Η Μεταπολίτευση έχει πλέον ως χρονική πολιτική περίοδο όχι απλά τελείωσε αλλά κυριολεκτικά αποσυντεθεί. Στη χώρα μας πλέον το πολιτικό σύστημα έχει ξεπερασθεί σε όλους τους τομείς στο πολιτικό στο οικονομικό στο κοινωνικό και στο ευρύτερο πολιτισμικό. Η χώρα μας αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στο ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο καθώς και να προσαρμοστεί στις διαμορφούμενες οικονομικές...
συνθήκες σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Βιώνει καθημερινά την αντίφαση μιας σύγκρουσης που οφείλεται τόσο στο επίπεδο της εσωτερικής δομής της χώρας όσο στην αναγκαιότητα των σύγχρονων οικονομικοπολιτικών εξελίξεων, το δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικές , οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις κινούνται με λογικές που ανάγονται στη περίοδο της Ελληνικής πραγματικότητας του κρατικού μοντέλου του 1960.
Οι κυβερνητικές επιλογές κινούνται σε ένα πολιτικό τρόπο σκέψης και δράσης διλημματικό που μέσα από την διαμόρφωση ενός φοβικού πλαισίου απειλών (π.χ. αν δεν γίνει αυτό θα χάσετε εκείνο) το οποίο τελικά παράγει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα που θεωρητικά επιδιώκει να ανατρέψει και απεύχεται (π.χ. μείωση θέσεων εργασίας συνέχιση οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, διαμόρφωση μέσω του κατασταλτικού μηχανισμού κουλτούρας φόβου στη κοινωνία).
Οι επιλογές της Αξιωματικής αντιπολίτευσης αμφισβητούν και αρνούνται φαινομενικά και ολιγότερο πραγματικό (π.χ. καταψήφιση του κυρίως όγκου των επιμέρους άρθρων) τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης έχοντας την προσδοκία ότι όταν θα γίνουν κυβέρνηση οι ίδιοι τότε ως δια μαγείας όλα θα αλλάξουν (αφού αυτοί ξέρουν χωρίς βεβαίως να εξηγούν γιατί δεν έπραξαν όταν ήταν κυβέρνηση) έτσι διαιωνίζεται σε επίπεδο κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας μια αντιπαράθεση που δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα και από την άλλη μεριά αφυδατώνει την πολιτική και κοινοβουλευτική Δημοκρατία μειώνοντας την αποδοχή της στην κοινωνία.
Η αριστερά συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα, ο πολυκερματισμός της είναι αποτέλεσμα μιας ουσιαστικής της αποχής από την προβολή θέσεων που θα μπορούσαν να προωθήσουν ένα συνολικό ηγεμονικό πλαίσιο αλλαγής των μέχρι τώρα πεπατημένων τρόπων άσκησης της πολιτικής πότε με πολύ καταγγελτικό πότε με πολιτικές προτάσεις περί ενότητας επικοινωνιακού χαρακτήρα ( που περισσότερο αποβλέπουν στην άθροιση και συγκέντρωση ψήφων διαμαρτυρίας) οι οποίες δεν διαμορφώνουν ένα κοινό τόπο συνάντησης και ουσιαστικής συζήτησης συνεχίζει την μακαριότητα της διατήρησης του δικού της μαγαζιού στο γνωστό διαγωνισμό ομορφιάς χρόνων τώρα που ο καθένας για την δική του μεριά έχει το απόλυτο δίκιο και κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Διατηρείται έτσι ο κίνδυνος στην επιχειρούμενη και αναγκαία αλλαγή του πολιτικού σκηνικού να υπάρξει αναδίπλωση του κυριάρχου μπλοκ ιδεολογικης και πολιτικής αφασίας και ακινησίας (εννοείται ότι πρόκειται για ιδεολογία που διαπερνά οριζόντια τις πολιτικές δυνάμεις) και μάλιστα με αρνητικό πρόσημο για την Δημοκρατία (συντηρητικοποίηση της δημόσιας ζωής σε συνάρτηση με οικονομικό μοντέλο κινεζοποίησης της χώρας) και με τους ίδιους ρόλους που βολεύουν τους πάντες και κυρίως τους κήρυκες του αναχωρητισμού.
Χρειάζεται επομένως πριν είναι αργά :
Α) Να επιχειρηθεί η διαμόρφωση ενός τοπίου κοινωνικής και οικονομικής προοπτικής που θα μπορέσει να συμβάλει σε μια ανθρωποκεντρική ανάπτυξή της χώρας προς όφελός των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού.
Β) Ουσιαστική αναδιάρθρωση της λειτουργίας των κομμάτων που πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό πολιτικό και δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας χωρίς να μιλάνε στο όνομα της κοινωνίας πλην όμως έξω απ΄ αυτήν.
Γ) Ενεργοποίηση της κοινωνίας ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε τις τύχες μέσα και μέσω της Δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος τις τύχες στα χέρια μας με ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά χωρίς μιζέριες , μικρομεγαλισμούς, προτάσεις αυτιστικές που ικανοποιούν μόνο το στενό κομματικό χώρο και ενέργειες κρότου λάμψης που διαιωνίζουν το πολιτικό αυτισμό της περιθωριακής αυτάρκειας.
37 χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας επικαιροποιείται το αίτημα της προώθησης , διεύρυνσης και στερέωσης της Δημοκρατίας. Το ζητούμενο όμως χωρίς εξυπνακισμούς και λογικές διαχειριστικής χυδαιότητας είναι το αίτημα να αποκτήσει μέσα στη κοινωνία ουσιαστικές ρίζες με περιεχόμενο Δημοκρατικό Κοινωνικό Αναπτυξιακό και με πρόσημο Ανθρωποκεντρικό – προοδευτικό , διαφορετικά φοβάμαι ότι ο εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι πάλι θα διαβούνε.
Σαλβάνος Τάσος
Γραμματέας ΝΕ ΔΗΜ.ΑΡ. Κέρκυρας
