Είμαστε λαός με παραξενιές. Σε χρόνους προηγούμενους όταν αλλαζε η κυβέρνηση άλλαζαν μέσα σε μία εβδομάδα όλοι οι διευθυντές, πρόεδροι οργανισμών, κλπ.
Όταν διαπιστώθηκε αυτό, όλοι μίλησαν για μία κακή συμπεριφορά που έπρεπε να αλλάξει. Είπαν δηλαδή ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται το κράτος και οι μηχανισμοί του σαν λάφυρο και η εκλογική νίκη να μετατρέπεται σε επιταγή «διώξων» ή διώξεων.
Σήμερα, 100 μέρες μέτα τη νίκη του ΠΑΣΟΚ,..............................
διατυπώνεται το ερώτημα: «Γιατί δεν τους διώχνει;», «γιατί δεν βάζει δικούς του;», ή «γιατί δεν τους αντικαθιστά;». Αυτό δηλαδή που μέχρι πρότινος κατήγγειλα όλοι ότι δεν αποτελεί συμπεριφορά σύγχρονου κράτους προς τους υπαλλήλους του και το προσωπικό του, αυτό σήμερα ζητούν από τον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει.
Ταυτόχρονα αναπτύσσεται και μία άλλη κριτική. Λένε ότι υπάρχει ακυβερνησία, ότι δεν κινείται τίποτα, ότι δεν γίνεται τίποτα, ή το ακριβώς αντίθετο: ότι γίνεται ό,τι γινόταν πάντα.
Είμαστε λαός παράξενος. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Και αυτό την ώρα που όλες οι αποφάσεις της κυβέρνησης και της Αυτοδιοίκησης θα αναρτώνται στο διαδίκτυο και θα έχουνενημέρωση και γνώση οι πολίτες. Την ώρα που ακολουθείται μία πρωτόγνωρη διαδικασία για την επιλογή στελεχών, καθώς το κυβερνών κόμμα, αναζητά στελέχη από την κοινωνία. Και φυσικά αναζητά πρόσωπα που να είναι σε θέση να εφαρμόσουν την πολιτική του, μία πολιτική στην οποία- τουλάχιστον- θα πρέπει να πιστεύουν.
Κοντά στην επιλογή στελεχών πάει και η δημόσια διαβούλευση. Νομοσχέδια αναρτώνται στο διαδίκτυο και μπορούν πολίτες από όλη την επικράτεια να καταθέσουν απόψεις πριν αυτά πάρουν το δρόμο τους. Τροπολογίες μεταμεσονύχτιες, φωτογραφικές διατάξεις, κι άλλα που χαρακτήρισαν τη μεταπολιτευτική ζωή της χώρας, είναι δύσκολο να ενταχθούν σε ένα νομοσχέδιο, αφού τέτοιες πρακτικές εφεξής αποκλείονται. Επίσης τερματίζεται η αίσθηση ότι οι νόμοι αφορούν μερικές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, κλειστά σώματα, νομικούς και πολιτικούς συμβούλους κλπ κλπ. Ο λαός, οι πολίτες έχουν λόγο, οι νόμοι αναρτώνται στο διαδίκτυο, εκεί που γράφουν ή μπορούν να γράψουν εφόσον το επιθυμούν, τις απόψεις τους, θετικές ή αρνητικές.
Στην Ελλάδα δεν ήταν έτσι τα πράγματα μέχρι πρότινος.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ πάλι άνοιξαν ένα δρόμο. Μία δεκαετία κλείνει, μία νέα δεκαετία αρχίζει και το ΠΑΣΟΚ πάλι βάζει τη σφραγίδα του. Δύσκολα υπάρχει επιστροφή, αφού θα επωμιστεί μεγάλο πολιτικό κόστος όποιος προτείνει ή αποφασίσει να σταματήσουν στο μέλλον αυτές οι διαδικασίες.
Βέβαια μένουν πολλά ακόμα βήματα να γίνουν. Αρκεί να κοιτάξουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο γύρω μας.
Κλείνοντας να σημειώσω ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα διαλόγου, αλλά κουλτούρα βαθιά επηρεασμένη από προηγούμενες εποχές που έχουν τις ρίζες τους 40 ή 50 χρόνια πίσω. Ο κόσμος όμως πάει μπροστά. Και φυσικά χωρίς εκείνους που δεν θέλουν μία τέτοια θεώρηση των πραγμάτων. Αλλά είπαμε: είμαστε λαός παράξενος….
