H συνάντησή μας με την τέχνη αποτελεί το κορυφαίο, συναρπαστικό γεγονός της ζωή μας, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, καθώς αποτελεί το δίαυλο της επικοινωνίας μας με ό,τι αναζητούμε πέραν από τον ανθρώπινο χρόνο και προκειμένου να ευτυχήσουμε, το κάλλος. Οι καλλιτέχνες "μοιραία" ευεργετημένοι μας οδηγούν με τις "φωνές" τους σε αυτό το ταξίδι της ζωής πέρα από αυτή. Όλα... όσα μοιάζουν να ορίζουν την ζωή μας συμπιέζονται αλλά και περιγράφονται επαρκώς, καθώς διασταυρώνονται, στο έργο τους, ο χρόνος -η διάρκεια- η στιγμή, ο χώρος -τα μεγέθη -το χάος, το φως -το σκοτάδι -η σκιά. Τα παράγωγα των συγκλίσεων αυτών, ο ήχος -η κίνηση -το χρώμα, στοιχειοθετούν τις ψευδαισθήσεις μας, τόσο ισχυρές και αναγκαίες για την επίγεια ζωή μας καθώς αντανακλούν το απόλυτο της ωραιότητας. Στην μαγευτική πορεία που διανύουν ο καλλιτέχνες (σέρνοντάς μας όλους τους υπόλοιπους στο άρμα τους) τίποτα δεν έχει ειπωθεί για να επαναληφθεί, για αυτό και κάθε οδός ή κάθε μονοπάτι, κάθε προιόν της τέχνης, έχει την δική του σημασία για το σύμπαν και είναι το ίδιο εξαιρετικό ως συμβάν. Αν εστιάζαμε σε ένα παράδειγμα, στην περίπτωση της παρούσας αναδρομικής έκθεσης του κ. Βασίλη Σταύρου στην Πινακοθήκη μας που αποτελεί ένα μεμονωμένο συμβάν (διάρκεια, τρόποι παρουσιάσης) θα διαπιστώναμε την ύπαρξη ενός διαχρονικού ωστόσο λόγου, καθώς τα έργα τέχνης μας διηγούνται τα πάντα για τις σχέσεις του γήινου ανθρώπινου κόσμου μας και του σύμπαντος (απόλυτος χρόνος και χώρος). Καθώς μελετάμε από κοντά την εξέλιξη της τέχνης αυτής αντιδρούμε καταρχήν συναισθηματικά. Περιδιαβαίνουμε έναν πλήρη, μεστό, γεμάτο ορμή και ζεστασιά ανθρώπινο κόσμο, τόσο γνήσια ωραίο, φθαρτό και άφθαρτο που μας καθηλώνει. Στην συνέχεια, αν κοιτάξουμε πέρα από τις έντονες "συνομιλίες" των τεχνικών, των υλικών, τις αναθεωρήσεις και τις επανατοποθετήσεις απέναντι στην εικόνα και στην μορφή της, την διαπραγμάτευση ενός θέματος εντός και εκτός αυτού, τους υπαινιγμούς και τις κραυγές, η δημιουργία του κ. Σταύρου προκύπτει δυναμική και διαυγής, σχεδόν κρυστάλλινη, όσο ίσως η ροή ενός ποταμού εν τω μέσω ενός υπέροχου φυσικού τοπίου. Και όπως με τον ήχο του γάργαρου νερού, έτσι και στην πορεία του, η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας που προσφέρεται στον δημιουργό μέσω της τέχνης όπως ορίσθηκε παραπάνω, φαίνεται σταθερή και επίμονη. Ο καλλιτέχνης αναδεικνύεται ένας μαχητής, ένας λάτρης της ζωής και των αγώνων. Οι "εικόνες" του, οι διηγήσεις, εξαντλούν τα περιθώριά τους, τους τρόπους και τα μέσα και ανασυντίθενται. Σε όλη αυτή την διαδικασία υπάρχει μία αθώα ειλικρίνεια να καθαρίζει τελικώς τα πάντα. Το φως σε όλες του τις εκφάνσεις από τις οποίες δεν υπολείπεται η δύναμη του πάθους είναι το κάλλος που αναζητά. Η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία ταυτίζεται με την δυναμική του περιβάλλοντος στο οποίο δρα -εδώ κατεξοχήν του ωραίου φυσικού περιβάλλοντος αλλά και όχι μόνο. Πρόκειται για την σύσταση του κόσμου που γνωρίζουμε όλοι και επιβιώνει ακόμα στην ευρωπαική Μεσόγειο και στην ελληνική περιοχή μας καθώς και την ερμηνεία της. Οι αναφορές του κ. Σταύρου στον φωτεινό, αρμονικό ανθρώπινο κόσμο είναι σαφείς. Εμείς θα προσθέταμε μόνο ότι οι ίδιες αναφορές εμπλουτισμένες με ορισμένα ειδικά σύμβολα, μπορούσαν να ορίσουν αρκετά ό,τι πλέον θα αποκαλούσαμε <<ελληνικότητα>> στην τέχνη.
Mαρία Μελέντη, ιστορικός τέχνης
