Χαράς ευαγγέλια οι ποδηλατοδρόμοι για τους λάτρεις του ποδηλάτου. Μάλιστα κάποιοι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι έρχονται τα ποδήλατα για να διώξουν τα αυτοκίνητα. Βλέπουν τους κερκυραίους να καταργούν οσονούπω τα αυτοκίνητα και να εξυπηρετούνται με ποδήλατα. Τις μαντουκιώτισσες π. χ. να ανεβαίνουν,............
ορθοπεταλιά, τη τάφρο του Φρουρίου για να πάνε στη Λαϊκή Αγορά. Τις γιαγιάδες και τους παππούδες των προαστίων να κάνουν κόντρες και σούζες με τα ποδήλατα στους δρόμους και να μπαίνουν αεράτοι στη πόλη. Τις νοικοκυρές από το Τένις να καβαλούν το ποδήλατό τους και να πηγαίνουν στα Σούπερ Μάρκετ στο Σολάρι. Τους συνταξιούχους, τους άρρωστους και τους τροφίμους των ΚΑΠΗ να πηγαίνουν στο ΙΚΑ με ποδήλατο. Τους ιδιοκτήτες των μηχανουργείων της παραλιακής να μεταφέρουν με ποδήλατα τις μηχανές των καϊκιών…
Καιρός να σοβαρευτούμε. Λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει. Ποιος δεν θα ήθελε να απαλλαγεί η Πόλη από τα αυτοκίνητα, κυρίως όσοι από μας παίρνουν δημοσίως και επωνύμως θέση (και όχι με ψευδώνυμα) αγωνιζόμενοι για τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της ποιότητας ζωής. Κυρίως εμείς που ευτυχίσαμε στα παιδικά μας χρόνια να βιώσουμε τη πόλη χωρίς ΟΥΤΕ ΕΝΑ ιδιωτικό αυτοκίνητο! Όταν δεν είχε ακόμη εισαχθεί ο όρος Ι. Χ. στο λεξιλόγιό μας, και βλέποντας σιγά – σιγά κάποιους να αποκτούν αυτοκίνητο, λέγαμε ότι αυτοί έχουν δικό τους «ταξί», ενώ οι ταξιτζήδες φώναζαν ότι θα χάσουν το ψωμί τους! Κύλησε, όμως, έκτοτε πολύ νερό στο μύλο της ανάπτυξης και της γιγάντωσης της πόλης, βιώσαμε φαινόμενα αυθαιρεσίας και ασυδοσίας, νεοπλουτισμού και ωχαδερφισμού, και ενώ δημιουργήθηκαν άρδην νέα δεδομένα, η πόλη μπήκε στον αυτόματο πιλότο της ολιγωρίας και της απραξίας για μισό αιώνα.
Ανίκανοι όσοι μας διοίκησαν και μας διοικούν να εξασφαλίσουν περιφερειακούς δρόμους και parking, δεν παραμένουν μόνον απλοί θεατές μπροστά στις ασφυκτικές κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούν στη πόλη, αλλά όταν παρεμβαίνουν επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τη κατάσταση. Βλέπουμε π. χ. τώρα τη παραφροσύνη, να μη νοιάζονται να βρουν λύση, και να στενεύουν, χάριν των ποδηλατοδρόμων, κατά 1,5 μέτρα τις ήδη στενές νευραλγικές αρτηρίες της πόλης. Έλεος!
Δεν ενοχλεί το ποδήλατο. Ενοχλεί η θηλιά στο λαιμό αυτής της πόλης που σφίγγει ολοένα περισσότερο.
Το Parking του Σαρόκου.
Ακόμη ένα θέατρο του παραλόγου σε όλο του το μεγαλείο, αποτελεί η υποτιθέμενη προσπάθεια αποκέντρωσης των αυτοκινήτων με ταυτόχρονη δημιουργία χώρου στάθμευσης στο κέντρο της πόλης!
Αν ο διάολος τους φωτίσει και υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, αρχίζοντας το Parking του Σαρόκου, θα παραλύσουν κυριολεκτικά την πόλη για μια δεκαετία (και βάλε) με ένα εργοτάξιο μεγάλης κλίμακας στη καρδιά της, το οποίο όχι μόνον δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το μεγεθύνει.
Διότι πέραν των προαναφερομένων, αφενός οι προβλεπόμενες διακόσιες θέσεις στάθμευσης είναι πολύ πιθανόν να διατεθούν, με τον γνωστό τρόπο, σε «ημετέρους» ή να χρονομισθωθούν στους περιοίκους, αφετέρου σε κάθε περίπτωση το μποτιλιάρισμα στην είσοδο του Parking δεν θα αποφεύγεται, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον κεντρικότερο κόμβο της πόλης. Ενώ βέβαια, οι δύο λωρίδες των παρκαρισμένων Ι. Χ. σε καθημερινή βάση στις δύο πλευρές της παραλιακής της Γαρίτσας που φθάνουν μέχρι τον Ανεμόμυλο, δεν πρόκειται να κοντύνουν.
Υπηρετείται εν προκειμένω το δημόσιο συμφέρον, η ίδια η πόλη, ή τα συνήθη πια εργολαβικά συμφέροντα και όχι μόνο;
Η Μαρίνα στη Σπηλιά
«Λάβρος κατά πάντων ο Μικάλεφ για την καθυστέρηση του φορέα» είναι ο τίτλος
δημοσιεύματος κερκυραϊκής εφημερίδας που συμπεριλαμβάνει αυτούσιο το σχετικό κείμενο, το οποίο διένειμε στα ΜΜΕ και υπογράφει ο ίδιος ο Δήμαρχος Κερκυραίων.
Ενόψει της επίσκεψής του την Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου στο γραφείο της Υφυπουργού Άντζελας Γκερέκου, τα βάζει με το Υπουργείο Πολιτισμού που του στέρησε έως σήμερα τον Φορέα Διαχείρισης για την ενταγμένη Παλιά Πόλη στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Γνωρίζοντας σίγουρα τι θα ακούσει εκεί που θα πάει και αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στην Άντζελα, επιδιώκει να μετατοπίσει τις μεγάλες του ευθύνες για την παντελή του απραξία σε σχέση με τη προστασία της Παλιάς Πόλης και την συγκάλυψη των αυθαιρεσιών στο Παλιό Λιμάνι. Λες και ελλείψει Φορέα Διαχείρισης, με Unesco ή χωρίς, ένας Δήμαρχος δεν έχει εκ του Νόμου καθήκον να προστατεύει έτσι κι αλλιώς τα ιστορικά και διατηρητέα μνημεία της πόλης του, την ίδια τη πόλη.
Έχει λόγο εν προκειμένω – και βαρύνοντα μάλιστα – ο υπογράφων, ένας απλός ενεργός πολίτης, και δεν έχει καθόλου λόγο ο Δήμαρχος;
Και τώρα που το ιστορικό διατηρητέο μνημείο έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, τώρα που ο κίνδυνος απένταξης από την Unesco είναι πλέον ορατός, να τον κάνει τι τον Φορέα Διαχείρισης;
Όμως το θέατρο του παραλόγου έχει κι άλλες παραμέτρους. Σχεδίασαν και άρχισαν να υλοποιούν το μεγάλης κλίμακας έργο που εκτός από τη τσιμεντοποίηση της ακτογραμμής από το Καφέ Γυαλί έως το Νέο Λιμάνι, προέβλεπε, όπως είναι γνωστό, και τη κατάργηση των Καρνάγιων για τη δημιουργία μιας δεύτερης μεγάλης Μαρίνας.
Ούτε η Δημοτική Αρχή, ούτε η Νομαρχία νοιάστηκαν για την τύχη των αλιευτικών και τουριστικών σκαφών που ελλιμενίζονται «στα Καΐκια». Αδιαφόρησαν ακόμη και για τη τύχη των Καρναγιέρηδων που έχουν επενδύσει εκεί μιας ζωής κόπους, μόχθους και κεφάλαια. Αδιαφόρησαν για την κατάργηση της ναυπήγησης των παραδοσιακών ξύλινων σκαριών, μιας υπό εξαφάνιση αρχαίας τέχνης που χρονολογείται τουλάχιστον από τα ομηρικά χρόνια και που αποτελεί για τη Κέρκυρα ένα ακόμη μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής αξίας. Αδιαφόρησαν για τη τύχη των 1700 ξύλινων αλιευτικών και τουριστικών παραδοσιακών σκαφών που συντηρούνται και επισκευάζονται εκεί.
Και έδωσαν τη Μαρίνα στη Σπηλιά λεία στα μεγάλα εργολαβικά συμφέροντα, γεγονός που σημαίνει, ότι εκτός από το έργο, παραχώρησαν στον εργολάβο και την εκμετάλλευσή της για 33 χρόνια.
Για δε τα πλωτά parking το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας είχε εγκρίνει και τη παραχώρησή τους στον εργολάβο για 22 χρόνια.
Ανύποπτοι οι καταστηματάρχες της Σπηλιάς, αποδέκτες στοχευμένων σχετικών παραπλανητικών διαδόσεων – για «ζεστό μπόλικο χρήμα» έκαναν λόγο τοπικές εφημερίδες – δεν αντέδρασαν βλέποντας να υποσκάπτονται κυριολεκτικά τα θεμέλια της ύπαρξής τους. Θεώρησαν ότι για μια Μαρίνα 70 – 80 θέσεων που θα μπορούσε να τους κάνει να τρώνε με χρυσά κουτάλια, ή έστω να τους βγάλει από τη κρίση και που θα μπορούσε ακόμη να θεραπεύσει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», άξιζε τον κόπο να παίξουμε «κορώνα – γράμματα» ακόμη και την ένταξή μας στην Unesco.
Δεν ήξεραν ούτε θέλησαν να μάθουν τι «αφήνει» γενικά μια Μαρίνα. Δεν έκαναν το κόπο να πάνε ούτε έως το Κοντόκαλι (με τη Μαρίνα των 1200 θέσεων) να πάρουν μια ιδέα. Να δουν τα κατεβασμένα ρολά και τα βάτα στις αυλές των άλλοτε μαγαζιών. Να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασιν ότι από μια Μαρίνα που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κλειστό parking σκαφών, δεν αναμένεις σχεδόν τίποτε. Άλλο πράμα τα ανοικτά λιμανάκια που ως εκ της δομής τους, δεν διαθέτουν μόνιμες θέσεις ελλιμενισμού και έχουν διαρκή κίνηση αφιξο-αναχωρήσεων σκαφών!
Πέραν δε όλων αυτών, κανείς δεν φαντάστηκε ότι θα αρκούσαν 70 – 80 ντόπια σκάφη από τα διακόσια και πλέον που ελλιμενίζονται στη Μαρίνα Γουβιών, για να καταλάβουν μέσα σε μια μέρα το «Καφέ Γυαλί», τινάζοντας στον αέρα όλες τις προσδοκίες.
Εκτός κι αν πιστέψουμε ότι οι κερκυραίοι ιδιοκτήτες, κάτοικοι της πόλης, δεν θα προτιμούσαν να έχουν τα σκάφη τους μπροστά στη πόρτα τους ή ότι δεν έχουν τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα με τους ξένους.
Εκτός κι αν ο συνδικαλιστικός παράγοντας που βγαίνει στα κανάλια και απειλεί με εξώδικα όσους αντιτάχθηκαν στο έργο, θα έστελνε εξώδικα και σε όσους κερκυραίους σκαφάτους θα τολμούσαν να εισπλεύσουν στο Καφέ Γυαλί.
Η Κέρκυρα βγαίνει κακοποιημένη και πληγωμένη από αυτό το πρωτόγνωρο για τον τόπο μας θέατρο του παραλόγου. Αν αυτό της στοιχίσει και την αποπομπή της από την Unesco, βιασμένη και ταπεινωμένη θα βρεθεί σε πολύ χειρότερη θέση από πριν. Η ευθύνη τότε θα βαρύνει αυτούς που εξετέλεσαν, συγκάλυψαν και ανέχτηκαν το έγκλημα και όχι αυτούς που το αποκάλυψαν.
Σπύρος Σαλβάνος
Πρόεδρος Δ. Σ.
«Περιβαλλόντική Παρέμβαση η Αντινιώτη»
