Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Αναπληρωτές: Περιμένοντας με θλίψη, αγωνία, και κυρίως, σφίγγοντας τα δόντια

Γράφει ο Χρήστος Κυργιάκης: φυσικός

Για τη σχολική χρονιά που ξεκινά σε λίγες μέρες, έχουν ειπωθεί πολλά και έχουν γραφτεί τόσα που καμία άλλη χρονιά δεν είχαν ειπωθεί ούτε είχαν γραφτεί.
Χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί περιμένουν την πρόσληψή τους γεμάτοι οργή,...
 θλίψη, στενοχώρια και αγωνία. Καμία σταγόνα χαράς και αισιοδοξίας στις ψυχές τους, κανένα σημάδι ευτυχίας στα πρόσωπά τους.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά μετά από όσα πέρασαν την προηγούμενη χρονιά.
Χιλιάδες από αυτούς περίμεναν φέτος μόνιμο διορισμό ως αποτέλεσμα μιας πολύχρονης, για τους περισσότερους από αυτούς, περιπλάνησης σε όλη την Ελλάδα.
Όσοι δεν περίμεναν μόνιμο διορισμό θα βρίσκονταν, με βάση τα όσα ίσχυαν μέχρι φέτος, στα μισά της διαδρομής περιμένοντας να διοριστούν μόνιμα, «γράφοντας» προϋπηρεσία εμπειρίας και προσφοράς στο δημόσιο σχολείο.
Τα δεδομένα όμως άλλαξαν δραματικά.
Δεν φτάνει η οικονομική κρίση που καλούνται να πληρώσουν εκείνοι που καμία ευθύνη δεν έχουν για τη δημιουργία τους, δεν φτάνει η ακρίβεια και η ανεργία που τους θολώνει το μυαλό και μαυρίζει την ψυχή τους , έρχεται και η αβεβαιότητα για το αύριο. Κανένας δεν εγγυάται ότι του χρόνου τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Κάθε άλλο. Η κυβέρνηση με την παρέα της μας έχουν διδάξει πως δεν πρέπει να τους έχουμε εμπιστοσύνη.
Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων «για το καλό της χώρας» από μία κυβέρνηση που θεωρεί τους πολίτες αριθμούς και τις ζωές των πολιτών οικονομικούς δείκτες όχι μόνο δεν μας αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας αλλά μας γεμίζει απαισιοδοξία όταν αναλογιστούμε και τα μηνύματα που φτάνουν από παντού για άρση της μονιμότητας, και κατάργηση θέσεων στο δημόσιο.
Βαφτίζουν «ορθολογική διαχείριση» την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμία προετοιμασία, έκαναν αποσπάσεις, εξακολουθώντας όμως να δηλώνουν υποταγή στο κομματικό κράτος και την κομματική διοίκηση, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι.
Αναγκάζουν τους εκπαιδευτικούς να περιφέρονται από σχολείο σε σχολείο και από νομό σε νομό τη στιγμή που, κυριολεκτικά, έχουν χάσει τη μπάλα με τα κενά σε όλα τα σχολεία.
Δέσμιοι της πιο άγριας επιδείνωσης στο ασφαλιστικό, έχασαν κάθε έλεγχο με τις συνταξιοδοτήσεις και δεν μπορούν να τηρήσουν ούτε τα προσχήματα.
Άραγε, όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι στο υπουργείο παιδείας θα στείλουν τα παιδιά τους σε κάποιο δημόσιο δημοτικό σχολείο με 27 μαθητές σε κάθε τμήμα ή σε κάποιο λύκειο με 30 μαθητές σε κάθε τμήμα; Μπήκαν ποτέ σε τάξη; Ας κάνουν τουλάχιστον τον κόπο να μπουν στη θέση αυτών των γονιών που θα στείλουν τα παιδιά τους στην πρώτη τάξη του δημοτικού και εκείνων των γονιών που τα παιδιά τους θα δώσουν φέτος πανελλήνιες εξετάσεις.
Μπορούν να νιώσουν έστω και στο ελάχιστο την αγωνία και την ανασφάλεια αυτών των γονιών που βλέπουν, οι μεν ,τα παιδιά τους να ξεκινούν το ταξίδι της γνώσης με τις χειρότερες προϋποθέσεις και οι δε να ετοιμάζονται για την είσοδό τους στα πανεπιστήμια, πάλι με τις χειρότερες προϋποθέσεις;
Και όλα τα παραπάνω με περίσσεια υποκρισία τα δικαιολογούν στο όνομα του «πρώτα ο μαθητής».
Ανατρέπουν με το χειρότερο τρόπο τους όρους πρόσληψης των αναπληρωτών με την εισαγωγή του θεσμού του αναπληρωτή με μειωμένο ωράριο (ΑΜΩ). Μόνο ντροπή πρέπει να αισθάνεται όποιος το σκέφτηκε , μόνο ντροπή πρέπει να αισθάνεται όποιος το ψήφισε για να είναι νόμος του κράτους και δυο φορές ντροπή πρέπει να αισθάνεται όποιος δεν έκανε τίποτα για να μην ισχύσει.
Και όλοι εμείς τι κάνουμε;
Στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν έχουμε σκύψει το κεφάλι, σφίγγουμε τα δόντια, για να αντέξουμε, για να μην κλάψουμε από θυμό και αγανάκτηση.
Όμως το θέμα είναι να τους «δαγκώσουμε» πριν τα δόντια μας σπάσουν από το σφίξιμο, να τους τρομάξουμε εμείς πρώτοι πριν μας αδειάσουν από κουράγιο , υπομονή και δύναμη.
Ποιους;
Όλους όσους αποφασίζουν για τις ζωές μας χωρίς να μας ρωτήσουν και όλους εκείνους που υποτίθεται μας εκπροσωπούν όμως το μόνο που κάνουν είναι να υπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες ή κομματικές επιταγές εξαργυρώνοντας έτσι την «εμπιστοσύνη» που τους δείξαμε.
Αν μετά από όσα συνέβησαν δεν γίναμε πιο σοφοί , τότε είμαστε άξιοι των επιλογών μας.


Χρήστος Κυργιάκης: φυσικός
xrkyrgiakis @yahoo.gr