ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ

Αρθρο του Δημ. Καρύδη

Κόντρα σε κάθε απίτηση της κοινωνίας να ελεγχθεί ο κρατικός μηχανσιμός, να εντοπιστούν τα κυκλώματα που λαδώνονται, να συλληφθούν, να κλειστούν στη φυλακή και να δημευθούν οι περιουσίες τους, η κυβέρνηνση συνεχίζει να υπερασπίζεται το στενό κύκλο του κράτους που παράγει γραφειοκρατία, ευθυνοφοβία, διαφθορά, συγκεντρωτισμό και αναποτελεσματικότητα. Συνεχίζει το κράτος να αρνείται να αλλάξει. Συνεχίζει...
το κράτος να αγνοεί ότι οι αμοιβές του προέρχονται από τον ελληνικό λαό, τους πολίτες της χώρας και πρέπει να τους υπηρετεί με τρόπο διάφανο, δίκαιο, εφαρμόζοντας την ισονομία και την ισοπολιτεία.

Η τρικομματική κυβέρνηση αποτελούμενη από μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία νεοφιλελεύθερων, αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών πανελληνίας εμβέλειας και γενικώς και αορίστως δημοκρατικών αριστερών, υπερασπίζεται με σθένος ένα κράτος που διαρκώς αυξάνει το κόστος λειτουργίας του, επιβάλλει μειώσεις μισθών και συντάξεων, αρνείται να αφαιρέσει προνόμια από τους πολιτικούς, τους συγγενείς τους και τους πάσης φύσεως κολλητούς, αρνείται να υπερασπιστεί τη χώρα και τους πολίτες προς τους οποίους το μόνο που υπόσχεται είναι ανεργία και κλοπή των κόπων και των μόχθων μίας ζωής, για να πληρωθούν οι δανειστές μας.
Αρνείται το κράτος να μειώσει το κόστος λειτουργίας του. Κάνει συσκέψεις επί συσκέψεων, επεξεργάζεται σενάρια επί σεναρίων, νύχτα μέρα σκέφτεται πώς και από πού θα «κόψει» χρήματα. Και όταν φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα «από ποιους;», ώ του θαύματος οι μικροί και οι φτωχοί καλούνται να σηκώσουν το βάρος, ενώ οι διπλο- τριπλο- συνταξιούχοι, οι καλά και παχυλά αμοιβόμενοι σηκώνουν το μικρότερο βάρος και έχουν πάλι μία ή δύο συντάξεις που αποδεικνύονται «γερές».
Αλλά και στο μέτωπο της διαφθοράς, δεν είναι καλύτερα τα πράγματα. Αυτό το γραφειοκρατικό κράτος, το συγκεντρωτικό κράτος, που θέλει για το τίποτα χαρτούρα και μόνο χαρτούρα, αδυνατεί να βρει «τα χαρτιά» με τις υπογραφές των υπευθύνων για τις χιλιάδες περιπτώσεις λαδώματος και άλλων παρανομιών, αδυνατεί να εντοπίσει, να καταδικάσει και να λάβει σκληρά και παραδειγματικά μέτρα σε βάρος τους.
Το κράτος προστατεύει τον εαυτό του και τους διεφθαρμένους, σκουριασμένους μηχανισμούς του, προστατεύει τα καλά και συμφέροντα, τους φίλους του, «τους δικούς του».
Ενας εσμός υπαλλήλων που σχεδιάσε τη ζωή του στην ασφάλεια του δόγματος «μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, σίγουρος μισθός», αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει τους ενόχους. Αρνείται να βγει δημοσίως και να πει τα πράγματα με το όνομά τους, συμμετέχοντας έτσι –ηθελημένα, αθέλητα- στην μη απονομή δικαιοσύνης. Και η διαφθορά συνεχίζεται ακόμα και σε εποχή εντονης κρίσης και ύφεσης σα να μην υπάρχει όμως. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι οι προ κρίσης συνήθειες δεν έχουν αλλάξει.
Ακλόντη βεβαιότητα του λαού παραμένει ότι ακόμα και σήμερα «το πάρτυ συνεχίζεται».
Περιμένουμε το κράτος να σοβαρευτεί. Περιμένουμε το κράτος να γίνει κράτος. Αν δεν μπορεί, ας παραιτηθεί. Οι εκλογές, αρχίζουν και πάλι να φαντάζουν σαν την ενδεδειγμένη λύση.