Γράφει ο Μπορμπότης Γιάννης
Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Ιονίων Νήσων
με το συνδυασμό της «ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ»
και επικεφαλής το Θόδωρο Γουλή
Τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές και αφού κάποιοι δεν «πείθονται» με τίποτα για το τι πρέπει να ψηφίσουν, επιστρατεύεται για μια ακόμη φορά το «όπλο» της αποχής. Η αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια να οδηγηθεί μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων σε αποχή δεν είναι τόσο έντονη όσο στις περασμένες Ευρωεκλογές και τις περασμένες Βουλευτικές εκλογές, αλλά αυτή το φορά είναι πιο στοχευμένη. Στοχεύει κυρίως στους νέους ανθρώπους. Όπου δεν έπεισε το παραμύθι....
περί νέων, άφθαρτων, φρέσκων και ωραίων της τοπικής διοίκησης και δεν θα τους ψηφίσουν, τους φτάνει τουλάχιστον να μην ψηφίσουν καθόλου.
Έτσι σε πολλές καφετέριες και χώρους όπου υπάρχουν νέοι στην πόλη μας κυκλοφορούν κάποιοι από τους παρατρεχάμενος των νέων και ωραίων και όπου δεν τους «κάτσει» ο σταυρός διασπείρουν την ιδέα της αποχής. Από την άλλη τα κεντρικά ΜΜΕ προβάλουν αυτή τη βδομάδα όλο και περισσότερους επαΐοντες καλλιτέχνες αλλά και εφήμερες σταρλετίτσες που απαξιώνουν στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα και προβάλουν την αποχή.
Επειδή πολλοί ίσως να θεωρούν την αποχή σαν πραγματική μορφή διαμαρτυρίας ας δούμε τι συνέβη σε όσες εκλογικές αναμετρήσεις «μεγάλος κερδισμένος ήταν η αποχή», όπως λένε και οι πολιτικοί αναλυτές.
Πριν ένα χρόνο και κάτι έγιναν ευρωεκλογές. Νικητής, όπως - σε σχεδόν πανηγυρικό τόνο - μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα σε όλη την ΕΕ, και στην Ελλάδα σύμφωνα με τα εγχώρια ΜΜΕ, ήταν η αποχή. Σύμφωνα με τα στοιχεία για τις ευρωεκλογές του 2009, το ποσοστό της αποχής έφτασε το 57% (55% ήταν στις ευρωεκλογές του 2004). Με τη γλώσσα των αριθμών αυτό σημαίνει ότι πάνω από 213 εκατομμύρια Ευρωπαίων απείχαν από τις εκλογές.
Το Μάη του 2010, έγιναν βουλευτικές εκλογές στη Βρετανία. Το ποσοστό της αποχής ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και κυμάνθηκε στο 35%.
Νωρίτερα, το Μάρτη, στις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε στο 53,5%, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Στις εκλογές για την ανάδειξη του Προέδρου των ΗΠΑ πάντα η αποχή αγγίζει ή και ξεπερνάει το 50% και επειδή γνωρίζουμε ότι η μάχη δίνεται μεταξύ ρεπουμπλικανών και δημοκρατικών τελικά ο νέος «πλανητάρχης» κάθε φορά εκλέγεται από τις μισές ψήφους του μισού εκλογικού σώματος των Αμερικανών.
Τι κατάφεραν όμως αυτοί που απαρνήθηκαν την ψήφο τους;
Μήπως εμπόδισαν την ΕΕ να ανακοινώσει μνημόνια διαρκείας για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς της ΕΕ;
Μήπως τους φοβήθηκε ο Σαρκοζί και δεν εξαπέλυσε την πιο άγρια αντιασφαλιστική επίθεση εναντίον των Γάλλων εργαζομένων αλλά και την σύγχρονη έκδοση του Γαλλικού Απαρτχάιντ εναντίον των μεταναστών και των Ρομά;
Μήπως δημιούργησαν συνειδησιακό πρόβλημα στη συμμαχική κυβέρνηση που σχημάτισε ο Κάμερον και δεν προχώρησε στην ανακοίνωση προγράμματος 5ετούς λιτότητας, φορτώνοντας στους εργαζόμενους βάρη 83 δισ. στερλινών, με περικοπές που ξεκινούν από τις δαπάνες για τις βιβλιοθήκες και την αποκομιδή των σκουπιδιών μέχρι την κατάργηση έως και 40% των δαπανών για την εκπαίδευση;
Μήπως θορυβήθηκε ο κάθε Πρόεδρος των ΗΠΑ και δεν προτίμησε να δολοφονεί και να βασανίσει αμάχους σε κάθε γωνιά της γης ενώ στη χώρα του υπάρχουν πάνω από 100 εκατομμύρια φτωχοί και άνεργοι;
Μήπως πιστεύετε ότι αν η αποχή στις εκλογές του Νοέμβρη είναι σημαντική, η Τρόικα θα τραπεί σε φυγή και δεν θα έρθει στις 15 Νοέμβρη με το νέο πακετάκι μέτρων σε συσκευασία δώρου;
Η αποχή, όσα «ελευθεριακά» ή «επαναστατικά» φτιασίδια κι αν της φορεθούν οδηγεί σε αδιέξοδο. Αδιέξοδο για το λαό και όχι για αυτούς που τους συμφέρει να τον κρατάνε παθητικό στον καναπέ ή στην παραλία, αναλόγως την εποχή. Η αποχή και η ουδετερότητα είναι όντως μία θέση αλλά σε συνθήκες κοινωνικών αναμετρήσεων είναι πάντα θέση με την πλευρά εκείνου που έχει τη εξουσία. Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση.
Όλοι όσοι προκρίνουν την αποχή ως διέξοδο να είστε σίγουροι ότι δεν τρομάζουν τόσο μήπως πάμε και ψηφίσουμε. Πιο πολύ τρομάζουν μήπως πάμε και ψηφίσουμε το «λάθος», κατ' αυτούς, κόμμα, συνδυασμό, πρόσωπο. Άρα το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία αλλά όχι ικανή από μόνη της για να μετατρέψει την ψήφο από άσφαιρη διαμαρτυρία σε ριζοσπαστική συνείδηση.
Οι επερχόμενες εκλογές δεν πρέπει να είναι εκλογές παραίτησης αλλά εκλογές «σωστής» ψήφου. Σωστή είναι μόνο η ψήφος που πέφτει μέσα στην κάλπη και που βγαίνοντας από αυτή μπορεί να μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη αντίστασης, αντεπίθεσης και ανατροπής.
Τέτοια ψήφος στις εκλογές της Κυριακής είναι η ψήφος στη «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» σε Περιφέρεια Ιονίων Νήσων και Δήμο Κέρκυρας. «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» γιατί σημαίνει απόρριψη της λογικής του καναπέ, ανατροπή όλων όσων μας θέλουν στη γωνιά μας, ισοπέδωση της μοιρολατρίας και του ωχαδερφισμού. «ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ» για να βγουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι από την «απόχη» τους.
