Του Γιώργου Σκλαβούνου
Ο Γ.Σκλαβουνος είναι μέλος της τριμελούς γραμματείας Προγραμματος και Πολιτικών Πρωτοβουλιών της Κοινωνικής Συμφωνίας
Οι επερχόμενες εκλογές είναι εκλογές υπό οικονομική κατοχή και περιορισμένη εθνική κυριαρχία.
Σ’ αυτές τις εκλογές αναμένεται.
1) Επισφράγιση της κατάρρευσης της ηγεμονίας του δικομματισμού στο πολιτικό μας σύστημα, η ριζική μεταμόρφωση του συσχετισμού δύναμης των κομμάτων στη βουλή.
2) Η ανάδειξη μιας πολυκομματικής βουλής.
3) Να δοκιμαστεί το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος. Αν το πολιτικό μας σύστημα θα περάσει στην εποχή κυβερνήσεων συνεργασίας, αν θα...
καταδικαστεί σε επώδυνοι επιστροφή σε έναν ισχυρότερο δικομματισμό, η θα παραδοθεί σε «τεχνοκράτες», οριζόμενους από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους εδώ εκπροσώπους τους.
5) Σε αυτές τις εκλογές θα δοκιμαστεί η δυνατότητα απελευθέρωσης του κράτους από την μεγαλύτερη και καταστροφικότερη πληγή του, την κατοχή και την νομή του, από το εκάστοτε πλειοψηφούν κόμμα.
Οι εκλογές αυτές μπορούν να καταστούν η ιστορική ευκαιρία για την απαλλαγή του νέο-ελληνικού κράτους και της νέο-ελληνικής κοινωνίας, από την μεγαλύτερη αιτία της κακοδαιμονίας του, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αναξιοκρατίας
Η χρησιμοποίηση του κράτους του δημόσιου πλούτου, των ΔΕΚΟ, της δημόσιας διοίκησης, των κρατικών προμηθειών και αυτών ακόμα των ελεγκτικών μηχανισμών, ως λάφυρου, στα χέρια του πλειψηφούντος κόμματος, για την ικανοποίηση, και την ανταμοιβή κομματικών φίλων και πελατών, για την διασφάλιση της συνεχούς άκριτης στήριξης αλλά και των προϋποθέσεων επανεκλογής, είναι η μεγάλη πληγή που μπορεί και πρέπει τώρα να καθαριστεί.
Είναι αυτή η πραχτική που μετέτρεψε, τους βουλευτές, ακόμα και του ιδίου κόμματος, σε αλληλοσφαζόμενους (για την επιβίωση στην εξουσία) ρουσφετολόγους, που διέλυσε τη σχέση πολίτη κομματικής οργάνωσης, για να την υποκαταστήσει με τη σχέση πολίτη-πελάτη και βουλευτικού γραφείου.
Μια πολυκομματική βουλή που έχει συνείδηση της κρίσης που την ανέδειξε, των όσων υφίσταται ο ελληνικός λαός και των κινδύνων που απειλούν τη χώρα, έχει χρέος να προχωρήσει πρακτικά, στην διαμόρφωση των όρων εξόδου από την κρίση, στη διαμόρφωση των όρων απαλλαγής της χώρας από τις πληγές του δικομματισμού.
Η ανάληψη πρωτοβουλιών και από τα δεξιά και από τα αριστερά είτε για την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων είτε για την διαμόρφωση νέων συμμαχιών είναι αναγκαία και από τα πάνω και από τα κάτω. Είτε αναβληθούν οι εκλογές είτε όχι τα αδιέξοδα βαθαίνουν και εντείνονται. Οι εκλογές από μονές τους, με τη διαφαινόμενη δύναμη των κομμάτων, τις υπάρχουσες σχέσεις μεταξύ τους και την κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, δεν υπόσχονται μια εύκολη επόμενη μέρα των εκλογών.
Καλό για τον τόπο είναι να λάβουν υπ’ όψη τους όσοι σχεδιάζουν το μέλλον μας, ότι μόνο συμφωνίες και συμμαχίες που θεμελιώνονται στη βάση μπορούν να καρποφορήσουν στην κορυφή.
Μπορούμε να βρούμε κοινούς στόχους για την τοπική και την περιφερειακή ανάπτυξη, για βιώσιμες θέσεις απασχόλησης, κοινούς στόχους στην διασφάλιση του εθνικού πλούτου, για μια εθνική πολιτική γης, για το αναπαλλοτρίωτο των εθνικών γαιών.
Μπορούμε να βρούμε κοινούς στόχους που θα υπηρετούν ένα ακομμάτιστο κράτος, ένα διαφανές κράτος, αδέκαστους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αδέκαστη, δίκαιη, αποτελεσματική δικαιοσύνη, από την βουλή ελεγχόμενη ηγεσία και εκπαίδευση σωμάτων ασφαλείας.
Ένα ελάχιστο, άμεσα υλοποιήσιμο, ανέξοδο, μέτρο σε αυτή την κατεύθυνση είναι οι μόνιμοι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, που θα ορίζονται με ευρύτατη πλειοψηφία στη βουλή.
Για όλα αυτά, οι μετανοημένοι και οι αμετανόητοι της πολιτικής και οικονομικής πτώχευσης της χώρας δεν έχουν τίποτα να παρατηρήσουν, τίποτα να υποσχεθούν, τίποτα να αλλάξουν. Απλώς διεκδικούν περισσότερες ψήφους στη νέα βουλή.
Το τραγικότερο είναι ότι και τα μικρά κόμματα, στα οποία στρέφεται ο ελληνικός λαός, είτε αναζητώντας διέξοδο, είτε μια νέα αρχή, είτε για να τιμωρήσει προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουν, ότι δεν μπορούν να βρουν, κοινούς στόχους.
Οι κίνδυνοι αυτών των εκλογών.
1) Ο πρώτος μεγάλος κίνδυνος προκύπτει από το γεγονός ότι τα λεγόμενα μικρά και νέα κόμματα δεν έχουν την αναγκαία συνεργασία ώστε α) να αποτρέψουν τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο συνεχούς αναβολής ή και ματαίωσης των εκλογών και β)να μεγιστοποιήσουν την εθνική, κοινωνική, πολιτική χρησιμότητα της κατάρρευσης του δικομματισμού και της εδραίωσης μιας πολυκομματικής βουλής και να θεμελιώσουν ένα πολυκομματικό σύστημα διακυβέρνησης ικανό να προσφέρει κοινωνικά επωφελείς, εθνικά αξιοπρεπείς βιώσιμες λύσεις, είτε κεντροαριστερής είτε κεντροδεξιάς κατεύθυνσης. Αξίζει να σημειώσουμε ότι την μη αναβολή των εκλογών υποστήριξε στον κ. Παπούλια και ο αρχηγός της Γερμανικής Αριστεράς, κατά την επίσκεψη του, με τον κ. Τσίπρα, στην προεδρεία της Δημοκρατίας, στις 4/4/2012.
2) Ο δεύτερος μεγάλος κίνδυνος είναι να συνεχιστεί το θέατρο του Παράλογου
χωρίς τη δυνατότητα διαμόρφωσης ούτε ενός κεντροδεξιού ούτε ενός κεντροαριστερού συνασπισμού εθνικής ανασυγκρότησης και διακυβέρνησης ούτε βέβαια μιας κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας ευρύτατης αν όχι καθολικής αποδοχής.
Παρά τις διακηρύξεις της, η Νέα Δημοκρατία, δεν επιθυμεί τώρα εκλογές. Η δύναμη αλλά και η δυναμική του κόμματος του κ. Καμένου, η βεβαιότητα νέων σκληρότατων μέτρων, η άνοδος της εξτρεμιστικής δεξιάς, προβληματίζουν σοβαρά την ΝΔ. Ο κ. Καρατζαφέρης δεν επιθυμεί εκλογές που μάλλον τον θέτουν εκτός βουλής. Το κόμμα του κ Καμένου και με τις εκλογές κερδίζει και με την αναβολή τους. Η ΔΡΑΣΗ, το κόμμα του κ. Μάνου παραμένει εκφραστής της υπερφιλευθερης δεξιάς, δεν επιτρέπει στην κ Μητσοτάκη την αποκλειστικότητα σε αυτό το χώρο. Η κ. Μητσοτάκη, η οποία ευελπιστεί στη περαιτέρω αποδόμηση της «δεξιάς πολυκατοικίας» και το ξαναχτίσιμο της, με καλύτερη δική της συμμετοχή, δείχνει να θέλει εκλογές.
Συνεργασία στο χώρο της δεξιάς με τα παρόντα σχήματα και δεδομένα, είναι αδύνατη. Το ίδιο συμβαίνει στο χώρο της ευρύτερης παραδοσιακής, ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς Η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν εκλογές για να παγιώσουν τις δυνάμεις τους, δηλώνουν όμως ότι δεν έχουν δυνατότητες συνεργασίας . Το Κ.Κ.Ε, δεν νομίζω ότι βιάζεται για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα ισχυροποιεί τη ΔΗΜΑΡ και το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας στο επίπεδο του κοινωνικού κινήματος ούτε ασφαλώς στην προοπτική μιας διακυβέρνησης. Τα ίδια συμβαίνουν στη σχέση του μεταλλαγμένου και μη ανακάμπτωντος ΠΑΣΟΚ με τα «ΠΑΣΟΚογεννή» μικρά κόμματα.
Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι, με την νέα ηγεσία του, θα συσπειρώσει δυνάμεις και προφανώς θεωρεί συμφέρον του την αναβολή του χρόνου των εκλογών. Το ΆΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ με τα τρέχοντα δημοσκοπικά δεδομένα δεν έχει λόγο να βιάζεται.. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ μπορεί να έχει συμφέρον να πέσουν οι μάσκες που έχουν απομείνει, σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ., εν όψει μιας νέα συγκυβέρνησης.
Όμως ο λόγος της δημιουργίας της δεν υπήρξε απλά το να εκφράσει τους αποξενωμένους και δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ, αλλά να συμβάλλει καθοριστικά στην αναγέννηση και την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη Ελλάδα, στην αναγέννηση του πολιτικού συστήματος και του μοντέλου ανάπτυξης.
Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι το εκλογικό συμφέρον, η εκλογική πελατεία και η στρατηγική του κάθε κόμματος αλλά η δυνατότητα του να προχωρήσει σε ευρύτερες συμφωνίες ριζωμένες στις τοπικές κοινωνίες, στη βάση.
3) Ο τρίτος κίνδυνος είναι να εξαντληθεί η παρέμβαση της κοινωνίας στην κάλπη, στην καταμέτρηση των ψηφοφόρων-οπαδών. Να καταστούν και τα μικρά κόμματα, κόμματα διαχείρισης οπαδών και όχι καταλύτες κοινωνικής αλλαγής και δημιουργικής ανατροπής, κόμματα διακυρήξεων που αδυνατούν να συγκροτήσουν ζωντανές τοπικές, κλαδικές εθνικές αναπτυξιακές συμφωνίες.
Υπό τις παρούσες συνθήκες η χώρα βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν συμφέρον να βαθύνει η κρίση για να την εκμεταλλευθούν καλύτερα για τα δικά τους συμφέροντα.
Αν τα μικρά και τα νέα κόμματα αποδειχθούν ανίκανα να ανταποκριθούν στις ιστορικές προκλήσεις και ευκαιρίες οι συνέπειες θα είναι τραγικές για αυτά και για την δημοκρατία μας.
Το πολιτικό μας σύστημα, μάς οδήγησε στην κρίση και οδηγήθηκε στην Νέμεση που του αναλογεί, δεν μπορεί να δώσει και την διέξοδο. Κανένας δεν νομιμοποιείται να περιμένει, να καθαρίσει το τοπίο, για να μην φθαρεί, να μην θυσιαστεί. Καιροσκοπισμοί και μικροκομματισμοί, μπροστά στην έξοδο από την κρίση, είναι εξ ίσου επικίνδυνοι με εκείνους που μας οδήγησαν σε αυτήν.
Ο Γ.Σκλαβουνος είναι μέλος της τριμελούς γραμματείας Προγραμματος και Πολιτικών Πρωτοβουλιών της Κοινωνικής Συμφωνίας
Οι επερχόμενες εκλογές είναι εκλογές υπό οικονομική κατοχή και περιορισμένη εθνική κυριαρχία.
Σ’ αυτές τις εκλογές αναμένεται.
1) Επισφράγιση της κατάρρευσης της ηγεμονίας του δικομματισμού στο πολιτικό μας σύστημα, η ριζική μεταμόρφωση του συσχετισμού δύναμης των κομμάτων στη βουλή.
2) Η ανάδειξη μιας πολυκομματικής βουλής.
3) Να δοκιμαστεί το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος. Αν το πολιτικό μας σύστημα θα περάσει στην εποχή κυβερνήσεων συνεργασίας, αν θα...
καταδικαστεί σε επώδυνοι επιστροφή σε έναν ισχυρότερο δικομματισμό, η θα παραδοθεί σε «τεχνοκράτες», οριζόμενους από ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους εδώ εκπροσώπους τους.
5) Σε αυτές τις εκλογές θα δοκιμαστεί η δυνατότητα απελευθέρωσης του κράτους από την μεγαλύτερη και καταστροφικότερη πληγή του, την κατοχή και την νομή του, από το εκάστοτε πλειοψηφούν κόμμα.
Οι εκλογές αυτές μπορούν να καταστούν η ιστορική ευκαιρία για την απαλλαγή του νέο-ελληνικού κράτους και της νέο-ελληνικής κοινωνίας, από την μεγαλύτερη αιτία της κακοδαιμονίας του, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αναξιοκρατίας
Η χρησιμοποίηση του κράτους του δημόσιου πλούτου, των ΔΕΚΟ, της δημόσιας διοίκησης, των κρατικών προμηθειών και αυτών ακόμα των ελεγκτικών μηχανισμών, ως λάφυρου, στα χέρια του πλειψηφούντος κόμματος, για την ικανοποίηση, και την ανταμοιβή κομματικών φίλων και πελατών, για την διασφάλιση της συνεχούς άκριτης στήριξης αλλά και των προϋποθέσεων επανεκλογής, είναι η μεγάλη πληγή που μπορεί και πρέπει τώρα να καθαριστεί.
Είναι αυτή η πραχτική που μετέτρεψε, τους βουλευτές, ακόμα και του ιδίου κόμματος, σε αλληλοσφαζόμενους (για την επιβίωση στην εξουσία) ρουσφετολόγους, που διέλυσε τη σχέση πολίτη κομματικής οργάνωσης, για να την υποκαταστήσει με τη σχέση πολίτη-πελάτη και βουλευτικού γραφείου.
Μια πολυκομματική βουλή που έχει συνείδηση της κρίσης που την ανέδειξε, των όσων υφίσταται ο ελληνικός λαός και των κινδύνων που απειλούν τη χώρα, έχει χρέος να προχωρήσει πρακτικά, στην διαμόρφωση των όρων εξόδου από την κρίση, στη διαμόρφωση των όρων απαλλαγής της χώρας από τις πληγές του δικομματισμού.
Η ανάληψη πρωτοβουλιών και από τα δεξιά και από τα αριστερά είτε για την αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων είτε για την διαμόρφωση νέων συμμαχιών είναι αναγκαία και από τα πάνω και από τα κάτω. Είτε αναβληθούν οι εκλογές είτε όχι τα αδιέξοδα βαθαίνουν και εντείνονται. Οι εκλογές από μονές τους, με τη διαφαινόμενη δύναμη των κομμάτων, τις υπάρχουσες σχέσεις μεταξύ τους και την κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, δεν υπόσχονται μια εύκολη επόμενη μέρα των εκλογών.
Καλό για τον τόπο είναι να λάβουν υπ’ όψη τους όσοι σχεδιάζουν το μέλλον μας, ότι μόνο συμφωνίες και συμμαχίες που θεμελιώνονται στη βάση μπορούν να καρποφορήσουν στην κορυφή.
Μπορούμε να βρούμε κοινούς στόχους για την τοπική και την περιφερειακή ανάπτυξη, για βιώσιμες θέσεις απασχόλησης, κοινούς στόχους στην διασφάλιση του εθνικού πλούτου, για μια εθνική πολιτική γης, για το αναπαλλοτρίωτο των εθνικών γαιών.
Μπορούμε να βρούμε κοινούς στόχους που θα υπηρετούν ένα ακομμάτιστο κράτος, ένα διαφανές κράτος, αδέκαστους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αδέκαστη, δίκαιη, αποτελεσματική δικαιοσύνη, από την βουλή ελεγχόμενη ηγεσία και εκπαίδευση σωμάτων ασφαλείας.
Ένα ελάχιστο, άμεσα υλοποιήσιμο, ανέξοδο, μέτρο σε αυτή την κατεύθυνση είναι οι μόνιμοι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, που θα ορίζονται με ευρύτατη πλειοψηφία στη βουλή.
Για όλα αυτά, οι μετανοημένοι και οι αμετανόητοι της πολιτικής και οικονομικής πτώχευσης της χώρας δεν έχουν τίποτα να παρατηρήσουν, τίποτα να υποσχεθούν, τίποτα να αλλάξουν. Απλώς διεκδικούν περισσότερες ψήφους στη νέα βουλή.
Το τραγικότερο είναι ότι και τα μικρά κόμματα, στα οποία στρέφεται ο ελληνικός λαός, είτε αναζητώντας διέξοδο, είτε μια νέα αρχή, είτε για να τιμωρήσει προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουν, ότι δεν μπορούν να βρουν, κοινούς στόχους.
Οι κίνδυνοι αυτών των εκλογών.
1) Ο πρώτος μεγάλος κίνδυνος προκύπτει από το γεγονός ότι τα λεγόμενα μικρά και νέα κόμματα δεν έχουν την αναγκαία συνεργασία ώστε α) να αποτρέψουν τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο συνεχούς αναβολής ή και ματαίωσης των εκλογών και β)να μεγιστοποιήσουν την εθνική, κοινωνική, πολιτική χρησιμότητα της κατάρρευσης του δικομματισμού και της εδραίωσης μιας πολυκομματικής βουλής και να θεμελιώσουν ένα πολυκομματικό σύστημα διακυβέρνησης ικανό να προσφέρει κοινωνικά επωφελείς, εθνικά αξιοπρεπείς βιώσιμες λύσεις, είτε κεντροαριστερής είτε κεντροδεξιάς κατεύθυνσης. Αξίζει να σημειώσουμε ότι την μη αναβολή των εκλογών υποστήριξε στον κ. Παπούλια και ο αρχηγός της Γερμανικής Αριστεράς, κατά την επίσκεψη του, με τον κ. Τσίπρα, στην προεδρεία της Δημοκρατίας, στις 4/4/2012.
2) Ο δεύτερος μεγάλος κίνδυνος είναι να συνεχιστεί το θέατρο του Παράλογου
χωρίς τη δυνατότητα διαμόρφωσης ούτε ενός κεντροδεξιού ούτε ενός κεντροαριστερού συνασπισμού εθνικής ανασυγκρότησης και διακυβέρνησης ούτε βέβαια μιας κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας ευρύτατης αν όχι καθολικής αποδοχής.
Παρά τις διακηρύξεις της, η Νέα Δημοκρατία, δεν επιθυμεί τώρα εκλογές. Η δύναμη αλλά και η δυναμική του κόμματος του κ. Καμένου, η βεβαιότητα νέων σκληρότατων μέτρων, η άνοδος της εξτρεμιστικής δεξιάς, προβληματίζουν σοβαρά την ΝΔ. Ο κ. Καρατζαφέρης δεν επιθυμεί εκλογές που μάλλον τον θέτουν εκτός βουλής. Το κόμμα του κ Καμένου και με τις εκλογές κερδίζει και με την αναβολή τους. Η ΔΡΑΣΗ, το κόμμα του κ. Μάνου παραμένει εκφραστής της υπερφιλευθερης δεξιάς, δεν επιτρέπει στην κ Μητσοτάκη την αποκλειστικότητα σε αυτό το χώρο. Η κ. Μητσοτάκη, η οποία ευελπιστεί στη περαιτέρω αποδόμηση της «δεξιάς πολυκατοικίας» και το ξαναχτίσιμο της, με καλύτερη δική της συμμετοχή, δείχνει να θέλει εκλογές.
Συνεργασία στο χώρο της δεξιάς με τα παρόντα σχήματα και δεδομένα, είναι αδύνατη. Το ίδιο συμβαίνει στο χώρο της ευρύτερης παραδοσιακής, ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς Η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν εκλογές για να παγιώσουν τις δυνάμεις τους, δηλώνουν όμως ότι δεν έχουν δυνατότητες συνεργασίας . Το Κ.Κ.Ε, δεν νομίζω ότι βιάζεται για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα ισχυροποιεί τη ΔΗΜΑΡ και το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας στο επίπεδο του κοινωνικού κινήματος ούτε ασφαλώς στην προοπτική μιας διακυβέρνησης. Τα ίδια συμβαίνουν στη σχέση του μεταλλαγμένου και μη ανακάμπτωντος ΠΑΣΟΚ με τα «ΠΑΣΟΚογεννή» μικρά κόμματα.
Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι, με την νέα ηγεσία του, θα συσπειρώσει δυνάμεις και προφανώς θεωρεί συμφέρον του την αναβολή του χρόνου των εκλογών. Το ΆΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ με τα τρέχοντα δημοσκοπικά δεδομένα δεν έχει λόγο να βιάζεται.. Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ μπορεί να έχει συμφέρον να πέσουν οι μάσκες που έχουν απομείνει, σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ., εν όψει μιας νέα συγκυβέρνησης.
Όμως ο λόγος της δημιουργίας της δεν υπήρξε απλά το να εκφράσει τους αποξενωμένους και δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ, αλλά να συμβάλλει καθοριστικά στην αναγέννηση και την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη Ελλάδα, στην αναγέννηση του πολιτικού συστήματος και του μοντέλου ανάπτυξης.
Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι το εκλογικό συμφέρον, η εκλογική πελατεία και η στρατηγική του κάθε κόμματος αλλά η δυνατότητα του να προχωρήσει σε ευρύτερες συμφωνίες ριζωμένες στις τοπικές κοινωνίες, στη βάση.
3) Ο τρίτος κίνδυνος είναι να εξαντληθεί η παρέμβαση της κοινωνίας στην κάλπη, στην καταμέτρηση των ψηφοφόρων-οπαδών. Να καταστούν και τα μικρά κόμματα, κόμματα διαχείρισης οπαδών και όχι καταλύτες κοινωνικής αλλαγής και δημιουργικής ανατροπής, κόμματα διακυρήξεων που αδυνατούν να συγκροτήσουν ζωντανές τοπικές, κλαδικές εθνικές αναπτυξιακές συμφωνίες.
Υπό τις παρούσες συνθήκες η χώρα βρίσκεται σε τραγικό αδιέξοδο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν συμφέρον να βαθύνει η κρίση για να την εκμεταλλευθούν καλύτερα για τα δικά τους συμφέροντα.
Αν τα μικρά και τα νέα κόμματα αποδειχθούν ανίκανα να ανταποκριθούν στις ιστορικές προκλήσεις και ευκαιρίες οι συνέπειες θα είναι τραγικές για αυτά και για την δημοκρατία μας.
Το πολιτικό μας σύστημα, μάς οδήγησε στην κρίση και οδηγήθηκε στην Νέμεση που του αναλογεί, δεν μπορεί να δώσει και την διέξοδο. Κανένας δεν νομιμοποιείται να περιμένει, να καθαρίσει το τοπίο, για να μην φθαρεί, να μην θυσιαστεί. Καιροσκοπισμοί και μικροκομματισμοί, μπροστά στην έξοδο από την κρίση, είναι εξ ίσου επικίνδυνοι με εκείνους που μας οδήγησαν σε αυτήν.
