Παραθέτουμε 3 σημεία της ομιλίας του Γ. Παπανδρέου
1.
Το δημόσιο χρέος της χώρας έφτασε στα 300 δις ευρώ.Είναι πολύ πιο πάνω από το ετήσιο εθνικό εισόδημα, που φτάνει στα 240 δις ευρώ.Το Ταμείο του Δημοσίου για φέτος πρέπει να βρει πάνω από...
100 δισεκατομμύρια ευρώ, για να χρηματοδοτήσει τις τακτικές δαπάνες, να πληρώσει τις συντάξεις, τις δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Από αυτά, πρέπει να δανειστεί περίπου τα μισά.Κάθε χρόνο, δανειζόμαστε περίπου τα μισά από όσα δαπανούμε. Και κάθε χρόνο, δαπανούμε όλο και περισσότερα, ενώ κάθε χρόνο εισπράττουμε όλο και λιγότερα ως ποσοστό του ΑΕΠ.Το αποτέλεσμα είναι οι δανειστές να μας ζητούν όλο και μεγαλύτερα επιτόκια, σε σημείο που ο δανεισμός να κινδυνεύει να γίνει απαγορευτικός, σε σημείο που να έχουν πέσει πάνω μας οι κερδοσκόποι.
Σκεφτείτε έναν επιχειρηματία, ο οποίος χρωστάει, δανείζεται, αυτά τα σπαταλά, πιθανώς τα παίζει στο καζίνο, ξαναζητά δανεικά, τα ξανασπαταλά, και όταν πάει πια να δανειστεί ξανά, δεν βρίσκει δανειστές. Τρέχει τότε για να σωθεί σε τοκογλύφους. Αυτό αποτελεί την τελική πράξη της χρεοκοπίας.Αυτό εμείς πρέπει να αποφύγουμε.
Πριν από λίγα χρόνια, δανειζόμασταν σχεδόν με τους ίδιους όρους με τη Γερμανία.
Σήμερα, όταν δανειζόμαστε 5 δις ευρώ, πληρώνουμε 750 εκ. ευρώ παραπάνω τόκους απ' ό,τι πληρώνει η Γερμανία. Πώς θα ανταγωνιστούμε την οικονομία της Γερμανίας; Αυτοί έχουν φθηνότερο χρήμα στα 5 δις. Εμείς θα πληρώσουμε 750 εκ. ευρώ τόκους, τα οποία αυτά επιπλέον χρέη θα μεταφερθούν στην αγορά, στο φορολογούμενο, στο ελληνικό κράτος.Σήμερα, για να πληρώσεις αυτά τα επιπλέον χρήματα, πιέζεσαι να αυξήσεις τους φόρους ή να μειώσεις τις δαπάνες.2Από το 2004 στο 2009, τα έσοδα αυξήθηκαν μόλις κατά 10 δις ευρώ, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 23 δις ευρώ.
Το 52% των εσόδων πάει σε μισθούς και συντάξεις.
Το αντίστοιχο ποσοστό, το 2004, ήταν 45%.
Το 2004, για επιχορηγήσεις στα Ασφαλιστικά Ταμεία, χρειάστηκε να καταβληθούν 6 δις ευρώ. Το 2009, έφτασε στο ποσό των 12 δις ευρώ.
Είναι βιώσιμο αυτό; Όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο, αλλά δεν πάει άλλο. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
Και ακόμη χειρότερα, οι πιστωτές μας δεν μας δίνουν άλλο χρόνο. Δεν μας δίνουν άλλο χρόνο, γιατί η χρηματοπιστωτική κρίση παγκοσμίως, για την οποία βεβαίως δεν ευθυνόμαστε, έχει οδηγήσει όλες τις χώρες σε ελλείμματα - αλλού βεβαίως, αυτά τα ελλείμματα πήγαν σε παραγωγικές επενδύσεις, όχι όπως σε εμάς, γι' αυτό και βρίσκουν σε αυτές πιο φερέγγυους πελάτες.
Δεν μας δίνουν άλλο χρόνο, γιατί θεωρούν ότι δεν είμαστε αξιόπιστοι.
2.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Οφείλουμε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία. Και θα το κάνουμε, δίνοντας μάχη σε όλα τα επίπεδα.Σήμερα, αναγκαζόμαστε να παλεύουμε για τη διάσωση της οικονομίας.Οι θυσίες θα πιάσουν τόπο, εάν δώσουμε όλοι την μάχη για την ανατροπή, για τις μεγάλες αλλαγές.Αυτό ζητάω: να δώσουμε αυτή την μάχη. Ο καθένας από όπου μπορεί, όπως μπορεί.Ζητάω να κάνουμε για τη χώρα μας ό,τι θα κάναμε για το σπίτι μας. Γιατί η χώρα είναι το σπίτι μας και η ζωή μας είναι εδώ.
Ξέρω ότι οι θυσίες είναι δύσκολες.
Και με πονάει, όπως πονάει κάθε έναν από εμάς, κάθε βουλευτή, κάθε στέλεχος, κάθε μέλος του ΠΑΣΟΚ, που έχει γαλουχηθεί με τις ιδέες και τους αγώνες στο Κίνημά μας.Αλλά τώρα, προέχει ο αγώνας για εθνική επιβίωση.Και να είστε βέβαιοι πως η Κυβέρνησή μου δεν θα επιτρέψει, όλη αυτή η προσπάθεια των πολλών, να λειτουργήσει ξανά υπέρ των λίγων.
Σας καλώ και εσάς, τους βουλευτές, σε αυτή την μάχη.
Με το βάρος που θα πέσει στις πλάτες των μισθωτών, δεν θα ανεχτώ από κανέναν στην Κυβέρνησή μου, να παρακάμπτει ή να λιποψυχεί στη μάχη ενάντια στα προνόμια των λίγων. Προνόμια που κατοχυρώνονται είτε με νόμους, είτε με πλημμελή εφαρμογή τους, όπως η φοροδιαφυγή, οι συνθήκες ή οι διατάξεις που επιτρέπουν στον πλούτο να συσσωρεύεται, από ανθρώπους που καταφέρνουν να απαλλάσσονται από το φορολογικό τους βάρος.
Δεν με ενδιαφέρει αν ο πλούτος που κρύβουν είναι σε off shore, δεν με ενδιαφέρει αν φταίνε οι αποδείξεις που δεν κόβουν, ή αν οι βίλες, τα κότερα ή οι λιμουζίνες τους, είναι περιουσιακά στοιχεία εταιρειών.
Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους υπάλληλους και τους συνταξιούχους να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, και όσοι πλούτισαν σε βάρος του Δημοσίου, να συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία του «κορόιδου».
Οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες που θα έρθουν, δεν θα είναι εύκολοι, αλλά απαιτώ να είναι πραγματικά δύσκολοι για όσους πλουτίζουν σε βάρος της χώρας, του Δημοσίου.
Δεν βάζουμε απέναντι την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν βάζουμε απέναντι το κεφάλαιο που επενδύεται, που δημιουργεί θέσεις δουλειάς, δεν είναι απέναντί μας οι επιχειρηματίες που αγωνίζονται να διατηρήσουν έντιμα την επιχείρησή τους και μαζί τις θέσεις εργασίας για τους υπαλλήλους τους.
Βάζουμε απέναντι τον πλούτο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόχθου και προσπάθειας, που δεν είναι αποτέλεσμα αξίας, αλλά τον πλούτο που χτίστηκε μέσα από πλιάτσικο στα χρήματα των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.
Με τα χρήματα του ασφαλιστικού από εισφορές που δεν πληρώθηκαν, με τα χρήματα του σχολείου από φόρους που δεν καταβλήθηκαν, αλλά και με τα χρήματα όλου του Δημοσίου από προμήθειες που υπερτιμολογήθηκαν, που δεν έγιναν υπηρεσίες προς τον πολίτη, αλλά σπατάλη, διαφθορά και κερδοσκοπία κάποιων λίγων.
Η Κυβέρνηση σήμερα, αναγκάζεται να ζητήσει τη συμβολή όλων των πολιτών. Αναγκάζεται να ζητήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους, να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα.
Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους ίδιους ανθρώπους, να βλέπουν με τα δικά τους μάτια άλλη σπατάλη δημόσιου χρήματος. Ζητώ και από τους ίδιους να συνδράμουν. Ζητώ να επισημαίνουν και να απαιτούν, από τις διοικήσεις των υπηρεσιών τους, περικοπές σπατάλης και διαφάνεια.
Δεν είναι το Δημόσιο μια παχιά αγελάδα, από την οποία όλοι αρμέγουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό.
Σήμερα, λύγισε το Δημόσιο κάτω από τη λογική της σπατάλης και της κατάχρησης.
Η ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους είναι όρος επιβίωσης.
Ζητώ από τους Υπουργούς και τις Διοικήσεις σε κάθε δημόσιο φορέα, να μην επιτρέψουν το παραμικρό.
Το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει περιθώριο να πετά ούτε ένα ευρώ, να χαρίζει σε προμηθευτές παντός είδους ούτε ένα λεπτό, που οφείλεται σε υπερτιμολόγηση.
Η απώλεια εισοδημάτων από αυτή την επιθετική δημοσιονομική προσαρμογή, που σήμερα επιβάλλεται, και ακολουθούμε, πρέπει γρήγορα να αντισταθμιστεί από διαρθρωτικά μέτρα, από δημόσιες επενδύσεις και από κίνητρα, ώστε και η χώρα επιτέλους να αρχίσει ξανά να παράγει.
Να παράγει νέα προϊόντα, νέες υπηρεσίες αξίας, να στραφεί σε νέους δρόμους με την πράσινη ανάπτυξη, στην οποία η χώρα μας διαθέτει μοναδικά πλεονεκτήματα. Να εκμεταλλεύεται τη δυναμική, που σήμερα ψυχορραγεί στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας, της πολυπλοκότητας των νόμων, της διαφθοράς και της αδιαφάνειας.
Ούτε η οικονομία, ούτε οι πολίτες μπορούν να αντέξουν άλλη ανεργία και παντελή απουσία προοπτικής.Αυτή την προοπτική ανάπτυξης, αυτή την προοπτική της εργασίας εμείς θα εξασφαλίσουμε.
3.
Σήμερα, όλα αυτά τα φαινόμενα κάνουν τους περισσότερους συμπολίτες μας να ασφυκτιούν. Να αισθάνονται ότι κανένας και ποτέ δεν θα νοιάζεται πραγματικά γι' αυτούς. Ότι δεν έχουν καμία προοπτική, παρά μόνο εάν αποφασίσουν και οι ίδιοι να κινηθούν με τον ίδιο τρόπο, αν γίνουν μέρος αυτού του άθλιου συστήματος.
Όλα αυτά άνθισαν πάνω στο γόνιμο έδαφος της ανοχής και της διαφθοράς που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Της αδιαφορίας του κρατικού λειτουργού, της αλαζονείας των κρατικών μηχανισμών απέναντι στο πρόβλημα του πολίτη. Της αδιαφορίας του πολίτη, πολλές φορές ακόμα και για το αδιέξοδο του συμπολίτη του. Της αδιαφορίας των πολιτικών για τις συνέπειες των αποφάσεων και των πράξεων τους. Της αδιαφορίας των πολιτών ακόμα και για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Της αδιαφορίας κάποιων συνδικαλιστών για τα προβλήματα του κλάδου τους, μπροστά στην ευκαιρία της συναλλαγής με την εξουσία και της εξασφάλισης αθέμιτων και προκλητικών προνομίων.
Και μέσα σε αυτή την αδιαφορία, επιτελείται κάθε μέρα ένα μικρό, στυγνό έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας. Κάθε παράλειψη, κάθε παρατυπία, κάθε παραλογισμός, κάθε ρουσφέτι, κάθε πελατεία και κάθε παράνομος διορισμός, ήταν μια πληγή για την κοινωνία μας.
Πολλά μικρά βαρίδια, μέσα και στα μεγάλα, τα οποία αθροιστικά και σωρευτικά, έγιναν ασήκωτα. Μέσα σε μια νοοτροπία -που ξεκινούσε από την ίδια την ηγεσία της χώρας- σταδιακού συμβιβασμού της κοινωνίας μας, με όλα τα στρεβλά φαινόμενα, για την οποία κατηγορούμε τώρα τους Ευρωπαίους εταίρους μας, όταν με τη σειρά τους την επιδεικνύουν.
Λένε: γιατί να νοιαστούμε για εσάς, όταν εσείς δεν νοιαστήκατε για τίποτα, για την ίδια σας τη χώρα;
Και είναι μέσα σε αυτό το θλιβερό φόντο, που μαζί με τη χώρα μας ακόμα και η ιστορία μας δέχεται επίθεση.
Δεν δεχόμαστε αυτή την μοίρα.
Δεν είναι αυτός ο Ελληνισμός σήμερα. Μας αξίζει και καλύτερη μοίρα, και δικαιότερη εικόνα.
Σήμερα, η εποχή αυτή φτάνει σ' ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος. Σήμερα, όλα αυτά τα φαινόμενα κάνουν τους περισσότερους συμπολίτες μας να εξοργίζονται. Και σήμερα, διαμορφώνεται ένα νέο ρεύμα στην κοινωνία, που φεύγει από τα στενά τείχη των κομματικών αντεγκλήσεων. Ένα θετικό, ελπιδοφόρο νέο ρεύμα. Είναι ένα τεράστιο ρεύμα των απλών ανθρώπων, που μοχθούν, δουλεύουν οκτάωρα και δωδεκάωρα, δεν είναι τεμπέληδες, πληρώνουν τους φόρους τους, σέβονται τους νόμους και μας λένε επιτακτικά: «να τελειώνουμε επιτέλους με τη σαπίλα».
Αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας. Μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα δώσουμε τη μάχη.
Δεν είμαι περήφανος, κανένας μας δεν είναι περήφανος, που η κοινωνία αναγκάστηκε να εφεύρει λέξεις, όπως τη «λαμογιά», για να περιγράψει μια πραγματικότητα στην οποία συνηθίσαμε.
