Απογοητευτική είναι η προχειρότητα με την οποία ο Δήμος Κέρκυρας «παραχωρεί» τον χώρο του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στις Αλυκές Λευκίμμης, μία Προστατευόμενη Περιοχή του Προγράμματος NATURA 2000, για την πραγματοποίηση πανηγυριού το Δεκαπενταύγουστο. Επιπρόσθετα, εντονότατο προβληματισμό....
προξενεί η έλλειψη νομικής βάσης της αμφιλεγόμενης «παραχώρησης», δεδομένου ότι ο, προκάτοχος του Δήμου Κερκύρας, Δήμος Λευκιμμαίων έχει με την υπ’ αριθμ. 7/52/08 παραχωρήσει τη χρήση των στεγασμένων χώρων των Αλυκών στο Υπουργείο Παιδείας για τη στέγαση του Κ.Π.Ε. Στην ουσία της υπόθεσης, μπορεί εύλογα να πιθανολογηθεί ότι εκδηλώσεις με επιστέγασμα τύπου «λαϊκού γλεντιού» (κατά το λεκτικό των διοργανωτών), και το προηγούμενο που δημιουργεί αυτή η παραχώρηση, θα αποτελέσουν υποβάθμιση της Περιοχής NATURA που απαγορεύει η Εθνική και Κοινοτική Νομοθεσία.
Ζήτημα θέτει η επιστράτευση από τους διοργανωτές μιας βερμπαλιστικής ρητορικής περί «εναλλακτικής πολιτιστικής πρότασης», «άυλου πολιτιστικού αποθέματος», «σχέσης του ανθρώπου με τα οικοσυστήματα», «αξιακής», μεταξύ άλλων, «διαμόρφωσης των ανθρώπων». Όλα αυτά καταλήγουν εντελώς οργουελικά – όταν προασπίζουν και συγκαλύπτουν δραστηριότητα κραυγαλέα ανακόλουθη με τη στοιχειώδη ευαισθησία έναντι της Προστατευόμενης Περιοχής, δυσανάλογη με τη «χωρητικότητα», τις αντοχές, και τον προορισμό μίας Περιοχής NATURA, που υπηρετείται θεσμικά από το Κ.Π.Ε., τη λειτουργία του, τους λειτουργούς του. Δεν αμφισβητούμε το καλοπροαίρετο των ανθρώπων του φορέα διοργάνωσης. Αδικούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, εάν και εφόσον εγκλωβίζονται σε ένα δίλημμα «ναι ή όχι», χωρίς εναλλακτική λύση. Η απόλυτη αυτή στάση καθιστά επιβεβλημένη τη διευκρίνηση ότι οι συλλογικοί φορείς της Κερκυραϊκής Κοινωνίας δεν δικαιούνται να σιωπούν έναντι τακτικών που εξομοιώνονται με ιδεολογική τρομοκρατία (με επίκληση των παραπάνω, της «λαϊκότητας», της «πολύπλευρης κρίσης»). Διερωτώμεθα τί νομιμοποιεί τον Δήμο, κορυφαίο της οργανωμένης ολότητας των Κερκυραίων, να ενθαρρύνει μία τέτοια στρεβλωμένη αντίληψη υποταγής των θεσμών στη μεγαλοστομία.
Εκκρεμότητα παραμένει και η καταπολέμηση του λαϊκισμού ενός υποτιθέμενου «παραδοσιακού» μοντέλου πανηγυριού που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία παραλλαγή του Ελλαδικού υβριδίου φολκλορισμού και τουριστικής βιομηχανοποίησης – και πνίγει έτσι στην ευτέλειά του και τα τελευταία απομεινάρια μίας ανεπιστρεπτί χαμένης «εποχής της αθωότητας». Τότε ακόμη το πανάρχαιο διονυσιακό στοιχείο, εναρμονιζόμενο με την έμφυτη καλαισθησία, και καθαγιασμένο από τη βαθειά θρησκευτικότητα των Κερκυραίων προπατόρων, δεν εκτρεπόταν σε κενές νοήματος υπερβολές.
Για το ΔΣ ο πρόεδρος
Αριστοτέλης Κοσκινάς
