Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκληρή επίθεση σε βάρος όλων των εργαζομένων. Επίθεση που είναι η αρχή μιας σειράς ακόμα πιο σκληρών μέτρων που είναι έτοιμη να επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Ο ήδη για χρόνια καθηλωμένος μισθός μας, το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, οι σχέσεις εργασίας, αλλά και η μονιμότητά μας είναι τα πρώτα θύματα.
Η επίθεση στο Δημόσιο σχολείο με το πολυνομοσχέδιο που πρόσφατα κατέθεσε η υπουργός είναι σαφής. Στοιβαγμένοι μαθητές, αναλώσιμοι και κακοπληρωμένοι....
καθηγητές με υποχρεωτικές υπερωρίες και την απειλή μετάταξης ή απόλυσης, χιλιάδες αναπληρωτές-ωρομίσθιοι που πετιούνται έξω από τα σχολεία, κατηγοριοποιημένα σχολεία που θα ψάχνουν χορηγούς.
Ενώ όμως θα περιμέναμε να υπάρξει ένας γενικός ξεσηκωμός από όλον τον δημόσιο τομέα, και ειδικότερα από τον κλάδο μας, όλες οι προσπάθειες για κινητοποιήσεις και απεργίες κινούνται σε χαμηλά ποσοστά και αποτελεσματικότητα. Ενώ γνωρίζουμε ότι οι θέσεις όλων είναι ενάντια στις επιλογές της συμμαχίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ, ενώ όλοι έχουν οργή και θυμό μέσα τους για την οικονομική μας απαξίωση εντούτοις κρατάνε αποστάσεις από τις συνδικαλιστικές επιλογές των ηγεσιών της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ. Θεωρούν, και σωστά μέχρι ενός σημείου, ότι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών δεν αφορά μόνο την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά μεταφέρεται και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ομοσπονδιών και των συνδικάτων. Η αναξιοπιστία αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών, με όσα έκαναν ή δεν έκαναν τα τελευταία χρόνια, είναι τεράστια στην συνείδηση όλων των εργαζομένων.
Επειδή όμως όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια (όπως σοφά λέει ο λαός μας), πρέπει στην κριτική μας να ξεχωρίζουμε εκείνες τις δυνάμεις που λιγότερο ή περισσότερο προσπάθησαν, αντιστάθηκαν και έγκαιρα προειδοποίησαν για την κατάσταση που ερχόταν. Που έδωσαν την μάχη τους απέναντι στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που αντιστάθηκαν στις προεκλογικές υποσχέσεις της σημερινής κυβέρνησης.
Σήμερα έχουμε υποχρέωση να αντισταθούμε, με τρόπους που όλοι μαζί θα προσδιορίσουμε, στην υποβάθμιση της ζωής μας, της εργασίας μας, του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας. Έχουμε υποχρέωση να περιφρουρήσουμε την λειτουργία του σωματείου μας, να το κάνουμε πιο συλλογικό και αποτελεσματικό.
Για τον λόγο η Αριστερή Συνεργασία Καθηγητών καταψήφισε τη Δευτέρα 19 Απρίλη στο ΔΣ της ΕΛΜΕ την πρόταση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ να κηρύξουμε 3ωρη στάση εργασίας για την Τετάρτη 21/4 επειδή το ΠΑΜΕ (στον ιδιωτικό τομέα) είχε κηρύξει απεργία. Γιατί δεν έθεσε την πρόταση στο προηγούμενο ΔΣ (Τρίτη 13/4); Δυστυχώς αυτή η πρόταση βρήκε υποστηρικτή την Παρέμβαση που στήριξε την πρόταση για 3ωρη στάση και 24ωρη απεργία με την κάλυψη του Νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ. Με την απουσία της ΔΑΚΕ και τη διπλή ψήφο(!!!) του προέδρου (αφού υπήρχε ισοψηφία), το ΔΣ κήρυξε απεργία που ακολούθησαν, με βάση τα στοιχεία της διεύθυνσης, μόνο 9 μέλη του σωματείου.
Το σωματείο πρέπει να σέβεται το ρόλο του και τα μέλη του, να οργανώνει, να ενημερώνει και να αφουγκράζεται την επιλογή των μελών του. Να περιφρουρεί τις αποφάσεις του και να επιλέγει διαδικασίες που να ενισχύουν την συλλογικότητα του. Κάνει μεγάλη ζημιά να εντάσσουμε τις δράσεις του σωματείου σε κομματικές ή παραταξιακές επιλογές. Ιδίως σε αυτή τη συγκυρία.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Ο πόλεμος που μας κήρυξαν έχει να κάνει με το μέλλον μας σαν μόνιμοι εκπαιδευτικοί και τη συνέχιση ύπαρξης του δημόσιου σχολείου.
Αυτό που από δω και πέρα προέχει είναι μαζικές Γενικές Συνελεύσεις για να αποφασίσουμε «τι θα κάνουμε».
Όλοι στη συνέλευση της ΕΛΜΕ την Τετάρτη 28/4 στις 19:00 στο Εργατικό Κέντρο
Όλοι στην απεργία ΟΛΜΕ-ΔΟΕ την Τρίτη 4/5 και το συλλαλητήριο
Όλοι στην αποφασιστική Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 5/4
