...και το «σχέδιο δράσης για την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος για την παιδεία».
Το αστικό σχολείο κλείνει οριστικά έναν ιστορικό κύκλο του. Το μοντέλο της εκπαίδευσης που μεταπολεμικά χρησιμοποιείται ως μέσο για την επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης και ως μηχανισμός άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, με στόχο τη μείωση της έντασης της ταξικής πάλης, και διαπνέεται από τις θεωρίες του «ανθρώπινου κεφαλαίου» και «των ίσων ευκαιριών» ανατρέπεται.
Από τη δεκαετία του 70 που εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της κρίσης, το μοντέλο...
της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπου κοινωνικές κατακτήσεις – κράτος πρόνοιας – αύξηση των κερδών μπορούσαν να συνυπάρχουν, αγγίζει τα όριά του. Στις καπιταλιστικές κοινωνίες αρχίζουν τα πρώτα ερωτήματα για την «αποδοτικότητα» του σχολείου. Tο σχολείο κατηγορείται ότι είναι “ακριβό” και αναποτελεσματικό.
Στην Ελλάδα οι νόμοι 2525/97 και 2640/98 αποτελούν την αφετηρία της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης της ελληνικής εκπαίδευσης. Στόχος η υλοποίηση των “δεσμεύσεων” Λισαβόνας – Μπολόνια υποτάσσοντας όλη την εκπαιδευτική διαδικασία στις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» και τη μετατροπή της σε βασικό μοχλό για την υπέρβαση της κρίσης.
Το σχολείο αποστασιοποιείται από κάθε τι που έχει κοινωνική-ανθρωπιστική διάσταση, τροφοδοτείται από την αγορά για να τροφοδοτεί την αγορά με ό,τι αυτή χρειάζεται.
Για το 1566 «Σκοπός της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά»
Για το νέο «σχέδιο δράσης» «Στο Νέο Σχολείο υπηρετούνται οι εκπαιδευτικοί στρατηγικοί στόχοι, κοινοί σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως: η προώθηση της δια βίου μάθησης, βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, προαγωγή της κοινωνικής συνοχής και της ενεργού συμμετοχής στα κοινά, ενίσχυση της καινοτομίας, δημιουργικότητας και επιχειρηματικού πνεύματος».
Με τη «διά βίου μάθηση» σηματοδοτείται η μετακύλιση της ευθύνης και του κόστους στους μαθητές – φοιτητές – ανέργους και στις οικογένειές τους. Κάθε πολίτης αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη να καταρτίζεται για να γίνεται ξανά απασχολήσιμος μετά από κάθε απόλυση ή αναπροσαρμογή των εργασιακών απαιτήσεων της θέσης του.
Το νέο «Όραμα» ο νέος που διαρκώς κυνηγάει προσόντα με ατομικό κόστος φτιάχνει τον ατομικό του φάκελο και αναζητά μια θέση στον ήλιο «σαν το μετανάστη στη δική του γη».
«Πρώτα ο μαθητής» σημαίνει:
Από τη συλλογική ευθύνη στην ατομική.
Από την εκπαίδευση κοινωνικό αγαθό στην «παραγωγική επένδυση».
Από τις διακηρύξεις για προτεραιότητα στην παιδεία στουςμετρήσιμους στόχους.
Από την τυπική εκπαίδευση στην άτυπη μάθηση που πιστοποιείται με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς εργασίας.
«ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ»
«Κατάργηση της εσωστρέφειας» σημαίνει δραστική συρρίκνωση της σχετικής αυτονομίας της εκπαίδευσης με άμεσο καθορισμό τόσο του περιεχομένου σπουδών όσο και το σύνολο των άλλων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.
Κύριο χαρακτηριστικό του σχολείου της Μπολόνια ο καθορισμός των προγραμμάτων σπουδών με βάση τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε όλες τις βαθμίδες.
«Η εκπαίδευση για τις επιχειρήσεις» και η «εκπαίδευση – επιχείρηση» συμπυκνώνουν τη νέα σχέση εκπαίδευσης – κεφαλαίου.
«ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ»
Στο άχαρο και καταθλιπτικό σχολείο που οι μαθητές αποστρέφονται αντιπαρατίθεται το «νέο» πιο δελεαστικό και ελκυστικό. Θεατρικά, παιχνίδια, εκπαιδευτικές επισκέψεις, χαρούμενες δραστηριότητες, με την ευγενική χορηγία των πολυεθνικών, επιστρατεύονται για να εντυπωσιάσουν τους μαθητές και με «βιωματικές μεθόδους» να εμπεδώσουν από την τρυφερή ηλικία ως αυταπόδεικτες και αδιαμφισβήτητες αλήθειες τις «αξίες» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η τέχνη του επιχειρείν πρέπει να καθορίζει την καθημερινή μας ζωή και να εσωτερικεύεται ως αποκλειστική οπτική γωνία ζωής.
ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ «ΑΝΟΙΚΤΩΝ ΘΥΡΩΝ»
Είναι ο τύπος του βαθιά ταξικού, διαφοροποιημένου και περικυκλωμένου από τις επιχειρήσεις σχολείου, που φέρνει απάνω του μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, το πρόγραμμα και τη λειτουργία του.
Με την αποκέντρωση επιχειρείται η ανατροπή του ενιαίου χαρακτήρα της εκπαίδευσης,
η κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της.
Ο νέος τρόπος χρηματοδότησης με το πλαφόν ανά μαθητή από το κράτος και τη μετάθεση του κύριου κόστους λειτουργίας των σχολικών μονάδων στους δήμους, δηλαδή στους εργαζόμενους, θα οδηγήσει σε αφανισμό των σχολικών μονάδων κυρίως στα χωριά και στις υποβαθμισμένες περιοχές, στη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων μαθητών ανά τμήμα, στη δημιουργία μεγάλων μονάδων.
Η αδυναμία κάλυψης των αναγκών με τα ανταποδοτικά τέλη θα ανοίξει την πόρτα στους χορηγούς-υποστηρικτές του κάθε σχολείου.
Από τους εκπαιδευτικούς και από την επιλογή τους να πραγματοποιήσουν «καινοτόμα προγράμματα» που θα καλλιεργούν την ευέλικτη γνώση και την επιχειρηματικότητα, θα εξασφαλίζουν τη σύνδεση με τις επιχειρήσεις και θα επιδιώκουν τη συνεργασία μαζί τους, θα εξαρτάται η αξιολόγηση-χρηματοδότηση του σχολείου.
Το πρώτο βήμα της πολιτικής της αποκέντρωσης ήταν η παράδοση των παιδικών σταθμών στους δήμους. Αποτέλεσμα; Οι περισσότεροι δήμοι επιβάρυναν τους εργαζομένους με τη χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών, με αυξήσεις στα δίδακτρα και άλλες εισφορές. Παράλληλα οι παιδικοί σταθμοί μετατράπηκαν σε πεδία εφαρμογής των ελαστικών μορφών εργασίας, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου έτσι ώστε να βρίσκονται σε κατάσταση εργασιακής ομηρίας.
Ακολούθησαν τα νηπιαγωγεία με την παραχώρηση της δυνατότητας στους δημοτικούς και ιδιωτικούς σταθμούς να λειτουργούν τμήματα νηπιαγωγείου.
«ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ»
Οχήματα της «μεταρρύθμισης» και των στόχων του «Λευκού βιβλίου για την εκπαίδευση και την κατάρτιση» της Ε.Ε. αποτελούν τα ΔΕΠΠΣ και η Ελεύθερη Ζώνη που συναποτελούν τη νεοφιλελεύθερη μορφωτική αντίληψη και στοχεύουν σε μια γενική μόρφωση με κεντρικό χαρακτηριστικό της την πολυδιάσπαση της γνώσης, ουσιαστικά στην αντικατάστασή της από πληθώρα πληροφοριών με στόχο οι νέοι άνθρωποι να μην μπορούν να τις επεξεργαστούν, να τις ταξινομήσουν, να τις ερμηνεύσουν, να τις κατανοήσουν και να τις χρησιμοποιήσουν για την προσωπική και κοινωνική τους ολοκλήρωση.
Στόχος της «ευέλικτης» ζώνης είναι ο εγκλωβισμός του εκπαιδευτικού που ασφυκτιά στα σχολικά βιβλία και προγράμματα που θέλει να δημιουργήσει με μεράκι και έμπνευση ένα άλλο μαθησιακό περιβάλλον για τους μαθητές του.
Κεντρικοί πυλώνες της μάθησης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αναγορεύονται η μητρική γλώσσα κυρίως ως χρηστικό εργαλείο στην αγορά, οι βασικές ξένες γλώσσες της Ε.Ε., υπό το ίδιο πρίσμα, τα μαθηματικά και οι θετικές επιστήμες με έμφαση στην πρακτική – εφαρμοσμένη τους μορφή και η πληροφορική ως το μαγικό ραβδί της εκπαίδευσης.
«ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
Ήδη διάφορες βιομηχανίες τροφίμων και αλυσίδες φαστ φουντ παραδίνουν μαθήματα αγωγής υγείας, πολυεθνικές της αυτοκινητοβιομηχα- νίας διδάσκουν «κυκλοφοριακή αγωγή», εταιρίες προφυλακτικών εκπαιδεύουν στη σεξουαλική αγωγή, ενώ ο ίδιος ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών μυεί τους μαθητές στην επιχειρηματικότητα.
«
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ»
Τα νέα πολλαπλά και «πολυτροπικά» βιβλία με το «πλούσιο» και υπό διαρκή ανανέωση ηλεκτρονικό υλικό αποτελούν προνομιακό πεδίο κερδοσκοπίας για τα ιδρύματα, τους εκδοτικούς οίκους και τα συγκροτήματα του τύπου, που θα συναγωνίζονται με διδακτικά πακέτα, video και CD-Rom ποιος θα πρωτοκαταλάβει την κενή θέση του εκλιπόντος «ενός και μοναδικού εγχειριδίου».
«Ο Μαχόμενος Εκπαιδευτικός είναι ο Πρωταγωνιστής Της Αναβάθμισης»
Όσοι απομείνουν στη θέση τους μετά τον «εξορθολογισμό του συστήματος με βάση τις πραγματικές ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό».
«Η εισαγωγή στο εκπαιδευτικό σύστημα προβλέπεται με βάση τα κενά των σχολικών μονάδων… Μετά από επιτυχείς εξετάσεις στον ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών που θα διαθέτουν Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Κατάρτισης…
Ο εκπαιδευτικός προβλέπεται να διορίζεται ως δόκιμος με διετή θητεία και θα μονιμοποιείται μετά από αξιολόγηση. Η αξιολόγηση μπορεί να καταλήξει: Σε πρόταση μονιμοποίησης. Σε πρόταση μετάταξής του σε άλλη υπηρεσία». (σχέδιο δράσης)
Οι εργασιακές σχέσεις στη δημόσια εκπαίδευση βρίσκονται στο στόχαστρο. Η μια μετά την άλλη αμφισβητούνται όλες οι κατακτήσεις των εκπαιδευτικών. Η αμφισβήτηση γίνεται με θεσμικές ρυθμίσεις, με ημι-θεσμικές πρακτικές, με αυθαιρεσίες με την υποταγή των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης, με τον εκμαυλισμό τους μέσω κινήτρων, μέσω των καινοτομιών.
«Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ»
Η «δια βίου μάθηση» φιλοδοξεί να υποκαταστήσει την ανάγκη για ευρύτερη γενική μόρφωση, τον πρωταρχικό δηλαδή όρο για την εξασφάλιση ικανοτήτων, όπως η δημιουργικότητα και η πολυμέρεια, με διαδοχικές καταρτίσεις «ευέλικτα» προσαρμοζόμενες στις «ανάγκες της αγοράς» που θα εφοδιάζουν την εργατική δύναμη με τις επιζητούμενες δεξιότητες ακριβώς στην κατάλληλη στιγμή (just in time)που θα απαξιώνονται γρήγορα, από την εξέλιξη και μόνο της τεχνολογίας. Χρειάζεται ορισμένο επίπεδο ειδίκευσης της εργατικής δύναμης, άμεσα προσαρμοσμένης στις ανισορροπίες και ανακατατάξεις που φέρνει η καπιταλιστική ανισομετρία, ο κύκλος της καπιταλιστικής κρίσης, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός.
«ολοήμερο με ενιαίο πρόγραμμα και διεύρυνση του υποχρεωτικού ωραρίου»
«Το νέο σχολείο είναι ολοήμερο με ενιαίο πρόγραμμα και διεύρυνση του υποχρεωτικού ωραρίου». Η ανυπαρξία αναφοράς σε εργασιακό ή διδακτικό ωράριο προδιαθέτει για το τι μέλλει γεννέσθαι…
Αν σήμερα προωθείται ο θεσμός της ωρομισθίας με το διορισμό ωρομισθίων σε θέσεις αναπληρωτών, αύριο θα επιδιωχθεί η καθιέρωση του μερικού ωραρίου απασχόλησης για όλους στην εκπαίδευση με τελικό στόχο την άρση της μονιμότητας.
«Η αξιολόγηση της σχολικής μονάδας»
Σύμφωνα με το νέο σχέδιο αφορά: «Τους πόρους της σχολικής μονάδας, τη διοίκηση, την υλοποίηση του προγράμματος χωρίς απώλεια διδακτικών ωρών, το κλίμα και τις σχέσεις μεταξύ των παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας, το συνολικό πρόγραμμα κοινωνικής, πολιτιστικής, περιβαλλοντικής δράσης του σχολείου, τις εκπαιδευτικές διαδικασίες και τις καινοτομικές δράσεις του σχολείου σε όλους τους τομείς
«ΣΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΤΙΡΙΑ»
Οι πρώτες Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) αφορούσαν την ανάθεση στους ιδιώτες την κατασκευή σχολικών κτιρίων με υπερδιπλάσιο αντίτιμο απ΄ ό,τι κοστίζει στον ΟΣΚ.
Παραχωρείται στους ιδιώτες το δικαίωμα μακροχρόνιας χρήσης των σχολικών χώρων για να αναπτύξουν κάθε είδους δραστηριότητες σε συνεργασία με τους τοπικούς και «παραγωγικούς φορείς», με τη διεύρυνση των ΣΔΙΤ στο σύνολο των απαραίτητων για τη λειτουργία των σχολείων υπηρεσιών (καθαριότητας, φύλαξης, κυλικεία κλπ.), ανοίγεται ο δρόμος για τη μελλοντική εξάπλωσή του στην ίδια την εκπαιδευτική λειτουργία.
Οι πραγματικοί στόχοι της αξιολόγησης
Η αξιολόγηση, η ευέλικτη γνώση και η αποκέντρωση είναι οι τρεις πυλώνες του «νέου σχολείου»
Αξιολόγηση – καθηκοντολόγιο είναι το δίπολο με το οποίο επιχειρείται η χειραγώγηση και υποταγή των εργαζομένων, κυρίως των νεότερων οι οποίοι θα βιώσουν το καθεστώς της ανασφαλούς εργασίας, του ανασφαλούς μισθού και του μερικού ωραρίου.
Η αξιολόγηση δεν είναι προφανώς κάποια ουδέτερη παιδαγωγική διαδικασία ανατροφοδότησης, αποτίμησης ή μέτρησης των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων. Αντίθετα η αξιολόγηση είναι το βασικό εργαλείο για τη βίαιη προσαρμογή της εκπαίδευσης στο νέο της ρόλο.
Η αξιολόγηση γίνεται με βάση τις αρχές και τους στόχους του «νέου σχολείου».
«Γνώση που δεν πουλάει δεν είναι γνώση».
«Ικανότητες που δεν εμπορευματοποιούνται δεν είναι ικανότητες».
«Αποτελεσματικός» εκπαιδευτικός, σύμφωνα με τη χυδαία αντίληψη του πελάτη – καταναλωτή, είναι αυτός που προσανατολίζει τη μαθησιακή διαδικασία και προετοιμάζει τους μαθητές για τις ανάγκες της αγοράς που μετατρέπει τη διαδικασία της μόρφωσης, σε κυνήγι «χρήσιμων γνώσεων».
Για τον «αποτελεσματικό» εκπαιδευτικό δεν έχει σημασία ο πνευματικός εξοπλισμός των μαθητών, η καλλιέργεια ελεύθερων, υπεύθυνων και δημοκρατικών πολιτών, που μπορούν να αντιμετωπίσουν κριτικά την κοινωνία με την ενεργητική συμμετοχή τους και παρέμβαση σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας.
Η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων
● Θα οδηγήσει στον ανταγωνισμό και την κατηγοριοποίηση των σχολείων, με αποτέλεσμα
τη δημιουργία γκρίζων μορφωτικών ζωνών στις ήδη γκρίζες κοινωνικές περιοχές.
● Θα ενισχύσει τις ιεραρχικές σχέσεις με στόχο την υποταγή των εκπαιδευτικών.
● Θα συρρικνώσει τα περιθώρια παιδαγωγικής ελευθερίας και θα οδηγεί στην ιδεολογική χειραγώγηση.
● Θα αλλάξει τις εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Απώτερος στόχος είναι η κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και η επισφαλής εργασία.
« Αυτό που φαίνεται καθαρά είναι μια τάση έντονου περιορισμού των εργασιακών κεκτημένων των εκπαιδευτικών και κυρίως της μονιμότητάς τους. Με αυτό το δεδομένο, οποιαδήποτε μορφή κι αν αρχικά θα έχει ένα μοντέλο αξιολόγησης, είναι προφανές ότι ο τελικός στόχος θα είναι η χρησιμοποίηση της αξιολόγησης για να γίνει η εργασία στην εκπαίδευση επισφαλής όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις». (δίκτυο ΕΥΡΥΔΙΚΗ)
Είναι ανάγκη να διατυπώσουμε ένα αγωνιστικό πλαίσιο δράσης για ένα βαθύ, δημοκρατικό και αποτελεσματικό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΤΙΛΟΓΟ
Για τη δημιουργία μιας πλατιάς αγωνιστικής δράσης που θα συγκρουστεί με τις πολιτικές επιλογές κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου Απέναντι στον ενιαίο αντίπαλο οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε τις ανάγκες, τους στόχους, τις επιθυμίες και τον αγώνα της μεγάλης εκπαιδευτικής κοινότητας.
● Υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και διεκδίκηση ανθρώπινης αξιοπρεπούς διαβίωσης
● Υπεράσπιση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας ενάντια σε όλες τις μορφές συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης.
● Απόλυτη άρνηση και η οργάνωση συλλογικών μορφών αντίστασης σε κάθε μορφή αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ή των σχολικών μονάδων.
● Άρνηση της κατηγοριοποίησης σχολείων και μαθητών, γονιών και κοινωνίας. Ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο, κατάργηση των εξεταστικών φραγμών και κάθε άλλου Διαχωρισμού.
● Μαζικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών. Άρνηση κάθε μορφής ελαστικών μορφών εργασίας.
ΠΗΓΗ:http://www.alfavita.gr/
