Αρθρο του Δ. Καρύδη
Υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές μεταξύ εκείνων που διεκδικούν την πρόσληψή τους στο δημόσιο.
Η βασικότερη όλων όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο κάποιος επιχειρεί να περάσει από «έξω», προς τα «μέσα» του συστήματος.
Ο ένας τρόπος είναι να έχει «μέσον», «δόντι», «άκρη», «κονέ».
Ο δεύτερος τρόπος είναι..................
να έχει πτυχίο.
Άλλο πράγμα λοιπόν το πτυχίο και άλλο πράγμα το «κονέ», το «μέσον».
Ο πρώτος δεν βασίζεται σε μία πιστοποιημένη αξία.
Ο δεύτερος μπορεί να αποδείξει ότι προσπάθησε, κοπίασε, αξιλογήθηκε και κατέστη άξιος λήψης ενός πτυχίου.
Οσες ενστάσεις και παρατηρήσεις κι αν γίνουν για τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων, εντούτοις οι έχοντες το «κονέ» δεν τα απέκτησαν.
Επομένως, η εξίσωση αυτών των δύο συνιστά μία πρώτη κατάφωρη αδικία.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΖΗΤΗΜΑ
Το Υπουργείο Παιδείας θέτει το ζήτημα του διορισμού των εκπαιδευτικών στο δημόσιο με εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ και χωρίς αναγνώριση προϋπηρεσίας.
Φαίνεται ότι και εδώ η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παδείας ετοιμάζεται να διαπράξει το δεύτερο ανοσιούργημά της.
Πτυχιούχοι της χώρας, που δίδαξαν σε όλη την Ελλάδα, για να συγκεντρώσουν μόρια, και έφτασαν σε ένα ικανοποιητικό σημείο, τώρα μαθαίνουν ότι όλη η προσπάθεια που κατέβαλαν είναι άχρηστη.
Δεν έχουν σημασία το πτυχίο, δεν έχει σημασία η ανεργία, ούτε όμως η διδασκαλία σε περιοχές μακριά από την οικογένεια, τα παιδιά, το σύζυγο, δεν έχει σημασία ότι αυτοί οι άνθρωποι πλήρωναν από την τσέπη τους για να συντηρούν δύο σπίτια, δύο ζωές, διότι ο μισθός του ωρομίσθιου είναι για κλάματα και για γέλια. Όλα αυτά δεν παίζουν ρόλο. Οι προσπάθειες, η αγωνία, τα έξοδα, οι ανάγκες για επιβίωση. Εκείνο που έχει σημασία είναι «το σύστημα».
Στη λογική του Υπουργείου Παιδείας και της πολιτικής ηγεσίας δεν υπάρχουν πολίτες με δικαιώματα, δεν υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες, δεν υπάρχει η ανάγκη για εργασία, δεν υπάρχει η αυταπόδεικτη προσπάθεια που κατεβλήθη για την απόκτηση του πτυχίου και την εξασφάλιση προϋπηρεσίας, υπάρχει μόνο «το σύστημα». Αυτό πρέπει να δουλεύει με στρατιωτικό τρόπο: Όμοιγενώς για όλο το δημόσιο. Ο,τι ισχύει για τους μη πτυχιούχους, στα πλαίσια μίας παράξενης «δικαιοσύνης», «διαφάνειας», «αξιοκρατίας» «αντικειμενικότητας», πρέπει να ισχύει και για τους πτυχιούχους. Ο,τι ισχύει για διοικητικούς υπαλλήλους του δημόσιου τομέα σε ζητήματα προσλήψεων, πρέπει να ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς. Τόσο απλά «εκσυγχονίζεται», «εναρμονίζεται» με τα ευρωπαϊκά δεδομένα το «σύστημα».
ΤΡΙΤΟ ΖΗΤΗΜΑ
Το πρόβλημα του ελληνικού κράτους συνίσταται σε μία μαγική λέξη, μία μαγική πρόσθεση και δύο μαγικούς αριθμούς. Η μαγική λέξη είναι «χρέος», η μαγική πρόσθεση είναι τα 300 δις του δημοσίου, τα 300 δις των ασφαλιστών ταμείων και τα 300 δις των νοικοκυριών. Ο μαγικός αριθμός από αυτήν την πρόσθεση είναι 1 τρις. Και ο άλλος μαγικός αριθμός είναι 1.000 ευρώ, ο μκισθός του νεοδιόριστου εκπαιδευτικού.
Επιλέγονται όσοι είναι άξιοι, για τις θέσεις Γενικών και Ειδικών Γραμματέων. Οι έχοντες σπουδές σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού, λαμπρές σπουδές πράγματι, μεταπτυχιακούς τίτλους, δημοσιεύσεις, εργασίες, προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα, εμεπιρία. Το ζήτημα είναι αν αυτά τα φωτισμένα μυαλά θα κατορθώσουν όχι να μειώσουν το χρέος, αλλά αν θα κατορθώσουν σε μία χώρα των 7 εκατομμυρίων οικονομικά ενεργών πολιτών να πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Αυτό το ένα ζήτημα μόνο θέτω.
Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να φοροδιαφύγει ο ωρομίσθιος των 180-400 ευρώ, ούτε ο αναπληρωτής των 4 μηνών ανεργίας. Ούτε βέβαια ο μόνιμος εκπαιδευτικός.
Αυτά τα εισοδήματα που δίνει το κράτος στους υπαλλήληους του μπορεί και τα ελέγχει. Τα άλλα δεν μπορεί. Κατά διαβολική συμπτωσή όμως, όλοι πιστεύουν ότι αν μειωθούν οι προσλήψεις, αν δηλαδή οι εκτός εκπαίδευσης παραμείνουν εκτός, αν δηλαδή πεταχτεί στον Καιάδα της Ανεργίας ένα ακόμα μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, τα οικονομικά θα ορθοποδήσουν, το κράτος θα βελτιώσει τις οικονομικές επιδόσεις του, η χώρα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση και θα βγούμε από αυτή.
Ούτε λέξη δεν λένε βέβαια για το αυταπόδεικτο γεγονός ότι για όλα αυτά δεν έχει καμία ευθύνη ο κόσμος της εκπαίδευσης, οι πτυχιούχοι, οι ωρομίσθιοι, οι αναπληρωτές, που αγωνίζονται να επιτύχουν με νόμιμα και θεμιτά μέσα, χωρίς «κονέ», το διορισμό τους στο δημόσιο.
Και βεβαίως δε λένε ούτε λέξη για το πελατειακό σύστημα που ο πολιτικός κόσμος δημιούργησε και αξιοποίησε ψηφοθηρικά κατάλληλα, φέρνοντας τη χώρα σε αυτή τη δεινή θέση: Να πουλά επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για τη χώρα σε ξένους και ιδιώτες, να κλείνει τις στρόφιγγες στην πραγματική οικονομία, να δημιουργεί οικονομικές ελίτ και κλειστά συστήματα οικονομικής εξουσίας που αποκτούν μεγάλη πολιτική επιρροή. Και βεβαίως σε βάρος τους κανένα μέτρο.
Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα γβια τη χρησρτή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, δεν έχουμε ούτε μία σύλληψη, ούτε μία κατάσχεση περιουσίας, ούτε μία λέξη για τους αετονύχηδες. Ούτε μία πράξη για τη δική τους προϋπηρεσία…
Θέλουν να αλλάξουν «το σύστημα». Το σύστημα που δεν τους ααγίζει και δεν τους αφορά. Το δικό μας. Όχι το «δικό» τους. Και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σκληροί. Με εμάς. Όχι με τον εαυτό τους.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΖΗΤΗΜΑ
Οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών του 1997 δεν είχαν αποδώσει καρπούς. Το σαθρό οικοδόμημα της εκπαίδευσης κατέρρευσε το 2004. Κυβέρνησε τη χώρα η ΝΔ. Από αυτά τα 5,5 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ δεν διδάχθηκε τίποτα. Πήρε τη σκυτάλη η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, όχι από τη ΝΔ αλλά από το «σύστημα» του 1997. Και το συνεχίζει. Ξεφτελίζει, ταπεινώνει, επιτίθεται στους εκπαιδευτικούς. Την πρώτη φορά (1997) αποσύνδεσε την εργασία από το πτυχίο. Τώρα, τη δεύτερη φορά (2009) ετοιμάζεται «με κοινωνικό διάλογο» να αποσυνδέσει και την προϋπηρεσία από την εργασία. Για να ξεκάνει τελείως τους εκπαιδευτικούς.
Και φυσικά θα πετύχουν το σκοπό τους. Οσο κι αν αγωνιστούν οι ωρομίσθιοι, οι αναπληρωτές και οι αδιόριστοι.
Εξάλλου δεν έχει και τόση σημασία ούτε ποιοι είναι ούτε τι κάνουν, ούτε πώς προσπαθούν. Ας μην ήταν ηλίθιοι. Ας είχαν βρει ένα μέσον τόσα χρόνια αντί να γυρνούν σε όλη την Ελλάδα. Σε βάρος των οικογενειών τους, των παιδιών τους, των γονιών τους, των συγγενών τους.
Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ
Επειδή λοιπόν λίγη είναι η αποστάση από το να πουν τους αδιόριστους και «βλάκες» (για να μην πω τίποτε άλλο), επειδή η αδικία που σχεδιάζεται να υλοποιηθεί με «διάλογο» και «συναίνεση», επειδή δεν τους νοιάζουν τα πραγματικά προβλήματα μας, αλλά θέλουν στην πλάτη των εκπαιδευτικών να φορτώσουν τα δικά τους λάθη και προβλήματα, τις δικές τους αποτυχημένες επειλογές και πολιτικές, απαιτείται: ΕΝΟΤΗΤΑ των Εκπαιδευτικών. ΟΛΩΝ.
Και αγώνας. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χάσουν ξανά την εξουσία. Στις δημοκρατίες, σαν τη δική μας, όπου ο φοροφυγάς δεν συλλαμβάνεται, αλλά ο ωρομίσθιος, ο αναπληρωτής, ο αδιόριστος, θεωρείται βλάκας ή «βλάκας», και πρέπει να χάνει τη ζωή του, να δέχεται να ποδοπατιούνται οι κόποι του, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Λέτε να πονέσουμε αν χάσουν την εξουσία όσοι διαλύουν τη ζωή μας;
