Το ζήτημα της μεταρρύθμισης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μείζονος σημασίας τόσο για την κοινωνία, όσο και για την ακαδημαϊκή κοινότητα, και -κυρίως- για τις νέες και τους νέους, στο όνομα των οποίων, εξ ορισμού, διεξάγεται η όλη συζήτηση. Με αυτό κατά νου, το αυτονόητο θα ήταν να ζητηθεί η γνώμη και των....
ενεργών φοιτητών. Επειδή όμως τα αυτονόητα σε ότι αφορά το δημόσιο διάλογο εν Ελλάδι μακράν απέχουν των κεκτημένων, οφείλουμε ως Νεολαία της Δημοκρατικής Αριστεράς να δηλώσουμε την απογοήτευση και την αντίθεσή μας με τη διαδικασία και τις βασικές κατευθύνσεις του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Στο ζήτημα του ασύλου δυστυχώς δόθηκε ένα θλιβερό, αλλά αναμενόμενο τέλος, εξαιτίας της αλόγιστης εκμετάλλευσης και του εξευτελισμού της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου από μέρους κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και των κάθε λογής ακραίων βίαιων στοιχείων.
Αναγνωρίζουμε ότι το νομοσχέδιο περιέχει κάποια άρθρα που βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση της αναβάθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης όπως είναι η αξιολόγηση των καθηγητών, ο ορισμός του μεγίστου χρόνου φοίτησης σε ν+2 χρόνια που μαζί με την δυνατότητα διακοπής σπουδών και χορήγησης δάνειων θα οδηγήσουν στην εντατικοποίηση των σπουδών, καθώς και την προσπάθεια τερματισμού των συναλλαγών μεταξύ ορισμένων φοιτητικών παρατάξεων (ΔΑΠ & ΠΑΣΠ ) και της εκάστοτε διοίκησης των ιδρυμάτων.
Εντούτοις η μείωση του κύκλου προπτυχιακών σπουδών σε 3 χρόνια, επιβεβαιώνει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης σε καιρούς κρίσης, δημιουργώντας υποβαθμισμένα πτυχία και χαμηλής επιστημονικής κατάρτισης πτυχιούχους.
Η δυνατότητα καθηγητών να ασκούν ελεύθερο επάγγελμα είναι προνόμιο το οποίο μας βρίσκει αντιθέτους και η υπερεξουσία του κοσμήτορα σε αυτό και άλλα ζητήματα διαιωνίζουν τις πελατειακές σχέσεις μέσα στα πανεπιστήμια.
Όσον αφορά το ζήτημα των φοιτητικών κινητοποιήσεων, είμαστε ενάντια στο κλείσιμο των σχολών, καθώς η παρεμπόδιση της πανεπιστημιακής διαδικασίας οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση του δημόσιου μαζικού πανεπιστήμιου , πλήττοντας άμεσα και κυρία τα αδύναμα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Μας είναι αδιανόητο να συμπαραταχτούμε με παρατάξεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ , παρατάξεις οι οποίες φέρουν καίρια ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης και απείχαν από κάθε μορφή κινητοποίησης όλα αυτά τα χρόνια, ενώ τώρα με την ουσιαστική κατάργηση των προνομίων τους θεώρησαν ότι πρέπει να “βγουν στον αγώνα”. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις συναλλαγές τους με τα καθηγητικά κομματικά στελέχη, ούτε για τις μελλοντικές πολιτικές –επαγγελματικές τους φιλοδοξίες. Πιστεύουμε ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός ως έχει τώρα , έχει περιέλθει σε τέλμα και ότι η πολιτική (και όχι ο συνδικαλισμός) πρέπει να υπάρχει στα πανεπιστήμια μέσα από ακηδεμόνευτες συλλογικές και χωρίς κομματικά στεγανά διαδικασίες.
Θεωρούμε ότι οι όποιες αντιδράσεις με τα πανεπιστήμια κλειστά, στο όνομα μιας αδιέξοδης καταστροφολογίας, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Καλύτερα να κοιτάξουμε πώς θα βελτιώσουμε τα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, έχοντας στο επίκεντρο όχι τους τεχνοκράτες του Υπουργείου, όχι εκείνη τη μερίδα των ακαδημαϊκών δασκάλων οι οποίοι βλέπουν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα να θίγονται, όχι εκείνες τις φοιτητικές παρατάξεις της συνδιαλλαγής που χάνουν τα προνομία τους ούτε και αυτές του μελλοντοφοβικού “‘όχι σε όλα!”, αλλά -για μια φορά, επιτέλους!- τους ίδιους τους φοιτητές.
ενεργών φοιτητών. Επειδή όμως τα αυτονόητα σε ότι αφορά το δημόσιο διάλογο εν Ελλάδι μακράν απέχουν των κεκτημένων, οφείλουμε ως Νεολαία της Δημοκρατικής Αριστεράς να δηλώσουμε την απογοήτευση και την αντίθεσή μας με τη διαδικασία και τις βασικές κατευθύνσεις του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Στο ζήτημα του ασύλου δυστυχώς δόθηκε ένα θλιβερό, αλλά αναμενόμενο τέλος, εξαιτίας της αλόγιστης εκμετάλλευσης και του εξευτελισμού της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου από μέρους κάποιων φοιτητικών παρατάξεων και των κάθε λογής ακραίων βίαιων στοιχείων.
Αναγνωρίζουμε ότι το νομοσχέδιο περιέχει κάποια άρθρα που βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση της αναβάθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης όπως είναι η αξιολόγηση των καθηγητών, ο ορισμός του μεγίστου χρόνου φοίτησης σε ν+2 χρόνια που μαζί με την δυνατότητα διακοπής σπουδών και χορήγησης δάνειων θα οδηγήσουν στην εντατικοποίηση των σπουδών, καθώς και την προσπάθεια τερματισμού των συναλλαγών μεταξύ ορισμένων φοιτητικών παρατάξεων (ΔΑΠ & ΠΑΣΠ ) και της εκάστοτε διοίκησης των ιδρυμάτων.
Εντούτοις η μείωση του κύκλου προπτυχιακών σπουδών σε 3 χρόνια, επιβεβαιώνει τις προτεραιότητες της κυβέρνησης σε καιρούς κρίσης, δημιουργώντας υποβαθμισμένα πτυχία και χαμηλής επιστημονικής κατάρτισης πτυχιούχους.
Η δυνατότητα καθηγητών να ασκούν ελεύθερο επάγγελμα είναι προνόμιο το οποίο μας βρίσκει αντιθέτους και η υπερεξουσία του κοσμήτορα σε αυτό και άλλα ζητήματα διαιωνίζουν τις πελατειακές σχέσεις μέσα στα πανεπιστήμια.
Όσον αφορά το ζήτημα των φοιτητικών κινητοποιήσεων, είμαστε ενάντια στο κλείσιμο των σχολών, καθώς η παρεμπόδιση της πανεπιστημιακής διαδικασίας οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση του δημόσιου μαζικού πανεπιστήμιου , πλήττοντας άμεσα και κυρία τα αδύναμα οικονομικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Μας είναι αδιανόητο να συμπαραταχτούμε με παρατάξεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ , παρατάξεις οι οποίες φέρουν καίρια ευθύνη για τη σημερινή τραγική κατάσταση στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης και απείχαν από κάθε μορφή κινητοποίησης όλα αυτά τα χρόνια, ενώ τώρα με την ουσιαστική κατάργηση των προνομίων τους θεώρησαν ότι πρέπει να “βγουν στον αγώνα”. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις συναλλαγές τους με τα καθηγητικά κομματικά στελέχη, ούτε για τις μελλοντικές πολιτικές –επαγγελματικές τους φιλοδοξίες. Πιστεύουμε ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός ως έχει τώρα , έχει περιέλθει σε τέλμα και ότι η πολιτική (και όχι ο συνδικαλισμός) πρέπει να υπάρχει στα πανεπιστήμια μέσα από ακηδεμόνευτες συλλογικές και χωρίς κομματικά στεγανά διαδικασίες.
Θεωρούμε ότι οι όποιες αντιδράσεις με τα πανεπιστήμια κλειστά, στο όνομα μιας αδιέξοδης καταστροφολογίας, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Καλύτερα να κοιτάξουμε πώς θα βελτιώσουμε τα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, έχοντας στο επίκεντρο όχι τους τεχνοκράτες του Υπουργείου, όχι εκείνη τη μερίδα των ακαδημαϊκών δασκάλων οι οποίοι βλέπουν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα να θίγονται, όχι εκείνες τις φοιτητικές παρατάξεις της συνδιαλλαγής που χάνουν τα προνομία τους ούτε και αυτές του μελλοντοφοβικού “‘όχι σε όλα!”, αλλά -για μια φορά, επιτέλους!- τους ίδιους τους φοιτητές.
