Η πανεργατική απεργία στις 23 Φλεβάρη ήταν πετυχημένη. Η συμμετοχή στην απεργία κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα, ενώ σε μια σειρά κλάδους, κυρίως στη βιομηχανία, ήταν καθολική (βιομηχανία 90%, τρόφιμα-ποτά 80%, λιμάνια 100%, ιματισμός 90%, κατασκευές 90%, ΟΤΑ 75%, Υγεία 60%).
Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε 72 πόλεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, ξεχείλισαν από εργατόκοσμο. Πολλές από τις συγκεντρώσεις ήταν πρωτοφανείς! Τόσο η.....
συμμετοχή στην απεργία, όσο και στα συλλαλητήρια έστειλαν ένα σαφέστατο μήνυμα:
Η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα είναι εδώ, τα μέτρα της κυβέρνησης δεν νομιμοποιούνται στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, μπορούμε να τους σταματήσουμε, υπάρχει ελπίδα και προοπτική.
Η απεργία παρουσίασε ελπιδοφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά:
• Είχε διευρυμένο περιεχόμενο πάλης. Είχε αιτήματα και στόχους πάλης, που σηματοδοτούσαν την απαίτηση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία
• Πολιτικοποιήθηκε καλύτερα το διεκδικητικό πλαίσιο και το περιεχόμενο της απεργίας. Αποκαλύφθηκε καλύτερα ο χαρακτήρας και οι αιτίες της κρίσης. Έγινε πιο φανερή η αναγκαιότητα απεγκλωβισμού δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
• Γίνονται βήματα στη συνείδηση των εργαζομένων, πως δεν αρκεί η πάλη ενός κλάδου για να μπει φρένο, για να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Απαιτείται, όλοι οι εργαζόμενοι μαζί, όλοι οι κλάδοι από κοινού να παλεύουν ενιαία, να αντεπιτίθενται στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών
• Κερδίζει πόντους στη συνείδηση των εργαζομένων, πως σήμερα χρειάζεται ένα κίνημα που θα παλεύει καθημερινά για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την εργατική-λαϊκή εξουσία. Όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων η ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων θα συνθλίβονται. Ακριβώς αυτό το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης υπηρετεί το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ
• Αποδείχτηκε πως μια γενική απεργία για να πετύχει θέλει χρόνο προετοιμασίας, θέλει στο τιμόνι συνδικαλιστικές ηγεσίες που «το παλεύουν», που πιστεύουν στην υπόθεση του αγώνα
Στην εκπαίδευση στη 48ωρη απεργία τα ποσοστά συμμετοχής την πρώτη μέρα ήταν εξαιρετικά χαμηλά, κάτω από 20% στους καθηγητές και περίπου 25% στους δασκάλους. Τη δεύτερη μέρα κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα περίπου 40% στους καθηγητές και 40% στους δασκάλους.
Προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα:
• Η απεργία της πρώτης μέρας, που βαφτίστηκε από τις άλλες δυνάμεις ως «κλαδική απεργία» «πάτωσε». Η συντεχνιακή αυτή επιχειρηματολογία υπονόμευσε την ίδια την απεργία. Η λογική αυτή χάνει έδαφος και στη φάση αυτή ηττήθηκε. Το αποδεικνύουν τα ίδια τα ποσοστά της συμμετοχής. ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ οργάνωσαν για άλλη μια φορά την απεργοσπασία. Συνδικαλιστικά τους στελέχη καλούσαν ανοιχτά να διαλέξουν οι εκπαιδευτικοί μια από τις δύο ημέρες της απεργίας, πρόκριναν την πρώτη μέρα, «αφού αυτή είναι του κλάδου μας»!!!
• Ωριμάζει στην συνείδηση των εκπαιδευτικών η ανάγκη συμπόρευσης με τα άλλα τμήματα των εργαζομένων, η μετωπική συσπείρωση και συμμαχία, η ανάγκη για συνολική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ανατραπεί αυτή η βάρβαρη πολιτική.
• Προκύπτει ένα συγκριτικό στοιχείο της απεργίας στον κλάδο των εκπαιδευτικών σε σχέση με τους άλλους κλάδους. Φαίνεται καθαρά, ότι, οι άλλοι κλάδοι-κύρια στον ιδιωτικό τομέα-ακόμα και με τον κίνδυνο της απόλυσης, έχουν γενικά υψηλά ποσοστά συμμετοχής. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών-χωρίς τον κίνδυνο της δίωξης ή της απόλυσης-στην πλειοψηφία του κινείται σε χαμηλά επίπεδα συμμετοχής στην απεργία, σαφώς αναντίστοιχα με το βαθμό της επίθεσης που δέχεται. Εδώ φαίνεται καθαρά η ζημιά, που έχει γίνει στη συνείδηση και στη στάση ζωής των εκπαιδευτικών από την κυρίαρχη ιδεολογία, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και από τους οπορτουνιστές των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, από το γεγονός πως μια ζωή εμπόδιζαν την ριζοσπαστικοποίηση στο επίπεδο της συνείδησης, καλλιεργούσαν με τις θέσεις τους και τη στάση τους τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό, συμπορεύονται με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες
• Επιπλέον, φαίνεται καθαρά, πώς επιδρά στο κίνημα η διαλυτική κατάσταση στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις ΕΛΜΕ και στους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ (στις πρόσφατες γενικές συνελεύσεις συμμετείχε το 1-2% των εκπαιδευτικών)
Οι ίδιες οι εξελίξεις αναδεικνύουν το ζήτημα τι κίνημα, τι αγώνες και με ποια χαρακτηριστικά χρειαζόμαστε σήμερα
• Ταξική ενότητα. Ο πόλεμος κυβέρνησης-Τρόικας-Ε.Ε.-πλουτοκρατίας-ΝΔ-ΛΑΟΣ θα οξυνθεί. Είναι ενιαίος και γενικευμένος. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Κανένας κλάδος από μόνος του δεν θα σωθεί! Όλοι οι κλάδοι για έναν και ένας για όλους. Ενιαίος συντονισμένος αγώνας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
• Κοινωνικές συμμαχίες και μετωπική συσπείρωση. Εργατική τάξη, λαϊκά στρώματα, εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, γονείς, μικρομεσαίοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι σε ένα ενιαίο παλλαϊκό αγώνα και μέτωπο, για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία, για την παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών
• Πολιτικοποίηση της ταξικής πάλης, γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Αιτήματα και στόχοι πάλης, που να υπηρετούν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, που συγκρούονται με αυτά της πλουτοκρατίας. Σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πολιτική πάλη. Μαζική φυγή από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σύνδεση της καθημερινής πάλης του εργατικού κινήματος με την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, του άλλου δρόμου ανάπτυξης.
• Μαζική συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ. Συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, στις επιτροπές εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, ως το μόνο όπλο, το μόνο εργαλείο οργάνωσης της ταξικής πάλης και ταυτόχρονα μαζική εγκατάλειψη των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και των ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ
Στο βαθμό που οι αγώνες σήμερα εμπεριέχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα βαθαίνει η κλιμάκωση, θα δημιουργούνται προϋποθέσεις, ώστε οι αγώνες να γίνονται αποτελεσματικοί.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ θα προτείνουν συγκεκριμένο πρόγραμμα κλιμάκωσης και με απεργιακή μορφή.
ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ
ΟΛΟΙ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΜΕ-ΠΑΣΕΒΕ-ΠΑΣΥ-ΜΑΣ-ΟΓΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΟΚΟ ΣΤΙΣ 18:30
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε 72 πόλεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, ξεχείλισαν από εργατόκοσμο. Πολλές από τις συγκεντρώσεις ήταν πρωτοφανείς! Τόσο η.....
συμμετοχή στην απεργία, όσο και στα συλλαλητήρια έστειλαν ένα σαφέστατο μήνυμα:
Η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα είναι εδώ, τα μέτρα της κυβέρνησης δεν νομιμοποιούνται στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, μπορούμε να τους σταματήσουμε, υπάρχει ελπίδα και προοπτική.
Η απεργία παρουσίασε ελπιδοφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά:
• Είχε διευρυμένο περιεχόμενο πάλης. Είχε αιτήματα και στόχους πάλης, που σηματοδοτούσαν την απαίτηση να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία
• Πολιτικοποιήθηκε καλύτερα το διεκδικητικό πλαίσιο και το περιεχόμενο της απεργίας. Αποκαλύφθηκε καλύτερα ο χαρακτήρας και οι αιτίες της κρίσης. Έγινε πιο φανερή η αναγκαιότητα απεγκλωβισμού δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
• Γίνονται βήματα στη συνείδηση των εργαζομένων, πως δεν αρκεί η πάλη ενός κλάδου για να μπει φρένο, για να ανατραπεί αυτή η πολιτική. Απαιτείται, όλοι οι εργαζόμενοι μαζί, όλοι οι κλάδοι από κοινού να παλεύουν ενιαία, να αντεπιτίθενται στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών
• Κερδίζει πόντους στη συνείδηση των εργαζομένων, πως σήμερα χρειάζεται ένα κίνημα που θα παλεύει καθημερινά για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την εργατική-λαϊκή εξουσία. Όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων η ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων θα συνθλίβονται. Ακριβώς αυτό το δρόμο της φιλολαϊκής ανάπτυξης υπηρετεί το ταξικό, συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ
• Αποδείχτηκε πως μια γενική απεργία για να πετύχει θέλει χρόνο προετοιμασίας, θέλει στο τιμόνι συνδικαλιστικές ηγεσίες που «το παλεύουν», που πιστεύουν στην υπόθεση του αγώνα
Στην εκπαίδευση στη 48ωρη απεργία τα ποσοστά συμμετοχής την πρώτη μέρα ήταν εξαιρετικά χαμηλά, κάτω από 20% στους καθηγητές και περίπου 25% στους δασκάλους. Τη δεύτερη μέρα κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα περίπου 40% στους καθηγητές και 40% στους δασκάλους.
Προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα:
• Η απεργία της πρώτης μέρας, που βαφτίστηκε από τις άλλες δυνάμεις ως «κλαδική απεργία» «πάτωσε». Η συντεχνιακή αυτή επιχειρηματολογία υπονόμευσε την ίδια την απεργία. Η λογική αυτή χάνει έδαφος και στη φάση αυτή ηττήθηκε. Το αποδεικνύουν τα ίδια τα ποσοστά της συμμετοχής. ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ οργάνωσαν για άλλη μια φορά την απεργοσπασία. Συνδικαλιστικά τους στελέχη καλούσαν ανοιχτά να διαλέξουν οι εκπαιδευτικοί μια από τις δύο ημέρες της απεργίας, πρόκριναν την πρώτη μέρα, «αφού αυτή είναι του κλάδου μας»!!!
• Ωριμάζει στην συνείδηση των εκπαιδευτικών η ανάγκη συμπόρευσης με τα άλλα τμήματα των εργαζομένων, η μετωπική συσπείρωση και συμμαχία, η ανάγκη για συνολική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ανατραπεί αυτή η βάρβαρη πολιτική.
• Προκύπτει ένα συγκριτικό στοιχείο της απεργίας στον κλάδο των εκπαιδευτικών σε σχέση με τους άλλους κλάδους. Φαίνεται καθαρά, ότι, οι άλλοι κλάδοι-κύρια στον ιδιωτικό τομέα-ακόμα και με τον κίνδυνο της απόλυσης, έχουν γενικά υψηλά ποσοστά συμμετοχής. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών-χωρίς τον κίνδυνο της δίωξης ή της απόλυσης-στην πλειοψηφία του κινείται σε χαμηλά επίπεδα συμμετοχής στην απεργία, σαφώς αναντίστοιχα με το βαθμό της επίθεσης που δέχεται. Εδώ φαίνεται καθαρά η ζημιά, που έχει γίνει στη συνείδηση και στη στάση ζωής των εκπαιδευτικών από την κυρίαρχη ιδεολογία, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και από τους οπορτουνιστές των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, από το γεγονός πως μια ζωή εμπόδιζαν την ριζοσπαστικοποίηση στο επίπεδο της συνείδησης, καλλιεργούσαν με τις θέσεις τους και τη στάση τους τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό, συμπορεύονται με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες
• Επιπλέον, φαίνεται καθαρά, πώς επιδρά στο κίνημα η διαλυτική κατάσταση στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις ΕΛΜΕ και στους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ (στις πρόσφατες γενικές συνελεύσεις συμμετείχε το 1-2% των εκπαιδευτικών)
Οι ίδιες οι εξελίξεις αναδεικνύουν το ζήτημα τι κίνημα, τι αγώνες και με ποια χαρακτηριστικά χρειαζόμαστε σήμερα
• Ταξική ενότητα. Ο πόλεμος κυβέρνησης-Τρόικας-Ε.Ε.-πλουτοκρατίας-ΝΔ-ΛΑΟΣ θα οξυνθεί. Είναι ενιαίος και γενικευμένος. Ενιαία πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Κανένας κλάδος από μόνος του δεν θα σωθεί! Όλοι οι κλάδοι για έναν και ένας για όλους. Ενιαίος συντονισμένος αγώνας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
• Κοινωνικές συμμαχίες και μετωπική συσπείρωση. Εργατική τάξη, λαϊκά στρώματα, εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, γονείς, μικρομεσαίοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι σε ένα ενιαίο παλλαϊκό αγώνα και μέτωπο, για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία, για την παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών
• Πολιτικοποίηση της ταξικής πάλης, γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Αιτήματα και στόχοι πάλης, που να υπηρετούν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, που συγκρούονται με αυτά της πλουτοκρατίας. Σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πολιτική πάλη. Μαζική φυγή από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σύνδεση της καθημερινής πάλης του εργατικού κινήματος με την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, του άλλου δρόμου ανάπτυξης.
• Μαζική συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ. Συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, στις επιτροπές εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, ως το μόνο όπλο, το μόνο εργαλείο οργάνωσης της ταξικής πάλης και ταυτόχρονα μαζική εγκατάλειψη των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και των ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ
Στο βαθμό που οι αγώνες σήμερα εμπεριέχουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα βαθαίνει η κλιμάκωση, θα δημιουργούνται προϋποθέσεις, ώστε οι αγώνες να γίνονται αποτελεσματικοί.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΟΙΕΛΕ θα προτείνουν συγκεκριμένο πρόγραμμα κλιμάκωσης και με απεργιακή μορφή.
ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ
ΟΛΟΙ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΜΕ-ΠΑΣΕΒΕ-ΠΑΣΥ-ΜΑΣ-ΟΓΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΟΚΟ ΣΤΙΣ 18:30
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
