Οι περισσότεροι θυμόμαστε ένα τηλεπαιχνίδι της ελληνικής, ιδιωτικής τηλεόρασης «ο πιο αδύναμος κρίκος». Παίκτες σε κύκλο και στη μέση η τηλεπαρουσιάστρια να τους κρίνει με απίστευτο κυνισμό και αυστηρότητα και να τους διώχνει εκτός παιχνιδιού με εξευτελιστικό τρόπο… τελευταία έχουμε σοβαρές υπόνοιες ότι κα Διαμαντοπούλου έχει γίνει φανατική θεατής των επαναλήψεων και των διαδικτυακών προβολών του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Για σκεφτείτε λίγο…
…χιλιάδες.............
αδιόριστοι εκπαιδευτικοί ως παίκτες, τηλεπαρουσιάστρια η Υπουργός, ενώ στην παραγωγή συμμετέχουν και οι Διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Τηλεπαρουσιάστρια: 300 ευρώ το μήνα και ανασφάλιστοι…ανόητοι, απλήρωτοι και μακριά από τα σπίτια σας…θύματα, προσλαμβάνεστε στα μέσα της σχολικής χρονιάς…σκουλήκια, απαγορεύεται να δουλέψετε σε δουλειά σχετική με την εκπαίδευση, άχρηστοι…ποιος θα αντέξει; Ας πάρουμε και τη βοήθεια του κοινού… Γονείς, μαθητές, σκεφτείτε! Έχουμε τεμπέληδες εκπαιδευτικούς, έχουμε αμόρφωτους εκπαιδευτικούς, το σχολείο έχει πρόβλημα εξαιτίας τους, να φύγουν;
Και ενώ μάλλον περίμεναν να ξεμπερδεύουν γρήγορα…κάτι δεν πήγε καλά. Οι παίκτες άντεξαν και μάλιστα άρχισαν να φωνάζουν, να καταγγέλλουν τους όρους του παιχνιδιού, να μην το βάζουν κάτω, να συνεργάζονται και να διεκδικούν. Το κοινό, γονείς και μαθητές, δεν τους απέρριψε. Τους καταλάβαινε και τους στήριζε. Κάτι έπρεπε να σκεφτεί η παραγωγή …
Τηλεπαρουσιάστρια: οι πόντοι που κερδίζετε χάνουν την αξία τους, οι δοκιμασίες αυξάνονται, διαγωνισμός, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, μπαλέτο, πιάνο….
Και οι παίκτες δεν έφυγαν…προβληματίστηκε η παραγωγή και είπε να σκληρύνει πραγματικά τη στάση της. Άρχισε, λοιπόν, να τους αποβάλει…
Καμιά φορά, λοιπόν, η ζωή μπορεί να μοιάζει με τηλεπαιχνίδι, με θέατρο (παραλόγου)…
Κρίση, κρίση, κρίση... Και ενώ χαρίζονται χρέη σε ιδιωτικές εταιρείες και τράπεζες, ενώ κατασπαταλάται το δημόσιο χρήμα, στο σχολείο πρέπει να γίνουν περικοπές…σε μισθούς και προσωπικό! Δε φτάνει, λοιπόν, που μας ανακοίνωσαν ότι μειώνονται παραπάνω του μισού οι μόνιμοι διορισμοί για την επόμενη χρονιά, άρχισαν και οι απολύσεις. Και αν οι απολύσεις των συναδέλφων στην Καρδίτσα λίγο πριν τα Χριστούγεννα φαινόταν σε κάποιους ένα μεμονωμένο περιστατικό και κακός χειρισμός της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας, αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο η αρχή. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και ακολούθησαν η Χαλκιδική, ο Βόλος, η Κέρκυρα, η Θεσσαλονίκη… Ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, άνθρωποι ενός κατώτερου σχολείου (;), που ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα προσληφθούμε, πότε θα πληρωθούμε, τώρα πια δεν ξέρουμε και για πόσο θα δουλεύουμε. Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία ενημέρωση όταν ανέλαβαν υπηρεσία και φυσικά (!) χωρίς αποζημίωση, με περισσό θράσος απολύονται συνάδελφοι ο ένας μετά τον άλλον. Γιατί η κα Διαμαντοπούλου όταν προεκλογικά έλεγε κατάργηση της ωρομισθίας και μόνιμους διορισμούς, αποδείχτηκε ότι εννοούσε κατάργηση των ωρομισθίων και τα σχολεία άδεια. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας πρέπει να δώσει μια δυναμική απάντηση.
Να σταματήσει τώρα το αίσχος των απολύσεων
Να επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι συνάδελφοι
Μόνιμοι μαζικοί διορισμοί στο δημόσιο σχολείο
