Συλλογική παρέμβαση: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ξενοδοχοϋπάλληλος - συνδικαλιστής
ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ δημοτικός υπάλληλος- συνδικαλιστής
ΚΙΤΣΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ συνδικαλιστής στο αεροδρόμιο
ΓΙΣΔΑΚΗΣ ΜΑΝΘΟΣ επαγγελματίας
ΜΠΟΓΙΑΚΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ εργάτης
Τα τελευταία χρόνια η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα έχει ενταθεί και παίρνει χαρακτηριστικά καταιγίδας. Το μνημόνιο συνιστά ένα σκληρό και αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που θα επεκτείνεται, διαμορφώνοντας μια νέα κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα μας. Το μνημόνιο συνεχίζει, ακόμα σκληρότερα, την παράδοση των μακρόχρονων αντιλαϊκών πολιτικών, που έχει στόχο την κατεδάφιση κάθε κοινωνικής και εργατικής κατάκτησης. Η επιλογή και η εφαρμογή του στη πράξη είναι αποτέλεσμα της ισχυρής συμμαχίας ΔΝΤ-ΕΕ με το σύνολο των αστικών και αντιδραστικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας. Η συμμαχία αυτή, επιθετικά αναβαθμισμένη, σε συνδυασμό με το περιεχόμενο του μνημονίου, συγκροτούν στρατηγική επιλογή με προοπτική και σε βαθύ χρονικό ορίζοντα. Αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της.
Η αντίσταση που έχει αντιπαρατεθεί, μέχρι στιγμής, στη σκληρή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό και την ίδια την πατρίδα μας δεν είναι ούτε η επιβεβλημένη ούτε η αναμενόμενη από την ένταση και την έκταση της επίθεσης αυτής. Σχετικά με αυτή την πραγματικότητα, αναμφίβολα διαδραματίζουν ρόλο οι γνωστές παθογένειες και αδυναμίες του εργατικού, λαϊκού, αριστερού κινήματος, οι στενές αντιλήψεις και συμπεριφορές, οι διασπαστικές και διχαστικές πρακτικές, οι μικρόψυχες υποκρισίες, οι περιχαρακώσεις πέρα και πάνω από την ουσία, και πιθανά πίσω από τις κραυγές και τα συνθήματα, τελικά, το παζάρεμα....
και ο συμβιβασμός αναφορικά με τα «αριστερά κεκτημένα» στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Η ανάγκη για την έκφραση μιας πλατιάς αντίστασης και επίθεσης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου παραμένει επιτακτική .
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοέμβρη έχουν αυτονόητα άμεση σχέση με τις παραπάνω εκτιμήσεις καθώς αποτελούν τη πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά το μνημόνιο. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού και της νεολαίας κινείται σήμερα και προβληματίζεται για την εκλογική στάση του μεταξύ της αποχής, του άκυρου/λευκού και της ψήφου προς διάφορα αριστερά (και όχι μόνο) σχήματα.
Στην Κέρκυρα, μαζί με τις παραπάνω επισημάνσεις που έχουν συνολική ισχύ, οι πολίτες του νησιού εκτός από τις συνέπιες της μακρόχρονης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που αντιμετωπίζουν, αποτελούν παράλληλα και τα θύματα των τοπικών ομάδων κάθε εξουσίας που λυμαίνεται το νησί και επίσης τα θύματα της κραυγαλέας άρνησης και ανεπάρκειας της διαχειριστικής εξουσίας να αντιμετωπίσει και επιλύσει και τα πιο στοιχειώδη τοπικά προβλήματα. Ο κερκυραϊκός λαός, οργισμένος, επέδειξε τα προηγούμενα χρόνια διαθέσεις αντίστασης με σοβαρούς αγώνες σε διάφορα μέτωπα. Σε μέτωπα περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά. Ευρύτερες δυνάμεις του μαζικού κινήματος εργάστηκαν σκληρά και ενωτικά σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα, μέσα στα κινήματα, δίπλα και μέσα στο λαό. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και πέρα, ίσως, από τις γνωστές παθογένειες, οι εκλογές του Νοέμβρη καθρέφτιζαν μια ελπίδα για ένα αξιόπιστο, αγωνιστικό, ενωτικό, προγραμματικό σχέδιο ανατροπής. Ένα σχέδιο λαϊκής ενότητας και λαϊκής επίθεσης.
Όπως πλέον έχει διαφανεί με τρόπο ξεκάθαρο, η πολιτική και η πραχτική του ΚΚΕ (με τα σημερινά δεδομένα μεγαλύτερου μετασχηματισμού της αριστεράς) γενικότερα αλλά και ειδικότερα εδώ, στην Κέρκυρα, δεν αποτελεί πολιτική συμβολής σε μία τέτοια κατεύθυνση, συλλογικής, ανοικτής και πλατιάς προγραμματικής ενότητας. Άλλωστε ένα μήνα πριν τις εκλογές και ακόμα δεν έχει δημοσιοποιηθεί κάποιο συγκεκριμένο προγραμματικό σχέδιο για το νησί μας, υποτιμώντας την σημασία του και καθιστώντας την πιθανή ανακοίνωσή του τυπική υπόθεση και όχι συστατικό μέρος του πολιτικού αγώνα. Αντίστοιχα, όπως είναι αντιληπτό, η διαμόρφωση του ψηφοδελτίου και οι προτάσεις – διαδικασίες συμμετοχής σε αυτό διαπνέονται από αντιλήψεις, πραχτικές και σκοπιμότητες αντίρροπες προς την ουσιαστική, ειλικρινή ενωτική αντίληψη και το επίκαιρο πολιτικό πρόταγμα. Είναι χαρακτηριστικό και εντυπωσιακό το γεγονός ότι τελικά το ΚΚΕ «δεν προέκρινε» για το ψηφοδέλτιο του Δήμου Κέρκυρας, την συστράτευση του συντρόφου Μάριου Άνθη, μια συστράτευση που θα σηματοδοτούσε, θα συνέβαλε και θα εξέφραζε μια ευρύτερη συσπείρωση βασισμένη σε προγραμματικές αρχές και αξιόπιστους πολιτικούς στόχους. Οι σύντομες συνομιλίες που αρχικά έδειξαν να εξελίσσονται θετικά επιβεβαίωσαν την «ανωριμότητα» συμβολής σε μία διαφορετική προοπτική.
Η επιλογή αυτή του κόμματος του Περισσού, που εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής του, όπως κι αν ερμηνευτεί – αιτιολογηθεί, είναι αμφισβητήσιμη. Αυτό που μετράει είναι το πολιτικό και συμβολικό μήνυμα που εκπέμπει. Θεωρούμε και ξεκαθαρίζουμε ότι είναι αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε κόμματος να κάνει τις επιλογές που επιθυμεί. Βέβαια όλα τίθενται στην δικαιωματική κριτική παρατήρηση. Εμείς παράλληλα εκτιμούμε με βάση τα δεδομένα και τονίζουμε το επίσης αυτονόητο, βάσιμο και αντικειμενικό, ότι η συγκεκριμένη «λαϊκή συσπείρωση» διαμορφώνεται ως συσπείρωση μόνο και αποκλειστικά στο βαθμό, στο ποσοστό, στη μορφή και στο περιεχόμενο που θέλουν να είναι τα ίδια τα στελέχη του ΚΚΕ. Επίσης υπογραμμίζουμε την πολιτική θέση μας, ότι όταν οι επιδιώξεις, οι «λογικές» και οι ανασφάλειες των κομματικών γραφειοκρατιών και ομάδων κυριαρχούν και καθορίζουν τις εξελίξεις, αυτό που ζημιώνει είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα και σε φυσική προέκταση ο ίδιος ο λαός. Θεωρούμε επίσης ότι το εργατικό κίνημα, μέσα από τις αντιφάσεις, τη δράση, τα πισωγυρίσματα και τις αδυναμίες του, μέσα από τις εμπειρίες που αποκτά, θα βρει τρόπους και δρόμους προς την ανασυγκρότηση, προς την ανοδική και νικηφόρα προοπτική του.
