Της Xριστιάνας Τρούσα Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Δραματοθεραπεύτρια
Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδος ξεκίνησε το έργο της και μαζί της ξεκινά μια νέα εποχή για τη χώρα, μια εποχή σκληρής προσπάθειας ίασης των τεράστιων πληγών με οδηγούς τις έννοιες της εξέλιξης, της προόδου και πάνω απ’ όλα της συνεργασίας.
Αλήθεια πότε άλλοτε θα μπορούσε κάνεις να διανοηθεί μια κυβέρνηση....
συνύπαρξης αντίθετων κομμάτων και άρα ιδεολογιών στην Ελλάδα, όταν στο παρελθόν η ομαδική διαφοροποίηση αποτελούσε πανάκεια; Μερικοί σίγουρα τις τελευταίες ημέρες έχουν αναρωτηθεί πολύ, αν μιλάμε για συνεργασία ή επικαλυμμένη συγχώνευση και είναι σε αυτό το σημείο που παρεξηγούνται ιδιαιτέρως τα νέα πολιτικά δεδομένα, διότι ποιος είπε ότι στις συνεργασίες θα πρέπει να ακολουθείται αναγκαστικά η μέθοδος του <<κλώνου> ; Άλλοι πάλι ζυμωμένοι χρόνια ολάκερα εντός των κόλπων της αριστεράς αναρωτιούνται μέσα από τις νέες εξελίξεις τι είναι τελικά αριστερά και πως μπορεί να πορευτεί μαζί με ένα κόμμα της δεξιάς;
Καλοί και εύλογοι όλοι οι προβληματισμοί όμως ξεχάσαμε πάλι κάτι, η Ελλάδα ψήφισε άρα μίλησε και αφήνοντας για δεύτερη φορά κατά μέρος τις αλλοτινές αυτοδυναμίες έδωσε μήνυμα σαφές. <<Βρείτε τα να σώσετε την χώρα, δεν αντέχουμε άλλο, αυτοί που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση να τα φτιάξουν και όσοι μπορούν να τους βοηθήσουν να μπουν και αυτοί όλοι μέσα στην κυβέρνηση>> Μήπως άκουσε κάνεις κάτι το διαφορετικό; Η ΔΗΜ. ΑΡ. πάντως δεν αδιαφόρησε ούτε απέφυγε μια τέτοια εντολή.
Πράγματι στην πολιτική τα αντίθετα ΔΕΝ έλκονται όμως μαζί μπορούν να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αλληλοσυμπλήρωσης θετικών στοιχείων που ίσως αποτελεί και την ύστατη λύση για τα τεράστια προβλήματα αυτού του τόπου.
Στοιχεία όπως η προσπάθεια, η μαχητικότητα, η διορατικότητα ανήκουν όχι μόνο στην ΔΗΜ. ΑΡ. αλλά και στο μέλλον! Τώρα που η Ευρώπη αλλά και η γενικότερη πολιτική συνειδητότητα κατευθύνεται σε επίπεδα συλλογικά και ανθρωποκεντρικά, βλέποντας πως στο βωμό της Παγκοσμιοποίησης οι αγορές μετέτρεψαν χώρες και οικονομίες σε ομήρους τους, η ΔΗΜ. ΑΡ. το κατά μερικούς ειρωνικά επονομαζόμενο κόμμα <<μπαλαντέρ>> μπαίνει εν τέλει δυναμικά και ενεργητικά στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας θέτοντας πρόγραμμα συγκεκριμένο και προς την ανακούφιση των πληγών του πολίτη αλλά και προς την Ευρωπαϊκή μας σταθεροποίηση.
Βάζοντας το ερώτημα ρητορικά θα πω , <<Αν δεν είναι η Ελλάδα μια χώρα Ευρωπαϊκή τότε ποιος>>; Νιώθω χαρά που ανήκω στην νέα γενιά διότι η νέα γενιά είναι σε θέση να οσφρίζεται τις εξελίξεις και να δημιουργεί ένα διαφορετικό μέλλον βρίσκοντας την δύναμη να αποδεσμεύεται από τα παλιά πολιτικά συστήματα που κρατούν δέσμιους τους πολίτες και το μυαλό τους. Ποιος έχει παρατηρήσει ότι παγκοσμίως οι διαφορές μεταξύ Ανατολής και Δύσης λιγοστεύουν; Ότι μια τέτοια κατεύθυνση θα έχει και ο Βορράς με το Νότο; Ότι τα τωρινά πολιτικά συστήματα χάνουν δύναμη και αξιοπιστία σ’ ολόκληρο τον κόσμο και ότι η διαιρετική τέχνη στην πολιτική χάνει την ισχύ της; Αυτό που ζούμε είναι μια καμπή στην ιστορία όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ανθρωπότητας.
Σήμερα η φωνή της λογικής θεωρώ πως βρίσκεται ανάμεσα στους νέους όταν δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, όταν είναι ειλικρινής, ιστορικώς καταρτισμένη και πάνω απ όλα απελευθερωμένη από τα σύνδρομα θυμού, γιατί οι νέοι βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα χωρίς να φταίνε και έχουν μάθει να είναι ρεαλιστές με αυτό που απλώς βλέπουν μπροστά τους.
Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδος ξεκίνησε το έργο της και μαζί της ξεκινά μια νέα εποχή για τη χώρα, μια εποχή σκληρής προσπάθειας ίασης των τεράστιων πληγών με οδηγούς τις έννοιες της εξέλιξης, της προόδου και πάνω απ’ όλα της συνεργασίας.
Αλήθεια πότε άλλοτε θα μπορούσε κάνεις να διανοηθεί μια κυβέρνηση....
συνύπαρξης αντίθετων κομμάτων και άρα ιδεολογιών στην Ελλάδα, όταν στο παρελθόν η ομαδική διαφοροποίηση αποτελούσε πανάκεια; Μερικοί σίγουρα τις τελευταίες ημέρες έχουν αναρωτηθεί πολύ, αν μιλάμε για συνεργασία ή επικαλυμμένη συγχώνευση και είναι σε αυτό το σημείο που παρεξηγούνται ιδιαιτέρως τα νέα πολιτικά δεδομένα, διότι ποιος είπε ότι στις συνεργασίες θα πρέπει να ακολουθείται αναγκαστικά η μέθοδος του <<κλώνου> ; Άλλοι πάλι ζυμωμένοι χρόνια ολάκερα εντός των κόλπων της αριστεράς αναρωτιούνται μέσα από τις νέες εξελίξεις τι είναι τελικά αριστερά και πως μπορεί να πορευτεί μαζί με ένα κόμμα της δεξιάς;
Καλοί και εύλογοι όλοι οι προβληματισμοί όμως ξεχάσαμε πάλι κάτι, η Ελλάδα ψήφισε άρα μίλησε και αφήνοντας για δεύτερη φορά κατά μέρος τις αλλοτινές αυτοδυναμίες έδωσε μήνυμα σαφές. <<Βρείτε τα να σώσετε την χώρα, δεν αντέχουμε άλλο, αυτοί που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση να τα φτιάξουν και όσοι μπορούν να τους βοηθήσουν να μπουν και αυτοί όλοι μέσα στην κυβέρνηση>> Μήπως άκουσε κάνεις κάτι το διαφορετικό; Η ΔΗΜ. ΑΡ. πάντως δεν αδιαφόρησε ούτε απέφυγε μια τέτοια εντολή.
Πράγματι στην πολιτική τα αντίθετα ΔΕΝ έλκονται όμως μαζί μπορούν να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αλληλοσυμπλήρωσης θετικών στοιχείων που ίσως αποτελεί και την ύστατη λύση για τα τεράστια προβλήματα αυτού του τόπου.
Στοιχεία όπως η προσπάθεια, η μαχητικότητα, η διορατικότητα ανήκουν όχι μόνο στην ΔΗΜ. ΑΡ. αλλά και στο μέλλον! Τώρα που η Ευρώπη αλλά και η γενικότερη πολιτική συνειδητότητα κατευθύνεται σε επίπεδα συλλογικά και ανθρωποκεντρικά, βλέποντας πως στο βωμό της Παγκοσμιοποίησης οι αγορές μετέτρεψαν χώρες και οικονομίες σε ομήρους τους, η ΔΗΜ. ΑΡ. το κατά μερικούς ειρωνικά επονομαζόμενο κόμμα <<μπαλαντέρ>> μπαίνει εν τέλει δυναμικά και ενεργητικά στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας θέτοντας πρόγραμμα συγκεκριμένο και προς την ανακούφιση των πληγών του πολίτη αλλά και προς την Ευρωπαϊκή μας σταθεροποίηση.
Βάζοντας το ερώτημα ρητορικά θα πω , <<Αν δεν είναι η Ελλάδα μια χώρα Ευρωπαϊκή τότε ποιος>>; Νιώθω χαρά που ανήκω στην νέα γενιά διότι η νέα γενιά είναι σε θέση να οσφρίζεται τις εξελίξεις και να δημιουργεί ένα διαφορετικό μέλλον βρίσκοντας την δύναμη να αποδεσμεύεται από τα παλιά πολιτικά συστήματα που κρατούν δέσμιους τους πολίτες και το μυαλό τους. Ποιος έχει παρατηρήσει ότι παγκοσμίως οι διαφορές μεταξύ Ανατολής και Δύσης λιγοστεύουν; Ότι μια τέτοια κατεύθυνση θα έχει και ο Βορράς με το Νότο; Ότι τα τωρινά πολιτικά συστήματα χάνουν δύναμη και αξιοπιστία σ’ ολόκληρο τον κόσμο και ότι η διαιρετική τέχνη στην πολιτική χάνει την ισχύ της; Αυτό που ζούμε είναι μια καμπή στην ιστορία όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ανθρωπότητας.
Σήμερα η φωνή της λογικής θεωρώ πως βρίσκεται ανάμεσα στους νέους όταν δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, όταν είναι ειλικρινής, ιστορικώς καταρτισμένη και πάνω απ όλα απελευθερωμένη από τα σύνδρομα θυμού, γιατί οι νέοι βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα χωρίς να φταίνε και έχουν μάθει να είναι ρεαλιστές με αυτό που απλώς βλέπουν μπροστά τους.
