Γράφει ο Ηλίας Μπουργουτζής Δάσκαλος
Μέλος της Ανεξάρτητης Αγωνιστικής Κίνησης
(Παρεμβάσεις-Κινήσεις – Συσπειρώσεις
Φίλοι και φίλες
Οι εκλογές για ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου στο σύλλογο εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στις 2 Ιουνίου 2010, καθώς και τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης καθόρισαν νέα συνδικαλιστικά δεδομένα όσον αφορά την συγκρότηση του Δ.Σ. και της πολιτικής στάσης που επιθυμούν οι συνάδελφοί μας.
Ως Ανεξάρτητη Αγωνιστική Κίνηση, όλα τα χρόνια της συνδικαλιστικής μας παρουσίας, ως διακύβευμα και βασικό κριτήριο της πολιτικής – εκπαιδευτικής μας....
δράσης είχαμε την στήριξη του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου αλλά και την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων όλων των συναδέλφων. Είμαστε μια ομάδα συναδέλφων χωρίς κανένα κόμμα από πίσω μας, που παραμένουμε μακριά από τη λογική της ψηφοθηρίας μέσω των πελατειακών σχέσεων και της συνδικαλιστικής παροχολογίας. Αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις σχολικές μονάδες για την ποιοτική βελτίωση των συνθηκών (εργασιακών - οικονομικών – μορφωτικών) που βιώνουμε όχι μόνο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ευρύτερα στην καθημερινή ζωή.
Ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο των ολικών ανατροπών (ασφαλιστικό – μείωση και υποβάθμιση της αγοραστικής αξίας του μισθού μας – αυτοαξιολόγηση - χειραγώγηση, υποχρηματοδότηση, ολοήμερα κέντρα συγκέντρωσης ώστε όλοι να μαθαίνουμε πως από εδώ και πέρα όλοι και από μικρή ηλικία θα δουλεύουμε όλη ημέρα για ένα κομμάτι ψωμί) ο δάσκαλος καλείται ή να παίξει τον νομιμοποιητικό χειραγωγικό ρόλο που του αποδίδει ο κρατικός μηχανισμός ή να αποδείξει ακόμα μια φορά ότι είναι οργανικό μέρος του έντιμου εργαζόμενου λαού και αγωνίζεται ενάντια σε κάθε προσπάθεια μετατροπής του σχολείου σε αγοραίο ανταποδοτικό προϊόν όπως είναι ο τουρισμός και τα προϊόντα των επιχειρήσεων. Η Υγεία και η Παιδεία είναι δικαίωμα όλων, χωρίς ταξικούς φραγμούς ανισότητες και αποκλεισμούς.
Φίλοι και φίλες ως Α.Α.Κ. αρνούμαστε την μεταβίβαση της κάλυψης των αναγκών του σχολείου στους φορολογούμενους γονείς. (βλ. στοιχεία που ζητά το υπουργείο για τον τρόπο που καλύπτει η σχολική μονάδα τις οικονομικές ανάγκες της) Θεωρούμε πως αρκετά πληρώνουμε ως εργαζόμενοι για να καλυφθούν όσα άρπαξαν τα πολιτικά καθάρματα των τελευταίων χρόνων.
Η ανάγκη για συλλογικότητα και αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων προβάλλει ως αναγκαία συνθήκη για να αντιμετωπίσουμε τον οικονομικό πόλεμο που δεχόμαστε. Σήμερα έχει ξημερώσει μια άλλη ημέρα στο σύλλογο εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το Δ.Σ. του συλλόγου μας οφείλει να δρα ως αιχμή της συνδικαλιστικής και εκπαιδευτικής δράσης να εμπνέει όλους μας σε μια πορεία όπου ο εκπαιδευτικός θα είναι πρωτοπόρος μέσα στους πολλαπλούς ρόλους του (μορφωτικούς και πολιτικούς). Τώρα, να ορίσουμε ως κύριο αντίπαλο την νεοφιλελεύθερη πολιτική της Δεξιάς ηγεμονίας (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) που μας θεωρεί εύκολους στόχους για να μας φορτώσουν τα ελλείμματα της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Οι νεολογισμοί περί νέου σχολείου, μεντόρων και δήθεν απελευθερωτικής αυτοαξιολόγησης σε ένα τοπίο φτώχειας και εγκατάλειψης, να απαντηθούν όχι μόνο στο πεδίο της καταγγελτικής συνδικαλιστικής δράσης αλλά και του συγκροτημένου εκπαιδευτικού λόγου.
Οφείλουμε ως μέλη της εκπαιδευτικής και πολιτικής αριστεράς να προβάλουμε τις θέσεις μας στην κοινωνία που ζούμε και εργαζόμαστε και απέναντι σε όλα τα ζητήματα που αφορούν όχι μόνο τους μαθητές μας αλλά και τους γονείς τους. Το σχολείο δεν μπορεί να υφίσταται ως ανεξάρτητος χώρος πέρα από την κοινωνική – οικονομική – πολιτιστική κουλτούρα που το περιβάλλει, γι αυτό τονίζουμε πως ο δάσκαλος είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόσωπο ακόμα και όταν ο ίδιος δεν αναγνωρίζει αυτόν το ρόλο.
Φίλοι και φίλες, είναι χρέος όλων όσοι εμπλεκόμαστε με την εκπαίδευση, να αγωνιστούμε για την δημιουργία του σχολείου που ονειρευόμαστε μέσα σε μια κοινωνία όπου ο κάθε πολίτης θα αισθάνεται πως έχει ίδια μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα στην ζωή του χωρίς ταξικούς φραγμούς. Είναι χρέος μας, ως δάσκαλοι να δείξουμε στους μαθητές μας πως να προχωρούν έχοντας ψηλά το κεφάλι, να αγωνίζονται για να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής με αξιοπρέπεια και όχι προσκυνώντας κατουρημένες ποδιές όσων θεωρούν τους εαυτούς τους, ελέω κόμματος, κοτζαμπάσηδες.
