Αρθρο του Δ. Καρύδη
Τι περιμένει ο κερκυραϊκός λαός;
Είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Και επίσης: Είναι λογικό η κάθε απάντηση να περιέχει στοιχεία τα οποία σχετίζονται με τις ατομικές επιδιώξεις ενός εκάστου.
Από αυτή τη συμπεριφορά, που κάθε τι που χρειάζεται ο καθένας από εμάς, ονομάζεται ανάγκη του τόπου, δεν μπορεί να ξεφύγει ο ντόπιος πληθυσμός. Και εξ αυτού του γεγονότος οι πολιτικές υποσχέσεις, τα ταξίματα, οι δεσμεύσεις, είναι κατά βάση πολύ μακριά από αυτό που χρειάζεται ο τόπος και ακόμα πιο μακριά από αυτό που χρειάζεται ο λαός.
Η Κέρκυρα έχει μεταβληθεί σε μία πρότυπη...........................
παιδική χαρά. Εσχατο δημιούργημά της, η δημιουργία ποδηλατοδρόμων. Και βέβαια κανείς δεν είναι κατά των ποδηλατοδρόμων. Αλλά δεν είναι κατά, επειδή υπάρχει η λογική να μη χαθούν πιστώσεις, ή η άλλη λογική ότι κάθε έργο που γίνεται «είναι καλό» αφού φέρνει χρήματα στην τοπική οικονομία, ή παράγει (υποτίθεται) κάποιο (συνήθως απροσδιόριστο) θετικό, κάποιο κοινό καλό.
Εν μέσω ελληνικής και διεθνούς κρίσης, με όλες τις υποδομές του νομού ημιτελείς και ανολοκλήρωτες, με τον κεντρικό δήμο του νομού να έχει φεσωθεί ποσά πλέον άγνωστα, (40 ή 50 εκατομμύρια ευρώ;), με το οδικό δίκτυο της πόλης να έχει τα χάλια του, εμείς εδώ φτιάχνουμε δρόμους για ποδήλατα.
Την ώρα που καίγεται το πελεκούδι, που η ελληνική οικονομία ψάχνει να βρει δανεικά σε όλον τον κόσμο, την ώρα που έρχονται τα πιο σκληρά μέτρα για όλους, προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας, την ώρα που οι κερδοσκοπικές επιθέσεις σε βάρος της χώρας εντείνονται με τις αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας, εμείς εδώ ζούμε μεσ’ στην τρελή χαρά και φτιάχνουμε ποδηλατόδρομους για να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας, ή διότι πιθανόν όλα τα άλλα τα έχουμε τακτοποιήσει και το μόνο που μας λείπει για να γίνουμε μία ευτυχισμένη πόλη είναι οι ποδηλατόδρομοι.
Σαν να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας, σκάβουμε το πάρκο Ανεμομύλου, ξηλώνουμε πεζοδρόμια, κατασκευάζουμε «υποδομές» για να περάσει ο ποδηλατόδρομος, ζώντας την ευφορία που ζούσαν οι πριν από 100 και πλέον χρόνια οι αμερικάνικες εταιρείες που έφτιαχναν τους σιδηροδρόμους, ή την ευωχία των Σοβιετικών ότι έφτιαχναν το σιδηροδρομικό – τον Υπερσιβηρικό- δίκτυο στην αχανή χώρα.
Το μεγαλούργημα είναι πασιφανές. Η δημοτική πολιτική επέτυχε πλήρως. Αίνοι και ψαλμωδίες ανεβαίνουν στους ουρανούς, τραγούδια χαράς μέλπουν νέες και νέοι καβάλα στα λαμπερά τους ποδήλατα. Διατρέχουν περιχαρείς τους νέους κερκυραϊκούς υπερποδηλατόδρομους, οι πάντες συζητούν για το μεγάλο επίτευγμα, τα διεθνή ΜΜΕ κάνουν υπερπαραγωγές για το νέο κατόρθωμα της Επτανήσου, της Κέρκυρας και χιλιάδες τουρίστες προγραμματίζουν τις διακοπές τους για το νησί του Πάσχα ώστε να θαυμάσουν από κοντά το τελειότερο επίτευγμα όλων των εποχών.
Τούτων δοθέντων, εμείς τι να πούμε; Και μη χειρότερα…..
