Το Σάββατο, 13/3, η Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών, το Συντονιστικό Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών και μόνιμοι εκπαιδευτικοί διαμαρτυρηθήκαμε για τη χρόνια αδιοριστία που οι εκάστοτε ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας έχουν μεθοδεύσει, για το αίσχος της διεύρυνσης των ελαστικών σχέσεων εργασίας στο δημόσιο σχολείο που κρατούν ομήρους χιλιάδες ωρομίσθιους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Εναντιωθήκαμε στις φιέστες του Υπουργείου τη στιγμή που...
χιλιάδες συνάδελφοι είναι απλήρωτοι, στη λογική που διαχωρίζει τους εκπαιδευτικούς σε άξιους και μη προβάλλοντας ένα σχολείο πέρα και έξω από τις ανάγκες της κοινωνίας. Στη διαμαρτυρία αυτή, που περιείχε το σύνολο των αιτημάτων μας, η κα Διαμαντοπούλου απάντησε με τα όπλα των φρουρών της και για άλλη μια φορά προσπάθησε να σπιλώσει τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών κατονομάζοντάς τους ως ανάξιους, τεμπέληδες κοκ, όπως άλλωστε από τον Σεπτέμβρη και μετά κάνει διαρκώς.
Αρωγούς σε αυτήν την προσπάθειά της βρίσκει κατά καιρούς κάποια κανάλια, που έχοντας στα χέρια τους την «τέταρτη εξουσία», κόβουν και ράβουν τα πράγματα στα μέτρα τους. Ήμασταν εκπαιδευτικοί που προσπαθήσαμε να πάρουμε τα όπλα των φρουρών…. Να τα κάνουμε τι; Δεν είμαστε πιστολέρο, μπράβοι και κάθε φορά παρουσιαζόμαστε επωνύμως και με τα πρόσωπά μας. Και στο κάτω κάτω τι γύρευαν οπλοφόροι φρουροί σε μια εκπαιδευτική εκδήλωση; Κι αν θεώρησαν ότι η κα Διαμαντοπούλου διατρέχει κάποιον κίνδυνο, γιατί δεν ήταν κοντά της, παρά επιτέθηκαν σε εμάς που ήμασταν μακριά της και κρατούσαμε το φονικό πλαστικό πανό; Επιπλέον, τόσο η ομιλία μας προς το κοινό της εκδήλωσης όσο και τα κείμενά μας, ακόμα και οι δηλώσεις μας δεν έθεταν μόνο το ζήτημα ότι είμαστε απλήρωτοι. Ακόμα κι αν το αυτονόητο είναι να πληρώνεσαι όταν δουλεύεις, κάτι που προφανώς συμβαίνει και στην κα Διαμαντοπούλου και στα υπόλοιπα στελέχη του Υπουργείου, το σύνθημα που ήχησε στην αίθουσα ήταν: ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ, ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ. Γιατί εμείς είμαστε μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, ξέρουμε τι είναι σχολείο, τις ανάγκες τις δικές μας , αλλά και του συνόλου των μαθητών και των γονιών. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι η αναβάθμιση της εκπαίδευσης περνάει από το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και όχι από γραφεία κοστουμαρισμένων που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε τάξη. Η προσπάθεια σπίλωσής μας δε μένει αναπάντητη. Τόσα χρόνια που φωνάζουμε τα κανάλια σιωπούσαν. Συνεντεύξεις που δεν παιχτήκαν ποτέ, δελτία τύπου που δε δημοσιεύτηκαν ποτέ, χιλιάδες προβλήματα που διαρκώς αποκρύπτονται…και όταν μυρίζει αίμα…δείχνουμε και κάτι όπως μας συμφέρει. Δε μας φοβίζετε, δε μας απογοητεύετε…. Μας εξοργίζετε!
