Αναγνώριση του προβλήματος και η αναζήτηση λύσης.
Του Γιώργου Σκλαβούνου.
Το πρόβλημα.
Η άνιση ανάπτυξη στην Ευρώπη, η ανάγκη ενός νέου Ενδοευρωπαικού καταμερισμού εργασίας, και των διευρωπαϊκών συμμαχιών που θα τον επιβάλλουν.
Η μακροχρόνια ανυπαρξία εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής, ως αποτέλεσμα της...
αποδοχής της θέσης και της σχέσης της χώρας στον ενδο-ευρωπαικό καταμερισμό και η ανάγκη για ένα σχέδιο εθνικής(όχι μονοδιάστατα οικονομικής) ανασυγκρότησης.
Η ανυπαρξία μιας εθνικής κοινωνικής ενότητας, οπλισμένης με την αναγκαία κοινωνική ψυχολογία, νοοτροπία, κοινωνική συνείδηση, για να στηρίξει τη διαμόρφωση και την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, τοπικά και εθνικά.
Αναμφισβήτητα η Ισπανική, η Ιρλανδική, η Ιταλική, η Ελληνική κρίση έχουν τη δικιά τους σφραγίδα και ταυτότητα.
Έχουν όμως και κοινούς παρανομαστές που αποκαλύπτουν τη κρίση ως Ευρωπαική και κυρίως ως κρίση-συστημική.
Η άνιση ανάπτυξη (uneven developmemt) ως συστατικό συστημικό στοιχείο της καπιταλιστικής αλλά και της παγκόσμιας ανάπτυξης, αποτελούν καίριο θέμα έρευνας διαλόγου, αντιπαράθεσης σε κάθε σοβαρό κέντρο ανάλυσης των διεθνών εξελίξεων και συσχετισμών, σε κάθε κέντρο χάραξης και υλοποίησης αναπτυξιακών στρατηγικών.
Η άνιση ανάπτυξη εντός της ΕΕ και η αντιμετώπιση της αποτελεί καίριο θέμα έντονου προβληματισμού, έρευνας σε πολλά Ευρωπαϊκά ερευνητικά κέντρα και Πανεπιστήμια( βιβλιογραφία υπάρχει τεράστια και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου αναγνώστη).
Η οικονομική κρίση και τα μνημόνια στις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν αποτελούν ατυχήματα της Ευρωπαϊκής οικονομικής Αρχιτεκτονικής αποτελούν συμπτώματα της πορείας και της δυναμικής της εξέλιξης της.
Στην αναζήτηση της λύσης.
Η δημιουργία της ΕΕ ,ως μέσου και σκοπού για την αντιμετώπιση των συνεπειών της άνισης ανάπτυξης.
Η ΕΕ δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις άγριες συνέπειες της άνισης ανάπτυξης μεταξύ των Ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων ( Γαλλία- Γερμανία-Αγγλία) τόσο στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ήπειρο όσο και στις διεθνείς ανταγωνιστικές τους σχέσεις.
Ασφαλώς η ΕΕ δεν δημιουργήθηκε για να θεμελιώσει να θεσμοθετήσει, να επιβάλλει την ενδοευρωπαική άνιση ανάπτυξη για να εδραιώσει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων.
Κατά συνέπεια:
Κάθε συνεπής Ευρωπαϊστής της Δεξιάς ή της Αριστεράς κάθε πατριώτης, κάθε δημοκράτης , κάθε άνθρωπος που έχει συνείδηση των δύο παγκοσμίων (ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων)έχει χρέος να στρατευθεί ανυποχώρητα στην δημιουργική άρνηση μιας Ευρώπης της Άνισης Ανάπτυξης, της διαίρεσης, του κατακερματισμού και τελικά της διάλυσης της.
Ο Αγώνας, για μια Ευρώπη ισονομίας, ισηγορίας, ισοπολιτείας Λαών και πολιτισμών, είναι χρέος μας ανθρώπινο και εθνικό. Ο Ελληνισμός ως πολιτισμική παρακαταθήκη έχει και δικαιούται να προσφέρει σε αυτό το διάλογο και τον αγώνα. Όσοι μετέτρεψαν και μετατρέπουν, όσοι περιόρισαν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό σε ρόλο μικρο επαίτη και μικρο -απατεωνάκου, δεν έχουν λόγο σε ένα τέτοιο διάλογο.
Ο Ελληνισμός με την αιματηρά άμυνα του απέναντι στην Ασία, με τον αιματηρό αγώνα του για την έξωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Ευρωπαϊκή ήπειρο και την ηρωική- αιματηρή συμμετοχή του, για τη συντριβή του Ναζισμού δικαιούται να συμμετέχει ισότιμα στον αγώνα για μια μη Βαρβαρική Ευρώπη, μια νέα Ευρώπη.
Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές.
Αντιευρωπαϊστές είναι : Οι αμετανόητοι Ευρωπαίοι ρεβανσιστές που επιμένουν σε λογικές και πρακτικές κηδεμονίας, επικυριαρχίας κάποιων Ευρωπαϊκών λαών και υποτέλειας κάποιων άλλων. Είναι όσοι πολίτες, πολιτικοί, μικρών και μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών αποδέχονται μια Ευρώπη ξένη, αποξενωμένη απ’ ότι ωραίο και χρήσιμο προσέφερε στον εαυτό της και στην Ανθρωπότητα.
Στην αναζήτηση της λύσης.
Η κατάργηση της εκμετάλλευσης Έθνους από Έθνος, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί το μόνο θεμέλιο λίθο μιας βιώσιμης Ε.Ε, μιας Ε.Ε χρήσιμης για τους λαούς της και τον κόσμο.
Αυτό το κοινό όραμα υπηρέτησαν οι μεγάλοι οραματιστές του Ελληνισμού αλλά και της Ευρώπης, από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Δεν είναι δυνατόν δεν αρμόζει στην Ελλάδα, ο μόνος εθνικός και κοινωνικός μας στόχος, το μόνο εθνικό μας όραμα να είναι η διασφάλιση της επόμενης δόσης του δανείου.
Με το λαό μας στο περιθώριο, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς πίστη στον εαυτό του, χωρίς όραμα τοπικό, εθνικό, με την ανομία ως νόμο, με πολιτικό και κοινωνικό εθισμό στην αναξιοκρατία και τη διαπλοκή, εθνική ανασυγκρότηση είναι αδύνατη.
Νέος ρόλος, νέα θέση στην Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και κοινωνικής ηθικής, τοπικά, εθνικά. Την επομένη των εκλογών όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, αυτός ο αγώνας πρέπει να αρχίσει.
Ισοτιμία λαών και πολιτισμών.
Από τον Ρήγα (1757-1798) με τον περίφημο Θούριο του, με το κάλεσμά του σε < Βούλγαρους και Αρβανίτες, Αρμένιους και Ρωμιούς, αράπηδες και άσπρους…..μέχρι τον Ιωάννη Καποδίστρια, την Ελβετική και Ευρωπαϊκή του πολιτική, τον Σικελιανό και το Δελφικό Ιδεώδες, μέχρι τον μεγάλο Ιταλό πατριώτη, Καρμπονάρο, πρωτεργάτη της Ιταλικής ενοποίησης και ευαγγελιστή της Νέας Δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης, Τζιουζέπε Μαντσίνι (1805-1872), το όραμα της απελευθερωτικής συναδέλφωσης και συνεργασίας των λαών, υπήρξε το όραμα που σύντριψε τις υπερεθνικές αυταρχικές αυτοκρατορίες.
Από τον Λένιν (1870-1924), με τα κείμενα του για την εθνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, τα κείμενα του για την εθνική απελευθέρωση στην ανατολή, τη περίφημη διάκριση για Έθνη καταπιεστές και Έθνη καταπιεζόμενα…
Με τις κριτικές παρατηρήσεις στο Εθνικό Ζήτημα, όπου υπερασπίζεται την απόλυτη ισοτιμία μεταξύ εθνικών πολιτισμών, εθνικών γλωσσών, και καταδικάζει κάθε προνομιακή μεταχείριση γλώσσας ή πολιτισμού που θα κατέληγε σε αφομοίωση αλλά και κάθε αντιπαραθετική πολεμική σχέση μεταξύ εθνικών πολιτισμών, μέχρι τον Μπακούνιν, με την στήριξη στη Νέα Ευρώπη του Μαντσίνι, την πρόταση του για δημοκρατική ομοσπονδία μεταξύ των Σλαβικών και μη λαών της Ευρώπης, με τα περίφημα γράμματα του για τον πατριωτισμό,… το όραμα για απελευθερωτική, δημοκρατική, συνεργασία λαών, πατρίδων, πολιτών, προσφέρεται ως κοινός παρονομαστής για την τη νέα μεγάλη σύνθεση που απαιτούν οι καιροί.
Σήμερα πάνω σε ποιο ιδεώδες, σε ποιο όραμα καλούνται να μετέχουν οι λαοί της Ευρώπης και ο λαός μας;
Έχοντας χρέος να κάνουμε την ιστορία συνείδηση, έχοντας συνείδηση των δυο παγκοσμίων πολέμων και του δικού μα εμφυλίου, της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και του κράτους πρόνοιας, δεν δικαιούμεθα να αφήσουμε τη διαμόρφωση του μέλλοντος τοπικά, εθνικά ευρωπαϊκά, ούτε στους μικρέμπορους της εξουσίας, ούτε στους εμπόρους των εθνών, ούτε στους οικονομικούς τρομοκράτες.
Χωρίς πολιτισμική αναγέννηση, χωρίς ηθική αναγέννηση, κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης δεν είναι πραγματοποιήσιμο.
Την αναγεννητική, εθνική κοινωνική μας ενότητα, δεν θα μας την χαρίσουν οι δανειστές μας, ούτε θα μας την προσφέρουν όσοι μας την στέρησαν, η, υπήρξαν ανίκανοι να την οικοδομήσουν, οφείλουμε να την χτίσουμε τόπο, τόπο, Δήμο- Δήμο, με μια πανστρατιά όλων των ζωντανών, ανιδιοτελών και πατριωτικών δυνάμεων. Όμως χωρίς αυτήν λίγα θα κατορθώσουμε.
Το όποιο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης θα μείνει νεκρό γράμμα, αν δεν μπορεί να αρθρωθεί τοπικά, αν ο λαός μας δεν το πιστέψει, δεν το αγκαλιάσει, αν αυτοί που θα αναλάβουν να το υλοποιήσουν δεν είναι αξιόπιστοι, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, δεν έρχονται για να πάρουν, δεν έρχονται ως νέοι ως νέοι βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη.
Το ζητούμενο δεν είναι μια νέα εξουσία, είναι απελευθερωτική ,παραδειγματική ηγεσία, ηγεσία, τοπικά, εθνικά, ικανή να λειτουργεί ως πρωτοποριακή μαγιά, ως πρωτοποριακός καταλύτης στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Ο αγώνας για νικήσουμε τα προβλήματα πρέπει να αρχίσει την επομένη των εκλογών.
Του Γιώργου Σκλαβούνου.
Το πρόβλημα.
Η άνιση ανάπτυξη στην Ευρώπη, η ανάγκη ενός νέου Ενδοευρωπαικού καταμερισμού εργασίας, και των διευρωπαϊκών συμμαχιών που θα τον επιβάλλουν.
Η μακροχρόνια ανυπαρξία εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής, ως αποτέλεσμα της...
αποδοχής της θέσης και της σχέσης της χώρας στον ενδο-ευρωπαικό καταμερισμό και η ανάγκη για ένα σχέδιο εθνικής(όχι μονοδιάστατα οικονομικής) ανασυγκρότησης.
Η ανυπαρξία μιας εθνικής κοινωνικής ενότητας, οπλισμένης με την αναγκαία κοινωνική ψυχολογία, νοοτροπία, κοινωνική συνείδηση, για να στηρίξει τη διαμόρφωση και την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, τοπικά και εθνικά.
Αναμφισβήτητα η Ισπανική, η Ιρλανδική, η Ιταλική, η Ελληνική κρίση έχουν τη δικιά τους σφραγίδα και ταυτότητα.
Έχουν όμως και κοινούς παρανομαστές που αποκαλύπτουν τη κρίση ως Ευρωπαική και κυρίως ως κρίση-συστημική.
Η άνιση ανάπτυξη (uneven developmemt) ως συστατικό συστημικό στοιχείο της καπιταλιστικής αλλά και της παγκόσμιας ανάπτυξης, αποτελούν καίριο θέμα έρευνας διαλόγου, αντιπαράθεσης σε κάθε σοβαρό κέντρο ανάλυσης των διεθνών εξελίξεων και συσχετισμών, σε κάθε κέντρο χάραξης και υλοποίησης αναπτυξιακών στρατηγικών.
Η άνιση ανάπτυξη εντός της ΕΕ και η αντιμετώπιση της αποτελεί καίριο θέμα έντονου προβληματισμού, έρευνας σε πολλά Ευρωπαϊκά ερευνητικά κέντρα και Πανεπιστήμια( βιβλιογραφία υπάρχει τεράστια και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου αναγνώστη).
Η οικονομική κρίση και τα μνημόνια στις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, του Ευρωπαϊκού Νότου, δεν αποτελούν ατυχήματα της Ευρωπαϊκής οικονομικής Αρχιτεκτονικής αποτελούν συμπτώματα της πορείας και της δυναμικής της εξέλιξης της.
Στην αναζήτηση της λύσης.
Η δημιουργία της ΕΕ ,ως μέσου και σκοπού για την αντιμετώπιση των συνεπειών της άνισης ανάπτυξης.
Η ΕΕ δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις άγριες συνέπειες της άνισης ανάπτυξης μεταξύ των Ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων ( Γαλλία- Γερμανία-Αγγλία) τόσο στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ήπειρο όσο και στις διεθνείς ανταγωνιστικές τους σχέσεις.
Ασφαλώς η ΕΕ δεν δημιουργήθηκε για να θεμελιώσει να θεσμοθετήσει, να επιβάλλει την ενδοευρωπαική άνιση ανάπτυξη για να εδραιώσει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων.
Κατά συνέπεια:
Κάθε συνεπής Ευρωπαϊστής της Δεξιάς ή της Αριστεράς κάθε πατριώτης, κάθε δημοκράτης , κάθε άνθρωπος που έχει συνείδηση των δύο παγκοσμίων (ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων)έχει χρέος να στρατευθεί ανυποχώρητα στην δημιουργική άρνηση μιας Ευρώπης της Άνισης Ανάπτυξης, της διαίρεσης, του κατακερματισμού και τελικά της διάλυσης της.
Ο Αγώνας, για μια Ευρώπη ισονομίας, ισηγορίας, ισοπολιτείας Λαών και πολιτισμών, είναι χρέος μας ανθρώπινο και εθνικό. Ο Ελληνισμός ως πολιτισμική παρακαταθήκη έχει και δικαιούται να προσφέρει σε αυτό το διάλογο και τον αγώνα. Όσοι μετέτρεψαν και μετατρέπουν, όσοι περιόρισαν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό σε ρόλο μικρο επαίτη και μικρο -απατεωνάκου, δεν έχουν λόγο σε ένα τέτοιο διάλογο.
Ο Ελληνισμός με την αιματηρά άμυνα του απέναντι στην Ασία, με τον αιματηρό αγώνα του για την έξωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Ευρωπαϊκή ήπειρο και την ηρωική- αιματηρή συμμετοχή του, για τη συντριβή του Ναζισμού δικαιούται να συμμετέχει ισότιμα στον αγώνα για μια μη Βαρβαρική Ευρώπη, μια νέα Ευρώπη.
Ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές.
Αντιευρωπαϊστές είναι : Οι αμετανόητοι Ευρωπαίοι ρεβανσιστές που επιμένουν σε λογικές και πρακτικές κηδεμονίας, επικυριαρχίας κάποιων Ευρωπαϊκών λαών και υποτέλειας κάποιων άλλων. Είναι όσοι πολίτες, πολιτικοί, μικρών και μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών αποδέχονται μια Ευρώπη ξένη, αποξενωμένη απ’ ότι ωραίο και χρήσιμο προσέφερε στον εαυτό της και στην Ανθρωπότητα.
Στην αναζήτηση της λύσης.
Η κατάργηση της εκμετάλλευσης Έθνους από Έθνος, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί το μόνο θεμέλιο λίθο μιας βιώσιμης Ε.Ε, μιας Ε.Ε χρήσιμης για τους λαούς της και τον κόσμο.
Αυτό το κοινό όραμα υπηρέτησαν οι μεγάλοι οραματιστές του Ελληνισμού αλλά και της Ευρώπης, από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Δεν είναι δυνατόν δεν αρμόζει στην Ελλάδα, ο μόνος εθνικός και κοινωνικός μας στόχος, το μόνο εθνικό μας όραμα να είναι η διασφάλιση της επόμενης δόσης του δανείου.
Με το λαό μας στο περιθώριο, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς πίστη στον εαυτό του, χωρίς όραμα τοπικό, εθνικό, με την ανομία ως νόμο, με πολιτικό και κοινωνικό εθισμό στην αναξιοκρατία και τη διαπλοκή, εθνική ανασυγκρότηση είναι αδύνατη.
Νέος ρόλος, νέα θέση στην Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και κοινωνικής ηθικής, τοπικά, εθνικά. Την επομένη των εκλογών όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, αυτός ο αγώνας πρέπει να αρχίσει.
Ισοτιμία λαών και πολιτισμών.
Από τον Ρήγα (1757-1798) με τον περίφημο Θούριο του, με το κάλεσμά του σε < Βούλγαρους και Αρβανίτες, Αρμένιους και Ρωμιούς, αράπηδες και άσπρους…..μέχρι τον Ιωάννη Καποδίστρια, την Ελβετική και Ευρωπαϊκή του πολιτική, τον Σικελιανό και το Δελφικό Ιδεώδες, μέχρι τον μεγάλο Ιταλό πατριώτη, Καρμπονάρο, πρωτεργάτη της Ιταλικής ενοποίησης και ευαγγελιστή της Νέας Δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης, Τζιουζέπε Μαντσίνι (1805-1872), το όραμα της απελευθερωτικής συναδέλφωσης και συνεργασίας των λαών, υπήρξε το όραμα που σύντριψε τις υπερεθνικές αυταρχικές αυτοκρατορίες.
Από τον Λένιν (1870-1924), με τα κείμενα του για την εθνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, τα κείμενα του για την εθνική απελευθέρωση στην ανατολή, τη περίφημη διάκριση για Έθνη καταπιεστές και Έθνη καταπιεζόμενα…
Με τις κριτικές παρατηρήσεις στο Εθνικό Ζήτημα, όπου υπερασπίζεται την απόλυτη ισοτιμία μεταξύ εθνικών πολιτισμών, εθνικών γλωσσών, και καταδικάζει κάθε προνομιακή μεταχείριση γλώσσας ή πολιτισμού που θα κατέληγε σε αφομοίωση αλλά και κάθε αντιπαραθετική πολεμική σχέση μεταξύ εθνικών πολιτισμών, μέχρι τον Μπακούνιν, με την στήριξη στη Νέα Ευρώπη του Μαντσίνι, την πρόταση του για δημοκρατική ομοσπονδία μεταξύ των Σλαβικών και μη λαών της Ευρώπης, με τα περίφημα γράμματα του για τον πατριωτισμό,… το όραμα για απελευθερωτική, δημοκρατική, συνεργασία λαών, πατρίδων, πολιτών, προσφέρεται ως κοινός παρονομαστής για την τη νέα μεγάλη σύνθεση που απαιτούν οι καιροί.
Σήμερα πάνω σε ποιο ιδεώδες, σε ποιο όραμα καλούνται να μετέχουν οι λαοί της Ευρώπης και ο λαός μας;
Έχοντας χρέος να κάνουμε την ιστορία συνείδηση, έχοντας συνείδηση των δυο παγκοσμίων πολέμων και του δικού μα εμφυλίου, της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και του κράτους πρόνοιας, δεν δικαιούμεθα να αφήσουμε τη διαμόρφωση του μέλλοντος τοπικά, εθνικά ευρωπαϊκά, ούτε στους μικρέμπορους της εξουσίας, ούτε στους εμπόρους των εθνών, ούτε στους οικονομικούς τρομοκράτες.
Χωρίς πολιτισμική αναγέννηση, χωρίς ηθική αναγέννηση, κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης δεν είναι πραγματοποιήσιμο.
Την αναγεννητική, εθνική κοινωνική μας ενότητα, δεν θα μας την χαρίσουν οι δανειστές μας, ούτε θα μας την προσφέρουν όσοι μας την στέρησαν, η, υπήρξαν ανίκανοι να την οικοδομήσουν, οφείλουμε να την χτίσουμε τόπο, τόπο, Δήμο- Δήμο, με μια πανστρατιά όλων των ζωντανών, ανιδιοτελών και πατριωτικών δυνάμεων. Όμως χωρίς αυτήν λίγα θα κατορθώσουμε.
Το όποιο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης θα μείνει νεκρό γράμμα, αν δεν μπορεί να αρθρωθεί τοπικά, αν ο λαός μας δεν το πιστέψει, δεν το αγκαλιάσει, αν αυτοί που θα αναλάβουν να το υλοποιήσουν δεν είναι αξιόπιστοι, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, δεν έρχονται για να πάρουν, δεν έρχονται ως νέοι ως νέοι βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη.
Το ζητούμενο δεν είναι μια νέα εξουσία, είναι απελευθερωτική ,παραδειγματική ηγεσία, ηγεσία, τοπικά, εθνικά, ικανή να λειτουργεί ως πρωτοποριακή μαγιά, ως πρωτοποριακός καταλύτης στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.
Ο αγώνας για νικήσουμε τα προβλήματα πρέπει να αρχίσει την επομένη των εκλογών.
