Σημείο των καιρών είναι το διαφαινόμενο τέλος του μακροβιώτατου «Καφεζυθοζαχαροπλαστείου Τα Ολύμπια», του γνωστού «Ζήσιμου», στο Λιστόν. Χτες (29/7) πραγματοποιήθηκε η δημοπρασία για τη μίσθωση του χώρου που είχε προκηρύξει ο Δήμαρχος και πρόεδρος του Κληροδοτήματος Ι. Δαλιέτου, στο οποίο ανήκει το ακίνητο. Στο διαγωνισμό πλειοδότησε εταιρία συνδεόμενη κατά πληροφορίες με γνωστή αλυσίδα fast food, δεσμευόμενη για μηνιαίο μίσθωμα που υπερβαίνει τις 20.000 ευρώ. Εκκρεμεί εντούτοις η τελεσιδικία της αγωγής απόδοσης του μισθίου που έχει ήδη ασκήσει ο Δήμος κατά της έως σήμερα λειτουργούσας επιχείρησης.
Ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Κέρκυρας εκφράζει...
τη λύπη του για την κατάληξη αυτής της υπόθεσης, και το επαπειλούμενο τέλος μίας ιστορικής επιχείρησης με όχι αμελητέο αριθμό υπαλλήλων. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ενδεχόμενο κλείσιμο του «Ζήσιμου» θα είναι μία ακόμη μικρή ήττα για την πόλη, και ένας ακόμη ακρωτηριασμός της ξεχωριστής αστικής ταυτότητας των Κερκυραίων.
Το καφενείο «Τα Ολύμπια», δημιούργημα του αείμνηστου Ζήσιμου Παπαφλωράτου, λειτούργησε από το 1928 στην Πάνω Πλατεία, σε οίκημα παρακείμενο της οικίας του Γκύλφορντ. Μεταπολεμικά ταυτίστηκε με τον χώρο του Λιστόν, διαδεχόμενο το περίφημο εντευκτήριο του ξενοδοχείου Σαιντ Τζορτζ, του οποίου τον εκλεκτικό διάκοσμο διατήρησε και εμπλούτισε. Είναι αυτονόητο το ότι ο Δήμος δεσμεύει αλλά και εγγυάται στην προκήρυξη της δημοπρασίας για το ότι η διάδοχη κατάσταση «πρέπει να συνάδει με τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διατηρηθεί ο ιστορικής σημασίας εσωτερικός διάκοσμος του μισθίου τον οποίο οφείλουμε [sic] να προστατεύουμε [sic]». Ο Σύλλογος οφείλει πάντως να επισημάνει ότι οι συμβατικές αυτές ρήτρες περιγράφουν υποχρεώσεις που θα όφειλε να έχει εγγυηθεί η Πολιτεία κατά το πρότυπο της προστασίας των καφενείων «Ζώναρ’ς» και «Μπραζίλιαν» της Αθήνας. Πώς θα διασφαλίσει ο επίδοξος μισθωτής ή και ο εκμισθωτής δήμος τη διατήρηση ενός «ιστορικής σημασίας εσωτερικού διάκοσμου», τα στοιχεία του οποίου είναι κινητά, ιδιοκτησίας της νυν επιχείρησης; Υπογραμμίζουμε ενδεικτικά ότι η σάλα του «Ζήσιμου» κοσμείται (μερίμνη του νυν επιχειρηματία) με σειρά ανάγλυφων του μεγάλου Κερκυραίου εικαστικού Σπύρου Αλαμάνου, φιλοτεχνημένων ειδικά για το χώρο.
Μετέωρη φαντάζει και η βιωσιμότητα μίας επιχείρησης η οποία ξεκινά «δεσμευόμενη» να διατηρήσει τον «ιστορικής σημασίας διάκοσμο» αλλά και εν γένει τον «ιστορικό χαρακτήρα» του χώρου, αναλαμβάνοντας την καταβολή ετήσιου ενοικίου πλέον των 240.000 ευρώ μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Διερωτώμεθα αν το βάρος των αντιφάσεων θα συνθλίψει τελικά (ως συνήθως) τις διακηρύξεις για διατήρηση του χαρακτήρα κ.τ.τ. Φαίνεται εφιαλτικό το σενάριο το περιβόητο “rebranding” (αναμόρφωση ταυτότητας του τουριστικού προϊόντος) να το εγκαινιάζει η ίδια η Δημοτική Αρχή εγκαθιστώντας ταχυφαγεία στη θέση του αλλοτινού Σαιντ Τζορτζ και του ιστορικού «Ζήσιμου»…
Ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Κέρκυρας εκφράζει...
τη λύπη του για την κατάληξη αυτής της υπόθεσης, και το επαπειλούμενο τέλος μίας ιστορικής επιχείρησης με όχι αμελητέο αριθμό υπαλλήλων. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι ενδεχόμενο κλείσιμο του «Ζήσιμου» θα είναι μία ακόμη μικρή ήττα για την πόλη, και ένας ακόμη ακρωτηριασμός της ξεχωριστής αστικής ταυτότητας των Κερκυραίων.
Το καφενείο «Τα Ολύμπια», δημιούργημα του αείμνηστου Ζήσιμου Παπαφλωράτου, λειτούργησε από το 1928 στην Πάνω Πλατεία, σε οίκημα παρακείμενο της οικίας του Γκύλφορντ. Μεταπολεμικά ταυτίστηκε με τον χώρο του Λιστόν, διαδεχόμενο το περίφημο εντευκτήριο του ξενοδοχείου Σαιντ Τζορτζ, του οποίου τον εκλεκτικό διάκοσμο διατήρησε και εμπλούτισε. Είναι αυτονόητο το ότι ο Δήμος δεσμεύει αλλά και εγγυάται στην προκήρυξη της δημοπρασίας για το ότι η διάδοχη κατάσταση «πρέπει να συνάδει με τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διατηρηθεί ο ιστορικής σημασίας εσωτερικός διάκοσμος του μισθίου τον οποίο οφείλουμε [sic] να προστατεύουμε [sic]». Ο Σύλλογος οφείλει πάντως να επισημάνει ότι οι συμβατικές αυτές ρήτρες περιγράφουν υποχρεώσεις που θα όφειλε να έχει εγγυηθεί η Πολιτεία κατά το πρότυπο της προστασίας των καφενείων «Ζώναρ’ς» και «Μπραζίλιαν» της Αθήνας. Πώς θα διασφαλίσει ο επίδοξος μισθωτής ή και ο εκμισθωτής δήμος τη διατήρηση ενός «ιστορικής σημασίας εσωτερικού διάκοσμου», τα στοιχεία του οποίου είναι κινητά, ιδιοκτησίας της νυν επιχείρησης; Υπογραμμίζουμε ενδεικτικά ότι η σάλα του «Ζήσιμου» κοσμείται (μερίμνη του νυν επιχειρηματία) με σειρά ανάγλυφων του μεγάλου Κερκυραίου εικαστικού Σπύρου Αλαμάνου, φιλοτεχνημένων ειδικά για το χώρο.
Μετέωρη φαντάζει και η βιωσιμότητα μίας επιχείρησης η οποία ξεκινά «δεσμευόμενη» να διατηρήσει τον «ιστορικής σημασίας διάκοσμο» αλλά και εν γένει τον «ιστορικό χαρακτήρα» του χώρου, αναλαμβάνοντας την καταβολή ετήσιου ενοικίου πλέον των 240.000 ευρώ μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Διερωτώμεθα αν το βάρος των αντιφάσεων θα συνθλίψει τελικά (ως συνήθως) τις διακηρύξεις για διατήρηση του χαρακτήρα κ.τ.τ. Φαίνεται εφιαλτικό το σενάριο το περιβόητο “rebranding” (αναμόρφωση ταυτότητας του τουριστικού προϊόντος) να το εγκαινιάζει η ίδια η Δημοτική Αρχή εγκαθιστώντας ταχυφαγεία στη θέση του αλλοτινού Σαιντ Τζορτζ και του ιστορικού «Ζήσιμου»…
