Μπορμπότης Γιάννης
Μέλος Γραμματείας Εκπαιδευτικών ΠΑΜΕ Κέρκυρας
Μία δεκαετία πριν, ολόκληρη η Ευρώπη παραληρούσε για το «Ιρλανδικό Θαύμα» και τον «Κέλτικο Τίγρη». Οι αναφορές βέβαια για την Ιρλανδία και το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που ακολουθούσε. Όλοι (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΕΕ) μας υποδείκνυαν ότι αυτή είναι η «χώρα πρότυπο» και ότι πρέπει να της μοιάσουμε αν θέλουμε να γίνουμε και εμείς μία ισχυρή περιφερειακή δύναμη.
Εμείς, ως πεισματάρηδες Έλληνες, δε θελήσαμε να......
μοιάσουμε στους Ιρλανδούς και συνεχίσαμε τη δική μας πορεία. Τελικά χτύπησε η καπιταλιστική κρίση και εκεί που θα έλεγες «ορίστε καλά να πάθουμε που δεν τους ακούγαμε αυτούς τους καλούς ανθρώπους», τα νέα για την Ιρλανδία μας «ξαφνιάζουν». Μα είναι δυνατόν ο «Κέλτικος Τίγρης» να μετατραπεί σε «Ψιψίνα του Βορρά»; Για μία ακόμη φορά η άθλια, συντονισμένη προπαγάνδα περί άχρηστων, τεμπέληδων και διεφθαρμένων Ελλήνων καταντάει ένα χιλιοχρησιμοποιημένο πατσαβούρι.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη βοήθεια των ελληνικών κυβερνήσεων τα κατάφεραν. Έκαναν την Ελλάδα σαν την Ιρλανδία (ή μήπως έγινε η Ιρλανδία σαν την Ελλάδα;). Πριν λίγους μήνες το παραμύθι συνεχιζόταν με τις απαραίτητες τροποποιήσεις. Η Ιρλανδία παρουσιάστηκε και πάλι σαν φωτεινό παράδειγμα για την Ελλάδα αλλά όχι για το πώς θα αναπτυχθούμε αλλά για το πώς θα σωθούμε… Αυτή η μανία να πρέπει να μοιάζουμε πάντα σε κάποιον αρχίζει να με ανησυχεί…
Τι έγινε όμως τελικά και το «οικονομικό θαύμα» μετατράπηκε σε «οικονομικό εφιάλτη»; Η Ιρλανδία κατά την περίοδο της ανάπτυξης ακολούθησε με ευλαβική ακρίβεια τις εντολές των εταίρων που σήμερα στην περίοδο της κρίσης την οδηγούν, πάλι με τις εντολές τους, στο ΔΝΤ.
Η χώρα προκειμένου να προσελκύσει ξένες επενδύσεις μετατράπηκε σε φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές που εξασφάλισαν φορολογικό συντελεστή επί των κερδών τους με όριο το 12,5%, ενώ παραχώρησε φορολογική ασυλία στα επαναπατριζόμενα κεφάλαια (σαν κάπου να το έχω ακούσει αυτό από τον ΣΕΒ…).
Ταυτόχρονα απορύθμισε εντελώς τις εργασιακές σχέσεις με ελαστικοποιήσεις και απελευθερώσεις, καθήλωσε τους μισθούς και ξεθεμελίωσε όλες σχεδόν τις κοινωνικές κατακτήσεις των Ιρλανδών εργαζομένων. Τέλος, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού και των τραπεζών της έδωσε πάμφθηνο χρήμα στις πολυεθνικές που ήθελαν να φτιάξουν εργοστάσια στην Ιρλανδία (κάτι μου θυμίζει και αυτό…).
Όντως οι ξένες επενδύσεις ήρθαν, κυρίως από τις ΗΠΑ, και η χώρα έγινε ο αγαπημένος Ευρωπαϊκός προορισμός των πολυεθνικών. Και ενώ έκαναν όλα όσα τους είπαν για να αναπτυχθούν και να ευημερήσουν, τελικά το μόνο που ευημέρησε (πρόσκαιρα) ήταν οι αριθμοί και οι δείκτες ενώ παράλληλα ο λαός της Ιρλανδίας περιέπεσε σε κατάσταση φτώχειας, ανεργίας, ανασφάλειας και τραγικής υποβάθμισης της ζωής του.
Με αυτή την κατάσταση, ήταν αναπόφευκτο η Ιρλανδία να βιώσει πρώτη πρώτη τις συνέπειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι πολυεθνικές την ξεζούμισαν, η εσωτερική παραγωγή ήταν ανύπαρκτη, τα δημοσιονομικά εκτροχιάστηκαν, οι τράπεζες εξέδωσαν νέα ομόλογα διογκώνοντας το δημόσιο χρέος. Έτσι και μετά από μπόλικες δόσεις τρομοκρατίας περί χρεοκοπίας ο ιρλανδικός λαός «δέχτηκε» να παρθούν μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδας του… Τραγικές οι ομοιότητες με την Ελλάδα δεν νομίζεται;
Και οι ομοιότητες συνεχίζονται… Η Ιρλανδική νεολαία παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης (υπολογίζονται σε πάνω από 40.000 ετησίως), οι μισθοί μειώθηκαν έως και 30%, ο βασικός συντελεστής του ΦΠΑ πήγε στο 21,5%, τα επιδόματα ανεργίας περικόπηκαν, το ΑΕΠ κατρακύλησε κατά 7%, οι κρατικές δαπάνες συρρικνώθηκαν το 36% του ΑΕΠ.
Μερικές ακόμη ομοιότητες… Στο όνομα της σωτηρίας των ευαγών ιδρυμάτων της Ιρλανδίας (τράπεζες), τα πακέτα των 70 δισ. ευρώ που δόθηκαν στους τραπεζίτες είχαν ως αποτέλεσμα το έλλειμμα από 14% να έχει εκτιναχθεί στο 32% και το χρέος του 2007 που ήταν στο 28% του ΑΕΠ να εκτιμάται ότι το 2014 θα έχει φτάσει στο 135% του ΑΕΠ.
Άρα, η Ιρλανδία πήρε όλα εκείνα τα μέτρα που της υπέδειξαν και που υποτίθεται ότι δε θα την πτώχευαν αλλά τελικά πτώχευσε. Μία ακόμη τραγική ομοιότητα;;;
