Ούτε λίγο ούτε πολύ, στην απάντηση του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη για τη δήλωση του βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α κ. Δ. Τσουκαλά, ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του υπουργείου, Αθανάσιος Ανδρεουλάκος, παρουσιάζεται αν όχι ως δεδηλωμένος αντιστασιακός τουλάχιστον...
ως «κρυφοαντιστασιακός».
Δηλαδή μας λέει, ότι ξεγέλασε τη Χούντα και έγινε Βασιλικός Επίτροπος, για να υπονομεύει τη δικτατορία, βοηθώντας τους πολέμιούς της. ως «κρυφοαντιστασιακός».
Απευθύνεται προφανώς σε ανιστόρητους ή συνειδητούς ιδιοτελείς καιροσκόπους με αδύνατη μνήμη.
Υπάρχουν όμως αρκετοί ακόμη στη ζωή που έγραψαν, αν όχι σελίδες, κάποιες παραγράφους δημοκρατικής ευθύνης στην ιστορία εκείνης της μαύρης περιόδου και δεν ανέχονται αυτού του είδους τις προκλήσεις.
Με περισσό θράσος, επικαλείται ονόματα αγωνιστών που έχουν φύγει από τη ζωή, προσβάλλοντας την μνήμη τους, που αν ζούσαν θα σιωπούσε.
Η Δικτατορία δεν έκανε τον οποιονδήποτε εισαγγελικό λειτουργό, Βασιλικό Επίτροπο. Επέλεγε πρόσωπα πιστά στο καθεστώς. Και ασφαλώς ο Αθανάσιος Ανδρεουλάκος, για να επιλεγεί, πληρούσε τους όρους και τις προϋποθέσεις, απονομής της Παπαδοπούλειας Δικαιοσύνης.
Άλλωστε, όσοι δεν ξεχνούν θα θυμούνται, ότι πολλοί δικαστές και εισαγγελείς εκδιώχθηκαν από το σώμα γιατί ήταν αντίθετοι με το καθεστώς των Συνταγματαρχών.
Επικαλείται δε τη συνηγορία υπέρ του, ότι η Γενική Συνέλευση του Δικηγορικού Συλλόγου Ναυπλίου, τον Δεκέμβριο του 1974, εξήρε τη στάση που κράτησε ως Εισαγγελέας της πόλης ο κ. Ανδρεουλάκος απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς και επισημαίνει: ότι μόνος αυτός δεν διέταξε την κατάσχεση της εφημερίδας «Η Βραδυνή» με τις δηλώσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Απρίλιο 1973.
Η μη κατάσχεση του φύλλου της εφημερίδας «Η Βραδυνή», κυκλοφορούσε ως ανέκδοτο μεταξύ των δικαστικών κύκλων, καθώς κάποιο χέρι πρόφθασε και αγόρασε τα λίγα φύλλα από τα περίπτερα του Ναυπλίου.
Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Ναυπλίου, προσέφερε την στήριξή του στον Αθανάσιο Ανδρεουλάκο, λίγο πριν εκπνεύσει η ισχύς της Συντακτικής Πράξης 4/5 -9-1974, «περί αποκαταστάσεως της τάξεως και ευρυθμίας εν τη Δικαιοσύνη». Η Συντακτική Πράξη προέβλεπε την εντός τριμήνου αποκλειστικής προθεσμίας, πειθαρχική δίωξη, από τον Υπουργό της Δικαιοσύνης «παντός δικαστικού λειτουργού, εμφανιζομένου, βάσει συγκεκριμένων στοιχείων, ως υποπεσόντος εις πειθαρχικόν παράπτωμα… ή διορισθέντος εις θέσιν Υπουργού ή Υφυπουργού ή Γενικού Γραμματέως από της 21ης Απριλίου 1967 μέχρι της 23ης Ιουλίου 1974» (Παν. Δημόπουλος « Η Εισαγγελία», σελ. 81 82).
Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας όμως άφησε και παρήλθαν άπρακτες οι προθεσμίες και ματαιώθηκε η αποχουντοποίηση της Δικαιοσύνης.
Έτσι διασώθηκε και ο Αθανάσιος Ανδρεουλάκος να παριστάνει σήμερα τον τιμητή και γιατί όχι και τον «ήρωα».
Στη συνέχεια ολόκληρη η αγόρευσή του στη δίκη της «Δημοκρατικής Άμυνας» στις 9/11/1968 στη Θεσσαλονίκη:
«Η αρχή, ότι η επικρατούσα επανάστασις δημιουργεί δίκαιον είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Η επανάστασις της 21ης Απριλίου επεκράτησε πλήρως, εσωτερικώς και ανεγνωρίσθη υφ΄ όλων των κρατών εξωτερικώς. Επομένως εδημιούργησε δίκαιο. Οι νόμοι είναι έγκυροι και οι πολίται οφείλουν σεβασμόν προς τους νόμους. Τοιούτος νόμος είναι ο Α.Ν. 509/1947 που διετηρήθη υφ΄ όλων των κυβερνήσεων και όλων των νομοθετικών σωμάτων αφ΄ότου εθεσπίσθη αποσκοπεί να προστατεύση το κοινωνικόν καθεστώς και το πολίτευμα της χώρας μας. Οι κατηγορούμενοι παραπέμπονται με τον νόμον αυτόν, ως σκοπούντες την ανατροπήν του κρατούντος πολιτεύματος και κοινωνικού συστήματος. Οι παρόντες κατηγορούμενοι παραπέμπονται δια την βιαίαν ανατροπήν του πολιτεύματος και δια την ανατροπήν της παρούσης καθεστηκυίας τάξεως του παρόντος επαναστατικού καθεστώτος ως τρόπου και μορφής πολιτεύματος. Ποία όμως υπήρξε η δράση εκάστου εξ αυτών να να δυνηθώμεν να ίδωμεν, ότι παρεβίασαν το πολίτευμα και πρέπει να τιμωρηθούν.
» Τον Ιούνιον του 1967 ιδρύεται οργάνωσις εις Αθήνας υπό την επωνυμίαν «Δημοκρατική Άμυνα» της οποίας ηγείται ο Βασίλειος Φίλιας. Ούτος έρχεται εις Θεσσαλονίκην τον Ιούλιον του 1967 και συναντάται με τον Μέλφον και μέσω αυτού με τους κατηγορουμένους Νέστορα και Σιπητάνον. Συμφωνούν και αποφασίζουν να επεκτείνουν την οργάνωσιν και την δράσιν της «Δημοκρατικής Αμύνης» εδώ. Ο Φίλιας παραδίδει μιαν γραφομηχανήν εις στον Μέλφον και υπόσχεται να αποστείλη σχέδιον διακηρύξεως και πολιτικού προγράμματος δια να συζητηθεί και από την εδώ οργάνωσιν. Μετ΄ολίγον κατέρχεται εις Αθήνας ο Νέστωρ συνεργάζεται και συζητεί με τον Φίλια δια την διακήρυξιν αυτήν. Τον Αύγουστον του ιδίου έτους γίνεται μια σύσκεψις εις δύο φάσεις. Εις την πρώτην φάσιν συμμετέχουν οι εκ των κατηγορουμένων Σιπητάνος και Νέστωρ, οι καθηγηταί Ευρυγένης και Μάνεσης και Μέλφος. Εν τω μεταξύ έρχεται το κείμενον της διακηρύξεως μέσω μιας δημοσιογράφου και αναγιγνωσκόμενον ευρίσκει συμφώνους άπαντας. Ανατίθεται το οργανωτικόν εις τον Σιπητάνον και η έκδοσις ενός πληροφοριακού δελτίου εις τον Νέστορα. Ο Νέστωρ ευρίσκει τα απαιτούμενα στοιχεία και βοηθούμενος υπό του Ευρυγένους συντάσσει το δελτίον και δίδει τα χειρόγραφα προς δακτυλογράφησιν. Μέσω της Κραβαρίτου εκτυπούται εις τον πολύγραφον της Γ.Ο.Ε.Β. και προωθούνται δια των ιδίων και των ανθρώπων που τότε είχον μυηθή. Το δεύτερον τεύχος προωθείται δια της Μάγδας Ζουράρη. Τα τεύχη Φεβρουαρίου και Μαρτίου εκτυπώνονται εις τον αφιχθέντα από το εξωτερικόν πολύγραφον αλλά το τελευταίον τεύχος παραμένει αδιάθετον.
»Παρατηρείται μία δυσχέρεια εις την οργάνωσιν της «Δημοκρατικής Αμύνης», η οποία παρατείνεται και μέχρι της συλλήψεως των κατηγορουμένων. Διαμαρτύρεται δια το γεγονός τούτο ο Φίλιας και συνεχώς παρακινεί τούτους να δραστηριοποιηθούν. Η μη προώθησις της οργανώσεως οφείλεται κυρίως εις την απροθυμίαν άλλων ατόμων να αναλάβουν την εργασίαν ταύτην, αλλά και εις το ότι δεν επεθύμουν να θυσιάσουν την γαλήνην των και την ησυχίαν των. Ακολουθούν επανηλειμμέναι κάθοδοι του Νέστορος εις τας Αθήνας, όπου συναντάται με τους Φίλιαν και Νοταράν. Αγωνιά ο Φίλιας, ότι η οργάνωσις της Θεσσαλονίκης καρκινοβατεί. Εκ των κοθόδων του Νέστορος εις τας Αθήνας σημειώ εκείνην με τον Σωσίδην καθώς και την άλλην του Μαϊου 1968 κα΄ην λαμβάνει οδηγίας επί της συμμετοχής και της θέσεως την οποίαν θα τηρήση η ομάς της Θεσσαλονίκης εις την ευρείαν σύσκεψιν της διοικούσης επιτροπής, η οποία επρόκειτο να συνέλθη εις τας Αθήνας. Τον Σεπτέμβριον του 1967 πολυγραφείται εις ΓΟΕΒ η διακήρυξις της δημοκρατικής αμύνης και αναλαμβάνουν να ταχυδρομήσουν οι Σιπητάνος και Πύρζας, ο οποίος το πρώτον εισέρχεται εις την οργάνωσιν χίλια αντίτυπα εις προσωπικότητας της Θεσσαλονίκης. Τον Μάρτιον 1968 πραγματοποιείται η επικόλλησις των τρύκ με την υπογραφή «η δημοκρατία θα νικήσει». Τον Σεπτέμβριον του 1967 ο Νέστωρ μεταβαίνει εις Παρισίους και συναντάται με τον Ράμφον, ο οποίος αργότερον του αποστέλλει τον πολύγραφον μέσω ενός Ιταλού περιηγητού. Ο Ιταλός καθοδηγεί τον Νέστορα, ο οποίος με την σειρά του παραδίδει και καθοδηγεί τον Σιπητάνον εις την χρήσιν του πολυγράφου. Τον Δεκέμβριον μυείται εις την οργάνωσιν ο Δέδες δια να αναλάβη την οργάνωσιν των φοιτητών. Ούτος λαμβάνει μέρος και εις τα αυτοκόλλητα. Τον Ιανουάριον του 1968 ο Μαλτσίδης διαθέτει χρήματα δια την αγοράν γραφομηχανής που παραδίδεται στον Ζάννα. Ούτος ταχυδρομεί επίσης και τας επιστολάς προς τους καθηγητάς του πανεπιστημίου. Τον Φεβρουάριον του 1968 μυείται ο κατηγορούμενος Ζάννας και αναλαμβάνει την σύνταξιν του δελτίου του μηνός Μαρτίου, το οποίον δεν προωθήθη λόγω συλλήψεως των κατηγορουμένων και διαλύσεως της οργανώσεως. Τον Μάϊον του 1968, πλην των αυτοκολλήτων, λαμβάνει χώραν σύσκεψις εις ην μετέχουν Νέστωρ, Ζάννας, Μαλτσίδης και Μέλφος και Δώδος και τίθεται εις συζήτησιν το θέμα της συνεργασίας με το πατριωτικόν μέτωπον το θέμα της αναλήψεως της ηγεσίας της δημοκρατικής αμύνης υπό του Ανδρέα Παπανδρέου και η παρεμπόδισις των τουριστών να επισκέπτωνται την Ελλάδα, και ως προς την συνεργασίαν με το πατριωτικόν μέτωπον, ουδεμία αντίρρησις διετυπώθη υπό των κατηγορουμένων. Όσον αφορά την ηγεσίαν του Ανδρέα Παπανδρέου, απεφάσσαν ότι μόνον τότε θα εδέχοντο εάν συνεφώνουν και αι άλλαι αντιστασιακαί οργανώσεις. Διά το θέμα όμως, των τουριστών αποδέχομαι ότι δεν συγκατάνευσαν εις την καταστροφήν των περιουσιών των.
» Κύριοι στρατοδίκαι, υπήρξε οργάνωσις, υπήρξε συμμετοχή δια να θεμελιωθή το αδίκημα. Θα πρέπει, όμως να υπάρχη και ο σκοπός της δια βιαίων μέσων ανατροπής του πολιτεύματος. Αλλ΄ όμως, δυστυχώς δι΄ αυτούς υπάρχει. Υπάρχουν αψευδέστατοι μάρτυρες, τα κείμενα και ιδία η περικοπή της διακηρύξεως του Σεπτεμβρίου του 1967, η οποία ομιλεί περί του ότι ο αγών δια την ανατροπήν της δικτατορίας, θα περάση αναγκαστικώς από πολλάς φάσεις, κάθε μέσον αντιστάσεως θα χρησιμοποιηθεί και θα νομιμοποιηθή αρκεί να είναι αποτελεσματικόν. Δεν έχει σημασία λοιπόν αν είναι ειρηνικόν ή όχι αρκεί να είναι αποτελεσματικόν. Αν υποστηριχθή ότι υπάρχει αοριστία εις το κείμενον αυτό υπάρχουν άλλα έγγραφα περισσότερον σαφή. Η διακήρυξις του Δεκεμβρίου, η οποία ομιλεί δι΄όλας τας μορφάς αγώνος, μη αποκλειομένης και της ενόπλου αντιστάσεως. Ομιλεί περί ενόπλου αντιστάσεως που είναι η κατ΄εξοχήν μορφή βίας.
»Υπάρχει όμως και ένα χειρόγραφον, την πατρότητα του οποίου αναγνώρισεν ο κατηγορούμενος Νέστωρ και εκεί γίνεται λόγος περί βιαίας ανατροπής των «επίορκων». Πέραν του γεγονότος ότι οι κατηγορούμενοι απεδέχθησαν την βίαν, απεδέχθησαν και την συνεργασίαν με το πατριωτικόν μέτωπον. Ο σκοπός ήτο κοινός, η ανατροπή του καθεστώτος. Τα μέσα των κομμουνιστών είναι γνωστά. Η βία. Υπεστήριξεν ότι τα έντυπα αυτά είναι των Αθηνών. Θα εγίνετο τούτο δεκτόν υπό δύο προϋποθέσεις: Ότι η οργάνωσις της Θεσσαλονίκης θα ήτο αυτοτελής και ότι τα έντυπα των Αθηνών τα οποία περιείχαν τας φράσεις αυτάς, θα κατεστρέφοντο και δεν θα διανέμοντο. Αυτοτέλεια δεν υπήρχεν. Ο Φίλιας έρριψε την ιδέαν της οργανώσεως και ο Νέστωρ, εκπροσωπών τους κατηγορουμένους κατήλθε πλειστάκις εις τας Αθήνας δια να λάβη οδηγίας και εντολάς. Αλλά πέραν τούτου, η συμμετοχή του Νέστορος εις την σύσκεψιν της διοικούσης επιτροπής της δημοκρατικής αμύνης εις Σθήνας, είναι γεγονός, αποδεικνύον ότι δεν υπήρχεν αυτοτελής οργάνωσις Θεσσαλονίκης. Εξ΄ άλλου τα έντυπα των Αθηνών εγένοντο αποδεκτά και διενέμοντο εδώ. Υπάρχει βεβαίως και η ονομασία των δύο οργανώσεων που είναι η ίδια. Επομένως αποδέχονται τας απόψεις της δημοκρατικής αμύνης και την υπ΄αυτής εγκαινιασθείσαν συνεργασίαν με το κομμουνιστικόν πατριωτικόν μέτωπον και αποδεικνύεται η συνεργασία αύτη, από την ύπαρξιν της κοινής διακηρύξεως των δύο οργανώσεων που δημοσιεύεται εις το φύλλον της δημοκρατικής αμύνης του Απριλίου του 1968. Συνεπώς οι κατηγορούμενοι ενταχθέντες εις την οργάνωσιν της δημοκρατικής αμύνης, απεδέχθησαν την βίαν ως μέσον των επιδιώξεών των και θεμελιούται αντικειμενικώς το κρινόμενον αδίκημα. Αι ενέργειαι των κατηγορουμένων δεν ήσαν εθνικαί, τα κίνητρα των δεν ήσαν ιδεολογικά, αλλά πολιτικά. Το πολιτικόν πάθος των υπήρξε τοιούτον, ώστε απεφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την βίαν, δια να ανατρέψουν την κυβέρνησιν. Συνεπώς ιδεολόγος είναι εκείνος, ο οποίος στηρίζεται εις τας ιδίας αυτού δυνάμεις και αποκλείει την συνεργασίαν με άλλας μη εχούσας τας αυτάς αρχάς οργανώσεις. Τοιαύτην ιδεολογικήν συνέπειαν δεν επέδειξαν οι κατηγορούμενοι. Δεν εσκέφθησαν εθνικά διότι η πρόθεσίς των να ανατρέψουν την κυβέρνησιν θα εθυσίαζεν εις τον βωμόν των πολιτικών των επιδιώξεων την γαλήνην, την ησυχίαν και την ασφάλειαν των Ελλήνων. Έθεσαν ιδιοτελή πολιτικά κίνητρα εις την δράσιν των.
»Αξιότιμοι κύριοι στρατοδίκαι, ως προσφυώς είπεν ο κ. πρόεδρος του δικαστηρίου εσείς οι μάχιμοι αξιωματικοί του στρατού εναποθέσατε τα ξίφη σας εις το στρατόπεδον και ανήλθατε εις την έδραν του δικαστού, κρατούντες τον ζυγόν της δικαιοσύνης, ο οποίος ζυγίζει τα κατά και τα υπέρ. Κλίνει βεβαίως ο ζυγός υπέρ της ενοχής των κατηγορουμένων, αλλά αναμφισβητήτως υπάρχουν και ωρισμένα υπέρ αυτών. Είναι γεγονός ότι είναι αξιόλογοι επιστήμονες, επιτυχημένοι επιχειρηματίαι με θέσιν εις την κοινωνίαν της Θεσσαλονίκης, δεν διαπνέονται υπό κομμουνιστικής ιδεολογίας, ουδέποτε ανεμίχθησαν εις εκνόμους ενεργείας κατά το παρελθόν. Είμεθα υποχρεωμένοι να δεχθώμεν τα ελαφρυντικά αυτά. Η οργάνωσίς των υπήρξε σοβαρά και επικίνδυνος, διότι ήτο δυνατόν να δημιουργήσουν πλάνη εις τον λαόν και να τον οδηγήσουν εις συνεργασίαν με τον κομμουνισμόν και τα αποτελέσματα της δράσεώς των ήσαν μικρά. Δεν έχει σημασίαν όμως το αποτέλεσμα. Ο νόμος τιμωρεί την δράσιν, είμεθα όμως υποχρεωμένοι να αξιολογήσωμεν και το σημείον αυτό. Ποίος ήτο ο λόγος που τα αποτελέσματα της δράσεώς των δεν είχον την έκτασιν την οποίαν ούτοι επεθύμουν να έχη; Υπήρξεν η απροθυμία των πολιτών να συνεργασθούν με αυτούς και βεβαίως η επαγρύπνησις της αστυνομίας, η οποία συνέλαβε τους κατηγορουμένους και εξήρθρωσε την οργάνωσίν των, αλλά και ένας άλλος παράγων συνέτεινε: Δεν έδωσαν όλην την ψυχήν των εις την οργάνωσιν, δεν επεχείρησαν να αφοσιωθούν ολοκληρωτικώς εις αυτήν, ησχολούντο παρέργως και εις τα περιθώρια των επαγγελματικών ή των άλλων ενασχολήσεών των. Έτερον στοιχείον το οποίον ως άνθρωπος και ως δικαστικός λειτουργός οφείλω να επισημάνω, είναι το γεγονός ότι απεφάσισαν να μη μετάσχουν εις εκνόμους ενεργείας εις βάρος της περιουσίας ξένων τουριστών. Είμαι βέβαιος ότι θα το λάβετε σοβαρώς υπ΄όψιν όταν αποσυρθήτε δια να καταλογίσετε τας ευθύνας ενός εκάστου.
» Ως εκπρόσωπος του νόμου είμαι υποχρεωμένος να τοποθετήσω την πράξιν των εις το πλαίσιον το οποίον τους αρμόζει, ούτε να την μεγενθύνω, ούτε να την σμικρύνω. Δεν είναι δυνατόν να δεχθώμεν ότι ήτο μόνον δημοκρατική και αντιπολιτευτική η δράσις των. Είναι άνθρωποι μορφωμένοι, σοβαροί και έπρεπε να σκεφθούν ότι ηδύναντο να παρασυρθούν και να παρασύρουν άλλους Εις συνεργασίαν μετά των κομμουνιστών. Δεν δύναμαι όμως να παραδεχθώ το κατηγορητήριον ως έχει εις το βούλευμα. Κατηγορούνται ότι παρέβησαν τον Α.Ν. 509/47 περί μέτρων ασφαλείας του κράτους υπό την επιβαρυντικήν περίπτωσιν της δημοσίως και παρουσία πολλών και δια του τύπου γενομένην. Και βεβαίως μία συνωμοτική οργάνωσις δεν δρα παρουσία πολλών και δημοσίως. Επομένως η κατηγορία η περίπτωσις της πρώτης επιβαρυντικής περιστάσεως ως δημοσία και παρουσία πολλών τελεσθείσης δεν ευσταθεί. Αποδέχομαι όμως την περίπτωσιν της δια του τύπου τελεσθείσης, διότι η ύπαρξις πολυγράφου, η εκτύπωσις δελτίων και η διανομή τούτων μαρτυρεί το γεγονός αυτό. Και παρακαλώ να γίνη δεκτή η περίπτωσις του νόμου. Προτείνω να κηρυχθεί ένοχος ο Στυλιανός Νέστωρ ως αρχηγός. Ο Γεώργιος Σιπητάνος ως απλούς συστασιώτης με επηυξημένην ευθύνην λόγω της συμμετοχής του εις την οργάνωσιν από της δημιουργίας αυτής. Ο Παύλος Ζάννας ως απλούς συστασιώτης και οι τρεις υπόλοιποι ήτοι Κων. Πύρζας, Σωτήριος Δέδες και Αργύριος Μαλτσίδης ως απλοί συστασιώται».
Αχ αυτή η μεταπολίτευση! Αυτά πληρώνουμε τώρα!
ΠΗΓΗ:http://www.kentri.gr
