο λαός; «Την υγειά μας να ‘ χουμε». Χαμπάρι δεν έχει πάρει. Κι ούτε πρόκειται.
