Μετά τις αρχικές διακηρύξεις, ευχολόγια και επαγγελίες της Κας Υπουργού Παιδείας, στις 5 Μαρτίου με τίτλο «Το Νέο Σχολείο: Πρώτα ο μαθητής», αφού φτιάξαμε το σχολείο πράσινο, ψηφιακό, με διαδραστικούς πίνακες, ηλεκτρονικά βιβλία, κλπ,
αυτό δηλ. με τις μεγάλες στεγαστικές ανάγκες, χωρίς υλικοτεχνική υποδομή και εργαστήρια, με μειωμένες πιστώσεις για τις λειτουργικές δαπάνες τους (βλ. οικονομική ύφεση), με τμήματα τριάντα μαθητών, με τα αναχρονιστικά προγράμματα σπουδών και τα ακατάλληλα βιβλία, κλπ και το αξιολογήσαμε,αφού δεν είπαμε τίποτα συγκεκριμένο για την ενσωμάτωση των ΕΠΑ.Λ. και ΕΠΑ.Σ. στο «Τεχνολογικό Λύκειο»,αφού πιθανώς ταλαιπωρήσουμε πρώτα τον μαθητή (ΕΠΑ.Λ.) που θα δώσει.... φθάσαμε πρόσφατα, 13 Απριλίου, με γενικόλογες, σκόπιμα (;) αοριστολογίες και ασάφειες, σε μία ακόμη έκθεση απόψεων – ιδεών βαπτισμένη, τη φορά αυτή, σε Σχέδιο Νόμου με τίτλο: «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού – καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και λοιπές διατάξεις» και καταλήξαμε στη λύση του προβλήματος, στήνοντας την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (να τη λέμε αναβάθμιση) στο δόγμα «Πρώτα ο μαθητής», δεδομένου ότι «Πυρήνας και πρωταγωνιστής στις αλλαγές αυτές είναι ο εκπαιδευτικός, ο μάχιμος εκπαιδευτικός της τάξης», έτσι για να αναδεικνύεται ο κυρίαρχος ρόλος του στην εκπαίδευση και στην παιδεία, στη διαμόρφωση δηλ. των αυριανών ενεργών πολιτών που θα στηριχθεί το μέλλον της χώρας.
πανελλαδικές εξετάσεις και μετά ενδοσχολικές με ενδεχόμενο κίνδυνο να μην πάρει απολυτήριο υποψήφιος , επιτυχών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,
Ξεκινώντας λοιπόν από τον ωρομίσθιο εκπαιδευτικό που «περιορίζεται δραστικά και διατηρείται μόνο για τις εξαιρετικές περιπτώσεις που αντικειμενικοί(;) λόγοι δεν επιτρέπουν την πρόσληψη αναπληρωτή» και εισάγεται ο «θεσμός του αναπληρωτή με μειωμένο ωράριο», «εάν το σύνολο των απαιτούμενων ωρών διδασκαλίας, σε ένα ή περισσότερα σχολεία είναι λιγότερες από 16».
Στην πραγματικότητα όμως θίγονται τα κεκτημένα δικαιώματα., κακοποιείται ο θεσμός του αναπληρωτή, όπως σήμερα ισχύει, για την κάλυψη περισσότερων από 12 ωρών λειτουργικών αναγκών, ενώ δημιουργείται το κακέκτυπο του ¨αναπληρωτή κλάσματος των 21 ωρών διδασκαλίας¨, παρά τον ισχυρισμό περί του αντιθέτου.
Ενώ, κατ’ αρχήν μειώνει κατά 17.000 τον αριθμό αναπληρωτών και ωρομισθίων που πρόκειται να διορίσει το επόμενο σχολικό έτος, αποκλείει από τους πίνακες προϋπηρεσίας (που κλειδώνει στις 30/6/2010) όλους αυτούς (ωρομίσθιους και αναπληρωτές) που δεν θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν εμπειρία μεγαλύτερη των 24 μηνών, απαξιώνοντας την λιγότερη προϋπηρεσία που κατάφεραν να αποκτήσουν, όμηροι προηγούμενων ρυθμίσεων, τρέχοντας για αρκετά χρόνια και για λίγες ώρες από σχολείο σε σχολείο, τις περισσότερες φορές και πολύ μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους.
Στη συνέχεια, αφού εισάγει την καινοτομία με την «Καθιέρωση του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής Κατάρτισης που πρέπει να διαθέτει ο υποψήφιος εκπαιδευτικός για να συμμετέχει σε πανελλήνιο διαγωνισμό για την είσοδό του στην εκπαίδευση» και αφού μειώνει δραστικά – επικίνδυνα τους διορισμούς (50%(;) για φέτος), παρότι αναφέρεται ότι «η πολιτεία οφείλει να καλύπτει, κάθε φορά, τα οργανικά κενά με διορισμούς μονίμων» (ας υποψιαστούμε, για κακό, παιχνίδι απόκρυψης οργανικών κενών προκειμένου να διορισθούν οι δήθεν αναπληρωτές). Επανεισάγει(;) – ενεργοποιεί(;), για τα δύο πρώτα χρόνια του νεοδιόριστου, το θεσμό «δόκιμος εκπαιδευτικός» καθιερώνοντας και θεσμό «Μέντορα» και την αξιολόγησή του, που μπορεί να καταλήξει «σε πρόταση μετάταξής του σε άλλη υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας».
Καλή σκέψη, αφ’ ενός για την απαξίωση του εκπαιδευτικού και αφ’ ετέρου για τη λειτουργία των διοικητικών υπηρεσιών.
Αναφέρεται ρητά: «Προβλέπεται επίσης η Εθελοντική (κατ’ αρχήν;) μετάταξη των εκπαιδευτικών, … ώστε να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα δεκαετιών …».
Αφού η πολιτική ηγεσία στοχοποίησε και ενοχοποίησε τους αποσπασμένους (από ποιόν άραγε;) στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, στα γραφεία των Περιφερειακών Διευθύνσεων και των Διευθύνσεων και Γραφείων Εκπαίδευσης ότι ¨λουφάρουν¨ στην τάξη, στο σχέδιο Νόμου τους πριμοδοτεί «με δύο (2) επιπλέον μονάδες μετάθεσης στα μόρια της πλησιέστερης σχολικής μονάδας»!
Βέβαια, πάντα, με βάση την αρχή «Η θέση του εκπαιδευτικού είναι στο σχολείο» και «Καμιά τάξη χωρίς εκπαιδευτικό», ομολογείται ότι, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου ήταν που τις άφηνε άδειες όλα αυτά τα χρόνια.
Από πότε το αυτονόητο συνιστά τομή;
Ορίζει ακόμη, για τον νεοδιόριστο, τον «χρόνο παραμονής των εκπαιδευτικών στον τόπο πρώτου διορισμού στα κατ’ ελάχιστον 3 έτη», που θα ισχύσει για όλους, αδιαφορώντας για τα όποια οικογενειακά, οικονομικά και γενικά κοινωνικά προβλήματα δημιουργεί.
Τέλος για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς αναφέρεται, η «… προϋπόθεση … εξάντλησης κάθε δυνατότητας ανάθεσης … 5 ωρών υπερωρίας …» (δηλ. για 7€ την ώρα και όσα απ’ αυτά και όποτε πληρωθούν), προκειμένου να μην προσληφθεί αναπληρωτής.
Ακόμη «Καθιερώνεται η δεύτερη ειδικότητα του «εκπαιδευτικού», «… για να αξιοποιούνται τα επιπλέον προσόντα και οι άλλες σπουδές των διδασκόντων …», ενώ οι πραγματικοί λόγοι και προθέσεις είναι η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Μετά όλα τα παραπάνω, τον μαχόμενο εκπαιδευτικό, που θέλουμε πρωταγωνιστή της αναβάθμισης, αυτόν που καλούμε να διαδραματίσει εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά καθοριστικό ρόλο, χωρίς να του δίνουμε τα απαραίτητα μέσα και εργαλεία για να αντεπεξέλθει στο έργο του,
αυτόν έχουμε απαξιώσει κοινωνικά και συνθλίψει οικονομικά, αντιμετωπίζοντάς τον χειρότερα από όλους τους υπόλοιπους υπαλλήλους του κράτους,
αφού τον υποχρεώνετε να συνδράμει στο πρόγραμμα σταθερότητας (με περικοπές και μειώσεις) χωρίς μάλιστα να έχετε λάβει υπόψη σας και την οφειλόμενη με δικαστικές αποφάσεις αναδρομική χορήγηση και στους εκπαιδευτικούς από το 2002 των 176 €, που έχουν πάρει όλοι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι.
Δεν μας ικανοποιεί κα Υπουργέ η δήλωσή σας: «Έχετε δίκιο», όταν σας εγκαλούμε για την οικτρή εισοδηματική μας κατάσταση. Άλλοι ομόλογοί σας, προστάτεψαν τους εργαζομένους στα Υπουργεία τους εξαιρώντας τους από το πρόγραμμα σταθερότητας (στρατιωτικοί, σώματα ασφαλείας, κλπ).
Μήπως αναβάθμιση του εκπαιδευτικού σημαίνει τελικά περαιτέρω αύξηση των απαιτήσεων από αυτόν με ταυτόχρονη κοινωνική εξαθλίωσή του, με καταστρατήγηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων του και οικονομικών απολαβών του;
Μήπως η από χρόνια στοχοποίηση του εκπαιδευτικού, με την παλιότερη δήλωση του νυν Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης: ότι «Οι καθηγητές είναι τεμπέληδες», αλλά και τις επίκαιρες νύξεις της κας Υπουργού για «αργόμισθους εκπαιδευτικούς», έχουν σαν στόχο να επιτείνουν την καχυποψία της κοινής γνώμης απέναντι στην εκπαιδευτική κοινότητα και το έργο της;
Μήπως τελικά όλα τα παραπάνω βλάπτουν πρωτίστως την ίδια την εκπαίδευση;
Μετά την άρνηση της Υπουργού για συνάντηση και συζήτηση με την Ο.Λ.Τ.Ε.Ε., την καταγραφή δηλαδή της έλλειψης διάθεσης διαλόγου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μεγάλο εγχείρημα της αναβάθμισης της εκπαίδευσης, της εκ βάθρων αλλαγής της, ξεκινά με μόνη σταθερή παράμετρο τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού.
Δεν ασχολείται καθόλου με τα αναγκαία μέτρα στήριξης τόσο του εκπαιδευτικού όσο και του έργου του με την καθιέρωση ετήσιας επιμόρφωσης, την μισθολογική, επιστημονική και εργασιακή του αναβάθμιση.
Ένα δε είναι σίγουρο: Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορεί να ευθύνονται ούτε για την οικονομική κατάσταση της χώρας, ούτε για την κατάσταση στην εκπαίδευση. Το ίδιο σίγουρο είναι ότι για την όλη κατάσταση ένοχοι είναι οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους. Φταίνε για όλα αυτά που κάνανε και για τα άλλα τόσα που θα έπρεπε να είχανε κάνει. Οι πολιτικοί λοιπόν πρέπει να πληρώσουν και όχι οι εκπαιδευτικοί.
Να έχουν δε υπόψη τους ότι για όλα όσα καταστρώνουν ενάντια στα συμφέροντα του εκπαιδευτικού θα τον βρουν αντίθετο και απέναντι
