Αυτό που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, την Μεσόγειο, την Βαλκανική και αλλού, δεν είναι φάντασμα. Είναι μια ξεκάθαρη πραγματικότητα σκληρής ιμπεριαλιστικής – καπιταλιστικής, ξέφρενης επιδρομής ενάντια σε λαούς, ενάντια σε χώρες ολόκληρες . Η Λιβύη είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα. Είναι η ραγδαία...
κλιμάκωση της απόπειρας του διεθνούς κεφαλαίου και των πολυεθνικών να ανασυγκροτήσουν το καπιταλιστικό σύστημα και να αντιμετωπίσουν εξαιρετικά επείγοντα προβλήματά του. Η κυκλική κρίση υπερπαραγωγής ως βάση και κεντρική αιτία, η χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κρίση, η ένταση των ανταγωνισμών μεταξύ παλιών και νέων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και άλλες σχετιζόμενοι παράμετροι, έχουν υποχρεώσει εδώ και καιρό το διεθνές σύστημα σε εντατικές πολιτικές και επιλογές. Να πληρώσουν οι λαοί, οι κοινωνικές καταχτήσεις, οι εργαζόμενες παραγωγικές δυνάμεις τις συνέπειες, είναι αντικειμενική, αναπόφευκτη επιλογή των καπιταλιστικών κέντρων. Να χρεωθούν οι φτωχές χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Ελλάδα και όχι μόνο, την ευρωζωνική - ευρωενωσιακή κρίση και την ευρωζωνική αναδιάταξη είναι – για τα κέντρα – η μοναδική επιλογή. Από διάφορες πλευρές τίθεται – όμως - και ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα. Αφορά το εάν η Ελλάδα βρίσκεται σε μνημονιακό έλεγχο και ζυγό και λόγω πραγματικών οικονομικών – δημοσιονομικών- διαρθρωτικών – παραγωγικών προβλημάτων της. Η απάντηση είναι θετική. Το κύριο ζήτημα και παράλληλα αυτό που αποφεύγουν να πουν όμως, είναι ότι αυτά τα προβλήματα της Ελλάδας είναι αποτελέσματα μιας υπέρ – μακρόχρονης πολιτικής ολοκληρωτικής εξάρτησής της από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ ) που την κρατά παραγωγικά καθυστερημένη και ότι το φάρμακο για την χώρα, δεν μπορεί να είναι η ακραία, ολοσχερής επιδείνωση του καθεστώτος της απόλυτης εξάρτησης, με την διαιώνιση – ενίσχυση του στον 21ο αιώνα και με την ολοσχερή θυσία της ελληνικής εργατικής τάξης και άλλων παραγωγικών στρωμάτων, του λαού και της νεολαίας γενικότερα. Όμως οι απροσχημάτιστες παρεμβάσεις των διεθνών κέντρων, ανυποχώρητα υπέρ της εξοντωτικής εφαρμογής των μέτρων για την Ελλάδα, επιβεβαιώνει ότι τα κέντρα αυτά είναι αποφασισμένα και διαθέτουν μικρά περιθώρια ελαστικών πολιτικών. Η «ελπίδα» του Ολάντ ξεθωριάζει ταχύτατα και προσφέρει περιορισμένες δυνατότητες. Η πρόσφατη καταιγιστική κλιμάκωση των πιέσεων προς την Ελλάδα από όλα τα κέντρα (G8 – ΕΕ –SPD - Σόϊμπλε – Ντανιέλ Κον Μπετίτ - Φαμπιούς – Κάμερον - Λαγκάρντ κλπ.) αυτό σηματοδοτεί. Κάθε πολιτικός χώρος, κίνηση, ομάδα ή κόμμα, αντιμετωπίζει τα γεγονότα και τις εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν αυτά τα γεγονότα και οι εξελίξεις είναι κεντρικής σημασίας για το παρών και το μέλλον, με βάση τα δικά του προτάγματα., την δική του σκοπιά, την δική του κοινωνική, προγραμματική, πολιτική ιδεολογική αντίληψη και θέση. Με τις θέσεις του καθενός αναδεικνύονται και βγαίνουν στο προσκήνιο οι πραγματικές πολιτικές του προτεραιότητες. Και μαζί συνυπολογίζεται και αποτιμάται και η παρουσία – προσφορά στον πολιτικό αγώνα. Η ΕΝΑΚ, από την σκοπιά του κινήματος αντίστασης και απελευθέρωσης, θεωρεί και θέτει σαν κεντρικό πρόβλημα για την χώρα μας το κυρίαρχο, παντού, πρόβλημα της εξάρτησης. Το νέο σύγχρονο και αποτελεσματικό παραγωγικό μοντέλο που θα λύσει τα δομικά και διαχρονικά προβλήματα της χώρας, αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να υπάρχει και να συνυπάρξει αιχμάλωτο στο καθεστώς της οικονομικής, κοινωνικής, στρατιωτικής εξάρτησης. Η εξουσία της λαϊκής – παραγωγικής πλειοψηφίας, εργατικών - αγροτικών - επιστημονικών και άλλων δυνάμεων, δεν μπορεί να λειτουργήσει προοδευτικά και απελευθερωτικά σε μία χώρα παραδομένη, δέσμια στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η λαϊκή λευτεριά και ο κοινωνικός μετασχηματισμός της Ελλάδας, η πρόοδος και η ευημερία του λαού, η ελπίδα για το μέλλον είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ρήξη και την ανατροπή του συστήματος εξάρτησης, που ιστορικά χαντακώνει την Ελλάδα και την οδηγεί σε τραγωδίες. Πίσω από κάθε τραγωδία της χώρας είναι η κακοδαιμονία της υποδούλωσης, της καθυστέρησης, της εξάρτησής της. Όλοι οι εθνικοί – λαϊκοί – κοινωνικοί και προοδευτικοί αγώνες της νεοελληνικής ιστορίας είχαν κοινό εχθρό, απέναντί τους, τις δυνάμεις της εξάρτησης που στην νέα εποχή ήταν και είναι οι δυνάμεις του ξεπουλημένου κεφαλαίου της χώρας και οι πολιτικοί υπηρέτες τους. Το εγχώριο μπλοκ εξουσίας είναι το μπλοκ της εξάρτησης. Μαζί, σταθερά μαζί, οι πολιτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, της στασιμότητας, του πολιτικαντισμού και της υποτιθέμενης «κουτοπονηριάς». Είναι εκείνες οι δυνάμεις που όχι μόνον δεν βοηθούν λαό και χώρα να προχωρήσει μπροστά, αλλά και τους αποπροσανατολίζουν. Η ρήξη με το μπλοκ εξουσίας, η ασταμάτητη και τεκμηριωμένη αποκάλυψη των σχεδιασμών του μέχρι την ανατροπή της καταστροφικής κυριαρχίας του, αποτελεί ιδρυτική κατεύθυνση της ΕΝΑΚ. Το σύνολο των μνημονιακών και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων της χώρας (στην περίοδο που ζούμε) διαθέτουν μια κοινή βάση. Όχι μόνον δεν αμφισβητούν το σύστημα εξάρτησης και κοινωνικής – οικονομικής καθυστέρησης της Ελλάδας αλλά – και επιπλέον – το στηρίζουν. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών είναι χαρακτηριστικές. Η πλειοδοσία ευρωζωνικής αφοσίωσης έχει λάβει χαρακτηριστικά επιδημίας. Είναι αρκετό να ακούσει κάποιος λίγα από τις καθημερινές δηλώσεις των κομμάτων. Είναι – όμως - αναγκαίο επίσης, να μελετηθούν προσεκτικά και οι προτάσεις τους. Κοινή βάση στις κεντρικές επιλογές τους, με διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις, αποτελεί η ενιαία θέση τους για την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη – ΕΕ, δηλαδή στο κεντρικό πεδίο και μηχανισμό που συντηρεί και αναπαράγει την εξάρτηση και την καθυστέρηση της χώρας. Οι θεωρίες περί διαπραγμάτευσης – επαναδιαπραγμάτευσης που η λαϊκή αντίσταση επέβαλε στο πολιτικό σκηνικό, από πουθενά δεν συγκροτούν πολιτικές ουσιαστικής αμφισβήτησης των δομών και του πλέγματος της εξαρτημένης χώρας. Στην δική μας πολιτική , στην πολιτική της ΕΝΑΚ, το ζήτημα της ευρωζώνης – και μαζί του νομίσματος, - ειδικά στις σύγχρονες και διαμορφούμενες συνθήκες, δεν αποτελεί ούτε ανύπαρκτο ζήτημα ούτε ψευτοδίλημμα, όπως λένε ορισμένοι π.χ. ο ΣΥΝ και το κόμμα του Περισσού. Το νόμισμα, προσδιορίζει και σηματοδοτεί σήμερα βασικές επιλογές, πολιτικές και προσανατολισμούς για την χώρα, φυσικά όχι μόνο του, αλλά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής. Η σημερινή κατάσταση της χώρας, μετά 10 χρόνια και πλέον με ευρώ – ευρωζώνη και η – επιπλέον - επιβάρυνσή της με τα μνημόνια, επιβεβαιώνει ότι ο δρόμος της ευρωζώνης για χώρες με την δομή της Ελλάδας, είναι ο αδιέξοδος, καταστροφικός και αντιλαϊκός δρόμος της εξάρτησης. Ανεργία, εξαθλίωση, παραγωγική καταστροφή, εθνικό ξεπούλημα, αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της εξάρτησης. Οι απόψεις για «νομισματικό ψευτοδίλημμα» που θα λυθεί – και αυτό – με την διαμόρφωση μας «άλλης εξουσίας» είναι αντιδιαλεκτικές και λειτουργούν ενισχυτικά στις πολιτικές θέσεις των δυνάμεων της εξάρτησης. Είναι πολιτικές αποφυγής λήψης θέσης. Η θέση και η γραμμή για ανατροπή, για ολοσχερές τσάκισμα του πλέγματος της εξάρτησης, σηματοδοτεί και δίνει το πολιτικό – κοινωνικό περιεχόμενο στην προοπτική της λαϊκής αντίστασης και της λαϊκής νίκης. Όμως και οι εθνικιστικού τύπου αντιλήψεις των ( γενικώς και αορίστως ) «ελληναράδων» που αποσυνδέουν μεθοδικά, δημαγωγικά τον αγώνα ενάντια στην εξάρτηση από τις πρωτοπόρες ταξικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον και βούληση να τον διεξαγάγουν, δηλ. τις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις, αυτές οι αντιλήψεις αποσκοπούν και συμβάλλουν στη συσκότιση του ξεπουλημένου ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης και του μπλοκ εξουσίας εντός του συστήματος της εξάρτησης. Επίσης επιδιώκουν να ματαιώσουν να καθυστερήσουν την ανάπτυξη του τίμιου κινήματος αντίστασης και απελευθέρωσης. Σήμερα, με τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που υπάρχουν στην χώρα μας, η ΕΝΑΚ καταθέτει και τοποθετεί το ζήτημα του αγώνα ενάντια στην εξάρτηση σαν βασικό και κυρίαρχο πρόβλημα για την Ελλάδα. Ενάντια και κόντρα στις σκόπιμες αυταπάτες που καλλιεργούν στον λαό διάφορες πλευρές, η ΕΝΑΚ καλεί σε συστράτευση , για να χτίσουμε προϋποθέσεις που θα έχουν και θα δίνουν βάσιμη προοπτική στο κίνημα, στο λαό, στην Ελλάδα.
κλιμάκωση της απόπειρας του διεθνούς κεφαλαίου και των πολυεθνικών να ανασυγκροτήσουν το καπιταλιστικό σύστημα και να αντιμετωπίσουν εξαιρετικά επείγοντα προβλήματά του. Η κυκλική κρίση υπερπαραγωγής ως βάση και κεντρική αιτία, η χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική κρίση, η ένταση των ανταγωνισμών μεταξύ παλιών και νέων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και άλλες σχετιζόμενοι παράμετροι, έχουν υποχρεώσει εδώ και καιρό το διεθνές σύστημα σε εντατικές πολιτικές και επιλογές. Να πληρώσουν οι λαοί, οι κοινωνικές καταχτήσεις, οι εργαζόμενες παραγωγικές δυνάμεις τις συνέπειες, είναι αντικειμενική, αναπόφευκτη επιλογή των καπιταλιστικών κέντρων. Να χρεωθούν οι φτωχές χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Ελλάδα και όχι μόνο, την ευρωζωνική - ευρωενωσιακή κρίση και την ευρωζωνική αναδιάταξη είναι – για τα κέντρα – η μοναδική επιλογή. Από διάφορες πλευρές τίθεται – όμως - και ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα. Αφορά το εάν η Ελλάδα βρίσκεται σε μνημονιακό έλεγχο και ζυγό και λόγω πραγματικών οικονομικών – δημοσιονομικών- διαρθρωτικών – παραγωγικών προβλημάτων της. Η απάντηση είναι θετική. Το κύριο ζήτημα και παράλληλα αυτό που αποφεύγουν να πουν όμως, είναι ότι αυτά τα προβλήματα της Ελλάδας είναι αποτελέσματα μιας υπέρ – μακρόχρονης πολιτικής ολοκληρωτικής εξάρτησής της από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ ) που την κρατά παραγωγικά καθυστερημένη και ότι το φάρμακο για την χώρα, δεν μπορεί να είναι η ακραία, ολοσχερής επιδείνωση του καθεστώτος της απόλυτης εξάρτησης, με την διαιώνιση – ενίσχυση του στον 21ο αιώνα και με την ολοσχερή θυσία της ελληνικής εργατικής τάξης και άλλων παραγωγικών στρωμάτων, του λαού και της νεολαίας γενικότερα. Όμως οι απροσχημάτιστες παρεμβάσεις των διεθνών κέντρων, ανυποχώρητα υπέρ της εξοντωτικής εφαρμογής των μέτρων για την Ελλάδα, επιβεβαιώνει ότι τα κέντρα αυτά είναι αποφασισμένα και διαθέτουν μικρά περιθώρια ελαστικών πολιτικών. Η «ελπίδα» του Ολάντ ξεθωριάζει ταχύτατα και προσφέρει περιορισμένες δυνατότητες. Η πρόσφατη καταιγιστική κλιμάκωση των πιέσεων προς την Ελλάδα από όλα τα κέντρα (G8 – ΕΕ –SPD - Σόϊμπλε – Ντανιέλ Κον Μπετίτ - Φαμπιούς – Κάμερον - Λαγκάρντ κλπ.) αυτό σηματοδοτεί. Κάθε πολιτικός χώρος, κίνηση, ομάδα ή κόμμα, αντιμετωπίζει τα γεγονότα και τις εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν αυτά τα γεγονότα και οι εξελίξεις είναι κεντρικής σημασίας για το παρών και το μέλλον, με βάση τα δικά του προτάγματα., την δική του σκοπιά, την δική του κοινωνική, προγραμματική, πολιτική ιδεολογική αντίληψη και θέση. Με τις θέσεις του καθενός αναδεικνύονται και βγαίνουν στο προσκήνιο οι πραγματικές πολιτικές του προτεραιότητες. Και μαζί συνυπολογίζεται και αποτιμάται και η παρουσία – προσφορά στον πολιτικό αγώνα. Η ΕΝΑΚ, από την σκοπιά του κινήματος αντίστασης και απελευθέρωσης, θεωρεί και θέτει σαν κεντρικό πρόβλημα για την χώρα μας το κυρίαρχο, παντού, πρόβλημα της εξάρτησης. Το νέο σύγχρονο και αποτελεσματικό παραγωγικό μοντέλο που θα λύσει τα δομικά και διαχρονικά προβλήματα της χώρας, αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να υπάρχει και να συνυπάρξει αιχμάλωτο στο καθεστώς της οικονομικής, κοινωνικής, στρατιωτικής εξάρτησης. Η εξουσία της λαϊκής – παραγωγικής πλειοψηφίας, εργατικών - αγροτικών - επιστημονικών και άλλων δυνάμεων, δεν μπορεί να λειτουργήσει προοδευτικά και απελευθερωτικά σε μία χώρα παραδομένη, δέσμια στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η λαϊκή λευτεριά και ο κοινωνικός μετασχηματισμός της Ελλάδας, η πρόοδος και η ευημερία του λαού, η ελπίδα για το μέλλον είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ρήξη και την ανατροπή του συστήματος εξάρτησης, που ιστορικά χαντακώνει την Ελλάδα και την οδηγεί σε τραγωδίες. Πίσω από κάθε τραγωδία της χώρας είναι η κακοδαιμονία της υποδούλωσης, της καθυστέρησης, της εξάρτησής της. Όλοι οι εθνικοί – λαϊκοί – κοινωνικοί και προοδευτικοί αγώνες της νεοελληνικής ιστορίας είχαν κοινό εχθρό, απέναντί τους, τις δυνάμεις της εξάρτησης που στην νέα εποχή ήταν και είναι οι δυνάμεις του ξεπουλημένου κεφαλαίου της χώρας και οι πολιτικοί υπηρέτες τους. Το εγχώριο μπλοκ εξουσίας είναι το μπλοκ της εξάρτησης. Μαζί, σταθερά μαζί, οι πολιτικές δυνάμεις του συμβιβασμού, της στασιμότητας, του πολιτικαντισμού και της υποτιθέμενης «κουτοπονηριάς». Είναι εκείνες οι δυνάμεις που όχι μόνον δεν βοηθούν λαό και χώρα να προχωρήσει μπροστά, αλλά και τους αποπροσανατολίζουν. Η ρήξη με το μπλοκ εξουσίας, η ασταμάτητη και τεκμηριωμένη αποκάλυψη των σχεδιασμών του μέχρι την ανατροπή της καταστροφικής κυριαρχίας του, αποτελεί ιδρυτική κατεύθυνση της ΕΝΑΚ. Το σύνολο των μνημονιακών και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων της χώρας (στην περίοδο που ζούμε) διαθέτουν μια κοινή βάση. Όχι μόνον δεν αμφισβητούν το σύστημα εξάρτησης και κοινωνικής – οικονομικής καθυστέρησης της Ελλάδας αλλά – και επιπλέον – το στηρίζουν. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών είναι χαρακτηριστικές. Η πλειοδοσία ευρωζωνικής αφοσίωσης έχει λάβει χαρακτηριστικά επιδημίας. Είναι αρκετό να ακούσει κάποιος λίγα από τις καθημερινές δηλώσεις των κομμάτων. Είναι – όμως - αναγκαίο επίσης, να μελετηθούν προσεκτικά και οι προτάσεις τους. Κοινή βάση στις κεντρικές επιλογές τους, με διάφορες παραλλαγές και αποχρώσεις, αποτελεί η ενιαία θέση τους για την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη – ΕΕ, δηλαδή στο κεντρικό πεδίο και μηχανισμό που συντηρεί και αναπαράγει την εξάρτηση και την καθυστέρηση της χώρας. Οι θεωρίες περί διαπραγμάτευσης – επαναδιαπραγμάτευσης που η λαϊκή αντίσταση επέβαλε στο πολιτικό σκηνικό, από πουθενά δεν συγκροτούν πολιτικές ουσιαστικής αμφισβήτησης των δομών και του πλέγματος της εξαρτημένης χώρας. Στην δική μας πολιτική , στην πολιτική της ΕΝΑΚ, το ζήτημα της ευρωζώνης – και μαζί του νομίσματος, - ειδικά στις σύγχρονες και διαμορφούμενες συνθήκες, δεν αποτελεί ούτε ανύπαρκτο ζήτημα ούτε ψευτοδίλημμα, όπως λένε ορισμένοι π.χ. ο ΣΥΝ και το κόμμα του Περισσού. Το νόμισμα, προσδιορίζει και σηματοδοτεί σήμερα βασικές επιλογές, πολιτικές και προσανατολισμούς για την χώρα, φυσικά όχι μόνο του, αλλά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής. Η σημερινή κατάσταση της χώρας, μετά 10 χρόνια και πλέον με ευρώ – ευρωζώνη και η – επιπλέον - επιβάρυνσή της με τα μνημόνια, επιβεβαιώνει ότι ο δρόμος της ευρωζώνης για χώρες με την δομή της Ελλάδας, είναι ο αδιέξοδος, καταστροφικός και αντιλαϊκός δρόμος της εξάρτησης. Ανεργία, εξαθλίωση, παραγωγική καταστροφή, εθνικό ξεπούλημα, αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της εξάρτησης. Οι απόψεις για «νομισματικό ψευτοδίλημμα» που θα λυθεί – και αυτό – με την διαμόρφωση μας «άλλης εξουσίας» είναι αντιδιαλεκτικές και λειτουργούν ενισχυτικά στις πολιτικές θέσεις των δυνάμεων της εξάρτησης. Είναι πολιτικές αποφυγής λήψης θέσης. Η θέση και η γραμμή για ανατροπή, για ολοσχερές τσάκισμα του πλέγματος της εξάρτησης, σηματοδοτεί και δίνει το πολιτικό – κοινωνικό περιεχόμενο στην προοπτική της λαϊκής αντίστασης και της λαϊκής νίκης. Όμως και οι εθνικιστικού τύπου αντιλήψεις των ( γενικώς και αορίστως ) «ελληναράδων» που αποσυνδέουν μεθοδικά, δημαγωγικά τον αγώνα ενάντια στην εξάρτηση από τις πρωτοπόρες ταξικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον και βούληση να τον διεξαγάγουν, δηλ. τις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις, αυτές οι αντιλήψεις αποσκοπούν και συμβάλλουν στη συσκότιση του ξεπουλημένου ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης και του μπλοκ εξουσίας εντός του συστήματος της εξάρτησης. Επίσης επιδιώκουν να ματαιώσουν να καθυστερήσουν την ανάπτυξη του τίμιου κινήματος αντίστασης και απελευθέρωσης. Σήμερα, με τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που υπάρχουν στην χώρα μας, η ΕΝΑΚ καταθέτει και τοποθετεί το ζήτημα του αγώνα ενάντια στην εξάρτηση σαν βασικό και κυρίαρχο πρόβλημα για την Ελλάδα. Ενάντια και κόντρα στις σκόπιμες αυταπάτες που καλλιεργούν στον λαό διάφορες πλευρές, η ΕΝΑΚ καλεί σε συστράτευση , για να χτίσουμε προϋποθέσεις που θα έχουν και θα δίνουν βάσιμη προοπτική στο κίνημα, στο λαό, στην Ελλάδα.
