Του Γιώργου Σκλαβούνου
Το σύνθημα «ο τόπος δεν πρέπει να οδηγηθεί σε ακυβερνησία» αποτελεί επισήμως και ανεπισήμως, το σύνθημα που μεθοδεύει και υπηρετεί την υποταγή μας στις δυνάμεις που απαξίωσαν και διέσυραν, το πολιτικό σύστημα και την πολιτική, οδηγώντας την εθνική οικονομία στην πτώχευση και την νεοαποικιοκρατία.
Ενώ αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια ότι η κατάρρευση της οικονομίας και...
του μοντέλου ανάπτυξης υπήρξαν φαινόμενα άρρηκτα δεμένα με το μοντέλο συγκρότησης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, κανέναν, από τους βασικούς διαχειριστές και συντηρητές του καταρρεύσαντος πολιτικού συστήματος δεν απασχολεί η ανασυγκρότηση του. Συνεπώς οδηγούμαστε σε μια εκλογική περίοδο χωρίς να συζητήσουμε τα ουσιώδη, με προβαλλόμενους, εκ μέρους των κομμάτων, εκλογικούς στόχους, την αυτοδυναμία, την πρωτιά στις εκλογές, την τιμωρία του δικομματισμού και των «μνημονιακών».
Από καμιά πλευρά δεν μπαίνει το αίτημα για την ανασυγκρότηση κοινωνίας, οικονομίας, πολιτικής, θεσμών, σε τρόπο που να βελτιωθεί η θέση της χώρας στη παγκόσμια οικονομία, στον παγκόσμιο καταμερισμό γνώσης και δύναμης και να απαλλαγούμε από τον κίνδυνο νέων μνημονίων.
Απεδείχθη με τον τραγικότερο και πλέον αναμφισβήτητο τρόπο ότι η χώρα δεν οδηγήθηκε στην πτώχευση, την ηθική και οικονομική κατάρρευση, λόγω ακυβερνησίας αλλά λόγω της Διακυβέρνησης που υπέστη τα τελευταία χρόνια.
Βεβαίως χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα μια σοβαρή, μια υπεύθυνη πολιτική διακυβέρνηση, μια διακυβέρνηση που θα εμπνέει εμπιστοσύνη στο λαό, που θα μπορεί να εμπνεύσει το λαό και να τον καταστήσει πρωτεργάτη, ενεργό συμμέτοχο, της εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής του ανασυγκρότησης. Κατά συνέπεια εκφράζει, αισχίστου είδους, φαρισαϊσμό εκ μέρους των, μέχρι και χθες, κομμάτων εξουσίας, το αίτημα για σταθερή διακυβέρνηση.
Για την κατάρρευση του δικομματισμού δεν ευθύνονται ούτε τα νέα, ούτε τα μικρά κόμματα. Αυτό που προφανώς ζητούν, τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, είναι μια νέα δική τους διακυβέρνηση. Το μέγα ζητούμενο, όμως, δεν απλά και μόνο σταθερή διακυβέρνηση, είναι η ανάγκη για άλλου τύπου διακυβέρνηση. Μια διακυβέρνηση ικανή να διασφαλίσει τα κοινωνικά και τα εθνικά συμφέροντα. Το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα στην κυβερνητική σταθερότητα και την κυβερνητική αστάθεια. Το δίλημμα είναι ανάμεσα στη σταθερότητα που υπόσχεται μια αναγεννητική αλλαγή και την καθολική αστάθεια και τους κινδύνους που συνεπάγεται η παραμονή στο τέλμα μιας παρακμιακής διακυβέρνησης.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν σήμερα να προσφέρουν και να εγγυηθούν μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, μια διακυβέρνηση κοινωνικά και εθνικά χρήσιμη; Αποτελεί επικίνδυνη αφέλεια να δεχθούμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αργά και σταθερά οδήγησαν τον εαυτό τους και τον τόπο στην παρακμή (τοπικά και εθνικά) ξέρουν, θέλουν και μπορούν, να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Συγγνώμες και Φαρισαϊσμοί.
Η συγνώμη δεν είναι ούτε Κάναθος πηγή, ούτε κολυμβήθρα Σιλωάμ. Η συγγνώμη, όταν δεν συνοδεύεται από αλλαγή στην πράξη, από πραγματική ρήξη με τα αίτια, τις πρακτικές, το ήθος της παρακμής και τα πρόσωπα που το εξέθρεψαν και το ενσάρκωσαν, αποτελεί έσχατη υποκρισία και ύβρη. Η συγγνώμη όταν δεν συνοδεύεται με την αναγνώριση των συγκεκριμένων λαθών στις επί μέρους πολιτικές (π.χ. συνεταιρισμοί, χρηματιστήριο, εξοπλισμοί, εφορίες, φοροδιαφυγή εισφοροδιαφυγή, ανεξέλεγκτη φυγή κεφαλαίων, φορολογικό, χρηματοδότηση κομμάτων, την ασυδοσία των ΜΜΕ) αλλά και στο κόστος που είχαν αυτές στην κοινωνία, δεν είναι συγγνώμη, είναι αυτό-συγχώρεση και αθώωση των ενόχων. Είναι συγγνώμη που στοχεύει μόνο στην επιστροφή απογοητευμένων «προβάτων στο μαντρί».
Κατά συνέπεια η σταθερή διακυβέρνηση υπονομεύεται, από τις δυνάμεις που απαιτούν να ξανακυβερνήσουν χωρίς καμία πραγματική μεταμέλεια, χωρίς καμιά πραγματική ανασυγκρότηση. Χωρίς να διαθέτουν τις κοινωνικές δυνάμεις, το ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο που θα θέσει κοινωνία, θεσμούς, οικονομία σε επανεκκίνηση.
Τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται ο τόπος.
Ο τόπος χρειάζεται κόμματα ικανά να χτίσουν πανευρωπαϊκές συμμαχίες, αποτελεσματικές απέναντι στις άνομες αγορές, τους διεθνοποιημένους τραπεζικούς οικονομικούς τρομοκράτες και τα διεθνοποιημένα ΜΜΕ. Τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας απεδείχθησαν ανίκανα για τέτοιο.
Ο τόπος δε χρειάζεται κόμματα εξουσίας, κόμματα που νέμονται, που εμπορεύονται την εξουσία. Δεν χρειάζεται κόμματα, κομματάρχες, βουλευτές που εξαγοράζουν ψήφους ικανοποιώντας ανάγκη ατομική, οικογενειακή ή τοπική…
Η «πολιτική» του ρουσφετιού, της απολίτικης βουλευτοκρατίας, του ατομικού βολέματος, που καλλιέργησε και εξέθρεψε την αναξιοκρατία, τσάκισε τελικά κάθε έννοια όχι μόνο κοινωνικής συνοχής, αλλά και γνήσιας εσωκομματικής ζωής, κάθε έννοια συλλογικής, δημιουργικής συμμετοχής και διεκδίκησης. Τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας απέδειξαν ότι μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν και μόνον αυτό είναι έτοιμα να ξανακάνουν.
Δεν χρειάζεται ο τόπος κόμματα, βουλευτές και κομματάρχες, που θέλουν τους θεσμούς απαξιωμένους και περιθωριοποιημένους για να διασφαλίζουν πελατειακές σχέσεις, με τους μεμονωμένους μη-πολίτες, πελάτες, οπαδούς.
Ο τόπος χρειάζεται κόμματα πραγματικής απελευθέρωσης της δημιουργικότητας και της κοινωνικότητας του λαού μας, κόμματα ικανά να προάγουν στοχευμένη συμμετοχική δράση.
Χρειάζεται κόμματα που θα μπορούν να αναδεικνύουν ελάχιστους αλλά και μέγιστους κοινά παραδεκτούς στόχους και να συσπειρώνουν δημιουργικά, μέσα από τους θεσμούς τους, την τοπική και την εθνική κοινωνία, πάνω σε αυτούς τους στόχους.
Ο τόπος δεν χρειάζεται καινούργια κόμματα, αλλά νέου τύπου κόμματα. Χρειάζεται κόμματα ικανά να κινούν τις υγιείς τοπικές παραγωγικές δυνάμεις και όχι τις δυνάμεις που σκοπεύουν στην κατάληψη και τη νομή της εξουσίας. Χρειάζεται κόμματα που θα προσφέρουν κυβερνήσεις, που θα θέλουν, θα ξέρουν και θα μπορούν να συνεργάζονται με την επιστημονική κοινότητα, θα έχουν ενεργό σύμμαχο και συμπαραστάτη την οργανωμένη κοινωνία και τους φορείς της.
Κάθε ψήφος στα κόμματα της παρακμής δε διασφαλίζει σταθερή διακυβέρνηση, αλλά το αντίθετο. Διασφαλίζει τη διαιώνιση στο φαύλο-κύκλο της παρακμής, της υποτέλειας, της νέο-αποικιοκρατίας. Διασφαλίζει την εδραίωση του νέο-κοτσαμπασισμού αλλά και την κοινωνική αποδιάρθρωση και αναταραχή που αυτή συνεπάγεται.
Τα κόμματα που επικαλούνται τη σταθερότητα, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη διάλυση του πολιτικού συστήματος και τη σημερινή του αστάθεια.
Είναι αυτά που με την ανυποληψία τους, την ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητά τους οδήγησαν τόσο τη πολιτική όσο και την οικονομία στη σημερινή τους κρίση.
Αποτελεί συνεπώς εμπαιγμό, ειρωνεία και ασέβεια στη κοινή νοημοσύνη, να μας υπόσχονται σήμερα, και να εγγυώνται σταθερή διακυβερνηση, όταν μάλιστα κατέρχονται στις εκλογές με το χειρότερο εαυτό τους.
Αυτές οι εκλογές πρέπει να αποτελέσουν το τέλος του φαύλου-κύκλου της μεταπολίτευσης ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την αναγέννηση του πολιτικού συστήματος.
Ο τόπος χρειάζεται την ικανότητα να κτίζει, τοπικές και εθνικές, κοινωνικές συμφωνίες ανάπτυξης, ικανές να συνθέτουν και να στηρίζουν ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης, συμφωνίες κοινωνικής προκοπής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Συμφωνίες ικανές να σημάνουν «επιστροφή στη γη και το λαό» μας. Ικανές να διαβεβαιώσουν τις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές ότι «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».
Είμαστε μια βαθύπλουτη σε υπόγειο πλούτο χώρα με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, με τεράστιο θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Έχουμε ένα τεράστιο επιστημονικό δυναμικό, που σαπίζει στην ανεργία, (30% υπολογίστηκε το 2000 η ανεργία των νέων επιστημόνων) ή ψάχνει τη μοίρα του στη ξενιτιά.
Χωρίς αρετή και τόλμη, αν συνεχίσουμε, η ξένη οικονομική κατοχή θα βαθαίνει. Το τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας θα ξενιτεύεται. Ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της χώρας (εκτός των πετρελαίων), θα υποθηκεύεται, ή θα περιμένει τη ξένη ιδιωτική πρωτοβουλία..
Τα κόμματα του χθες απεδείχθησαν ανεπίδεκτα μαθήσεως, από τα σφάλματα τους, ανίκανα να αντιμετωπίσουν τον κακό εαυτό τους και τις προκλήσεις των καιρών… Ο λαός μας, ο μικρός και μέγας αυτός λαός, μπορεί και δικαιούται ένα καλύτερο μέλλον.
Το σύνθημα «ο τόπος δεν πρέπει να οδηγηθεί σε ακυβερνησία» αποτελεί επισήμως και ανεπισήμως, το σύνθημα που μεθοδεύει και υπηρετεί την υποταγή μας στις δυνάμεις που απαξίωσαν και διέσυραν, το πολιτικό σύστημα και την πολιτική, οδηγώντας την εθνική οικονομία στην πτώχευση και την νεοαποικιοκρατία.
Ενώ αποτελεί αναντίρρητη αλήθεια ότι η κατάρρευση της οικονομίας και...
του μοντέλου ανάπτυξης υπήρξαν φαινόμενα άρρηκτα δεμένα με το μοντέλο συγκρότησης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, κανέναν, από τους βασικούς διαχειριστές και συντηρητές του καταρρεύσαντος πολιτικού συστήματος δεν απασχολεί η ανασυγκρότηση του. Συνεπώς οδηγούμαστε σε μια εκλογική περίοδο χωρίς να συζητήσουμε τα ουσιώδη, με προβαλλόμενους, εκ μέρους των κομμάτων, εκλογικούς στόχους, την αυτοδυναμία, την πρωτιά στις εκλογές, την τιμωρία του δικομματισμού και των «μνημονιακών».
Από καμιά πλευρά δεν μπαίνει το αίτημα για την ανασυγκρότηση κοινωνίας, οικονομίας, πολιτικής, θεσμών, σε τρόπο που να βελτιωθεί η θέση της χώρας στη παγκόσμια οικονομία, στον παγκόσμιο καταμερισμό γνώσης και δύναμης και να απαλλαγούμε από τον κίνδυνο νέων μνημονίων.
Απεδείχθη με τον τραγικότερο και πλέον αναμφισβήτητο τρόπο ότι η χώρα δεν οδηγήθηκε στην πτώχευση, την ηθική και οικονομική κατάρρευση, λόγω ακυβερνησίας αλλά λόγω της Διακυβέρνησης που υπέστη τα τελευταία χρόνια.
Βεβαίως χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα μια σοβαρή, μια υπεύθυνη πολιτική διακυβέρνηση, μια διακυβέρνηση που θα εμπνέει εμπιστοσύνη στο λαό, που θα μπορεί να εμπνεύσει το λαό και να τον καταστήσει πρωτεργάτη, ενεργό συμμέτοχο, της εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής του ανασυγκρότησης. Κατά συνέπεια εκφράζει, αισχίστου είδους, φαρισαϊσμό εκ μέρους των, μέχρι και χθες, κομμάτων εξουσίας, το αίτημα για σταθερή διακυβέρνηση.
Για την κατάρρευση του δικομματισμού δεν ευθύνονται ούτε τα νέα, ούτε τα μικρά κόμματα. Αυτό που προφανώς ζητούν, τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, είναι μια νέα δική τους διακυβέρνηση. Το μέγα ζητούμενο, όμως, δεν απλά και μόνο σταθερή διακυβέρνηση, είναι η ανάγκη για άλλου τύπου διακυβέρνηση. Μια διακυβέρνηση ικανή να διασφαλίσει τα κοινωνικά και τα εθνικά συμφέροντα. Το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα στην κυβερνητική σταθερότητα και την κυβερνητική αστάθεια. Το δίλημμα είναι ανάμεσα στη σταθερότητα που υπόσχεται μια αναγεννητική αλλαγή και την καθολική αστάθεια και τους κινδύνους που συνεπάγεται η παραμονή στο τέλμα μιας παρακμιακής διακυβέρνησης.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν σήμερα να προσφέρουν και να εγγυηθούν μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, μια διακυβέρνηση κοινωνικά και εθνικά χρήσιμη; Αποτελεί επικίνδυνη αφέλεια να δεχθούμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αργά και σταθερά οδήγησαν τον εαυτό τους και τον τόπο στην παρακμή (τοπικά και εθνικά) ξέρουν, θέλουν και μπορούν, να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Συγγνώμες και Φαρισαϊσμοί.
Η συγνώμη δεν είναι ούτε Κάναθος πηγή, ούτε κολυμβήθρα Σιλωάμ. Η συγγνώμη, όταν δεν συνοδεύεται από αλλαγή στην πράξη, από πραγματική ρήξη με τα αίτια, τις πρακτικές, το ήθος της παρακμής και τα πρόσωπα που το εξέθρεψαν και το ενσάρκωσαν, αποτελεί έσχατη υποκρισία και ύβρη. Η συγγνώμη όταν δεν συνοδεύεται με την αναγνώριση των συγκεκριμένων λαθών στις επί μέρους πολιτικές (π.χ. συνεταιρισμοί, χρηματιστήριο, εξοπλισμοί, εφορίες, φοροδιαφυγή εισφοροδιαφυγή, ανεξέλεγκτη φυγή κεφαλαίων, φορολογικό, χρηματοδότηση κομμάτων, την ασυδοσία των ΜΜΕ) αλλά και στο κόστος που είχαν αυτές στην κοινωνία, δεν είναι συγγνώμη, είναι αυτό-συγχώρεση και αθώωση των ενόχων. Είναι συγγνώμη που στοχεύει μόνο στην επιστροφή απογοητευμένων «προβάτων στο μαντρί».
Κατά συνέπεια η σταθερή διακυβέρνηση υπονομεύεται, από τις δυνάμεις που απαιτούν να ξανακυβερνήσουν χωρίς καμία πραγματική μεταμέλεια, χωρίς καμιά πραγματική ανασυγκρότηση. Χωρίς να διαθέτουν τις κοινωνικές δυνάμεις, το ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο που θα θέσει κοινωνία, θεσμούς, οικονομία σε επανεκκίνηση.
Τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται ο τόπος.
Ο τόπος χρειάζεται κόμματα ικανά να χτίσουν πανευρωπαϊκές συμμαχίες, αποτελεσματικές απέναντι στις άνομες αγορές, τους διεθνοποιημένους τραπεζικούς οικονομικούς τρομοκράτες και τα διεθνοποιημένα ΜΜΕ. Τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας απεδείχθησαν ανίκανα για τέτοιο.
Ο τόπος δε χρειάζεται κόμματα εξουσίας, κόμματα που νέμονται, που εμπορεύονται την εξουσία. Δεν χρειάζεται κόμματα, κομματάρχες, βουλευτές που εξαγοράζουν ψήφους ικανοποιώντας ανάγκη ατομική, οικογενειακή ή τοπική…
Η «πολιτική» του ρουσφετιού, της απολίτικης βουλευτοκρατίας, του ατομικού βολέματος, που καλλιέργησε και εξέθρεψε την αναξιοκρατία, τσάκισε τελικά κάθε έννοια όχι μόνο κοινωνικής συνοχής, αλλά και γνήσιας εσωκομματικής ζωής, κάθε έννοια συλλογικής, δημιουργικής συμμετοχής και διεκδίκησης. Τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας απέδειξαν ότι μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν και μόνον αυτό είναι έτοιμα να ξανακάνουν.
Δεν χρειάζεται ο τόπος κόμματα, βουλευτές και κομματάρχες, που θέλουν τους θεσμούς απαξιωμένους και περιθωριοποιημένους για να διασφαλίζουν πελατειακές σχέσεις, με τους μεμονωμένους μη-πολίτες, πελάτες, οπαδούς.
Ο τόπος χρειάζεται κόμματα πραγματικής απελευθέρωσης της δημιουργικότητας και της κοινωνικότητας του λαού μας, κόμματα ικανά να προάγουν στοχευμένη συμμετοχική δράση.
Χρειάζεται κόμματα που θα μπορούν να αναδεικνύουν ελάχιστους αλλά και μέγιστους κοινά παραδεκτούς στόχους και να συσπειρώνουν δημιουργικά, μέσα από τους θεσμούς τους, την τοπική και την εθνική κοινωνία, πάνω σε αυτούς τους στόχους.
Ο τόπος δεν χρειάζεται καινούργια κόμματα, αλλά νέου τύπου κόμματα. Χρειάζεται κόμματα ικανά να κινούν τις υγιείς τοπικές παραγωγικές δυνάμεις και όχι τις δυνάμεις που σκοπεύουν στην κατάληψη και τη νομή της εξουσίας. Χρειάζεται κόμματα που θα προσφέρουν κυβερνήσεις, που θα θέλουν, θα ξέρουν και θα μπορούν να συνεργάζονται με την επιστημονική κοινότητα, θα έχουν ενεργό σύμμαχο και συμπαραστάτη την οργανωμένη κοινωνία και τους φορείς της.
Κάθε ψήφος στα κόμματα της παρακμής δε διασφαλίζει σταθερή διακυβέρνηση, αλλά το αντίθετο. Διασφαλίζει τη διαιώνιση στο φαύλο-κύκλο της παρακμής, της υποτέλειας, της νέο-αποικιοκρατίας. Διασφαλίζει την εδραίωση του νέο-κοτσαμπασισμού αλλά και την κοινωνική αποδιάρθρωση και αναταραχή που αυτή συνεπάγεται.
Τα κόμματα που επικαλούνται τη σταθερότητα, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη διάλυση του πολιτικού συστήματος και τη σημερινή του αστάθεια.
Είναι αυτά που με την ανυποληψία τους, την ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητά τους οδήγησαν τόσο τη πολιτική όσο και την οικονομία στη σημερινή τους κρίση.
Αποτελεί συνεπώς εμπαιγμό, ειρωνεία και ασέβεια στη κοινή νοημοσύνη, να μας υπόσχονται σήμερα, και να εγγυώνται σταθερή διακυβερνηση, όταν μάλιστα κατέρχονται στις εκλογές με το χειρότερο εαυτό τους.
Αυτές οι εκλογές πρέπει να αποτελέσουν το τέλος του φαύλου-κύκλου της μεταπολίτευσης ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την αναγέννηση του πολιτικού συστήματος.
Ο τόπος χρειάζεται την ικανότητα να κτίζει, τοπικές και εθνικές, κοινωνικές συμφωνίες ανάπτυξης, ικανές να συνθέτουν και να στηρίζουν ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης, συμφωνίες κοινωνικής προκοπής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Συμφωνίες ικανές να σημάνουν «επιστροφή στη γη και το λαό» μας. Ικανές να διαβεβαιώσουν τις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές ότι «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».
Είμαστε μια βαθύπλουτη σε υπόγειο πλούτο χώρα με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, με τεράστιο θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Έχουμε ένα τεράστιο επιστημονικό δυναμικό, που σαπίζει στην ανεργία, (30% υπολογίστηκε το 2000 η ανεργία των νέων επιστημόνων) ή ψάχνει τη μοίρα του στη ξενιτιά.
Χωρίς αρετή και τόλμη, αν συνεχίσουμε, η ξένη οικονομική κατοχή θα βαθαίνει. Το τεράστιο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας θα ξενιτεύεται. Ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της χώρας (εκτός των πετρελαίων), θα υποθηκεύεται, ή θα περιμένει τη ξένη ιδιωτική πρωτοβουλία..
Τα κόμματα του χθες απεδείχθησαν ανεπίδεκτα μαθήσεως, από τα σφάλματα τους, ανίκανα να αντιμετωπίσουν τον κακό εαυτό τους και τις προκλήσεις των καιρών… Ο λαός μας, ο μικρός και μέγας αυτός λαός, μπορεί και δικαιούται ένα καλύτερο μέλλον.
