Αρθρο του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (Μέλος της γραμματείας του Π.Α.ΜΕ. ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Αν. πρόεδρος του νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ Κέρκυρας
Μέλος της ΔΑΣ-ΟΤΑ στο σωμ. εργαζομένων ΟΤΑ ν. Κέρκυρας)
Οι επιχειρηματικοί και τραπεζικοί όμιλοι (ντόπιοι και ξένοι), έχουν κάθε λόγο να τρίβουν τα χέρια τους με τις χρυσές δουλειές που άνοιξαν γι’ αυτούς στη χώρα μας. Δεν προλαβαίνουν να μαζεύουν και να μετρούν το ζεστό χρήμα των εργαζομένων και του λαού, που τους κουβαλά η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και των ικανότατων, (σ’ αυτό το ρόλο) υπουργών του.
Βεβαίως, η πολιτική αυτή σε καμία περίπτωση δεν κινδυνεύει από τη Ν.Δ. και τον ΛΑ.Ο.Σ., που από τη θέση της (δήθεν) αντιπολίτευσης κάνουν το καθετί προκειμένου....
να λειτουργούν ως μια ενιαία κυβέρνηση στηρίζοντας την εφαρμογή των κατευθύνσεων του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΥΠΟΤΑΓΗΣ προκειμένου να φορτώσουν στο λαό τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Μιας κρίσης που σε καμιά περίπτωση αιτία δεν είναι ούτε ο λαός, ούτε οι εργαζόμενοι.
Η πολιτική αυτή δεν κινδυνεύει επίσης, από κόμματα που μιλούν για ανάπτυξη στηριγμένη στο καπιταλιστικό κέρδος, συνεχίζοντας να ορκίζονται και να πίνουν νερό στον ευρωπαϊκό μονόδρομο, παρά τα δεινά που υποφέρει ο λαός απ’ αυτόν.
Κίνδυνο για την πολιτική αυτή, δεν αποτελούν ούτε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ με τα εργατικά κέντρα και τις ομοσπονδίες που τους ακολουθούν την ταχτική της εκτόνωσης και της υποταγής των εργαζομένων στις ορέξεις της τρόικας και της κυβέρνησης. Η συλλογική σύμβαση που υπέγραψε η ΓΣΕΕ τον φετινό Ιούλιο με τον ΣΕΒ (πραγματικής μείωσης μισθών κατά 5%) αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η ΓΣΕΕ με την υπογραφή της αυτή, στην ουσία βοήθησε στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και διευκολύνει παραπέρα την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις συμφωνίες της με την τρόικα. Η ΑΔΕΔΥ παίζοντας το ίδιο παιχνίδι αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους, αν λάβουμε υπόψη τις τελευταίες «πρωτοβουλίες» της, όπου με τον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών και άλλους φορείς καταφεύγει στα δικαστήρια προκειμένου να… «δικάσει»! την πολιτική της κυβέρνησης. Όμως η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» με τις αλλεπάλληλες αποφάσεις της, καταδίκαζε ως παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Την προηγούμενη 20ετία οι εταίροι του δικομματισμού οδήγησαν το λαό μέσα από θυσίες, στο δόγμα της «ισχυρής Ελλάδας», της ΟΝΕ, της Ευρωπαϊκής σύγκλισης κλπ. Και πράγματι οι Έλληνες εργαζόμενοι, με τους χαμηλότερους μισθούς της Ευρώπης και τις διαρκείς θυσίες που υποβλήθηκαν συντέλεσαν στην αύξηση του παραγόμενου πλούτου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα βάσει των επίσημων στοιχείων:
• Οι ρυθμοί ανάπτυξης έφτασαν να τρέχουν με ρυθμούς 5% (από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης).
• Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δις ευρώ. Το 2007 το ΑΕΠ άγγιξε τα… 208 δις ευρώ!!!
• Το ενεργητικό των τραπεζών το 2009 καταγράφηκε στα 579 δις ευρώ (από 233 δις το 2000).
• To 1990 (στοιχεία του ICAP) τα κέρδη των επιχειρήσεων ΑΕ και ΕΠΕ ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 αντίστοιχα τα κέρδη των επιχειρήσεων εκτινάχθηκαν στα 16 δις ευρώ!
Αυτά τα στοιχεία και μόνον (χωρίς παράθεση περισσότερων), μαρτυρούν ότι την 20ετία που πέρασε στη χώρα μας δημιουργήθηκε τεράστιος πλούτος και κέρδη. Πως όμως;
Η απάντηση είναι απλή. Από την αφαίμαξη των εργαζομένων και την καταλήστευση του ιδρώτα τους προκειμένου να στηθεί η «ισχυρή Ελλάδα». Όμως στην Ελλάδα της ισχύος που δημιουργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, οι εργαζόμενοι δεν απόλαυσαν ούτε το ελάχιστο αυτού του πλούτου. Απόδειξη το βασικό μεροκάματο που παρέμεινε καθηλωμένο μόλις στα 33 ευρώ και ο βασικός μισθός στα 740 ευρώ, εν έτη 2010.
Παρά τις θυσίες που υποβλήθηκε ο λαός τα είκοσι χρόνια που πέρασαν το κεφάλαιο έδρεψε τους καρπούς αυτών των θυσιών. Τα κέρδη, τσεπώθηκαν από βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και μονοπωλιακούς κύκλους. Για τους εργαζόμενους απέμειναν μόνο τα υπέρογκα χρέη των 310 δις ευρώ που για δημιουργήθηκαν χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Για την σημερινή κατάσταση αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι αυτοί που εφάρμοσαν τις πολιτικές της που συνοψίζονται στο: «γη και ύδωρ για το κεφάλαιο». Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν αμφότερες, την απόλυτη εγκληματική ευθύνη των χρεών και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
