Τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί

Του Γιώργου Σκλαβούνου

Με την ευκαιρία της επετείου του ΟΧΙ 28/10/1940

Η συνεχιζόμενη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δημιουργήσει ένα μοντέλο Ευρωπαϊκής οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, να εδραιώσει μια Ευρωπαϊκή προοπτική στηριγμένη στην ισονομία, την ισηγορία, την ισοπολιτεία λαών και πολιτισμών αποκαλύπτεται καθημερινά σε όλη την τραγική της έκταση.

Η αδυναμία της Ευρώπης να απαλλαγεί από το αδελφοκτονικό προπατορικό της αμάρτημα, η αδυναμία της να υπερβεί τα αίτια του Α’ και του Β’ παγκοσμίου πολέμου και κυρίως τους σοβινιστικούς εθνικισμούς των «μεγάλων» της, προβάλλει ξανά ως καταστροφική προοπτική, ως προοπτική...
οριστικής ιστορικής περιθωριοποίησής της.
Παράλληλα προβάλλει η ανάγκη για ένα νέο ρόλο των μικρών κρατών της Ευρώπης, των μέχρι σήμερα θυμάτων των Ευρωπαϊκών Εθνικών Ιμπεριαλισμών και συγκρούσεων. Προβάλλει η ανάγκη της συνεργασίας τους για μια Ευρωπαϊκή προοπτική, χωρίς ηγεμονισμούς αλλά και για την επιβίωσή τους, εθνική, οικονομική πολισμική. Προβάλλει επιταχτικά η ανάγκη συγκρότησης ενός Ελληνικού Εθνικού Συλλογικού Νού, το ρόλο του οποίου απεδείχθη ανίκανη να παίξει η βουλή των Ελλήνων αλά και το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.
Η Ελλάδα που συνέτριψε τον Ιταλικό Φασισμό και ταπείνωσε το Γερμανικό Ναζισμό έχει τα ιστορικά και ηθικά δικαιώματα, όχι μόνο να απαλλαγεί από το ρόλο του προβληματικού περιθωρίου στο οποίο την οδήγησαν οι μετεμφυλιακές της ηγεσίες και οι πάτρωνες τους αλλά να τολμήσει μια συμμαχία ευρωπαϊκής αναγέννησης στηριγμένη στους «μικρούς» της Ευρώπης.
Για μια τέτοια στρατηγική, για μια πορεία αναγεννητική στο εσωτερικό και ένα χρήσιμο αξιοσέβαστο ρόλο στις διεθνείς μας σχέσεις απαιτείται η ριζική απαλλαγή από το κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής οργάνωσης και εφαρμοσμένης πολιτικής, από το κυρίαρχο μοντέλο διακυβέρνησης, από το κυρίαρχο ήθος. Απαιτείται ανασυγκρότηση του Εθνικού μας οργανισμού. Η χώρα χρειάζεται εθνική, κοινωνική, ηθική, πολιτική, πολιτισμική, οικονομική, ανασυγκρότηση, ανασυγκρότηση θεσμών, για να μπορέσει να βγει από την κρίση να αντεπεξέλθει στην ζούγκλα των τρεχουσών και επερχομένων διεθνών εξελίξεων
Τα μόνα θεμέλια πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθεί αυτή η ανασυγκρότηση είναι: Στέρεη κοινωνική συνοχή. Ουσιαστική-αποφασιστική κοινωνική συμμετοχή σε όλους του συμμετοχικούς θεσμούς, αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, αδέκαστη αποτελεσματική δικαιοσύνη και δίκαιη συμμετοχή στα βάρη, αξιόπιστη μη επαγγελματική πολιτική ηγεσία, θεσμοθετημένη λειτουργούσα διαφάνεια και λογοδοσία στο δημόσιο βίο.
Συγκυβερνήσεις διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, ή απλά και μόνο της κρίσης χρέους, θα βαθύνουν και θα εντείνουν τα αδιέξοδα και αυτό γιατί η κρίση δεν είναι κρίση διαχείρισης. Είναι αποτέλεσμα της καθολικής ηθικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάρρευσης. Η κατάρρευση του αγροτικού τομέα, οι τραγικές εξελίξεις στο εμπορικό ισοζύγιο, η διαρκής ανεπάρκεια των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, η ανυπαρξία επαρκούς επιχειρηματικού δυναμικού, η εκ μέρους του κράτους καθολική αδυναμία αξιοποίησης του εθνικού πλούτου, η ανικανότητα προστασίας του δημόσιου πλούτου από αρπαγή ,καταπάτηση, η αδυναμία στήριξης και ανάπτυξης κοινωνικής οικονομίας, καθώς και της σωστής απορρόφησης κοινοτικών πόρων, η ανυπαρξία επιστημονικής τεκμηρίωσης του οικονομικού πολιτικού λόγου η ένοχος σιωπή των οικονομικών πανεπιστημίων, αποτελούν τις ενδείξεις του εύρους και του βάθους της οικονομικής παρακμής.


Για την αναγέννηση του Ελληνισμού για την έξοδο από την κρίση δεν αρκούν συνεργασίες διαχείρισης του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού μοντέλου, σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν αναδομήσεις των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Επιβάλλονται πρωτοβουλίες εθνικής ανασυγκρότησης. Απαιτούνται κυβερνήσεις εθνικής ανασυγκρότησης. Τι, κατά συνέπεια, πρέπει να αρνηθούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο από το χθες της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής που μας οδήγησε στο επονείδιστο σήμερα: Ποια είναι τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί;


Τα ΟΧΙ που απαιτούν οι καιροί για να απαλλαγούμε από το φαύλο κύκλο της παρακμής και όσων αυτή συνεπάγεται είναι:


• ΟΧΙ στα κατεστημένα πρότυπα πολιτικής, πνευματικής, εκκλησιαστικής-θρησκευτικής εξουσίας
• ΟΧΙ στους κατεστημένους τρόπους διακυβέρνησης, άσκησης εξουσίας, και αντιπολίτευσης, που απεδείχθησαν ανίκανοι να ηγηθούν στο κτίσιμο μιας αξιοσέβαστης πατρίδας, άξιας να της αφοσιώνονται τα παιδιά της και άξιας να την σέβονται εχθροί και φίλοι.
• ΟΧΙ στα πρότυπα εξουσίας, πολιτικής, Παιδείας και συμπεριφοράς, που καλλιέργησαν ή ανέχθηκαν την επικυριαρχία του αντικοινωνικού ατομικισμού, ως κυριάρχου νοήματος και σκοπού ζωής.
• ΟΧΙ στις εξουσίες που οδήγησαν σε έναν ιδιωτικό και δημόσιο βίο ανομίας, ένα ιδιωτικό και δημόσιο βίο χωρίς ιερό και όσιο.
• ΟΧΙ στην πολιτική πρακτική, στην οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων που περιθωριοποίησαν τον πολίτη, που απαξίωσαν την πολιτική και απεδείχθησαν ανίκανα να εδραιώσουν ένα πολιτικό ήθος συμμετοχής στο σύνολο των συμμετοχικών θεσμών. Που δεν κατάφεραν να εδραιώσουν θεσμούς δημόσιου κοινωνικού και αναπτυξιακού διαλόγου, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, που απεδείχθησαν ανίκανα να εδραιώσουν ένα βιώσιμο μοντέλο πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής ανάπτυξης.
• ΟΧΙ στα πολιτικά κόμματα, που παραμένουν ανίκανα να διασφαλίσουν στην πράξη, το ιερό δικαίωμα στις μειοψηφίες να γίνονται πλειοψηφίες, όπως επίσης και το απαράγραπτο δικαίωμα των πλειοψηφιών να κυβερνούν.
• ΟΧΙ στο πλέγμα των σχέσεων, πολίτη-κράτους, κομμάτων-πολιτών, κομμάτων-κράτους, επιχειρήσεων-κράτους, επιχειρήσεων-κομμάτων, κομμάτων-επιστημονικού και συνδικαλιστικού κινήματος, που οδήγησε τη χώρα στο αίσχος της νέο- αποικιοκρατίας.
• ΟΧΙ στις δυνάμεις και τις πολιτικές που απεργάζονται ένα Νέο Μεσαίωνα, πολιτισμικό, πολιτικό, οικονομικό, που απεργάζονται το πολιτισμικό θάνατο της Ευρώπης.
• ΟΧΙ στις δυνάμεις που αρνούνται και αδυνατούν να χτίσουν μια Ευρωπαϊκή Ένωση, Δικαιοσύνης, Ελευθερίας, Ευημερίας των λαών της, μια Ευρώπη, πολιτισμική και ηθική Υπερδύναμη, αφιερωμένη στην υπόθεση μιας Δίκαιης Παγκόσμιας Ειρήνης και βιώσιμης ανάπτυξης.
• ΟΧΙ στην κυρίαρχη νοοτροπία και πρακτική, τον «πολιτισμό» της καθημερινής ζωής που μας κατέστησαν ως λαό, προβληματικό περιθώριο στη παγκόσμια κοινότητα.
• ΟΧΙ στην παιδεία που δεν αφυπνίζει, δεν υπηρετεί την ανθρώπινη κοινωνικότητα και δημιουργικότητα των παιδιών μας.
• ΟΧΙ στη παιδεία που είναι ανίκανη να βελτιώνει τη θέση μας (τοπική, εθνική) στο παγκόσμιο καταμερισμό ΧΡΉΣΙΜΗΣ ΓΝΩΣΗΣ, ΔΙΚΑΙΗΣ ΙΣΧΥΟΣ και εργασίας.
• ΟΧΙ στην παιδεία που μας στέρησε την ικανότητα και τη δυνατότητα μιας ζωντανής σχέσης με τις παραδόσεις μας, που μας στέρησε την ικανότητα- δυνατότητα, να καταστήσουμε χρήσιμη για την ανθρωπότητα την οικουμενικότητα του Ελληνισμού, αντί να τη μετατρέπουμε σε τουριστική, μουσειακή, «ατραξιόν».
• ΟΧΙ στην παιδεία που δε μας επέτρεψε να γνωρίσουμε τη πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας και το δικαίωμα κάθε λαού, στην πολιτισμική του αυτονομία, σε ένα κόσμο ισονομίας, ισοπολιτείας, ισηγορίας λαών και πολιτισμών. Που μας στέρησε την ικανότητα να κρατάμε ζωντανή τη δάδα του Δελφικού Ιδεώδους και να παραμένουμε η ζωντανή μητρόπολη ενός δημοκρατικού, πολυκεντρικού μοντέλου παγκόσμιας πολιτισμικής ανάπτυξης.
• ΟΧΙ στο σχολείο που μισούν τα παιδιά μας και στη σχέση μαθητή-εκπαιδευτικού που εξαχρειώνουν οι παρα-οικονομούντες και οι προαγωγοί της παραπαιδείας.
• ΟΧΙ στη πολιτική που θεωρεί σκοπό της τη διεκδίκηση και τη διασφάλιση του δικαιώματος της νόμιμης χρήσης της βίας, αντί την υπηρεσία του «αγαθού» (ως σκοπού της πολιτικής), όπως την εννοεί η αρχαιοελληνική παράδοση.
• ΟΧΙ στην πολιτική ως επάγγελμα και τη μετατροπή των πολιτών σε πελάτες, σε οπαδούς, υποταχτικούς επαγγελματιών διαχειριστών της εξουσίας.
• ΟΧΙ στην πέρα της δεύτερης θητείας σε θέση αιρετού της τοπικής περιφερειακής αυτοδιοίκησης και του Κοινοβουλίου. Ενισχύοντας έτσι τους συμμετοχικούς θεσμούς και όχι τους εκλεγμένους εκπροσώπους.
• ΟΧΙ στην εκκλησία και τη θρησκεία της θεοφοβίας που διαστρέφει τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο, που δεν γνωρίζει την χαρά και την πληρότητα που προσφέρει η αγάπη στο συνάνθρωπο, το Θεό και τη Δημιουργία.. που δεν προάγει τη συμμετοχική δημιουργία και την αγαπητική προσφορά στο πλαίσιο της κοινότητας και της ενορίας.
• ΟΧΙ στο συμβιβασμό με την κατεστημένη οργανωμένη αναξιοκρατία και αναξιοπρέπεια, στο Δημόσιο βίο.
• ΟΧΙ στον εθισμό στη μικρότητα, τη μικροπρέπεια και την υποκρισία με αντάλλαγμα και αντίτιμο, το βόλεμα σε μια ζωή πνευματικού, ηθικού, και πολιτικού ευνουχισμού.
• ΟΧΙ στη ναρκισσιστική αυταρέσκεια της «ελιτίστικης» φυγής και ιδιώτευσης, μα και στην κάθε μορφής αποποίηση ανάληψης ευθυνών.
• ΟΧΙ στην εξουσιομανή, εγωκεντρική συμμετοχή η οποία διαλύει κάθε προσπάθεια συλλογικής δράσης και προοπτικής
• ΟΧΙ στην προκρούστεια κριτική και τον προκρούστειο λόγο που αντί να συσπειρώνουν δυνάμεις, να εναρμονίζουν διαφορές, να διαμορφώνουν κοινούς παρανομαστές, βαθαίνουν το φαύλο κύκλο της αντιπαράθεσης, του κοινωνικού και πολιτικού κατακερματισμού.
• ΌΧΙ στις ηγεσίες που αγαπάνε τον εαυτό τους, την εξουσία και την υστεροφημία τους περισσότερο τα ιδανικά, και τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
• ΌΧΙ στις ηγεσίες που προτιμούν το ρόλο του αμετακίνητου επικυρίαρχου καθοδηγητή και αρνούνται ή αδυνατούν να λειτουργήσουν ως θεία μετάληψη, στη σχέση τους με τη κοινωνία. Αρνούνται να λειτουργήσουν ως μαγιά απελευθέρωσης, ανάτασης, που θα μετουσιώνει τους μεταλαμβάνοντες σε αυτόνομα, αυτόβουλα υποκείμενα της ιστορίας.
• ΌΧΙ στις κινήσεις και τα κινήματα αλλαγής ηγεσιών, αλλαγής βεζίρηδων, η ακόμα και κοινωνικής αλλαγής, που χρησιμοποιούν τις κοινωνικές δυνάμεις ως εργαλεία και όχι ως υποκείμενα της αλλαγής, ως μέσα ικανοποίησης των φιλοδοξιών τους, έστω κι αν αυτές οι φιλοδοξίες είναι κοινωνικά χρήσιμες. Όχι, εφόσον στην περίπτωση αυτή, η κοινωνία καταλήγει καταναλωτής πολιτικών προϊόντων και όχι συνειδητός συμμέτοχος-δημιουργός, απαλλαγμένος από την ανάγκη σωτήρων. Όχι, γιατί μια τέτοια κοινωνία δεν είναι σε θέση να κρίνει, να αξιολογεί την κρισιμότητα των εκάστοτε ιστορικών στιγμών, να στηρίζει την ηγεσία της αν το συμφέρον της το απαιτεί, να την κρίνει, να την αμφισβητεί, να την ανακαλεί, να την ανατρέπει να την αλλάζει. Με άλλα λόγια ΟΧΙ γιατί μια τέτοια κοινωνία δεν είναι ικανή να μετέχει συνειδητά ούτε στην επιλογή των ηγεσιών της, πόσο μάλλον στη δημιουργία της ιστορίας της, του παρόντος και του μέλλοντος της, δεν είναι κοινωνία πολιτών, είναι Σατραπεία.